Καύνος

Συντεταγμένες: 36°49′31.01″N 28°37′23.02″E / 36.8252806°N 28.6230611°E / 36.8252806; 28.6230611

Καύνος
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Καύνος
36°49′31″N 28°37′23″E
ΧώραΤουρκία[1]
Διοικητική υπαγωγήDalyan
Ζώνη ώραςUTC+03:00 (επίσημη ώρα)
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Ερείπια Καύνου
Κιόνες στον χώρο
Οικιστική συνοικία

Η Καύνος (Αρχαία ελληνικά: Καῦνος, λατινικά: Caunus‎‎) ήταν πόλη της αρχαίας Καρίας και στην Ανατολία, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της σύγχρονης πόλης Νταλιάν, επαρχία Μούγλων, Τουρκία. Αρχικά η Καύνος ήταν μια ξεχωριστή πόλη-κράτος. Μετά έγινε μέρος της Καρίας και αργότερα ακόμα της Λυκίας. Ο ποταμός Κάλβυς ήταν τα σύνορα μεταξύ Καρίας και Λυκίας.

Η Καύνος ήταν ένα σημαντικό θαλάσσιο λιμάνι, η ιστορία του οποίου υποτίθεται ότι χρονολογείται από τον 10ο αιώνα π.Χ. Λόγω του σχηματισμού της παραλίας Ιζτούτζου και της πρόσχωσης του πρώην κόλπου (από περίπου 200 Π.Χ. και μετά), η Καύνος βρίσκεται τώρα περίπου 8 χιλιόμετρα από την ακτή.[2] Η πόλη είχε δύο λιμάνια, το νότιο λιμάνι στα νοτιοανατολικά του Κιουτσούκ Καλέ και το εσωτερικό λιμάνι στα βορειοδυτικά της (το σημερινό Σουλουκλού Γκιόλ, λίμνη των βροχών). Το νότιο λιμάνι χρησιμοποιήθηκε από την ίδρυση της πόλης μέχρι περίπου το τέλος της ελληνιστικής εποχής, μετά το οποίο έγινε απρόσιτο λόγω των προσχώσεων. Το εσωτερικό ή εμπορικό λιμάνι μπορούσε να κλειστεί με αλυσίδες. Το τελευταίο χρησιμοποιήθηκε μέχρι τις τελευταίες μέρες της Καύνου[3] αλλά λόγω των προσχώσεων του δέλτα και της αποκοπής των λιμανιών, η Καύνος είχε χάσει από καιρό την σημασία της ως εμπορικός λιμένας. Μετά την κατάληψη της Καρίας από τουρκικές φυλές και τη σοβαρή επιδημία ελονοσίας του 15ου αιώνα μ.Χ., η Καύνος εγκαταλείφθηκε εντελώς.

Η αρχαιολογική έρευνα δεν περιορίζεται στην ίδια της Καύνου, αλλά διεξάγεται επίσης σε κοντινά σημεία π.χ. κοντά στο Σουλτανίγια Σπα όπου υπήρχε ένα ιερό αφιερωμένο στη θεά Λητώ.[4]

Μυθολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Καύνος ιδρύθηκε από τον Βασιλιά Καύνο, γιο του Βασιλιά της Καρίας Μιλήτου και της Κυάνης, και εγγονό του Απόλλωνα. Ο Καύνος είχε μια δίδυμη αδερφή με το όνομα του Βυβλίς που ανέπτυξε μια βαθιά, μη αδελφική αγάπη για αυτόν. Όταν έγραψε στον αδελφό της ένα ερωτικό γράμμα, που του είπε για τα συναισθήματά της, αποφάσισε να φύγει με μερικούς από τους οπαδούς του για να εγκατασταθεί αλλού. Η δίδυμη αδερφή του τρελάθηκε και λυπήθηκε, άρχισε να τον ψάχνει και προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Η μυθολογία λέει ότι ο ποταμός Κάλβυς προέκυψε από τα δάκρυά της.[5][6][7]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το παλαιότερο εύρημα στον αρχαιολογικό χώρο της Καύνος είναι ο λαιμός ενός πρωτογεωμετρικού αμφορέα που χρονολογήθηκε στον 9ο αιώνα π.Χ., ή ακόμα και νωρίτερα. Ένα άγαλμα που βρέθηκε στη δυτική πύλη των τειχών της πόλης, κομμάτια από εισαγόμενα αττικά κεραμικά και τα νοτιοανατολικά τείχη της πόλης δείχνουν κατοίκηση τον 6ο αιώνα π.Χ. Ωστόσο, κανένα από τα αρχιτεκτονικά ευρήματα στην Καύνο δεν χρονολογείται νωρίτερα από τον 4ο αιώνα π.Χ.

Πρώτη περσική κυριαρχία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νομίσματα της Καύνου κατά την εποχή του τυράννου Πισίνδηλη. Περίπου 470-450 π.Χ.

Η Καύνος αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο στο βιβλίο του Ιστορίες. Αφηγείται ότι ο Πέρσης στρατηγός Άρπαγος βαδίζει εναντίον των Λυκίων, των Καραίων και των Κάουνων κατά τη διάρκεια της περσικής εισβολής του 546 π.Χ.[8] Ο Ηρόδοτος γράφει ότι η Καύνος αντιμετώπισε σθεναρά τις επιθέσεις του Άρπαγου αλλά τελικά ηττήθηκαν.[9] Παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Καύνιοι δήλωσαν ότι προέρχονταν από την Κρήτη, ο Ηρόδοτος το αμφισβήτησε.[10] Σκέφτηκε ότι ήταν πολύ πιο πιθανό ότι οι Καύνιοι ήταν οι αρχικοί κάτοικοι της περιοχής λόγω της ομοιότητας μεταξύ της δικής του καρικής γλώσσας και εκείνης των Καυνίων. Πρόσθεσε ότι υπήρχαν, ωστόσο, μεγάλες διαφορές μεταξύ του τρόπου ζωής των Καυνίων και εκείνων των γειτόνων τους, των Καριάνων και των Λυκίων. Μία από τις πιο εμφανείς διαφορές είναι η συμπεριφορά τους στην κοινωνική κατανάλωση αλκοόλ. Ήταν συνηθισμένο οι χωρικοί - άνδρες, γυναίκες και παιδιά - ν συναντώται για ένα καλό ποτήρι κρασί.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Καύνος συμμετείχε στην Ιωνική Επανάσταση (499-449 π.Χ.).[11]

Μερικές σημαντικές επιγραφές στην καρική γλώσσα βρέθηκαν στην Καύνο, και χρονολογήθηκε περί το 400 π.Χ., συμπεριλαμβανομένης μιας δίγλωσσης επιγραφής στα Ελληνικά και στα καρικά που βρέθηκε το 1996. Βοήθησαν να αποκρυπτογραφηθούν τα καρικά αλφάβητα.[12]

Λαξευτοί τάφοι της Καύνου.

Ελληνική επιρροή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την ήττα του Ξέρξη στον Δεύτερο Περσικό Πόλεμο και τη σταδιακή απόσυρση των Περσών από τη δυτική ακτή της Ανατολίας, η Καύνος προσχώρησε στη Συμμαχία της Δήλου. Αρχικά έπρεπε μόνο να πληρώσουν μόνο ένα τάλαντο φόρο, ένα ποσό που αυξήθηκε κατά δέκα φορές το 425 π.Χ.. Αυτό δείχνει ότι μέχρι τότε η πόλη είχε εξελιχθεί σε ακμάζον λιμάνι, πιθανώς λόγω της αυξημένης γεωργίας και της ζήτησης για προϊόντα της Καύνου, όπως αλάτι, παστά ψάρια, σκλάβοι, ρητίνη πεύκου και μαύρη μαστίχα - οι πρώτες ύλες για πίσσα που χρησιμοποιούνται σε βάρκα κατασκευή και επισκευή[13] - και αποξηραμένα σύκα. Τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. η πόλη άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα Καύνος ως εναλλακτική λύση για το αρχαίο της όνομα Κβιδ, λόγω της αυξημένης ελληνιστικής επιρροής. Ο μύθος για την ίδρυση της πόλης πιθανότατα χρονολογείται από αυτήν την περίοδο.

Δεύτερη περσική κυριαρχία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την Ανταλκίδειο Ειρήνη το 387 Π.Χ., η Καύνος περιήλθε ξανά υπό περσική κυριαρχία. Κατά την περίοδο που η Καύνος προσαρτήθηκε και προστέθηκε στην επαρχία της Καρίας από τους Πέρσες ηγεμόνες, η πόλη άλλαξε δραστικά, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του σατράπη Μαυσωλού (377-353 π.Χ.). Η πόλη διευρύνθηκε, διαμορφώθηκε σε επίπεδα και περιτειχίστηκε μια τεράστια περιοχή. Η πόλη απέκτησε σταδιακά ελληνικό χαρακτήρα, με αγορά και ναούς αφιερωμένους σε ελληνικές θεότητες. Ο Μέγας Αλέξανδρος το 334 π.Χ. έφερε την πόλη υπό την κυριαρχία της Μακεδονικής αυτοκρατορίας.

Ελληνιστική περίοδος και ρωμαϊκή κυριαρχία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ρωμαϊκά λουτρά
Θέατρο

Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Καύνος, λόγω της στρατηγικής της θέσης, διεκδικήθηκε από τους Διαδόχους, αλλάζοντας τα χέρια μεταξύ των Αντιγονίδων, των Πτολεμαίων και των Σελευκίδων.

Λόγω των διαφορών μεταξύ των ελληνιστικών βασιλείων, η Ρωμαϊκή Δημοκρατία μπόρεσε να επεκτείνει την επιρροή της στην περιοχή και να προσαρτήσει σημαντικό αριθμό ελληνιστικών βασιλείων. Το 189 π.Χ. η ρωμαϊκή σύγκλητος έθεσε την Καύνο στη δικαιοδοσία της Ρόδου. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστή ως Ροδιακή Περαία.

Το 167 π.Χ. αυτό οδήγησε σε εξέγερση της Καύνου και πολλών άλλων πόλεων της δυτικής Ανατολίας εναντίον της Ρόδου. Ως αποτέλεσμα, η Ρώμη απομάκρυνε τη Ρόδο από την αποστολή της. Το 129 π.Χ. οι Ρωμαίοι ίδρυσαν την επαρχία της Ασίας, η οποία κάλυπτε μεγάλο μέρος της δυτικής Ανατολίας. Η Καύνος ήταν κοντά στην άκρη αυτής της επαρχίας και ανατέθηκε στη Λυκία.

Το 88 π.Χ. ο Μιθριδάτης εισέβαλε στην επαρχία, προσπαθώντας να περιορίσει την περαιτέρω επέκταση των Ρωμαίων. Οι Καύνιοι συνεργάστηκαν μαζί του και σκότωσαν όλους τους Ρωμαίους κατοίκους της πόλης τους. Μετά την ειρήνη του 85 π.Χ. τιμωρήθηκαν για αυτήν την ενέργεια από τους Ρωμαίους, οι οποίοι έθεσαν και πάλι την Καύνο υπό ροδιακή διακυβέρνηση. Κατά τη Ρωμαϊκή κυριαρχία η Καύνος έγινε ένα ακμάζον θαλάσσιο λιμάνι Το αμφιθέατρο της πόλης διευρύνθηκε και χτίστηκαν ρωμαϊκά λουτρά και μια παλαίστρα. Η κρήνη της αγοράς ανακαινίστηκε και δημιουργήθηκαν νέοι ναοί.

Βυζαντινή εποχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ψηφιδωτά δίπλα στη θολωτή βυζαντινή βασιλική

Η Καύνος εκχριστιανίστηκε νωρίς και όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υιοθέτησε επίσημα τη χριστιανική πίστη, το όνομά της άλλαξε σε Καύνος-Ηγία.

Παρακμή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 625 μ.Χ. και μετά η Καύνος αντιμετώπισε επιθέσεις από μουσουλμάνους Άραβες και πειρατές. Ο 13ος αιώνας έφερε εισβολές από τουρκικές φυλές. Κατά συνέπεια, το παλιό κάστρο στην ακρόπολη οχυρώθηκε με τείχη, δίνοντάς του τυπική μεσαιωνική εμφάνιση. Τον 14ο αιώνα οι τουρκικές φυλές είχαν κατακτήσει μέρος της Καρίας, με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση του θαλάσσιου εμπορίου.

Η οικονομική επιβράδυνση που προέκυψε ώθησε πολλούς Καύνιους να μετακινηθούν αλλού. Τον 15ο αιώνα οι Τούρκοι κατέλαβαν ολόκληρη την περιοχή βόρεια της Καρίας και η Καύνος επλήγη από επιδημία ελονοσίας. Αυτό προκάλεσε την εγκατάλειψη της πόλης. Η αρχαία πόλη καταστράφηκε από σεισμό και σταδιακά καλύφθηκε με άμμο και πυκνή βλάστηση. Η πόλη ξεχάστηκε μέχρις ότου ο Άγγλος αρχαιολόγος Χόσκιν βρήκε ένα νομικό πινάκιο, αναφερόμενο στο Συμβούλιο της Καύνου και στους κατοίκους αυτής της πόλης. Ο Χόσκιν επισκέφτηκε τα ερείπια το 1842 και έστρεψε ξανά την προσοχή στην αρχαία πόλη.[2]

Εκκλησιαστική ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τάφοι της Καύνου σε ελληνιστικό στυλ

Οι κατοικούντες επίσκοποι είναι γνωστοί από τις αρχές του 4ου αιώνα. Τέσσερις επίσκοποι αναφέρονται από τον Λεκέν:[14]

Ο Συνέδεμος του Ιεροκλή και τα περισσότερα Notitiae Episcopatuum, ήδη από τον 12ο ή 13ο αιώνα, την τοποθετούν στη Λυκία, ως βοηθό επίσκοπο της Μύρας.[15]

Τιμητική έδρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το άγαλμα του Λιονταριού της Καύνου βρέθηκε κατά τη διάρκεια λαθροανασκαφών στο Κάουνοσιν το 1965 και μεταφέρθηκε στο Κοϊτσέτζιζ

Η έδρα περιλαμβάνεται, με τη λατινική μορφή του ονόματός του, Caunus, μεταξύ των λατινικών τιμητικών επισκοπών που αναγνωρίζονται από την Καθολική Εκκλησία.[15][16] Αφού αποκαταστάθηκε ονομαστικά (το αργότερο το 1911), ως βοηθός επισκόπος του Μητροπολίτη Λυκίας της Αρχιεπισκοπής Μύρων.[17]

Κύριοι αρχαιολογικοί χώροι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο χώρος της Καύνου

Η Καύνος είναι ένας τόπος που είναι ενδιαφέρον τόσο για την αρχαιολογική όσο και για την οικολογική του σημασία. Βρίσκεται στην περιοχή ειδικής προστασίας του περιβάλλοντος Κιοσεγίζ-Νταλιάν, προσφέρει εξαιρετική θέα και είναι πλούσια σε άγρια ζωή. Τα ερείπια της πόλης βρίσκονται κοντά στο Ντάλιαν, στη δυτική όχθη του αρχαίου ποταμού Κάλβη. Τα κύρια αξιοθέατα στον ίδιο τον αρχαιολογικό χώρο είναι:[2]

  • Η Ακρόπολη (Περσικόν), που βρίσκεται σε βράχο ύψους 152 μέτρων, οχυρωμένη με βυζαντινά τείχη. Η ακρόπολη της πόλης ονομάστηκε Ίμπρος και βρισκόταν στους πρόποδες του Όρους Τάρβηλος (σημερινό «Όρος Έλεμεζ»).
Δίπλα στην ακρόπολη βρίσκεται μια μικρότερη οχύρωση, που ονομάζεται Ηράκλειο. Μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. αυτό το ύψους 50 μέτρων ακρωτήριο εισερχόταν στη θάλασσα και υπήρχαν δύο λιμάνια νότια και βόρεια. Από την Ακρόπολη υπάρχει εκπληκτική θέα στην αρχαία πόλη, το Ντάλιαν, τον ποταμό Κάλβη, τις εκβολές και την παραλία Ίζτουτζου. Η μικρή οχύρωση βρίσκεται πάνω από μικρό αλιευτικό καταφύγιο που βρίσκεται πολύ κοντά στο πρώην νότιο λιμάνι.
  • Το θέατρο στην πλαγιά της ακρόπολης με ελληνιστικά και ρωμαϊκά χαρακτηριστικά
Το θέατρο έχει διάμετρο 75 m χτίστηκε υπό γωνία 27 μοιρών. Είχε χωρητικότητα 5000 θεατών και βρίσκεται σε αρκετά καλή κατάσταση. Χρησιμοποιείται περιστασιακά για παραστάσεις.
Η αρχαιολογική έρευνα έδειξε ότι η παλαίστρα χτίστηκε πάνω από ένα μέρος της παλιάς πόλης που πιθανότατα ήταν τόπος λατρείας.
Τα ρωμαϊκά λουτρά χρησίμευαν ως χώρος κοινωνικής συνάντησης και προορίζονταν να εντυπωσιάσουν τους Καυνίους - από τις απόλυτες διαστάσεις τους - με τη δύναμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στη Βυζαντινή εποχή τα λουτρά διαλύθηκαν και επαναχρησιμοποιήθηκε ως εκκλησία. Η πλατφόρμα μέτρησης ανέμου χρονολογείται από το 150 π.Χ. και χρησιμοποιήθηκε για πολεοδομικό σχεδιασμό. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους Öğün και Işık, πρέπει να αποτελείται από ένα κυκλικό κτίριο με διάμετρο βάσης 15,80 μ. και διάμετρο κορυφής 13,70 μέτρων. Το κτίριο κατέρρευσε, ωστόσο, πιθανώς ως αποτέλεσμα σεισμού. Επομένως, η μέθοδος μέτρησης δεν είναι αρκετά σαφής. Στο έργο του Περί Αρχιτεκτονικής ο Ρωμαίος αρχιτέκτονας Βιτρούβιος δήλωσε ότι οι πλατφόρμες μέτρησης του ανέμου χρησιμοποιήθηκαν για τον σχεδιασμό δρόμων σύμφωνα με την επικρατούσα κατεύθυνση του ανέμου, προκειμένου να διατηρηθεί ο αέρας στις πόλεις καθαρός. Η θολωτή βυζαντινή βασιλική στο επίπεδο της παλαίστρας χρονολογείται από τον 5ο αιώνα μ.Χ. Κατασκευάστηκε με δομικά υλικά που είχαν ληφθεί από προηγούμενα κτίρια σε θεμέλια που ανήκαν σε κτίριο του 4ου αιώνα που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε επίσης ως τόπος λατρείας. Η ομάδα των αρχαιολόγων πιστεύει ότι οι εσωτερικοί της τοίχοι ήταν επιχρισμένοι και διακοσμημένοι με τοιχογραφίες. Η τρουλαία βασιλική είναι το μόνο εναπομένον βυζαντινό οικοδόμημα στην Καύνο που παραμένει όρθιο. Δίπλα στη βασιλική έχουν αποκαλυφθεί ψηφιδωτά.
Η αγορά του λιμανιού βρίσκεται στην επίπεδη περιοχή μπροστά από τη λίμνη Σουλουκλού. Χρονολογείται στον 4ο αιώνα π.Χ. και διατήρησε τη λειτουργία της ως οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό χώρο συνάντησης μέχρι το τέλος της ρωμαϊκής εποχής. Τα ερείπια των βάθρων δείχνουν ότι πρέπει να υπήρχαν πολλά (χάλκινα) αγάλματα με ρωμαϊκές επιρροές, αλλά αυτά δεν έχουν βρεθεί. Πιθανότατα αυτά λειώθηκαν στη βυζαντινή εποχή, γιατί οι αρχαιολόγοι βρήκαν ένα φούρνο τήξης εκείνης της περιόδου κοντά στο βάθρο ενός χάλκινου ιππικού αγάλματος του Ρωμαίου κυβερνήτη της Ασίας, Λεύκιου Λικίνιου Μουρήνα. Η σκεπαστή στοά στη βόρεια πλευρά της αγοράς προσφέρει προστασία από τον ήλιο και τη βροχή. Η στοά δημιουργήθηκε στην πρώιμη ελληνιστική εποχή (3ος αιώνας π.Χ.), αλλά μέρος της χρονολογείται στην πρώιμη ρωμαϊκή εποχή. Το Νυμφαίο είναι επίσης Ελληνιστικό, αλλά η λεκάνη της κρήνης επεκτάθηκε κατά τη Ρωμαϊκή εποχή. Επιγραφές από την περίοδο του αυτοκράτορα Αδριανού αποκαλύπτουν ότι τα διόδια για τους εμπόρους και τους ιδιοκτήτες σκαφών ήταν χαλαρά για να αντισταθμίσουν τις προσχώσεις του λιμένα.
  • Οι ναοί
Έχουν ανασκαφεί έξι ναοί, δύο ελληνιστικοί και τέσσερις ρωμαϊκής προέλευσης. Πιθανότατα ο ναός του 3ου αιώνα π.Χ. που βλέπει σε έναν κύκλο στηλών έχει τη μεγαλύτερη ελκυστικότητα. Μέσα στον κύκλο έχει βρεθεί ένας οβελίσκος, ο οποίος επίσης απεικονίζεται στα παλιά νομίσματα της Καύνου. Ο οβελίσκος ήταν το σύμβολο του βασιλιά Καύνου, ο οποίος σύμφωνα με τη μυθολογία ίδρυσε την αρχαία πόλη με το όνομά του.


Εκτός του επίσημου αρχαιολογικού χώρου Καύνου, υπάρχουν:

  • Έξι βραχώδεις τάφοι στον ποταμό Κάβλη (4ος - 2ος αιώνας π.Χ.)
Οι προσόψεις των βράχων μοιάζουν με τα μέτωπα των ελληνιστικών ναών με δύο ιωνικούς κίονες, τριγωνικό αέτωμα, επιστύλιο με οδοντωτές ζωφόρους και ακρωτήρια που μοιάζουν με φύλλα φοίνικα.
  • Τα τείχη της πόλης
Τα εντυπωσιακά τείχη της Καύνου ανεγέρθηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μαυσωλού τον 4ο αιώνα π.Χ. Είναι υπερβολικά αναλογικά σε σχέση με το μέγεθος της Καύνου και του πληθυσμού της, πιθανώς επειδή ο σατράπης είχε μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον της πόλης ως θαλάσσιο και εμπορικό λιμάνι. Τα τείχη της πόλης ξεκινούν δυτικά του εσωτερικού λιμανιού και εκτείνονται κατά μήκος των λόφων Β και ΒΔ της πόλης, μέχρι την κορυφή του απότομου βράχου απέναντι από το κέντρο του Νταλιάν. Υπάρχει πεζοπορική διαδρομή κατά μήκος του τοίχου. Τα κανονικά ορθογώνια τετράγωνα και ο τρόπος τοποθέτησης των ογκολίθων δίνουν μια εξαιρετική εντύπωση των ελληνιστικών τεχνικών δόμησης. Τμήματα του τείχους είναι καλά διατηρημένα, άλλα μέρη έχουν αφαιρεθεί και ξαναχτιστεί.

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ (Αγγλικά) GeoNames. 2005. Ανακτήθηκε στις 6  Απριλίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Köyceğiz-Dalyan, a journey through history within the labyrinth of nature; Altan Türe; 2011; Faya Kültür Yayınları-1; (ISBN 978-978-978-605-3)
  3. ↑ Dalyan 2005 Gezi Kitabı/Travel book; Fatih Akaslan; (ISBN 975-270-471-9)
  4. ↑ History surfaces from Köyceğiz Lake, Land of Lights, October 28th, 2010
  5. ↑ Ovid, Metamorphoses, 446 – 665
  6. ↑ Antoninus Liberalis, Metamorphoses, 30
  7. ↑ Parthenius, Love Romances, 11
  8. ↑ Herodotus I.171
  9. ↑ Herodotus I.176
  10. ↑ Herodotus I.172
  11. ↑ Herodotus V.103
  12. ↑ Ignacio-Javier Adiego Lajara, The Carian Language. Volume 86 of Handbook of Oriental Studies. BRILL, 2006 (ISBN 9004152814) p3
  13. ↑ Ancient Caria: In the garden of the sun, CANAN KÜÇÜKEREN, Hürriyet Daily News, 28 March 2011
  14. ↑ Le Quien,(I, 981)
  15. ↑ 15,0 15,1 Sophrone Pétridès, "Caunus" in Catholic Encyclopedia (New York 1908
  16. ↑ Annuario Pontificio 2013 (Libreria Editrice Vaticana 2013 (ISBN 978-88-209-9070-1)), p. 911
  17. ↑ http://www.gcatholic.org/dioceses/former/t0447.htm

 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bean, George E. (2002). Turkey beyond the MaeanderΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. London: Frederick A. Praeger. ISBN 0-87471-038-3. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Kaunos στο Wikimedia Commons