Μέντιουμ

Μέντιουμ (Medium) ή διαμέσο ονομάζεται το άτομο εκείνο το οποίο διαθέτει την ικανότητα να έρχεται σε επαφή με τον αόρατο κόσμο των πνευμάτων. Η ικανότητα αυτή ονομάζεται «διαμεσική ικανότητα» ή «διαμεσότητα».

Γενικά περί της διαμεσότητας

Το μέντιουμ Έντγκαρ Kέισι από τις ΗΠΑ, The New York Times, 1910

Άτομα με διαμεσικές ικανότητες υπάρχουν σε όλους τους λαούς, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με διαφορετικά ονόματα σε κάθε εποχή και πολιτισμό: μάντεις, μάγοι, προφήτες, βλέποντες (διορατικοί), επαοιδοί, πυθίες, οιωνοσκόποι, μυσταγωγοί, θεραπευτές, βραχμάνοι, ιεροφάντες, διάμεσα, μέντιουμ κ.λπ. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η ικανότητά τους να επικοινωνούν με τον αόρατο κόσμο των πνευμάτων και να μεταφέρουν στους ανθρώπους τα μηνύματά τους.

Συστηματική ανάλυση του φαινομένου της διαμεσότητας γίνεται στη θεωρία του πνευματισμού. Σε αυτήν, για να γίνει αντιληπτός ο μηχανισμός της διαμεσικής (πνευματιστικής) επικοινωνίας, το μεν διάμεσο παρομοιάζεται με συσκευή ραδιοφώνου το δε πνεύμα με εκφωνητή ραδιοφωνικού σταθμού. Στον ραδιοφωνικό σταθμό, η ομιλία του εκφωνητή μετατρέπεται σε ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και εκπέμπεται σε συγκεκριμένη συχνότητα προς όλες τις κατευθύνσεις. Όταν ένα ραδιόφωνο συντονιστεί στην εκπεμπόμενη συχνότητα, συλλαμβάνει την ακτινοβολία και την αναμεταδίδει μετατρέποντάς την σε ήχο, ο οποίος είναι κατανοητός από τον άνθρωπο.

Με παρόμοιο τρόπο, η «ομιλία» της πνευματικής οντότητας, γίνεται με μια μορφή ακτινοβολίας. Το διάμεσο έχει την ικανότητα να συλλαμβάνει την ακτινοβολία αυτή και να την αναμεταδίδει με κατανοητή μορφή, δηλαδή ομιλία, γραφή, σχέδιο κ.λπ.

Τα διάμεσα, σύμφωνα με την θεωρία του πνευματισμού, είναι «συσκευές όλων των ανέμων», δηλαδή μέσω αυτών είναι δυνατόν να επικοινωνήσει οποιοδήποτε πνεύμα, είτε αγαθό είτε πονηρό, όπως ακριβώς ένα ραδιόφωνο μπορεί να αναμεταδώσει όσα μεταδίδονται από οποιονδήποτε σταθμό, αρκεί να συντονιστεί στη συχνότητά του. Για τον λόγο αυτόν είναι αναγκαίο, κατά την διάρκεια μιας επικοινωνίας, να λαμβάνονται μέτρα ώστε αφενός μεν να διασφαλίζεται η επικοινωνία μόνον με τα αγαθά πνεύματα, αφετέρου δε να αποφεύγεται η εξαπάτηση ή η παραπλάνηση από τα πονηρά.

Τρία βασικά μέτρα προφύλαξης είναι:

1. Η αποφυγή επαφής με διάμεσο (μέντιουμ) το οποίο ζητά άμεσα ή έμμεσα οποιοδήποτε είδος υλικής αμοιβής για τις υπηρεσίες που προσφέρει.
2. Η αποφυγή υποβολής ερωτημάτων υλικού ή συμφεροντολογικού περιεχομένου (οικονομικού, ερωτικού, κ.λπ.) και
3. Η αποφυγή ενασχόλησης με διαμεσικές επικοινωνίες χάριν αστεϊσμού ή περιέργειας.

Κατηγορίες διαμέσων

Ανά τρόπο επικοινωνίας

Από απόψεως τρόπου επικοινωνίας, τα διάμεσα χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Σε εκείνα που επικοινωνούν ξυπνητά (εν εγρηγόρσει) και σε εκείνα που επικοινωνούν κατόπιν υπνώσεως (εν υπνώσει).

Τα εν εγρηγόρσει διάμεσα διατηρούν τις νοητικές και αισθητηριακές ικανότητές τους, χωρίς όμως αυτές να επηρεάζουν την εξέλιξη του φαινομένου, διότι βρίσκονται κατά κάποιον τρόπο «στο περιθώριο». Το διάμεσο αντιλαμβάνεται τα πάντα και έχει τη δυνατότητα ως ένα σημείο να ελέγχει τη διαδικασία της επικοινωνίας, αποφεύγοντας την διείσδυση πονηρών πνευμάτων, εκλέγοντας μόνον τα αγαθά.

Τα εν υπνώσει διάμεσα δεν έχουν αντίληψη του τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας. Αποτελούν οιωνεί αδρανείς συσκευές, οι οποίες κατευθύνονται από το πνεύμα και τον γήινο οδηγό. Αυτός πρέπει να είναι πολύ περισσότερο προσεκτικός, για να μη συμβούν δυσάρεστα γεγονότα. Η υπνοβασία είναι μια ειδική περίπτωση της εν υπνώσει διαμεσότητος. (Γήινος οδηγός είναι το άτομο που κάθεται δίπλα στο διάμεσο και κατευθύνει την διαδικασία της επικοινωνίας, με την υποβολή ερωτήσεων. Φροντίζει επίσης και για την τήρηση της τάξεως από τους παρευρισκομένους).

Ανά εκδήλωση

Από απόψεως των εκδηλώσεων, τα διάμεσα κατατάσσονται ανάλογα με το είδος του φαινομένου το οποίο παράγεται. Όπως ακριβώς η φυσική δύναμη του ηλεκτρισμού είναι πάντοτε η ίδια αλλά σε διαφορετικές συσκευές αποδίδει διαφορετικά αποτελέσματα, (κίνηση, θέρμανση, ψύξη, φως, χημικές αλλοιώσεις κ.λπ.), έτσι και τα διάμεσα. Με την ενέργεια της ίδιας πνευματικής δύναμης, παράγονται διαφορετικά αποτελέσματα, ανάλογα με τις ιδιότητες και ικανότητες του διαμέσου. Μερικές κατηγορίες είναι:

• Διάμεσα ομιλίας. Μεταδίδουν την ομιλία του πνεύματος, όπως την συλλαμβάνουν από το υποσυνείδητό τους. Μετά το τέλος της επικοινωνίας συνήθως δεν θυμούνται τίποτε από αυτά που έχουν πει.
• Διάμεσα φυσικών φαινομένων. Προκαλούν κινήσεις αντικειμένων, περιστροφές, αιωρήσεις, μεταβολές στις φυσικές ιδιότητες των σωμάτων και άλλα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και όσοι προκαλούν ακούσια τηλεκινητικά φαινόμενα.
• Διάμεσα διακουστικά. Ακούνε τη φωνή των πνευμάτων, όχι με τη φυσική τους ακοή, αλλά με την ψυχική. Η φωνή μπορεί να ακούγεται καθαρά, σαν φωνή ζώντος άνθρώπου, ή να γίνεται αισθητή ενδόμυχα. Τα διάμεσα αυτά μπορούν να συνδιαλέγονται με τα πνεύματα και να τα αναγνωρίζουν από τον χαρακτήρα της φωνής τους.
• Διάμεσα οραματικά. Μπορούν να βλέπουν, διά της ενοράσεως ή της διοράσεως, εικόνες του γήινου ή του ουράνιου κόσμου. Σε αρκετές περιπτώσεις ακούουν παράλληλα και την ερμηνεία του οράματος. Δεν βλέπουν με την φυσική όραση, αλλά με το «τρίτο μάτι». Για τον λόγο αυτό, οραματικά διάμεσα μπορεί να είναι και οι τυφλοί. Οι εμφανίσεις μερικώς υλοποιημένων οντοτήτων (φασμάτων) δεν υπάγονται στην οραματική διαμεσότητα, διότι γίνονται αντιληπτά με τους φυσικούς οφθαλμούς.
• Διάμεσα ξενογλωσσίας. Μπορούν να μιλούν ή να γράφουν σε άλλη ξένη γλώσσα, στην οποία υπαγορεύει το πνεύμα με το οποίο ευρίσκονται σε επαφή. Οι ίδιοι συνήθως αγνοούν παντελώς τη γλώσσα αυτή.
• Διάμεσα φωτογραφικά. Η παρουσία τους υποβοηθεί το πνεύμα ώστε αυτό να εμφανίσει τη μορφή του επάνω σε φωτογραφική πλάκα ή να γράψει σ’ αυτήν κάποιο μήνυμα.
• Διάμεσα καλλιτεχνικά. Μπορούν να ζωγραφίζουν, να παίζουν μουσικά όργανα, να συνθέτουν μουσική κ.λπ., ευρισκόμενοι υπό την επήρεια του πνεύματος, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου ζωγραφική ή μουσική.
• Διάμεσα προσκομίσεων. Εμφανίζουν (προσκομίζουν) ή εξαφανίζουν (αποκομίζουν) υλικά αντικείμενα. Η προσκόμιση και η αποκόμιση υλικών αντικειμένων αποτελούν ιδιαίτερα φαινόμενα, τα οποία η σημερινή επιστήμη αδυνατεί να ερμηνεύσει.
• Διάμεσα ακτιναισθητικά. Με την βοήθεια των πνευμάτων συλλαμβάνουν τις απειροελάχιστες ακτινοβολίες των υλικών σωμάτων. Μπορούν να ανακαλύπτουν υπόγεια ύδατα, διάφορα μέταλλα κ.λπ. με τη ραβδοσκοπία ή με το εκκρεμές.
• Διάμεσα διαγνωστικά και θεραπευτικά. Έχουν την ικανότητα να κάνουν ακριβή διάγνωση της ασθένειας και να την θεραπεύουν, είτε με απλή επίθεση των χεριών στην πάσχουσα περιοχή είτε με κατάλληλες χειρονομίες είτε εξ αποστάσεως. Επίσης να υποδεικνύουν τη σωστή θεραπευτική αγωγή με βότανα ή άλλες φυσικές ουσίες.

Ο διαχωρισμός των ανωτέρω κατηγοριών προφανώς δεν είναι απόλυτος, διότι ένα διάμεσο μπορεί να συνδυάζει δύο ή περισσότερες παραπλήσιες ιδιότητες.

Αντιρρήσεις κατά των διαμέσων

Εναντίον των διαμέσων και της διαμεσικής ικανότητας έχουν διατυπωθεί αρκετές αντιρρήσεις και κατηγορίες. Μερικές είναι:

• Τα διάμεσα είναι απατεώνες, τσαρλατάνοι ή ταχυδακτυλουργοί, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ευπιστία, τις αγωνίες και τα προβλήματα των ανθρώπων, προκειμένου να αποσπάσουν από αυτούς χρήματα ή άλλα ανταλλάγματα. Οι επιτυχίες τους είναι ή από σύμπτωση ή αποτέλεσμα προηγούμενης πληροφόρησης που έχουν ή κάποιο ταχυδακτυλουργικό κόλπο. Επικαλούνται τις επανειλημμένες περιπτώσεις απάτης οι οποίες έχουν αποκαλυφθεί και το γεγονός ότι οι αποτυχίες των διαμέσων δεν γίνονται γνωστές. Επιπλέον αμφισβητούν την αντικειμενικότητα των συνθηκών κάτω από τις οποίες γίνονται τα πειράματα. Στην κατηγορία αυτή οι υποστηρικτές του πνευματισμού συμφωνούν, αλλά εν μέρει. Λένε ότι όντως υπάρχουν κάποια διάμεσα-απατεώνες, όπως υπάρχουν απατεώνες σε οποιονδήποτε χώρο μέσα στην κοινωνία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα τα διάμεσα είναι απατεώνες. Το ζητούμενο είναι η διάκριση και η επιλογή του σωστού διάμεσου, και όχι η συλλήβδην απόρριψη των πάντων. Όπως ακριβώς γίνεται και με την προσπάθεια να επιλεγεί π.χ. ο ευσυνείδητος γιατρός και όχι ο κομπογιαννίτης. Η ύπαρξη κομπογιαννιτών γιατρών, δεν σημαίνει ότι είναι απορριπτέος όλος ο κλάδος της ιατρικής. Σχετικά με τις συνθήκες διεξαγωγής των πειραμάτων, απορρίπτουν την κατηγορία ότι αυτές δεν είναι αντικειμενικές. Λένε ότι καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να είναι τα συμπεράσματά τους αδιάβλητα. Για τον λόγο αυτό μαζί με τα συμπεράσματα κάθε πειράματος δημοσιοποιούνται και οι συνθήκες και οι παράμετροι κάτω από τις οποίες διεξήχθη αυτό.
• Μόνον τα πονηρά πνεύματα – και όχι τα αγαθά – έχουν την δυνατότητα επικοινωνίας μέσω των διαμέσων. Στην κατηγορία αυτή αντιτάσσεται η άποψη ότι τα διάμεσα επικοινωνούν με όλα τα πνεύματα, είτε αυτά είναι αγαθά, είτε πονηρά, είτε ανήκουν σε οποιανδήποτε άλλη ενδιάμεση βαθμίδα. Υποστηρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεται από την Θεία Δικαιοσύνη τα μεν πονηρά πνεύματα να μπορούν να επικοινωνούν και να παραπλανούν τους ανθρώπους (διαμέσου των επικοινωνιών), τα δε αγαθά να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον ίδιο μηχανισμό (των επικοινωνιών) για να βοηθήσουν όσους τα επικαλούνται. Υποστηρίζουν ότι αυτό που είναι σημαντικό είναι ο «έλεγχος ταυτότητος» κάθε πνεύματος το οποίο προσέρχεται σε επικοινωνία. Ο ακραιφνής πνευματισμός έχει θεσπίσει μία σειρά τέτοιων ελέγχων, ώστε να αποφεύγεται η επικοινωνία με τα πονηρά πνεύματα. Υποστηρίζεται ότι τέτοιοι κανόνες και διαδικασίες είχαν θεσπισθεί και στους πρώτους αποστολικούς χρόνους, κατά τους οποίους υπήρχαν πάρα πολλά διάμεσα. Ενδεικτικά αναφέρεται η οδηγία διάκρισης των πνευμάτων την οποία δίνει ο Ιωάννης: «Αγαπητοί, μην πιστεύετε σε οποιοδήποτε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα εάν είναι εκ του θεού, διότι στον κόσμο έχουν εξέλθη πολλοί ψευδοπροφήτες. Από αυτό το σημείο γνωρίζετε το πνεύμα του θεού· Κάθε πνεύμα το οποίο ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν ελθόντα (ως άνθρωπον) με σάρκα, είναι εκ του θεού· και κάθε πνεύμα το οποίο δεν ομολογεί τον Ιησούν, δεν είναι εκ του θεού, και αυτό είναι το του αντιχρίστου, το οποίο ακούσατε ότι έρχεται και τώρα βρίσκεται ήδη μέσα στον κόσμο».^[1]
• Η διενέργεια πνευματιστικών πειραμάτων ή επικοινωνιών επιδρά αρνητικά στο νευρικό σύστημα του διαμέσου, το οποίο μπορεί να οδηγηθεί στη σχιζοφρένεια και την παραφροσύνη. Η απάντηση στο θέμα αυτό είναι ότι η διαμεσότητα από μόνη της δεν εμπεριέχει κανέναν κίνδυνο. Όπως ένας ζωγράφος ή ένας μουσικός δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο πού να προέρχεται από το ταλέντο του όταν αυτό ασκείται με συγκεκριμένους κανόνες ορθότητας, το ίδιο συμβαίνει με όσους διαθέτουν το χάρισμα της διαμεσότητος. Ο κίνδυνος προέρχεται από την μη τήρηση των «κανόνων ασφάλειας». Παραδείγματα μη τήρησης των κανόνων αυτών, αναφέρουν την υπερκόπωση των διαμέσων από εντατικούς πειραματισμούς, τη μη φυσιολογική ζωή των διαμέσων τα οποία κάνουν διάφορες υλικές καταχρήσεις, την διεξαγωγή επικοινωνιών για ιδιοτελείς ή υλικούς σκοπούς (π.χ. επαγγελματική επιτυχία, ερωτικές υποθέσεις, ανεύρεση θησαυρών κ.λπ.) ή για παιχνίδι και αστεϊσμό. Το πώς ένα σωστό διάμεσο πρέπει να ζει και να συμπεριφέρεται εξετάζεται στα ειδικά βιβλία του ακραιφνούς πνευματισμού, όπου εκτίθενται οι τρόποι διακρίσεως των πνευμάτων και οι όροι και οι προϋποθέσεις μιας ασφαλούς και θετικής επικοινωνίας.

Παραπομπές

1. Επιστολή Α΄, 4, 1-3

Βιβλιογραφία

• Δημητρίου Μακρυγιάννη: Ο πνευματισμός και ο σύγχρονος άνθρωπος. Έκδοση: Πνευματιστικός Όμιλος Αθηνών «Το Θείον Φως», Αθήναι 2003.
• Επαμεινώνδα Καλογερέα: Μεταψυχική, η επιστήμη του πνευματισμού. Β΄ Έκδοση. Αθήναι 1975.
• Αλάν Καρντέκ: Το βιβλίο των διαμέσων, Έκδοση: Μεταψυχική Εταιρεία Αθηνών, Αθήναι 1976.
• Ουίλιαμ Κρουκς: Μελέται επί των φαινομένων του πνευματισμού. Εν Αθήναις 1939.
• Helen Alex Dallas: Διαμεσικός καταρτισμός, «Μεταψυχική Βιβλιοθήκη», Αθήναι 1939.