Λεβόν Σαντ | |
---|---|
![]() | |
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Լեւոն Շանթ (Western Armenian) |
Γέννηση | |
Κατοικία | Βηρυτός (από 1929)[1] |
Εθνικότητα | Αρμένιοι[1][2] |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Aρμενικά[3] |
Σπουδές | Scutari Jemaran[1] Γκεβορκιάν Θεολογική Σχολή (1884–1891)[1] Πανεπιστήμιο της Λειψίας[1] Πανεπιστήμιο της Ιένας[1] Πανεπιστήμιο του Μονάχου[1] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Εργοδότης | St. Gayane Girls' School Yerevan Diocesan School Getronagan Armenian High School[1] Esayan Armenian School[1] |
Πολιτική τοποθέτηση | |
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | μέλος της Εθνοσυνέλευσης της Αρμενίας |
![]() | |
Ο Λεβόν Σαντ (αρμενικά: Լեւոն Շանթ, Κωνσταντινούπολη, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 1869 - Βηρυττός, Λίβανος, 1951) ήταν Αρμένιος λογοτέχνης και εκπαιδευτικός. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεατρικών έργων, την ποίηση και την πεζογραφία. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την πολιτική κατά την περίοδο της βραχύβιας Πρώτης Αρμενικής Δημοκρατίας[4][5].
Γεννήθηκε το 1869 στην Κωνσταντινούπολη ως Λεβόν Ναχασμπετιάν (αρμενικά: Լեւոն Նահաշպետյան) και αργότερα άλλαξε το επίθετό του σε Σεγμποσιάν (αρμ: Սեղբոսյան). Σε ηλικία έξι ετών έμεινε ορφανός με αποτέλεσμα να ανατραφεί από μια θεία του. Έμαθε τα πρώτα γράμματα σε αρμενικό σχολείο που έδρευε στη συνοικία Σκούταρι, στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης και κατόπιν συνέχισε στο Ετσμιαντζίν της σημερινής Αρμενίας. Κατά τη φοίτησή του στο Ετσμιαντζίν, επηρεάστηκε σημαντικά από την ανατολική διάλεκτο της αρμενικής. Αργότερα μετέβη στη Γερμανία για σπουδές[6], φοιτώντας από το 1893 μέχρι το 1899 στα πανεπιστήμια της Λειψίας, του Μονάχου και της Ιένας[4].
Έπειτα εργάστηκε από το 1906 μέχρι το 1911 ως δάσκαλος σε αρμενικά σχολεία της ευρύτερης περιοχής του Καυκάσου, όπου ήρθε σε επαφή με αρκετούς ακόμη Αρμένιους συγγραφείς, ενώ στη συνέχεια δίδαξε στην Κωνσταντινούπολη (1911-1913). Όταν άρχισαν οι πρώτες διώξεις κατά των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα πλαίσια της γενοκτονίας, ο ίδιος βρισκόταν στο εξωτερικό[4]. Τα επόμενα χρόνια, ο Σαντ κινήθηκε μεταξύ Καυκάσου και Δυτικής Ευρώπης, ενώ ενεπλάκη ενεργά στα πολιτικά πράγματα της Πρώτης Αρμενικής Δημοκρατίας[7]. Την άνοιξη του 1920 ηγήθηκε διπλωματικής αποστολής του αρμενικού κράτους που μετέβη στη Μόσχα προκειμένου να διαπραγματευθεί συνθήκη ειρήνης με τους μπολσεβίκους[8].
Μετά την απορρόφηση της Αρμενίας από τη Σοβιετική Ένωση εγκαταστάθηκε οριστικά στο εξωτερικό ζώντας στη Γαλλία, την Αίγυπτο και τέλος στον Λίβανο, όπου είχε σημαντική συμβολή στην ίδρυση του αρμενικού κολλεγίου Τσεμαράν[7]. Απεβίωσε το 1951 στη Βηρυττό.
Ο Σαντ αναγνωρίζεται ως ο σημαντικότερος θεατρικός συγγραφέας της αρμενικής λογοτεχνίας[5][8]. Πραγματοποίησε τα πρώτα του λογοτεχνικά βήματα στις αρχές της δεκαετίας του 1890. Έργα αυτής της περιόδου είναι το πεζό Αποχαιρετιστήριο απόγευμα (1891), οι νουβέλες Το ορεσίβιο κορίτσι (1893), Βερζχίν (1898) και η ποιητική συλλογή Τραγούδια (1894), μέσα από τα οποία ο συγγραφέας εκθέτει τις κοινωνικοπολιτικές απόψεις. Ωστόσο, ο Σαντ είναι γνωστός κυρίως για τα θεατρικά του έργα, όπως ο Εγωιστής (1903), ο Αυτοκράτορας, οι Αρχαίοι θεοί (1908) κ.ά[7].