Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας

Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Robert III (Αγγλικά)
ΓέννησηΔεκαετία του 1330 (περίπου)[1]
Scone Palace
Θάνατος4  Απριλίου 1406
Rothesay Castle
Αιτία θανάτουέμφραγμα του μυοκαρδίου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΑββαείο του Πέισλι
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Σκωτίας
ΘρησκείαΧριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΑναμπέλα Ντράμοντ
ΤέκναΔαυίδ Στιούαρτ
Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας
Margaret Stewart
James Stewart of Kilbride[2]
Sir John Stewart[2]
Lady Elizabeth Stewart[2]
Egidia Stewart[2]
Lady Mary Stewart[2]
Robert Stewart[2]
ΓονείςΡοβέρτος Β΄ της Σκωτίας και Ελισάβετ Μουρ
ΑδέλφιαΑλεξάντερ Στιούαρτ, Κόμης του Μπούκαν
Γουόλτερ Στιούαρτ, 1ος κόμης του Άθολ
Δαυίδ Στιούαρτ, κόμης του Στράθερν
Ροβέρτος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ
Γουώλτερ Στιούαρτ, Λόρδος του Φάιφ
Ελισάβετ Στιούαρτ, κόμισσα του Κρόφορντ
Thomas Stewart
ΟικογένειαΟίκος των Στιούαρτ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμονάρχης της Σκωτίας (1390–1406)
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας (Robert III of Scotland, 14 Αυγούστου 1337 - 4 Απριλίου 1406) βασιλιάς της Σκωτίας (1390 - 1406) ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ροβέρτου Β΄ της Σκωτίας και της Ελισάβετ Μουρ.[3] Ανέβηκε στον θρόνο της Σκωτίας σε ηλικία 53 ετών, πριν την άνοδο του ονομαζόταν Τζων Στιούαρτ και είχε τον τίτλο του κόμη του Κάρικ, νομιμοποιήθηκε σαν διάδοχος μετά από τον δεύτερο γάμο των γονέων του. Ο Τζων Στιούαρτ ενώθηκε με τον πατέρα του και άλλους ευγενείς σε επανάσταση εναντίον του μεγαλοθείου του Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας (1363) αλλά σύντομα υποτάχθηκε. Παντρεύτηκε την Αναμπέλα Ντράμοντ κόρη του Ιωάννη του Ντράμοντ (31 Μαίου 1367) την εποχή που του παραχωρήθηκε η κομητεία του Άθολ, ο Δαυίδ Β΄ δημιούργησε για λογαριασμό του την κομητεία του Κάρικ (1368). Ο πατέρας του έγινε βασιλιάς της Σκωτίας μετά τον αιφνίδιο θάνατο του άτεκνου Δαυίδ Β΄ (1371), σταδιακά η κομητεία του Κάρικ είχε σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση της Σκωτίας αλλά ο Τζων ήταν ανυπόμονος να ανέβει στον θρόνο λόγω της μακροβιότητας του πατέρα του. Ο Κάρικ διορίστηκε βασιλικός Υπολοχαγός (1384) αφού πρώτα έπεισε το Κοινοβούλιο να αφαιρέσει από τον πατέρα του τις εξουσίες, στη συνέχεια κήρυξε ξανά πόλεμο εναντίον των Άγγλων. Στη μάχη του Όττερμπουρν (1388) οι Σκωτσέζοι νίκησαν τους Άγγλους αλλά ο Τζων Στιούαρτ τραυματίστηκε βαριά από χτύπημα αλόγου και ο στενός του σύμμαχος Ντάγκλας σκοτώθηκε με αποτέλεσμα να να μεταβιβαστούν οι εξουσίες από τον Δεκέμβριο του 1388 στον μικρότερο αδελφό του Ροβέρτο, κόμη του Φάιφ.

Ο Ροβέρτος Β΄ πέθανε (1390) και ο Τζων Στιούαρτ, κόμης του Κάρικ ανέβηκε στον θρόνο ως Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας αλλά οι εξουσίες του ήταν ελάχιστες αφού ο αδελφός του κόμης του Φάιφ εξακολουθούσε να είναι υπολοχαγός μέχρι τον Φεβρουάριο του 1393 που η δύναμη επανήλθε στον Ροβέρτο Γ΄ και τον γιο του Δαυίδ. Σε συμβούλιο που συνεκλήθη (1399) λόγω της ανικανότητας και της ασθένειας του βασιλιά ο γιος του Δαυίδ, δούκας του Ρόθεσει έγινε Υπολοχαγός της Σκωτίας υπό την επίβλεψη του θείου του κόμη του Φάιφ που πήρε τον τίτλο του δούκα του Όλμπανυ. Ο Ροβέρτος Γ΄ κατόπιν αποσύρθηκε στα κτήματα του και είχε ελάχιστο ρόλο στις κρατικές υποθέσεις, ήταν ανίσχυρος και δεν μπόρεσε να επέμβει στη διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στον Όλμπανυ και τον Ρόσεθει που είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη και τη φυλάκιση του Ρόσεθει στο κάστρο του Φώκλαντ από τον Όλμπανυ, ο Ρόσεθει πέθανε τον Μάρτιο του 1402 στη φυλακή. Το Συμβούλιο συγχώρεσε τον Όλμπανυ για την πράξη του και τον διόρισε υπολοχαγό, το μόνο εμπόδιο για να πάρει ο Όλμπανυ επίσημα τον θρόνο ήταν ο Ιάκωβος, κόμης του Κάρικ ο μοναδικός γιος του Ροβέρτου Γ΄ που είχε επιζήσει. Ο 11χρονος Ιάκωβος τον Φεβρουάριο του 1406 με μια ομάδα ευγενών επιτέθηκε σε μια ομάδα οπαδών του Όλμπανυ με αποτέλεσμα τη θανάτωση του βασιλικού συμβούλου Δαυίδ Φλέμινγκ του Κάμπερνολντ. Ο Ιάκωβος δραπέτευσε στο νησί Μπας Ροκ μαζί με τον Ερρίκο Σινκλέρ, κόμη των Ορκάδων και παρέμεινε έναν μήνα, στη συνέχεια απέπλευσε για τη Γαλλία. Το πλοίο με τον Ιάκωβο συνελήφθη από τους Άγγλους στο Φλάμπορουγκ και έμεινε αιχμαλωτος του Ερρίκου Δ΄ της Αγγλίας για 18 χρόνια. Ο Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας πέθανε στο κάστρο του Ρόσεθει στις 4 Απριλίου 1406 όταν έμαθε για την αιχμαλωσία του γιου του Δαυίδ και τάφηκε στο αβαείο του Πέισλι.

Στέψη του πατέρα του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πάπας Κλήμης ΣΤ΄ συμφώνησε να δώσει την άδεια να γίνει ο γάμος των γονέων του ώστε να νομιμοποιηθεί ο ίδιος, οι τρεις αδελφοί και οι έξι αδελφές του, ο γάμος έγινε στις 22 Νοεμβρίου 1347.[4] Ο Ροβέρτος Γ΄ καταγράφεται για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1350 σαν λόρδος του Κάιλ και αρχηγός εκστρατείας στο Άναντεϊλ για να εγκαταστήσει την ηγεμονία της Σκωτίας στην περιοχή που βρισκόταν στα χέρια των Άγγλων.[5] Το 1363 με τον πατέρα του, τους κόμητες του Ντάγκλας και του Μαρς ξεκίνησαν με αποτυχημένη εκστρατεία εναντίον του Δαυίδ Β΄ για άγνωστους λόγους. Ο Δαυίδ Β΄ παραχώρησε εδάφη στους οπαδούς του στη Μοντέιθ ανατρέποντας τα σχέδια του Στιούαρτ για την κομητεία του Φάιφ. Οι σχέσεις του βασιλιά με τη Μαργαρίτα Ντράμοντ που έγινε σύντομα βασίλισσα παρουσιάστηκε σαν μεγάλη απειλή για τις διεκδικήσεις των Στιούαρτ στο Στράθερν για το οποίο οι Ντράμοντ είχαν μεγάλο ενδιαφέρον ενώ οι κόμητες του Ντάγκλας και του Μαρς δεν είχαν εμπιστοσύνη στις προθέσεις του Δαυίδ Β΄.[6]

Οι ευγενείς ήταν έντονα δυσαρεστημένοι από την κατασπατάληση των βασιλικών ταμείων από τον Δαυίδ Β΄ που χρησιμοποιούσε τα χρήματα για να πληρώσει τα λύτρα στους Άγγλους, είχαν επιπλέον τον φόβο μην τυχόν αποσταλούν οι ίδιοι στην Αγγλία ως όμηροι.[7] Οι συγκρούσεις ανάμεσα στον βασιλιά και τους Στιούαρτ ξεκίνησαν πριν από τον άνοιξη του 1367. Οι Στιούαρτ έδωσαν στις 31 Μαίου την κομητεία του Άθολ στον Τζων Στιούαρτ που παντρεύτηκε την Αναμπέλα Ντράμοντ κόρη του θανόντος αδελφού της βασίλισσας Σερ Τζων Ντράμοντ.[8] Ο Δαυίδ Β΄ με την σειρά του ενίσχυσε τη θέση του Τζων Στιούαρτ και της Αναμπέλας, τον διόρισε κόμη του Κάρικ και πιθανό διάδοχο του θρόνου.[9] Η διαδοχή ακυρώθηκε όταν ο βασιλιάς χώρισε την πρώτη σύζυγο του Μαργαρίτα Ντράμοντ τον Μάρτιο του 1369 η οποία δεν έκανε παιδιά και ήταν έτοιμος να προχωρήσει σε δεύτερο γάμο για να αποκτήσει διάδοχο.[10] Ο Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας πέθανε αιφνίδια στις 22 Φεβρουαρίου 1371 πριν από τον Τζων Στιούαρτ και τον πατέρα του.[11] Ο Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας στέφθηκε βασιλιάς στις 27 Μαρτίου 1371 στο αβαείο της Σκον, στον γιο του Τζων δόθηκαν τα εδάφη γύρω από το Κλάιντ.[12] Ο τρόπος που έγινε η διαδοχή καθιερώθηκε για πρώτη φορά από τον Ροβέρτο Μπρους ο οποίος αν και είχε αποκλείσει τις κόρες έδωσε στο κοινοβούλιο την αρμοδιότητα να ορίσει τον νέο διάδοχο αν ο βασιλιάς δεν είχε γιους.[12] Η πρώτη δουλειά του Ροβέρτου Β΄ ήταν να εξασφαλίσει τη διαδοχή στον γιο του, τον όρισε κόμη του Κάρικ και συγκάλεσε το Κοινοβούλιο να ορίσει τη διαδοχή βάση της Πρωτογένειας.[13] Μετά τη στέψη ο Τζων Ντανμπάρ που είχε δεχτεί την κομητεία του Φάιφ από τον Δαυίδ Β΄ στερήθηκε τον τίτλο για να τον πάρει ο δεύτερος γιος του βασιλιά Ροβέρτος, κόμης του Μοντέιθ, ο Ντανμπάρ αποζημιώθηκε με την κομητεία του Μόρεϊ.[14] Ο κόμης του Κάρικ και η σύζυγος του Αναμπέλα στις 24 Οκτωβρίου 1378 έκαναν γιο τον Δαυίδ, τον μελλοντικό δούκα του Ροθέσει. Το 1381 ο Κάρικ πήρε τον τίτλο του στρατηγού των συνόρων λόγω των συνδέσεων με τους ευγενείς στα σύνορα όπως ο γαμπρός του Τζέιμς Ντάγκλας γιος του Γουίλιαμ τον οποίο διαδέχθηκε το 1384.[12]

Διανομή του βασιλείου από τον Ροβέρτο Β΄ στους γιους του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πολιτική του Ροβέρτου Β΄ είχε προτεραιότητα να μοιράσει τη χώρα στους γιους του δίνοντας στον μεγαλύτερο κόμη του Κάρικ την κυριαρχία στον νότο και στον δεύτερο γιο Αλέξανδρο, κόμη του Μπάκαν την κυριαρχία στον βορά.[15] Η κυβέρνηση του Μπάκαν δέχτηκε έντονη κριτική από τους ευγενείς και τους επισκόπους του βορά, η αδυναμία του Ροβέρτου Β΄ να ελέγξει τον γιο του στάθηκε αιτία να δεχτεί επιθέσεις και ο ίδιος.[16] Η αδυναμία του Ροβέρτου Β΄ να αναλάβει πρωτοβουλία για πόλεμο εναντίον των Άγγλων και η συμπεριφορά του γιου του προκάλεσαν σύγκλιση του βασιλικού συμβουλίου στο αβαείο του Χόλυρουντ τον Νοέμβριο του 1384 στο οποίο αποφασίστηκε να δοθεί όλη η εξουσία στον κόμη του Κάρικ.[17][18] Τον Ιούλιο του 1385 Σκωτσέζικος στρατός υπό τον Κάρικ και ένα Γαλλικό στρατιωτικό σώμα υπό την ηγεσία του Ιωάννη της Βιέννης πραγματοποίησε εκστρατεία στα βόρεια της Αγγλίας η οποία επέφερε σκληρά αντίποινα από τον Ριχάρδο Β΄ της Αγγλίας.[12] Το βασιλικό συμβούλιο του 1386 καταδίκασε για άλλη μια φορά τη συμπεριφορά του Μπάκαν και ανέθεσε στον κόμη του Κάρικ την κυβέρνηση ολόκληρου του βασιλείου ακόμα και στον βορά.[19]

"Θεωρώντας ότι υπάρχουν πολλά ελαττώματα στη διοίκηση του βασιλείου λόγω ανικανότητας του βασιλιά και της μεγάλης του ηλικίας και λόγω της αναπηρίας του μεγαλύτερου γιου του επελέγη ο Σερ Ροβέρτος Στιούαρτ κόμης του Φάιφ, δεύτερος γιος του βασιλιά Κηδεμόνας του βασιλείου, σαν θεματοφύλακας της τήρησης του νόμου και της υπεράσπισης του βασιλείου από τους εχθρούς του βασιλιά." "1 Δεκεμβρίου 1388 - Καταγραφές του Κοινοβουλίου της Σκωτίας, 1707"

Υπολοχαγός του βασιλείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η μάχη του Όττερμπουρν

Ο Κάρικ δεν κατάφερε να φέρει υπό τον έλεγχο του τον κόμη του Μπακάν και πολλοί οπαδοί του Υπολοχαγού αν και ικανοποιήθηκαν με τις έναρξη των νέων εχθροπραξιών με τους Άγγλους ήταν δυσαρεστημένοι με την ανομία που επικρατούσε στον βορά.[20] Ο κόμης του Κάρικ παρά το γεγονός ότι έγινε Υπολοχαγός δεν έκαμψε τις εξουσίες του Μπακάν ο οποίος από τον Φεβρουάριο του 1387 έγινε περισσότερο ισχυρός και διορίστηκε δικαστής βόρεια του Φορθ.[19] Μια σειρά από συνθήκες σταμάτησε τις μάχες προσωρινά και στις 19 Απριλίου 1388 οι Άγγλοι απεσταλμένοι που είχαν στόχο μια ειρηνική συνθήκη επέστρεψαν με άδεια χέρια, στις 29 Απριλίου, σε συμβούλιο στο Εδιμβούργο ο Ροβέρτος Β΄ αποφάσισε την επανάληψη των εχθροπραξιών με την Αγγλία.[21] Οι Σκωτσέζοι νίκησαν τους Άγγλους τον Αύγουστο του 1388 στη μάχη του Όττερμπουρν στη Νορθουμβρία αλλά ο Τζέιμς, κόμης του Ντάγκλας σκοτώθηκε. Ο Τζέιμς ήταν άτεκνος, ο κόμης του Κάρικ πρότεινε για αντικαταστάτη του τον γαμπρό του Μάλκολμ Ντράμοντ τον σύζυγο της αδελφής του Ντάγκλας ενώ ο κόμης του Φάιφ πρότεινε τον Σερ Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, λόρδο του Γκαλλοουευ που είχε ισχυρές συνδέσεις και ήταν διάδοχος στην κομητεία.[22] Ο κόμης του Φάιφ με τη βοήθεια του ισχυρότατου συμμάχου του Άρστιμπαλντ Ντάγκλας κατάφερε τον Δεκέμβριο του 1388 στο βασιλικό συμβούλιο να πάρει την Υπολοχαγεία της Σκωτίας η οποία πέρασε από τον κόμη του Κάρικ στον κόμη του Φάιφ.[20][22]

Υπήρχε μεγάλη προθυμία από τον κόμη του Φάιφ να επιλύσει ριζικά την κατάσταση με την ανομία στα βόρεια και τις δραστηριότητες του μικρότερου αδελφου του κόμη του Μπακάν.[20] Ο κόμης του Μπακάν καθαιρέθηκε από τη θέση του δικαστή που δόθηκε στον γιο του κόμη του Φάιφ Μέρντοχ Στιούαρτ, τον Ιανουάριο του 1390 ο Ροβέρτος Β΄ ταξίδευσε στα βόρεια για να ενισχύσει προσωπικά τις νέες αλλαγές.[23] Ο Ροβέρτος Β΄ επέστρεψε στο κάστρο του Ντούντοναλντ στο Άυρσαιρ τον Μάρτιο, πέθανε στις 19 Απριλίου και τάφηκε στις 25 Απριλίου στο αβαείο της Σκον.[24]

Άνοδος στον θρόνο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο θυρεός του δούκα του Κάρικ.

Τον Μάιο του 1390 το Κοινοβούλιο παραχώρησε στον Ιωάννη Στιούαρτ το δικαίωμα να ανταλλάξει το βασιλικό του όνομα σε Ροβέρτος για να τονίσει ότι είναι απόγονος του Ροβέρτου Μπρους και να διαχωρίσει τη θέση του από τον Τζων Μπάλλιολ.[25] Η τετράμηνη καθυστέρηση στη στέψη του Ροβέρτου Γ΄ μπορεί να εμφανιστεί σαν περίοδος στην οποία ο κόμης του Φάιφ προσπάθησε να διατηρήσει την θέση του και ο κόμης του Μπάκαν βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί στον Καθεδρικό ναό του Έλγιν για να προστατέψει τη θέση του υπολοχαγού για τον Φάιφ.[26]

Ο Ροβέρτος Γ΄ ενίσχυσε τη θέση του γιου του Δαυίδ (1392), τον τοποθέτησε στη θέση του κόμη του Κάρικ και του έδωσε μια μεγάλη περιουσία για να μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς ενώ από το 1393 του παραχώρησε και της εξουσίες του κόμητος του Φάιφ και έγινε Υπολοχαγός της Σκωτίας.[26] Η ανεξαρτησία του επικυρώθηκε το 1395 - 1396 με το διαζύγιο που πήρε με τον ανεπιθύμητο γάμο του με την Ελισάβετ Ντανμπάρ, κόρη του Γεωργίου κόμητος του Μαρς.[12] Ο βασιλιάς προσπάθησε να διατηρήσει καλές σχέσεις με τον Ριχάρδο Β΄ της Αγγλίας, ενίσχυσε την εξουσία του Ερυθρού Ντάγκλας, κόμη του Άνγκους στα νοτιοδυτικά σαν αντίβαρο στις εξουσίες του Μελανού Ντάγκλας συμμάχου του Φάιφ. Ενίσχυσε την εξουσία του όταν ελάττωσε τη διαφθορά και την ανομία και είχε την επίβλεψη στη διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στους Κει και Κουέλ στις 28 Απριλίου 1396 στο Περθ.[27] Ο Δαυίδ του Κάρικ σταδιακά έδρασε ανεξάρτητα από τον πατέρα του στα εδάφη των Στιούαρτ στα νοτιοδυτικά ενώ διατήρησε και τις συνδέσεις με τους Ντράμοντ τους συγγενείς της μητέρας του την εποχή που η επίδραση του Φάιφ στην κεντρική Σκωτία παρέμενε ισχυρή.[28]

Ανάθεση εξουσιών στον γιο του Ιάκωβο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο βασιλιάς άρχισε όλο και περισσότερο να κατηγορείται για την αποτυχία του να φέρει την ειρήνη ανάμεσα στις Γαλατικές περιοχές στα δυτικά και στα βόρεια. Το συμβούλιο που συγκλήθηκε τον Απρίλιο του 1398 στο Περθ επέκρινε έντονα τον βασιλιά και εξουσιοδότησε τον αδελφό του Ροβέρτο και τον γιο του Δαυίδ δούκες αντίστοιχα του Όλμπανυ και του Ρόθεσει να πραγματοποιήσουν εκστρατεία εναντίον του Ντόναλντ λόρδου των Νησιών και των αδελφών του.[12] Τον Νοέμβριο του 1398 μια ομάδα ευγενών και ιερέων συναντήθηκε στο κάστρο του Φώκλαντ και ο βασιλιάς υποχρεώθηκε τον Ιανουάριο του 1399 να παραδώσει μεγάλο μέρος της εξουσίας του στον Ροθεσέι για τρία χρόνια.[29]

Οι κόμητες στα σύνορα εκμεταλλεύτηκαν τις ταραχές που ξέσπασαν στην Αγγλία με την εκθρόνιση του Ριχάρδου Β΄ της Αγγλίας από τον Ερρίκο Δ΄ της Αγγλίας, ξεκίνησαν επιδρομές και στις 13 Οκτωβρίου 1399 κατέλαβαν και κατέστρεψαν το κάστρο του Γουόρκ.[30] Μια διαφωνία ξέσπασε ανάμεσα στον Ρόθεσει και στον Γεώργιο Ντανμπάρ, κόμη του Μαρς όταν ο Ρόθεσει αποφάσισε να παντρευτεί τη Μαρία Ντάγκλας την κόρη του κόμη του Ντάγκλας. Ο κόμης του Μαρς εξοργισμένος έστειλε γράμμα στις 18 Φεβρουαρίου 1400 στον Ερρίκο Δ΄ και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου μπήκε στις υπηρεσίες του.[31] Το 1401 ο Ρόθεσει προχώρησε σε ισχυρότερες τάσεις αυτονομίας καταργώντας πολλά από τα έθιμα των επαρχιών στις ανατολικές ακτές και προκάλεσε μεγαλύτερες εχθρότητες όταν έκανε κατάσχεση των εσόδων της κενής αρχιεπισκοπής του Αγίου Ανδρέα.[32] Ο Ρόσεθει ήρθε επίσης σε επαφή με τον θείο του Αλέξανδρο Στιούαρτ, κόμη του Μπάκαν που αντιμετώπιζε την επίδραση του Όλμπανυ στην κεντρική Σκωτία, όταν έληξε η Υπολοχαγεία του Ρόθεσει (1402) συνελήφθη και φυλακίστηκε στο κάστρο του Φώλκλαντ στο Όλμπανυ και πέθανε τον Μάρτιο του 1402.[33] Οι δούκες του Όλμπανυ και του Ντάγκλας είχαν μεγάλη ανησυχία για τις φιλοδοξίες του νεαρού Ρόσεθει να ανέβει ακόμα και στον θρόνο της Σκωτίας, στο συμβούλιο απαλλάχτηκε από όλες τις κατηγορίες με τη φράση με θεία πρόνοια έφυγε από τη ζωή.[34]

"Το σώμα του μεταφέρθηκε στο Παίσλει και τάφηκε στο αβαείο το οποίο οι προπάτορες του ίδρυσαν και διακόσμησαν πλούσια"

Άντριου του Γουίντουν, ηγούμενος του Λοχ Λέβεν[35]

Αιχμαλωσία του Ιακώβου και θάνατος του Ροβέρτου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ροβέρτος Γ΄ και η δεύτερη σύζυγος του Αναμπέλα Ντράμοντ σε σκιτσογραφία του 1562

Μετά τον θάνατο του Ρόθεσει, την επαναφορά της Υπολοχαγίας στον Όλμπανυ και την ήττα των Σκωτσέζων στη μάχη του Χάμπλετον ο Ροβέρτος Γ΄ αποκλείστηκε από όλες τις πολιτικές εξουσίες και περιορίστηκε μονάχα στα δυτικά.[36] Στα τέλη του 1404 ο Ροβέρτος με τη βοήθεια των στενών του συμβούλων Ερρίκου Σίνκλερ, κόμη των Ορκάδων, του Σερ Δαυίδ Φλέμιγκ και του Ερρίκου του Ουάρντλβ έκανε παρέμβαση υπέρ του Αλέξανδρου Στιούαρτ, του νόθου γιου του κόμη του Μπάκαν που βρισκόταν σε διαμάχη με τον Όλμπανυ για την κομητεία του Μαρ.[37] Ο Ροβέρτος Γ΄ δημιούργησε τον Δεκέμβριο του 1404 τη νέα κομητεία των Στιούαρτι για τον μοναδικό γιο και διάδοχο Ιάκωβο, κόμη του Κάρικ ώστε να προστατέψει τα εδάφη του να πέσουν στα χέρια του Όλμπανυ.[38] Στις 28 Οκτωβρίου 1405 ο Ροβέρτος Γ΄ επέστρεψε στο κάστρο του Ντάντολαντ στο Άιρσαιρ, η υγεία του βασιλιά χειροτέρευσε και αποφάσισε τον χειμώνα του 1405 - 1406 να στείλει τον νεαρό πρίγκιπα στη Γαλλία για να τον προστατεύσει από τον Όλμπανυ.[39]

Ο τρόπος με τον οποίο δραπέτευσε από τη Σκωτία τον Φεβρουάριο του 1406 ο 12χρονος Ιάκωβος σαν επικεφαλής μεγάλης ομάδας οπαδών του έγινε χωρίς σχέδιο. Ο Ιάκωβος εγκατέλειψε την προστασία του επισκόπου του Αγίου Ανδρέα Ουάρντλβ και ταξίδευσε μέσω του ανατολικού Λόθιαν που ανήκε στην εχθρική οικογένεια των Ντάγκλας προκειμένου να εκδηλώσει στους οπαδούς τους ότι ενδιαφέρεται να τους παραχωρήσει τα εδάφη.[40] Τα γεγονότα εξελίχθηκαν άσχημα για τον Ιάκωβο που αναγκάστηκε να δραπετεύσει στην Μπας Ροκ με τον κόμη των Ορκάδων, εκεί δέχτηκε επίθεση από τον Τζέιμς Ντάγκλας του Μπελβενί με αποτέλεσμα τον θάνατο του Δαυίδ Φλέμινγκ.[41] Παρέμεινε στην περιοχή ολόκληρο τον μήνα και στη συνέχεια βρήκε ένα πλοίο για να ταξιδεύσει στη Γαλλία.[42] Το πλοίο δέχτηκε επίθεση στις 22 Μαρτίου 1406 από Άγγλους πειρατές στο Φλάμπορουγκ που συνέλαβαν τον Ιάκωβο και τον παρέδωσαν στον Ερρίκο Δ΄. Ο Ροβέρτος Γ΄ μετακινήθηκε στο κάστρο του Ρόθεσει ο οποίος όταν έμαθε τα δυσάρεστα νέα για την αιχμαλωσία του γιου του πέθανε από τη λύπη του στις 4 Απριλίου 1406 και τάφηκε στο αβαείο του Παίσλει που είχε ιδρυθεί από τους Στιούαρτ.[43] Ο τάφος του βρέθηκε στα ανατολικά του αβαείου, αποκαταστάθηκε και επεκτάθηκε από τη Βασίλισσα Βικτώρια (1888).

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη σύζυγο του Αναμπέλα Ντράμοντ κόρη του Σερ Τζων Ντράμοντ του Στόμπχολ και της Μαρίας Μοντιφέ της κόρης του Σερ Γουίλιαμ Μοντιφέ απέκτησε :[44]

  • Δαυίδ Στιούαρτ
  • Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας
  • Ροβέρτος Στιούαρτ, απεβ. νέος
  • Μαργαρίτα Στιούαρτ (απεβ. μεταξύ 1450 - 1456), παντρεύτηκε τον Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, 4ο κόμη του Ντάγκλας και γιο του Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, 3ου κόμη του Ντάγκλας και της Ιωάννας της Μοραβίας του Στράθερν
  • Μαρία Στιούαρτ, παντρεύτηκε στον πρώτο της γάμο τον Τζωρτζ Ντάγκλας, 1ο κόμη του Άνγκους, στον δεύτερο γάμο της τον Σερ Τζέιμς Κένεντι τον Νεώτερο, αρραβωνιάστηκε τον Σερ Γουίλιαμ Κάνινγκχαμ και παντρεύτηκε στον τέταρτο γάμο της τον Σερ Γουίλιαμ Έντμοντστοουν του Καλλοντέν γενάρχη των βαρόνων του Έντμοντστοουν.
  • Εγιδία Στιούαρτ, απεβ. άγαμη
  • Ελισάβετ Στιούαρτ, παντρεύτηκε τον Τζειμς Ντάγκλας, 1ο λόρδο του Νταλκέιθ, γιο του Σερ Τζέιμς Ντάγκλας και της Αγνής Ντανμπάρ

Είχε επίσης άλλα δυο νόθα παιδιά:

  • Τζέιμς Στιούαρτ του Κίλμπριντ
  • Τζων Στιούαρτ του Άρντγκοουαν και του Μπλάκχολ, γενάρχης των βαρονέτων της Σόου - Στιούαρτ

Πρόγονοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρόγονοι του Ροβέρτου Γ΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Τζέιμς Στιούαρτ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Γουόλτερ Στιούαρτ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Εγκίντια του Μπουργκ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μάρτζορι Μπρους
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ισαβέλλα ντε Μαρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ρόμπερτ ντε Μπρους, 6ος λόρδος του Άναντεϊλ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
σερ Άνταμ Μουρ, 1ος του Ροβάλαν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μάρτζορι, κόμισσα του Κάρικ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ελισάβετ Μουρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ντόμχαλ Α΄, κόμης του Μαρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Τζάνετ Μουρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Χέλεν φερς Ντάφυντ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Ιστοριογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τάφος του Ροβέρτου Γ΄

Ο ηγούμενος Ουόλτερ Μπάουερ (1385 - 1449) αναφέρει σχετικά με τον Ροβέρτο Γ΄ ότι ήταν "ο χειρότερος όλων των βασιλιάδων και ο πιο άθλιος όλων των ανδρών". Ο Γκόρντον Ντόνάλντσον (1913 - 1993) στο έργο του "Γενική Ιστορία των Σκωτσέζων βασιλέων" (1967) γράφει για τους δυο πρώτους βασιλείς από τη δυναστεία των Στιούαρτ "μια δυναστεία που ανέβασε στον θρόνο ένδοξους βασιλείς ξεκίνησε τόσο ρηχά" και συνεχίζει "οι καταγραφές και οι πηγές είναι τόσο άθλιες". Ο Ντόνάλντσον συνεχίζει γράφοντας "δεν έγινε καμιά σοβαρή ιστορική έρευνα για τις εποχές του Ροβέρτου Β΄ και του Ροβέρτου Γ΄ αλλά ακόμα και αν προχωρήσει το θέμα υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να βρεθεί κάτι θετικό για τους δυο μονάρχες".[45] Ο Ντόνάλντσον χαρακτηρίζει την εποχή που ανέλαβε ο Ροβέρτος Γ΄ την εξουσία από το 1393 περίοδο αναρχίας, ο βασιλιάς δεν μπορούσε να ελέγξει τους αδελφούς του Όλμπανυ και Μπάκαν και τον γιο του Ρόθεσει.[46] Ο ιστορικός Ράναλντ Νιτσολσον συμφωνεί με τον Ντόνάλντσον στο έργο του : "Τα μετέπειτα Μεσαιωνικά χρόνια" (1974) περιγράφει τον Ροβέρτο Γ΄ αποτυχημένο βασιλιά όπως τον πατέρα του επειδή δεν μπορούσε να ασκήσει εξουσία. Ο Νιτσολσον γράφει ότι την περίοδο που ήταν ο Ροβέρτος Γ΄ Υπολοχαγός τη δεκαετία του 1380 σαν Τζων, κόμης του Κάρικ η παρανομία είχε φτάσει στα ύψη. Η αναπηρία του Ροβέρτου που προήλθε από χτύπημα αλόγου με αποτέλεσμα την αντικατάσταση του ως Υπολοχαγού από τον Ροβέρτο, κόμη του Φάιφ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία. Ο Νιτσολσον γράφει "δεν υπήρχε καμιά ελπίδα από τον διάδοχο" και κατηγορεί τον Ροβέρτο για την καταστροφή του Φόρρες και του Έλγιν παρά το γεγονός ότι ήταν Υπολοχαγός την ίδια περίοδο ο κόμης του Φάιφ. Ο Άντριου Μπάρελ στο βιβλίο του "Μεσαιωνική Σκωτία" (2000) θέτει ευθέως το ζήτημα ότι οι δυο πρώτοι βασιλείς από τη δυναστεία των Στιούαρτ "είχαν δυσκολία να αποκτήσουν πραγματική εξουσία επειδή η δυναστεία ήταν νέα και δεν είχε τις απαραίτητες προσβάσεις".[47] Η προσωπική εξουσία του Ροβέρτου Γ΄ που ξεκίνησε το 1393 ήταν "καταστροφική" σύμφωνα με τον Μπάρελ και εξηγεί την ανικανότητα του βασιλιά να ανακαταλάβει το κάστρο του Ντάμπαρντον.[48] Ο Μπάρελ καταλήγει ότι παρά το γεγονός ότι ο Μπάρελ ήταν ανίκανος και δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον κόμη του Όλμπανυ προσπάθησε με κάθε μέσο να εξασφαλίσει τη διαδοχή στους γιους του.[49]

Ο Αλεξάντερ Γκράντ στο έργο του "Ανεξαρτησία και Εθνικότητα" βρήκε τον Ροβέρτο Γ΄ "μάλλον εντυπωσιακό βασιλιά". Ο Γκράντ τονίζει ότι οι ταραχές που προήλθαν στη Σκωτία δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτές που προκλήθηκαν από τους ανίκανους βασιλείς της Αγγλίας και της Γαλλίας. Ο θάνατος του Ροβέρτου Γ΄ δεν έφερε μεγάλο εμφύλιο παρά μονάχα μικρές τοπικές συγκρούσεις ανάμεσα στη βασιλική οικογένεια και ομάδες ευγενών.[50] Ο Γκράντ στο έργο του "Νέα Μεσαιωνική Ιστορία του Κέμπριτζ" εξηγεί ότι ενώ οι βασιλείς τον 13ο αιώνα ακολούθησαν τον κανόνα τον πολιτικών τάξεων οι βασιλείς από τον Ροβέρτο Μπρους μέχρι τον Ροβέρτο Γ΄ ακολούθησαν τον κανόνα της πελατείας. Τα οφέλη ωστόσο δεν έγιναν ορατά λόγω της μεγάλης απώλειας της βασιλικής περιουσίας από εδάφη που παραχωρήθηκαν στους ευγενείς και στην εκκλησία, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την απώλεια μεγάλου τμήματος της βασιλικής περιουσίας στα εδάφη του.[51] Ο ιστορικός Μίχαελ Λιντς (γεν. 1945) γράφει ότι οι πρώτοι ιστορικοί του 20ου αιώνα έκαναν λανθασμένες και βιαστικές εκτιμήσεις για τη βασιλεία του Ροβέρτου Β΄ και του Ροβέρτου Γ΄, τους χαρακτηρίζει "παθητικά αδύναμες προσωπικότητες" και τη βασιλεία τους ως "19 χρόνια γήρατος και 16 χρόνια αναπηρίας". Ο Λιντς τονίζει ότι η ανομία και οι ταραχές που έγιναν στη χώρα είχαν αιτία τη διακυβέρνηση του αδελφού του Αλέξανδρου, κόμη του Μπάκαν στα βόρεια. Ο θάνατος του Ιωάννη, λόρδου τον νησιών έφερε μια κατάσταση διαφωνίας ανάμεσα στους βασιλείς και τους επόμενους λόρδους που κράτησαν δυο γενεές και δεν μπόρεσε να επιλύσει ούτε ο διάδοχος του Ιάκωβος Α΄.[52] Ο Λιντς επιπλέον γράφει ότι η αιτία για τις ταραχές την περίοδο του Ροβέρτου Γ΄ ήταν η μεγάλη απώλεια των βασιλικών εσόδων, ενώ οι εμφύλιες διαμάχες στα βόρεια της Σκωτίας μεταξύ των ίδιων των μελών της βασιλικής οικογένειας εξασθένησαν σημαντικά τη χώρα. Οι αναφορές για τη μεγάλη ανικανότητα του Ροβέρτου Γ΄ θεωρούνται "υπερβολικές" αφού ανάγκασε τον κόμη του Μπάκαν να παραβρεθεί στο βασιλικό συμβούλιο να απαντήσει για την εμπρηστική επίθεση στον καθεδρικό ναό του Έλγιν και απαιτησε την υποταγή του Όλμπανυ στον λόρδο των Νησιών.[53]

Στο έργο του Στιβ Μπόάρντμαν "Οι πρώτοι Σκωτσέζοι βασιλείς" ο νεώτερος Ροβέρτος που ήταν τότε κόμης του Κάρικ παρουσιάζεται σαν φιλόδοξος άντρας που βρισκόταν στο επίκεντρο της Σκωτσέζικης διπλωματίας και υπερείχε στα νότια του Φορθ σε σχέση με τον πατέρα του. [54] Ο Μπόάρντμαν περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο προσπάθησε να αφαιρέσει από τον πατέρα του τις εξουσίες και να τις πάρει στα χέρια του.[55] Τα περισσότερα από τα προβλήματα την εποχή του Ροβέρτου Γ΄ δημιουργήθηκαν όπως αναφέρει ο Μπόάρντμαν με τον θάνατο του γαμπρού του και στενού του συμμάχου Τζέιμς, κόμη του Ντάγκλας στη μάχη του Όττερμπουρν (1388). Την ίδια χρονιά ο κόμης του Κάρικ έχασε την Υπολοχαγεία από τον αδελφό του Ροβέρτο, κόμη του Φάιφ που σύμφωνα με τον Μπόάρντμαν ήταν ισχυρό χτύπημα για τον μελλοντικό βασιλιά από το οποίο δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει.[56] Ο Ροβέρτος Γ΄ σύμφωνα με τον Μπόάρντμαν όταν έγινε βασιλιάς (1390) ήταν θύμα της διακυβέρνησης του πατέρα του ο οποίος είχε δώσει πολλές εξουσίες στους γιους και στους γαμπρούς του. Το αποτέλεσμα ήταν οι αδελφοί του Ροβέρτου Γ΄ να αρνηθούν να ενεργήσουν σαν κληρονόμοι του βασιλιά, ο Ροβέρτος Γ΄ που είχε αποδυναμωθεί στο βασιλικό συμβούλιο όταν ανέβηκε στον θρόνο αναγκάστηκε να υποταχθεί στους κόμητες του Όλμπανυ και του Ντάγκλας.[57]

Μυθιστορηματογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας εμφανίζεται στα παρακάτω μυθιστορήματα :[58]

  • "Η ισχυρή κυρία του Περθ" του Γουόλτερ Σκοτ (1828).[58] Το μυθιστόρημα καλύπτει τα γεγονότα την περίοδο 1396 - 1402 όπως επίσης τις διαμάχες και τις ταραχές που είχαν ξεσπάσει την εποχή του Ροβέρτου Γ΄. Ο Ροβέρτος Γ΄, ο Δαυίδ Στιούαρτ δούκας του Ρόθεσει και ο Ροβέρτος Στιούαρτ δούκας του Όλμπανυ είναι οι πρωταγωνιστές, ο Άρστιμπαλντ κόμης του Ντάγκλας κάνει την εμφάνιση του ανάμεσα στους δευτερεύοντες χαρακτήρες.[59]
  • "Οι Άρχοντες του Μισρούλ" (1976) του συγγραφέα Νάιτζελ Τράντερ (1909 - 2000) που καλύπτει την περίοδο 1388 - 1390, τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Ροβέρτου Β΄ και την άνοδο στον θρόνο του Ροβέρτου Γ΄. Ο ηλικιωμένος βασιλιάς ήταν "αδύναμος και ημίτυφλος", οι γιοι του, οι κόρες του και άλλοι ευγενείς βρέθηκαν σε σύγκρουση για τον θρόνο, ο Ροβέρτος Στιούαρτ δούκας του Όλμπανυ και ο Αλέξανδρος Στιούαρτ κόμης του Μπάκαν ήταν οι πρωταγωνιστές.[60]
  • "Η τρέλα των πριγκίπων" (1977) του συγγραφέα Νάιτζελ Τράντερ που καλύπτει τα γεγονότα την περίοδο 1390 - 1402 και παρουσιάζει τον Ροβέρτο Γ΄ σαν έναν αδύναμο βασιλιά. Ο γιος του Δαυίδ Στιούαρτ, δούκας του Ρόθεσει και ο αδελφός του Ροβέρτος Στιούαρτ δούκας του Όλμπανυ βρέθηκαν σε σύγκρουση για τον θρόνο και η διαμάχη τους τράβηξε έντονα την προσοχή των Άγγλων βασιλέων Ριχάρδου Β΄ και Ερρίκου Δ΄.[61]
  • "Το Αιχμάλωτο στέμμα" (1977) του συγγραφέα Νάιτζελ Τράντερ που καλύπτει τα γεγονότα την περίοδο 1402 - 1411. Το μυθιστόρημα απεικονίζει τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Ροβέρτου Γ΄, την αιχμαλωσία του Ιακώβου Α΄ της Σκωτίας από τον Ερρίκο Δ΄ της Αγγλίας, την επιστροφή του στη Σκωτία και τη μάχη του Χάρλαου.[62]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Oxford Dictionary of National Biography». (Αγγλικά) Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Οξφόρδη. 2004.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  3. ↑ Weir, Britain's Royal Family, p. 228
  4. ↑ Weir, Britain's Royal Family, p. 216–25
  5. ↑ Penman, Kings and Queens of Scotland, p. 128
  6. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, pp. 16–18
  7. ↑ Penman, Kings and Queens of Scotland, p. 120
  8. ↑ Boardman, Annabella, ODNB
  9. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 22
  10. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, pp. 23–4
  11. ↑ Penman, Kings and Queens of Scotland, p. 130
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 Boardman, Robert III, ODNB
  13. ↑ Barrell, Medieval Scotland, pp. 141–2
  14. ↑ Grant in Jones et al., The New Cambridge Medieval History, p. 360
  15. ↑ Barrell, Medieval Scotland, p. 140–2
  16. ↑ For an account of the background to Buchan's activities in the north of Scotland and the context in which he operated see Boardman, Early Stewart Kings, pages 83–9
  17. ↑ Grant in Jones et al., New Cambridge History, pp. 360–1
  18. ↑ Oram, et al., Kings & Queens, p. 126
  19. ↑ 19,0 19,1 Boardman, Early Stewart Kings,p. 135
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Grant in Jones, et al., New Cambridge History p. 361
  21. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, pp. 139 & 142
  22. ↑ 22,0 22,1 Grant in Tuck & Goodman, War and Border Societies, p. 51
  23. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 171
  24. ↑ The date of Robert II's death and the disputed date for Robert II's burial and the reasons for the delay in Robert III's coronation are explained by Dauvit Broun in Brown & Tanner, History of Scottish Parliament pp. 112–6
  25. ↑ Barrell, Medieval Scotland, p. 146
  26. ↑ 26,0 26,1 Boardman,Early Stewart Kings, pp. 195–6
  27. ↑ Penman, Kings & Queens of Scotland, p. 131
  28. ↑ Grant in Jones et al., New Cambridge Medieval History, p. 361
  29. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, p. 226
  30. ↑ Brown, James I, pp. 27–8
  31. ↑ Brown, James I, pp. 24–5
  32. ↑ Boardman, David Stewart, duke of Rothesay, ODNB
  33. ↑ Grant in Jones et al., The New Cambridge Medieval History, p. 362
  34. ↑ Boardman,Early Stewart Kings,p. 297
  35. ↑ Stevenson, Chivalry and knighthood in Scotland, 1424–1513 pp. 171–2
  36. ↑ Brown, James I, p. 48
  37. ↑ Brown M. H., Murdoch Stewart, ODNB
  38. ↑ Lynch, Scotland: A New History, p. 144
  39. ↑ Brown M. H., John Stewart, ODNB
  40. ↑ Brown, James I, p. 52
  41. ↑ Brown, James I, ODNB
  42. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, p. 293
  43. ↑ Penman, Kings and Queens of Scotland, p. 134
  44. ↑ Weir, Britain's Royal Family, p. 229–31
  45. ↑ Donaldson, Scottish Kings, p. 38
  46. ↑ Donaldson, Scottish Kings, p. 41
  47. ↑ Barrell, Medieval Scotland, p. 137
  48. ↑ Barrell, Medieval Scotland, p. 147
  49. ↑ Barrell, Medieval Scotland, pp. 150–1
  50. ↑ Grant, Independence and Nationhood, p. 184
  51. ↑ Grant, New Cambridge Medieval History, p. 367
  52. ↑ Lynch, Medieval Scotland, p. 140
  53. ↑ Lynch, Medieval Scotland, p. 142
  54. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 55
  55. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 304
  56. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 305
  57. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 308
  58. ↑ 58,0 58,1 Brewer (2004), p. 301
  59. ↑ Nield (1968), p. 48
  60. ↑ http://cunninghamh.tripod.com/books/synopses90/misrule.htm
  61. ↑ http://cunninghamh.tripod.com/books/synopses90/folly.htm
  62. ↑ http://cunninghamh.tripod.com/books/synopses90/captive.htm

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Barrell, Andrew D. M. (2000), Medieval Scotland, Cambridge University Press.
  • Boardman, S. I. (September 2004), Annabella, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Boardman, Stephen (2007), The Early Stewart Kings: Robert II and Robert III, 1371–1406, The Stewart Dynasty in Scotland Series, Edinburgh: John Donald, an imprint of Birlinn Ltd.
  • Boardman, S. I. (May 2006), Robert II, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Boardman, S. I. (2004), Robert III, Oxford Dictionary of National Biography (ODNB) (online ed.), Oxford University Press.
  • Boardman, Stephen (2007), "The Gaelic World and the Early Stewart Court", in Broun, Dauvit; MacGregor, Martin, Mìorun Mòr nan Gall, ‘The Great Ill-Will of the Lowlander'? Lowland Perceptions of the Highlands, Medieval and Modern (1st ed.), the Centre for Scottish and Celtic Studies, University of Glasgow.
  • Brewer, Ebenezer Cobham (1892), Character Sketches of Romance, Fiction and the Drama, Vol. 3 (2004 ed.), The Minerva Group, Inc.
  • Brown, Keith M.; Tanner, Roland (2008), The History of the Scottish Parliament: Parliament and Politics In Scotland 1235–1560, Vol. 1, Edinburgh University Press.
  • Brown, Michael (2004), The Wars of Scotland, 1214–1371, Edinburgh University Press.
  • Brown, M. H. (2004), James I, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Burns, Charles, ed. (1976), Calendar of Papal Letters to Scotland of Clement VII of Avignon, 1378–1394, Scottish History Society.
  • Dunbar, Archibald H. (1899), Scottish Kings: A Revised Chronology of Scottish History, Edinburgh: David Douglas
  • Duncan, A. A. M. (2004), Murray, Sir Andrew, of Bothwell (1298–1338), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 23 October 2008
  • Grant, Alexander (1992), "The Otterburn War from the Scottish Point of View", in Goodman, Anthony; Tuck, Anthony, War and Border Societies in the Middle Ages, Routledge.
  • Grant, Alexander (1984), Independence and Nationhood, Edward Arnold (Publishers) Ltd.
  • Grant, Alexander (2000), "Fourteenth-century Scotland", in Jones, Michael; et al., The New Cambridge Medieval History: C. 1300-C1415, Woodbridge: Cambridge University Press.
  • Innes, Cosmo (1837), Registrum Episcapus Moraviensis, Edinburgh: Ballantyne Club
  • Paul, James Balfour, ed. (1904), The Scots Peerage, I, Edinburgh: David Douglas
  • Grant, Alexander (2008), "Franchises North of the Border", in Prestwich, Michael, Liberties and Identities in the Medieval British Isles, Woodbridge: The Boydell Press.
  • Nield, Jonathan (1968), A Guide to the Best Historical Novels and Tales, Ayer Publishing.
  • Penman, Michael (2001), "The House Divided: Bruce vs Balliol, 1290–1371", in Oram, Richard, The Kings & Queens of Scotland, Stroud, Gloustershire: Tempus Publishing Ltd.
  • Rogers, Clifford J. (1999), The Wars of Edward III: Sources and Interpretations, Boydell & Brewer.
  • Sadler, John (2006), Border Fury: England and Scotland at War 1296–1568, Longman.
  • University of St Andrews, Records of the Parliaments of Scotland to 1707, retrieved 25 February 2009
  • Webster, Bruce, David II, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 22 October 2008
  • Webster, Bruce, Balliol, Edward (b. in or after 1281, d. 1364), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 22 October 2008
  • Webster, Bruce (1998), "Scotland without a King, 1329–1341", in Grant, Alexander; Stringer, Keith, Medieval Scotland: Crown, Lordship and Community, Edinburgh: Edinburgh University Press.
  • Weir, Alison (2008), Britain's Royal Family: A Complete Genealogy, London: Vintage Books.
Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
Γέννηση: 14 Αυγούστου 1337 Θάνατος: 4 Απριλίου 1406
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας 		Βασιλιάς της Σκωτίας

1390 - 1406 		Διάδοχος
Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας