Ενοχοποίηση του θύματος

Διαδήλωση κατά της ενοχοποίησης των θυμάτων βιασμού

Ενοχοποίηση του θύματος (Αγγλικά:victim blaming) ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποίαν το θύμα ενός εγκλήματος ή οποιασδήποτε παράνομης πράξης θεωρείται εξ ολοκλήρου ή εν μέρει υπαίτιο.[1] Εντάσσεται στη γενικότερη αντίληψη ότι τα θύματα είναι με οποιονδήποτε τρόπο καθίστανται υπεύθυνα για τις ενέργειες των παραβατών,[2] όπως τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας και σεξουαλικών εγκλημάτων, με τα τελευταία να τους αποδίδονται ευθύνες για τον τρόπο ένδυσής τους.

Ο ψυχολόγος Γουίλιαμ Ράιαν επινόησε τη φράση «κblaming the victim» στο βιβλίο του το 1971 με αυτόν τον τίτλο.[3][4][5][6][7] Στο βιβλίο, ο Ράιαν περιέγραψε την ενοχοποίηση των θυμάτων ως μια ιδεολογία που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τον ρατσισμό και την κοινωνική αδικία εναντίον των Αφροαμερικανών. Ο Ryan έγραψε το βιβλίο για να αντικρούσει το έργο του Daniel Patrick Moynihan του 1965 The Negro Family: The Case for National Action. Η κριτική του Ράιαν αντέκρουσε τις θεωρίες Moynihan ως προσπάθειες απόδοσης ευθύνης για τη φτώχεια από κοινωνικούς δομικούς παράγοντες στις συμπεριφορές και τα πολιτισμικά πρότυπα των φτωχών. [8][9] Αν και ο Ράιαν έκανε κατέστησε τη φράση δημοφιλή, άλλοι μελετητές είχαν εντοπίσει το φαινόμενο της ενοχοποίησης των θυμάτων.[10] Το 1947 ο Theodor W. Adorno όρισε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «blaming the victim», ως «ένα από τα πιο απαίσια χαρακτηριστικά του φασιστικού χαρακτήρα».[11][12]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Victim Blaming» (PDF). Canadian Resource Centre for Victims of Crime. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2018. 
  2. ↑ Fox, Kathleen A.; Cook, Carrie L. (November 2011). «Is Knowledge Power? The Effects of a Victimology Course on Victim Blaming». Journal of Interpersonal Violence 26 (17): 3407–3427. doi:10.1177/0886260511403752. PMID 21602202. https://archive.org/details/sim_journal-of-interpersonal-violence_2011-11_26_17/page/3407. 
  3. ↑ Ryan, William (1971). Blaming the VictimΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. ISBN 9780394417264. 
  4. ↑ Cole 2007, σελίδες 111, 149, 213.
  5. ↑ Downs 1998, σελ. 24.
  6. ↑ Katsiaficas, Kirkpatrick & Emery 1987, σελ. 219.
  7. ↑ Kent 2003.
  8. ↑ «Illinois state U. archives». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2021. 
  9. ↑ Ryan, William (1976). Blaming the VictimΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. Vintage. ISBN 978-0-394-72226-9. 
  10. ↑ Robinson 2002, σελ. 141.
  11. ↑ Adorno, T. W. (1947). «Wagner, Nietzsche and Hitler». The Kenyon Review 9 (1): 155–162. https://archive.org/details/sim_kenyon-review_winter-1947_9_1/page/155. 
  12. ↑ Harding, James Martin (1997). Adorno and 'A Writing of the Ruins': Essays on Modern Aesthetics and Anglo-American Literature and Culture. SUNY Press. σελ. 143. ISBN 978-0-7914-3270-9.