Η Νότια Πικηνική γλώσσα είναι εξαφανισμένη ιταλική γλώσσα, η οποία ανήκει στην Σαβελλική υποοικογένεια. Η SIL International θεωρεί ότι ανήκει στην Οσκο-ουμβριανή ομάδα, αν και στη μακρά ιστορία της προσπάθειάς ταξινόμησης έχει τοποθετηθεί σε υψηλότερο επίπεδο, παράλληλα με την Οσκανή και την Ουμβριακή γλώσσα εντός των Σαβελλικών, ή ακόμα υψηλότερα παράλληλα με τα σαβελλικά στα ιταλικά. Είναι προφανώς άσχετη με την ομώνυμη Βόρεια Πικηνική. Τα κείμενα στη γλώσσα ήταν αρχικά σχετικά μη ευανάγνωστα, παρόλο που ορισμένες λέξεις ήταν σαφώς ινδοευρωπαϊκές. Η ανακάλυψη του 1983 για το ότι δύο από τα φαινομενικά περιττά σημεία στίξης ήταν στην πραγματικότητα απλουστευμένες επιστολές οδήγησε σε μια βαθμιαία βελτίωση της κατανόησης και μιας πρώτης μετάφρασης το 1985. Οι δυσκολίες παραμένουν.
Το σύνολο των επιγραφών της Νότιας Πικηνικής αποτελείται από 23 επιγραφές από πέτρα ή χαλκό που χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα π.Χ. μέχρι και τον 4ο αιώνα π.Χ. Η χρονολόγηση υπολογίζεται σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά των επιστολών και σε ορισμένες περιπτώσεις με το αρχαιολογικό πλαίσιο. Καθώς η ιστορία των Πικηνών δεν ξεκινάει μέχρι την υποταγή τους στη Ρώμη τον 3ο αιώνα π.Χ., οι επιγραφές ανοίγουν ένα προγενέστερο παράθυρο στην κουλτούρα τους ήδη από το ύστερο Ρωμαϊκό Βασίλειο.
Σε μια τυπική επιγραφή περιέχεται η αναπαράσταση του προσώπου ή της μορφής του νεκρού με την επιγραφή σε μια σπείρα γύρω από αυτό ή κάτω από αυτό που διαβάζει κατά τη φορά των δεικτών του ωρολογίου, ή βουστροφηδόν, ή κάθετα.[1] Επιγραφές έχουν βρεθεί στο Ασκόλι Πιτσένο, Κιέτι, Τέραμο, Φάνο, Λόρο Πιτσένο, Κούρες, το Αμπρούτσι ανάμεσα στο Τρόντο και Ατέρνο-Πεσκάρα, και το Καστελντιέρι και Κρέκιο νότια της Ατέρνο-Πεσκάρα.[2]