Περιέργεια

Η περιέργεια είναι μια ιδιότητα που σχετίζεται με την κριτική σκέψη, την εξερεύνηση, έρευνα και μάθηση, εμφανής από την παρατήρηση σε ανθρώπους και άλλα ζώα. [1][2] Η περιέργεια συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ανάπτυξης, στις οποίες απορρέει η διαδικασία της μάθησης και η επιθυμία απόκτησης γνώσης και δεξιοτήτων.[3]

Ο όρος περιέργεια μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να δηλώσει τη συμπεριφορά ή το συναίσθημα του να είσαι περίεργος, σε σχέση με την επιθυμία απόκτησης γνώσης ή πληροφοριών. Η περιέργεια ως συμπεριφορά και συναίσθημα αποδίδεται εδώ και χιλιετίες ως η κινητήρια δύναμη όχι μόνο της ανθρώπινης ανάπτυξης, αλλά των εξελίξεων στην επιστήμη, τη γλώσσα και τη βιομηχανία.

Η περιέργεια μπορεί να θεωρηθεί ως έμφυτη ιδιότητα πολλών διαφορετικών ειδών. Είναι συνηθισμένο σε ανθρώπους σε όλες τις ηλικίες από τη βρεφική ηλικία [4]έως την ενηλικίωση, και είναι εύκολο να παρατηρηθεί σε πολλά άλλα είδη ζώων. Αυτά περιλαμβάνουν τους πιθήκους, τις γάτες και τα τρωκτικά.

Ο Daniel Berlyne[5] αναγνώρισε τρεις κύριες μεταβλητές που παίζουν ρόλο προκαλώντας περιέργεια. Συγκεκριμένα, ψυχοφυσικές μεταβλητές, οικολογικές μεταβλητές και συλλογικές μεταβλητές. Οι ψυχοφυσικές μεταβλητές αντιστοιχούν σε φυσική ένταση, ενώ οι οικολογικές μεταβλητές σε παρακινητική σημασία και συνάφεια εργασίας. Οι συλλογικές μεταβλητές ονομάζονται έτσι επειδή περιλαμβάνουν σύγκριση μεταξύ διαφορετικών ερεθισμάτων ή χαρακτηριστικών, τα οποία μπορεί πραγματικά να γίνουν αντιληπτά ή να ανακληθούν από τη μνήμη.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Berlyne DE. (1954). «A theory of human curiosity.». Br J Psychol 45 (3): 180–91. doi:10.1111/j.2044-8295.1954.tb01243.x. PMID 13190171. 
  2. ↑ Berlyne DE. (1955). «The arousal and satiation of perceptual curiosity in the rat.». J. Comp. Physiol. Psychol. 48 (4): 238–46. doi:10.1037/h0042968. PMID 13252149. 
  3. ↑ Zuss M (2012). The Practice of Theoretical Curiosity. New York: Springer Publishing. ISBN 978-9-40072-117-3. 
  4. ↑ «Curiosity: reflections on its nature and functions.». Am J Psychother 53 (1): 35–51. 1999. doi:10.1176/appi.psychotherapy.1999.53.1.35. PMID 10207585. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-psychotherapy_winter-1999_53_1/page/35. 
  5. ↑ Berlyne, D.E. (1960). Conflict, arousal, and curiosity. New York, NY: McGraw-Hill.