Η ιστορία του πάστορα
 Ο πάστορας, όπως παρουσιάζεται σε εικονογραφημένο χειρόγραφο των αρχών του 15ου αιώνα | |
| Συγγραφέας | Τζόφρι Σώσερ |
|---|---|
| Γλώσσα | Μέση αγγλική γλώσσα |
| Προηγούμενο | Η ιστορία του διαχειριστή |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η ιστορία του πάστορα (αγγλικός τίτλος:The Parson's Tale) είναι η τελευταία από τις 24 ιστορίες που διηγούνται οι προσκυνητές στις Ιστορίες του Καντέρμπερυ (1387-1400) του Τζέφρυ Τσώσερ.[1]
Σε αντίθεση με τις άλλες είκοσι τρεις, η «ιστορία», η μεγαλύτερη στο έργο, δεν είναι ούτε διήγημα ούτε ποίημα, αλλά ένα μακροσκελές μεσαιωνικό κήρυγμα για το θέμα της μετάνοιας. Ο χαρακτήρας του πάστορα αναφέρεται ως η μόνη θετική απεικόνιση μέλους του κλήρου στις Ιστορίες του Καντέρμπερυ, αν και ορισμένοι κριτικοί διακρίνουν ένα πιο διφορούμενο πορτρέτο του που περιλαμβάνει υπαινιγμούς στην αίρεση των Λόλαρντ.
Υπόθεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο πρόλογος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πλησιάζοντας στο Καντέρμπερυ, ο πανδοχέας ζητά από τον πάστορα να διηγηθεί τη δική του ιστορία, αλλά αυτός αρνείται και καταδικάζει σκληρά την αφήγηση ιστοριών γιατί, μεταξύ άλλων, ο Απόστολος Παύλος, σε επιστολή του στον Τιμόθεο, επέπληξε ανθρώπους που απομακρύνονταν από την αλήθεια και έλεγαν μύθους και άλλες τέτοιες αθλιότητες.[2]
Η ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στη συνέχεια, ο αυστηρός πάστορας αρχίζει μια ομιλία - με εκτενή αποσπάσματα και βιβλικά παραδείγματα - για την έννοια της μετάνοιας και από τα λόγια του μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κατακρίνει τους ταξιδιώτες- συντρόφους του για τη συμπεριφορά τους και τις άσεμνες ιστορίες τους. Το κήρυγμα του πάστορα είναι τόσο πειστικό που φαίνεται ότι οδηγεί τον ίδιο τον Τσώσερ σε μετάνοια, όπως ισχυρίζεται στην Αποχώρηση του Τσώσερ που ολοκληρώνει το έργο, στην οποία ζητά τη συγχώρεση του αναγνώστη.[3]
Ο πάστορας παρουσιάζει τη ζωή ως ένα προσκύνημα στον εγκόσμιο κόσμο πριν τον επόμενο ουράνιο κόσμο, όπου τελειώνει κάθε θλίψη. Αναφέρει ότι υπάρχουν τρία είδη μετάνοιας: η συντριβή της καρδιάς, η εξομολόγηση και η τελική ηθική ικανοποίηση που ακολουθεί την άφεση. Μιλώντας για το μυστήριο της μετάνοιας, παρουσιάζει τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που πρέπει να αποφεύγει ο άνθρωπος και προτείνει πώς να θεραπεύσει καθένα από αυτά, δεδομένου ότι τα αμαρτήματα της υπερηφάνειας, του φθόνου, του θυμού, της νωθρότητας, της απληστίας, της λαιμαργίας και της λαγνείας βρίσκουν τη θεραπεία τους με την ταπεινοφροσύνη, την ηθική ικανοποίηση, την υπομονή, το σθένος, το έλεος, το μέτρο και την αγνότητα.[4]
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι σκέψεις για τη μετάνοια που αναφέρει ο Τσώσερ είναι εμπνευσμένες από θρησκευτικά έργα της εποχής, μεταξύ των οποίων η πραγματεία του Δομινικανού κληρικού Ραμόν ντε Πενιαφόρ Summa de Casebus Poenitentiae (Άθροισμα των Οίκων της Μετάνοιας).
Μεταφράσεις στα ελληνικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ, μτφ: Δημοσθένης Κορδοπάτης, εκδ. Μελάνι, 2014 [5]
- Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ, μτφ: Γιώργος Χαλβατζόγλου, εκδ. Νησίδες, 2018 [6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ . «britannica.com/topic/The-Parsons-Tale».
- ↑ . «gradesaver.com/the-canterbury-tales/study-guide/summary-the-parsons-tale-and-chaucers-retraction».
- ↑ . «sparknotes.com/lit/the-canterbury-tales/character/the-parson/».
- ↑ . «cliffsnotes.com/literature/c/the-canterbury-tales/summary-and-analysis/the-parsons-prologue-and-tale».
- ↑ . «biblionet.gr/chaucer-geoffrey-oi-istories-tou-kantermperu».
- ↑ . «politeianet.gr/books/chaucer-geoffrey-nisides-oi-istories-tou-kantermperu-2».