Στο Σουδάν διεξάγονται εκλογές για πρόεδρο και βουλή. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Στις εκλογές του 2010 έγιναν δύο εκλογικές αναμετρήσεις για πρόεδρο, μία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Σουδάν και μία για τον Πρόεδρο της κυβέρνησης του Νότιου Σουδάν. Η μονοθάλαμη Εθνοσυνέλευση αποτελείται από 360 μέλη και ανανεώθηκε για τελευταία φορά με εκλογές, τον Δεκέμβριο του 2000.
Η νεοσύστατη Εθνική Βουλή του Σουδάν, της οποίας τα μέλη εξελέγησαν στα μέσα του 2005, αποτελείται από 2 σώματα. Η Εθνοσυνέλευση (Majlis Watani) απαρτίζεται από 450 διορισμένα μέλη που εκπροσωπούν την κυβέρνηση, πρώην αντάρτες και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το Συμβούλιο των Πολιτειών (Majlis Welayat) έχει μέλη τα οποία εκλέγονται έμμεσα από τις βουλές των πολιτειών. Η θητεία όλων των μελών της Εθνικής Βουλής διαρκεί 6 χρόνια.
Το Σουδάν είναι μονοκομματικό κράτος, με κυρίαρχο κόμμα το Εθνικό Κογκρέσο. Ενώ επιτρέπονται τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, θεωρούνται ως μη έχοντα στην ουσία πιθανότητες να κυβερνήσουν.
Οι τελευταίες εκλογές διεξήχθησαν τον Απρίλιο του 2015 και ήταν οι πρώτες από τότε που αποσπάστηκε το Νότιο Σουδάν και έγινε ανεξάρτητο κράτος, το 2011.[1]
Στις γενικές εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν στις 11-15 Απριλίου 2010, ο Ομάρ Μπασίρ επανεξελέγη πρόεδρος με ποσοστό 68,2%. Οι εκλογές αναγνωρίστηκαν ως νόμιμες από διεθνείς φορείς, οι οποίοι επισήμαναν πάντως ορισμένες παρατυπίες[2]. Για πρώτη φορά διεξήχθησαν και προεδρικές εκλογές στο Νότιο Σουδάν, με νικητή τον Σάλβα Κίιρ Μαγιαρντίτ από το Λαϊκό Απελευθερωτικό Κίνημα του Σουδάν, με ποσοστό 92,99% των ψήφων έναντι 7,01% για το Λαμ Ακόλ. To κόμμα του Μπασίρ κέρδισε και τις παράλληλες βουλευτικές εκλογές.[3] Το κυβερνών NCP κέρδισε 73% των εδρών, ενώ το SPLM το 22%. Το υπόλοιπο 5% κέρδισαν μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης.[4]
| Υποψήφιοι - Κόμματα | Ψήφοι | % |
|---|---|---|
| Ομάρ Χασάν αλ-Μπασίρ – Εθνικό Κογκρέσο | 6.901.694 | 68,24% |
| Γιασίρ Αρμάν – Λαϊκό Μέτωπο Απελευθέρωσης του Σουδάν | 2.193.826 | 21,69% |
| Αμπντουλάχ Ντενγκ Νχιάλ – Λαϊκό Κόμμα του Κογκρέσου | 396.139 | 3,92% |
| Χατίμ Αλ-Σιρ – Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα | 195.668 | 1,93% |
| Αλ-Σαντίκ Αλ-Μαχντί – Κόμμα Ούμα | 96.868 | 0,96% |
| Καμίλ Ιντρίς – ανεξάρτητος | 77.132 | 0,76% |
| Μαχμούτ Αχμέτ Τζέχα – ανεξάρτητος | 71.708 | 0,71% |
| Μουμπάρακ αλ-Φαντίλ – Κόμμα Εκσυγχρονισμού και Ανανέωσης Ούμα | 49.402 | 0,49% |
| Μουνίρ Σέιχ Ελ-ντιν Τζαλάμπ – Νέο Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα | 40.277 | 0,40% |
| Αμπντέλ-Αζίζ Χαλίντ – Σουδανικός Εθνικός Συνασπισμός | 34.592 | 0,34% |
| Φατίμα Αμπντέλ-Μαχμούντ – Σουδανική Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση | 30.562 | 0.30% |
| Μοχάμετ Ιμπραχίμ Νουγκούντ – Σουδανικό Κομμουνιστικό Κόμμα | 26.442 | 0,26% |
| Σύνολο ψήφων | 10.114.310 | 100,00% |
| Πηγή: Sudan Tribune Αρχειοθετήθηκε 2019-04-04 στο Wayback Machine. | ||
Ένα νέο σύνταγμα εγκρίθηκε με δημοψήφισμα στις 27 Μαΐου 1998. Ο νέος καταστατικός χάρτης της χώρας υπερψηφίστηκε από το 96,7% των ψηφοφόρων, με τη συμμετοχή να αναφέρεται στο 91,9%.[5] Υπογράφηκε και κατέστη νόμος του κράτους στις 30 Ιουνίου.
Ένα δημοψήφισμα για το μόνιμο καθεστώς του Νταρφούρ εντός του Σουδάν διεξήχθη στις 11–13 Απριλίου 2016.[6][7] Η αρχική ημερομηνία διεξαγωγής είχε προγραμματιστεί για την 1η και την 2α Ιουλίου 2011,[8] ωστόσο καθυστέρησε. Η ειρηνευτική συμφωνία του Νταρφούρ που υπογράφηκε τον Μάιο του 2006 περιελάμβανε τον όρο να διεξαχθεί δημοψήφισμα στην περιοχή Νταρφούρ για τον καθορισμό του στάτους.[9] Με τη συμφωνία συστάθηκε επίσης μια Περιφερειακή Αρχή για το Νταρφούρ. Στο δημοψήφισμα έκαναν μποϊκοτάζ πολλά άτομα, ενώ υπήρξαν και καταγγελίες για νόθευση ψήφων και ένταση.[10] Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στις 23 Απριλίου 2016 και ήταν υπέρ της διατήρησης του σημερινού status quo. [11] Ειδικότερα, το 97,72% των ψηφοφόρων ενέκριναν την πρόταση να διατηρηθεί το σημερινό καθεστώς στο Νταρφούρ (με 5 πολιτείες) έναντι 2,28% για να γίνει μία ενιαία περιοχή. Η προσέλευση ήταν 72,9%.