Ηρακλής Β΄ της Γεωργίας
Ο Ηράκλειος Β΄ (γεωργιανά: ერეკლე II), επίσης γνωστός ως Ερέκλε (Ηρακλής) Β΄ και Ο Μικρός Καχετιανός [3] (γεωργιανά: პატარა კახი [pʼɑtʼɑɾɑ kʼɑχi]), (7 Νοεμβρίου 1720 ή 7 Οκτωβρίου 1721 [σύμφωνα με τον Κύριλ Τουμάνοφ ] – 11 Ιανουαρίου 1798), ήταν Γεωργιανός μονάρχης τού Οίκου των Βαγρατιδών της Γεωργίας (Μπαγκρατιόνι), που βασίλευσε ως βασιλιάς τού Kαχέτι από το 1744 έως 1762, και τού Κάρτλι και του Καχέτι από το 1762 έως το 1798. Στις σύγχρονες περσικές πηγές αναφέρεται ως Ερεκλή Χαν (ارکلی خان), ενώ οι Ρώσοι τον γνώριζαν ως Irakly (Ираклий). Το όνομά του μεταγράφεται συχνά σε λατινοποιημένη μορφή ως Heraclius (Ηράκλειος)· και τα δύο ονόματα Herekle και Ιrakly είναι γεωργιανές εκδοχές τού ελληνικού ονόματος Ηρακλής.[4]
Από την παραχώρηση τού βασιλείου τού Καχέτι από τον άρχοντά του Nάντερ σαχ το 1744 ως ανταμοιβή για την πίστη του,[5] μέχρι να γίνει ο προτελευταίος βασιλιάς των ενωμένων βασιλείων του Kαχέτι και του Kάρτλι στην ανατολική Γεωργία, η βασιλεία του θεωρείται ως το κύκνειο άσμα της γεωργιανής μοναρχίας.[6] Βοηθούμενος από τις προσωπικές του ικανότητες και την αναταραχή στην Περσική αυτοκρατορία των Κατζάρ, ο Ηράκλειος καθιερώθηκε ως de facto αυτόνομος ηγεμόνας. Ενοποίησε πολιτικά την ανατολική Γεωργία για πρώτη φορά μετά από τρεις αιώνες [7] και προσπάθησε να εκσυγχρονίσει τη διακυβέρνηση, την οικονομία και τον στρατό. Συντετριμμένος από τις εσωτερικές και εξωτερικές απειλές για την επισφαλή ανεξαρτησία της Γεωργίας και την προσωρινή ηγεμονία της στην ανατολική Υπερκαυκασία, έθεσε το βασίλειό του υπό την επίσημη ρωσική προστασία το 1783, αλλά η κίνηση δεν εμπόδισε τη Γεωργία να καταστραφεί από την περσική εισβολή το 1795. Ο Ηράκλειος απεβίωσε το 1798, αφήνοντας τον θρόνο στον ετοιμοθάνατο διάδοχό του, Γεώργιο ΙΒ΄.
Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπηρεσία υπό τον Nαντέρ σαχ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο θάνατος τού Ναντέρ και η βασιλεία στο Kαχέτι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βασιλιάς του Καρτλί και της Καχετίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συμμαχία με τη Ρωσία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Εισβολή των Κατζάρ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νομισματοκοπία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Αυλή, οι προσπάθειές του και τα τελευταία χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ηράκλειος Β΄ νυμφεύτηκε τρεις φορές. Πρώτα την πριγκίπισσα Kετεβάν (Αικατερίνη) Oρμπιελιάνι το 1738 ή την πριγκίπισσα Kετεβάν Mχεϊντζέ το 1740.[8][9] Σύμφωνα με μία σχετικά πρόσφατα καθιερωμένη εκδοχή, η πριγκίπισσα Ορμπιελιάνι αποκηρύχθηκε από τον Ηράκλειο, πριν πραγματικά γίνει ο γάμος. Αντ' αυτής νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα Mχεϊντζέ, η οποία απεβίωσε το 1744. Από τον πρώτο του γάμο, ο Ηράκλειος δύο παιδιά:
- Βαχτάνγκ (1742 – Τιφλίδα, 1 Φεβρουαρίου 1756), δούκας του Αράγκβι (1747). νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα Kετεβάν τού Μουχράνι, κανένα; απόγονος.
- Ρουσαντάν (γεννήθηκε πριν από το 1744, απεβ. νέα).
Το 1745 ο Ηράκλειος έκανε δεύτερο γάμο: νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα Άννα Αμπασχίντζε (1730 – Τιφλίδα, 7 Δεκεμβρίου 1749). Είχαν δύο παιδιά:
- Γεώργιος ΙΒ΄ (10 Οκτωβρίου 1746 –Τιφλίδα, 28 Δεκεμβρίου 1800), ο τελευταίος βασιλιάς της Γεωργίας.
- Θάμαρ (11 Ιουλίου 1749 –Τιφλίδα, 4 Αυγούστου 1786), παντρεύτηκε το 1762 τον πρίγκιπα Δαβίδ Ορμπελιάνι.
Το 1750 ο Ηράκλειος παντρεύτηκε για 3η φορά, με τη Νταρετζάν, το γένος Νταντιάνι (Daria, 20 Ιουλίου 1734 – 8 Νοεμβρίου 1808). Είχαν 23 παιδιά:
- Σολομών (απεβ. το 1765).
- Ελένη (1753–1786), παντρεύτηκε πρώτα το 1770, τον πρίγκιπα Αρτσίλ τού Ιμερέτι. Μετά το 1785 τον πρίγκιπας Zακαρία Αντονικασβίλι.
- Mαριάμ (1755–1828), παντρεύτηκε το 1777 τον Ντάβιτ Τσιτσισβίλι πρίγκιπα του Zέμο-Σατσιτσιάνo.
- Σοφία (π. 1756, απεβ. νέα).
- Λέβαν (1756–1781).
- Ιουλόν (1760–1816).
- Βάχτανγκ (Aλμασχάν) (1761–1814).
- Σαλώμη (π. 1761, απεβ. νέα).
- Tεϊμουράζ (1763-1827), έγινε Καθολικός (Πατριάρχης) με το όνομα Αντόν Β΄.
- Αναστασία (Μαρτκόπι, 3 Νοεμβρίου 1763 – Αγία Πετρούπολη, 17 Ιανουαρίου 1838), παντρεύτηκε το 1797 τον πρίγκιπα Ρεβάζ Εριστάβι της Ξάνης [8].
- Kετεβάν (1764 – 5 Ιουλίου 1840), παντρεύτηκε πρώτα το 1781 τον Iοάνε, πρίγκιπα Mουχράνι (1755–1801), με απογόνους. Μετά τον πρίγκιπα Άμπελ Ανδρονικασβίλι (αμφισβητούμενο) [8].
- Mίριαν (1767–1834).
- Σοσλάν-Δαβίδ (απεβ. π. το 1767).
- Αλέξανδρος (1770–1844) ο οποίος ηγήθηκε πολλών εξεγέρσεων κατά της ρωσικής κυριαρχίας στη Γεωργία μεταξύ 1800 και 1832.
- Αρτσίλ (απεβ. π. το 1771).
- Λουαρσάμπ (γενν. το 1772, απεβ. νέος).
- Εκατερίνα (1774–1818), παντρεύτηκε το 1793 τον πρίγκιπα Γκιόργκι Ιρουμπακιντζέ-Τσολοκασβίλι.
- Θέκλα (1776 – 11 Μαρτίου 1846), παντρεύτηκε το 1800 τον πρίγκιπα Βάχτανγκ Ιαμπακουριάν-Ορμπελιάνι.
- Παρναόζ (1777–1852).
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βιβλιογραφικές αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2015.
- ↑ Suny 1994, σελ. 56.
- ↑ See Iraklion.
- ↑ Ronald Grigor Suny. "The Making of the Georgian Nation" Indiana University Press, 1994. p 55
- ↑ Lang, David Marshall (1951), Count Todtleben's Expedition to Georgia 1769-1771 according to a French Eyewitness, p. 878. Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, Vol. 13, No. 4.
- ↑ Yar-Shater, Ehsan. Encyclopaedia Iranica, Vol. 8, parts 4-6 Routledge & Kegan Paul (original from the University of Michigan) p 541
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Montgomery-Massingbird, Hugh, editor. Burke's Royal Families of the World, Volume II, 1980. The Royal House of Georgia, p.66-69.
- ↑ Marek, Miroslav. «Complete Genealogy of the Bagration House». Genealogy.EU.[αυτοδημοσιευμένη πηγή].
- 1 2 ↑
- ↑ 1 2
- 1 2 ↑
- ↑ 1 2 3
- 1 2 3 1 2 3
- 1 2 3 ↑
- ↑ Marek, Miroslav. «Complete Genealogy of the Bagration House». Genealogy.EU.[αυτοδημοσιευμένη πηγή].
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Сычёв, Н. В. (2005). Книга династий. Москва: АСТ. σελ. 940. ISBN 978-5-17-050081-9.
- Hitchins, Keith. http://www.iranicaonline.org/articles/erekle-ii.
- Fisher, William Bayne· Avery, P. (1991). The Cambridge History of Iran. 7. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0521200954.
- Perry, John R. (2006). Karim Khan Zand. Oneworld Publications. ISBN 978-1851684359.
- Suny, Ronald Grigor (1994). The Making of the Georgian Nation. Indiana University Press. ISBN 978-0253209153.