Εμίλ Ντυκλώ

Εμίλ Ντυκλώ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Émile Duclaux (Γαλλικά)
Γέννηση24  Ιουνίου 1840[1][2][3]
Ωριγιάκ[4]
Θάνατος3  Μαΐου 1904[5][6]
7ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕσπεράντο
Γαλλικά[1][7]
ΣπουδέςÉcole Normale Supérieure
Λύκειο Σαν-Λουί
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταβιολόγος
ιατρός
εσπεραντιστής
καθηγητής πανεπιστημίου
χημικός
φυσικός[8]
βιοχημικός[9]
μικροβιολόγος[10]
διδάσκων πανεπιστημίου[10]
βοτανολόγος
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο της Λυών[11]
Ινστιτούτο Παστέρ[12]
Πανεπιστήμιο του Παρισιού[12]
Οικογένεια
ΣύζυγοςAgnes Mary Frances Duclaux (από 1901)[13]
ΤέκναJacques Duclaux
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαδιευθυντής (1895–1904, Ινστιτούτο Παστέρ)
ΒραβεύσειςΤαξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής (31  Δεκεμβρίου 1895)[14]
Commander of the Order of Agricultural Merit (1900)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Εμίλ Ντυκλώ (Émile Duclaux, 24 Ιουνίου 1840 – 2 Μαΐου 1904) ήταν Γάλλος βιολόγος-μικροβιολόγος και χημικός.

Ο Ντυκλώ γεννήθηκε στο Ωριγιάκ και σπούδασε στο Κολέγιο του Ωριγιάκ, στο Λύκειο του Αγίου Λουδοβίκου των Παρισίων και στην École Normale Supérieure. Το 1862 άρχισε να εργάζεται ως βοηθός στο εργαστήριο του Λουί Παστέρ. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του δίδαξε στην Τουρ (1865), στο Κλερμόν-Φεράν (1866), στη Λυών (από το 1873) και στο Παρίσι (από το 1878). Στο Παρίσι ήταν καθηγητής της μετεωρολογίας στο Ινστιτούτο της Αγρονομίας. Σε μεγάλο μέρος της σταδιοδρομίας του, ωστόσο, συνδέθηκε με το έργο του Παστέρ.

Το 1888 εκλέχθηκε μέλος της γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών και το 1894 έγινε μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Ιατρικής).

Το έργο του Ντυκλώ εντοπίζεται κυρίως στα πεδία της χημείας, της βακτηριολογίας, της υγιεινής και της γεωπονίας. Ο Ντυκλώ είναι ο «πατέρας», μαζί με τον Μπούχνερ, της συνήθειας να ονομάζονται τα ένζυμα με την κατάληξη «-αση» (-ase), προστιθέμενη στο όνομα της ουσίας-υποστρώματος του ενζύμου.[15][16][17] Με τον Παστέρ συνεργάσθηκε στη μελέτη των ασθενειών του μεταξοσκώληκα και στα περίφημα πειράματα που κατέρριψαν τη θεωρία της αυτόματης γένεσης. Τη δεκαετία του 1870 ο Ντυκλώ εκπόνησε μελέτες για τη φυλλοξήρα, έντομο που κατέστρεφε τα αμπέλια της Γαλλίας. Επίσης ερεύνησε τη χημική σύσταση του γάλακτος και βιοχημικά θέματα στην οινοποιία και τη ζυθοποιία.

Το 1887 ο Ντυκλώ άρχισε την έκδοση των Χρονικών του Ινστιτούτου Παστέρ, με τους Σαμπερλάν, Γκρανσέ, Νοκάρ και Ρου (1853–1933) να είναι μέλη της πρώτης συντακτικής επιτροπής. Μετά τον θάνατο του Παστέρ το 1895 ο Ντυκλώ έγινε διευθυντής του Ινστιτούτου Παστέρ, με τους Ρου και Σαμπερλάν στη θέση των υποδιευθυντών.

Ο Ντυκλώ συνέγραψε αρκετά βιβλία, όπως μια πραγματεία μικροβιολογίας (Traité de microbiologie), τα έργα L'hygiène sociale και Ferments et maladies, καθώς και μία βιογραφία του Παστέρ με τίτλο Pasteur, histoire d'un esprit.

Ο Ντυκλώ αναμίχθηκε και στην πολιτική και υπήρξε δημοσίως υποστηρικτής του Αλφρέντ Ντρέιφους όταν αυτός κατηγορήθηκε αδίκως για προδοσία, μάλιστα συνέγραψε και σχετικό βιβλίο (Avant le procès - l'Affaire Dreyfus, 1898). Η δεύτερη σύζυγος του Ντυκλώ, η Agnes Mary Frances Duclaux, το γένος Robinson (1857-1944), ήταν γνωστή συγγραφέας, ενώ ο γιος του, ο Ζακ Εζέν (Jacques Eugène Duclaux, 1877-1978), έγινε χημικός και βιολόγος, επίσης μέλος της γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών.


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12514448k. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 GeneaStar. duclauxe.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Académie nationale de médecine» (Γαλλικά) 1155. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. www.leonore.archives-nationales.culture.gouv.fr/archives-images/LH054/FRDAFAN83_OL0825007v014_L.jpg.
  5. ↑ www2.culture.gouv.fr/public/mistral/leonore_fr?ACTION=CHERCHER&FIELD_1=COTE&VALUE_1=LH%2F825%2F7.
  6. ↑ (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. www.leonore.archives-nationales.culture.gouv.fr/archives-images/LH054/FRDAFAN83_OL0825007v003_L.jpg.
  7. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2018994170. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  8. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  9. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
  10. ↑ 10,0 10,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2018994170. Ανακτήθηκε στις 18  Δεκεμβρίου 2022.
  11. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Ιουλίου 2019.
  12. ↑ 12,0 12,1 «Дорога в будущее: К истории кружка «Маленьких ботаников»» (Ρωσικά) 2018. σελ. 8-38.
  13. ↑ Virginia Blain, Isobel Grundy, Patricia Clements: «The Feminist Companion to Literature in English» (Αγγλικά) 1990. σελ. 914.
  14. ↑ (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. www.leonore.archives-nationales.culture.gouv.fr/archives-images/LH054/FRDAFAN83_OL0825007v001_L.jpg.
  15. ↑ Dan Agin, Ph.D. (2006). Junk Science: How Politicians, Corporations, and Other Hucksters Betray Us. St. Martin's Press. σελ. 27. ISBN 978-0-312-37480-8. 
  16. ↑ William H. Howell (1905): A Text-book of Physiology, εκδ. W.B. Saunders, σελ. 662
  17. ↑ Émile Duclaux: Traité de Microbiologie, τόμ. 2, έκδ. Masson & Co, Παρίσι 1899, κεφ. 1, ιδ. σελ. 9.