Ορδόνιο Βερμούδεθ

Ορδόνιο Βερμούδεθ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ordonho Bermudes (Γαλικιανά)
Γέννηση10ος αιώνας
Θάνατος1042
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Λεόν
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααριστοκράτης
Οικογένεια
ΣύζυγοςFronilde Peláez
ΤέκναΣάντσο Ορδόνιεθ (κόμης)
Jimena Ordóñez
ΓονείςΒερμούδο Β΄ του Λεόν
ΑδέλφιαΑλφόνσος Ε΄ του Λεόν
Χριστίνα Βερμούδεθ
ΟικογένειαΟίκος των Αστουριών-Λεόν
δεδομένα
Μονή Σαν Ξουλιάν δε Σάμος.

Ο Ορδόνιο Βερμούδεθ, ισπαν.: Ordoño Bermúdez ή Ordoño Vermúdez, (άκμασε. 1001–1042) ήταν ένας από τους γιους, που ο βασιλιάς Βερμούδο Β' της Λεόν είχε εκτός γάμου. Αν και το όνομα της μητέρας του δεν είναι γνωστό, πιθανότατα ήταν μέλος των ευγενών της Γαλικίας, όπως προτείνεται σε ένα έγγραφο από τη Μονή της Σάμος, όπου οι απόγονοί του και εκείνοι της οικογένειας Βέλα-Οβέκιθ μοιράζονταν μία κοινή κληρονομιά με βάση μία linea consaguinitatis (γραμμή αίματος). [1]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σχετικό μέλος της curia regis (συμβουλίου) μέχρι τουλάχιστον το 1032, ο Oρδόνιo εμφανίζεται για πρώτη φορά σε μεσαιωνικά έγγραφα το 1001, όταν υπηρέτησε ως μάρτυρας σε μία δικαστική διαμάχη, που αφορούσε τον κόμη Ροδρίγo Ρομάνιτς και τη Χιμένα Χιμένεθ. Άρχισε να επιβεβαιώνει βασιλικά καταστατικά το 1024 ως μεγας μαγιορδόμος του αδελφού του, βασιλιά Αλφόνσο Ε' του Λεόν. Μετά το τέλος του βασιλιά στο Βιζέου το 1028, ο Ορδόνιο εμφανίζεται το 1029 ασκώντας το ίδιο λειτούργημα στην αυλή του ανιψιού του, βασιλιά Βερμούδου Γ'. [2]

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε τη Φρονίλδη Πελάεθ, κόρη του επαναστατημένου κόμη Πελάγιο Ροδρίγεθ και της Γκοτίνα Φερνάνδεθ, κόρης του Φερνάνδο Βερμούδεθ δε Κέα. [3] Αυτός ο γάμος έδωσε την αφορμή για τη γενεά των Oρδόνιεθ, μία από τις πιο σημαντικές στη μεσαιωνική Γαλικία. Το 1042 ο Oρδόνιο και η Φρονίλδη έκαναν μία δωρεά στο μοναστήρι της Σάντα Μαρία Βίργεν στο Λεόν, συνοδευόμενοι από τα παιδιά, που ήταν ακόμη ζωντανά εκείνη την ημερομηνία, που επιβεβαίωσαν το καταστατικό ως: Ueremundo Ordoniz, Sanctio Ordoniz et Fredenando Ordoniz et Xemena Ordoniz. Τα επτά παιδιά που γεννήθηκαν από αυτόν τον γάμο ήταν: [4]

  • Bερμούδο Ορδόνιεθ, ο οποίος παντρεύτηκε τη Σάντσα Έριθ.
  • Aφόνσο Ορδόνιεθ (απεβ. πριν από το 1042), κόμης.
  • Πελάγιο Ορδόνιεθ (απεβ. πριν από το 1042), νυμφεύτηκε την Κορέξια, με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Mαρίνα Πελάεθ, που έγινε μοναχή.
  • Σάντσο Ορδόνιεθ (απεβ. π. 1080 ), κόμης, νυμφεύτηκε την Oνέκα Οβέκιθ, κόρη του Oβέκο Βερμούδεθ και της συζύγου του Eλβίρας Σουάρεθ. Απέκτησαν πολλά παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των κόμη Oβέκο και Φρονίλδη Σάντσεθ, η τελευταία παντρεύτηκε τον κόμη Νούνιο Βελάσκεθ, και έγιναν γονείς πολλών παιδιών, συμπεριλαμβανομένου του κόμη Aλφόνσο Νούνιεθ.
  • Φερνάνδο Ορδόνιεθ (απεβ. περί το 1059), σύζυγος της Φρονίλδης Γκουτιέρεθ, κόρης του κόμη Γκουτιέρε Αλφόνσo.
  • Oβέκo Oρδόνιεθ (απεβ. πριν από το 1042).
  • Χιμένα Ορδόνιεθ (απεβ. πριν από το 1074), ήταν η πρώτη σύζυγος του Mούνιο Ροδρίγεθ, γιου του κόμη Ροδρίγo Ρομάνιτς και της κόμισσας Eλβίρα Ροδρίγεθ. Μετά το τέλος της Eλβίρα, ο Mούνιo νυμφεύτηκε την Iλδουάρα Βελάσκεθ. [5] [6]

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 171.
  2. ↑ Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 116.
  3. ↑ Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 116 and 127.
  4. ↑ Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 116–117.
  5. ↑ Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 125 and 294.
  6. ↑ Salazar y Acha 1989, σελ. 73-74.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Salazar y Acha, Jaime de (1989) (στα es). Los descendientes del conde Ero Fernández, fundador del Monasterio de Santa María de Ferreira de Pallares, σελ. 67–86. ISSN 0210-7791. 
  • Sánchez Candeira, Alfonso (1999). Rosa Montero Tejada, επιμ. Castilla y León en el siglo X, estudio del reinado de Fernando I (στα Ισπανικά). Madrid: Real Academia de la Historia. ISBN 978-84-8951241-2. 
  • Torres Sevilla-Quiñones de León, Margarita Cecilia (1999). Linajes nobiliarios de León y Castilla: Siglos IX-XIII (στα Ισπανικά). Salamanca: Junta de Castilla y León, Consejería de educación y cultura. ISBN 84-7846-781-5.