Τρία χρώματα: Η Μπλε ταινία

Τρία χρώματα: Η Μπλε ταινία
Trois couleurs: Bleu
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.
ΣκηνοθεσίαΚριστόφ Κισλόφσκι
ΠαραγωγήΜαρίν Καρμιτζ
ΣενάριοΚριστόφ Κισλόφσκι
Κριστόφ Πισίεβιτς
Αγκνιέσκα Χόλαντ
Έντουαρντ Ζεμπρόφσκι
ΠρωταγωνιστέςΖιλιέτ Μπινός
Μπενουά Ρεζάν
Εμανουέλ Ριβά
Φλοράνς Περνέλ
Σαρλότ Βερί
ΜουσικήΖμπίγκνιεφ Πρέισνερ
ΤραγούδιΖμπίγκνιεφ Πράισνερ
ΦωτογραφίαΣλάβομιρ Ιτζίακ
ΜοντάζΖακ Βιτά
ΕνδυματολόγοςVirginie Viard
Εταιρεία παραγωγήςEurimages
France 3 Cinéma
Canal+
ΔιανομήMK2 Diffusion Γαλλία)
Miramax (ΗΠΑ)
Πρώτη προβολή10 Ιανουαρίου 1993 (Πολωνία)
8 Σεπτεμβρίου 1993 (Γαλλία)
Διάρκεια94΄
ΠροέλευσηΓαλλία
Πολωνία
Ελβετία
ΓλώσσαΓαλλικά
Πολωνικά
Ακαθάριστα έσοδα$1,324,974 (ΗΠΑ)[1]
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Τρία χρώματα: Η Μπλε ταινία (γαλλικά: Trois couleurs: Bleu, αγγλικά: Three Colors: Blue) είναι γαλλική δραματική ταινία του 1993, σε σκηνοθεσία Κριστόφ Κισλόφσκι, το σενάριο το έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης μαζί με τους Κριστόφ Πισίεβιτς, Αγκνιέσκα Χόλαντ και Έντουαρντ Ζεμπρόφσκι. Πρωταγωνιστούν οι Ζιλιέτ Μπινός, Μπενουά Ρεζάν, Εμανουέλ Ριβά και Φλοράνς Περνέλ.[2]

Η ταινία επικεντρώνεται στη Ζουλί, η οποία χάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον άντρα της, ο οποίος ήταν ένας σπουδαίος μουσικοσυνθέτης, αλλά και τη μονάκριβη κόρη της. Έτσι, αποφασίζει να διαγράψει ό,τι τη συνδέει με το παρελθόν και να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή. Η ταινία είναι η πρώτη της τριλογίας του Κισλόφσκι, Τρία χρώματα, τα οποία αντιστοιχούν στα χρώματα της γαλλικής σημαίας, της οποίας τα χρώματα σημαίνουν: μπλε: ελευθερία, λευκό: ισότητα και κόκκινο: αδελφότητα.

Η ταινία απέσπασε πολύ καλές κριτικές και η τριλογία στην οποία είναι μέρος θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες του παγκόσμιου κινηματογράφου.[3][4] Σύμφωνα με τον Κισλόφσκι, το θέμα της ταινίας είναι όντως η ελευθερία, αλλά η συναισθηματική ελευθερία, πάρα η πολιτική ή η κοινωνική.[5]

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία ξεκινά με την οικογένεια της Ζουλί να σκοτώνεται, εκτός από αυτήν. Μετά αρχίζει ένας αγώνας αποσύνδεσης του παρελθόντος και προσπάθειας να δημιουργήσει μια νέα ζωή. Έτσι πουλά ή απομακρύνει ότι είχε από την κόρη της και τον άντρα της, εκτός από ένα μπλε διακοσμητικό φωτιστικό που βρισκόταν στο δωμάτιο της μικρής. Ο άντρας της ήταν ένας σπουδαίος μουσικός, ο οποίος είχε αφήσει ανολοκλήρωτη μια σύνθεση, που την έγραψε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα παιζόταν σε όλα τα κράτη-μέλη. Η Ζουλί πριν φύγει οριστικά από το σπίτι της, ζήτησε από έναν συνάδελφο του άντρα της να έρθει εκεί, έκαναν σεξ σε ένα στρώμα, και κατόπιν χάθηκε.

Βρίσκει και νοικιάζει ένα σπίτι σε μια πολυκατοικία. Οι μόνες της ασχολίες ήταν να πηγαίνει να πίνει καφέ και να κάνει κολύμβηση σε μια πισίνα. Στο ενδιάμεσο τη βρίσκει και ο συνάδελφος του άντρας της. Όσο κι αν έκανε προσπάθειες να αποσυνδεθεί από το παρελθόν, δεν τα κατάφερνε, αφού ένας έφηβος, που ήταν παρών στο δυστύχημα της προσέφερε μια χρυσή αλυσίδα, που είχε πέσει από το αυτοκίνητο, όμως εκείνη δεν τη δέχτηκε. Σε μια άλλη περίπτωση, βλέπει κάτι ποντίκια, όμως τα φοβόταν και δεν μπορούσε να τα εξοντώσει, έτσι πάει στη μητέρα της που έπασχε από άνοια και της λέει ότι φοβόταν τα ποντίκια. Κατόπιν, δανείζεται μια γάτα ώστε να τα εξοντώσει εκείνη.

Παράλληλα, όμως, είχε γνωριστεί με μια ιερόδουλη, η οποία πήγε σπίτι της να την ευχαριστήσει, επειδή όταν μάζευαν υπογραφές να τη διώξουν από την πολυκατοικία, η Ζουλί αρνήθηκε. Η ιερόδουλη αυτή, τη βοήθησε να μαζέψει τα κουφάρια από το σπίτι της. Ένα βράδυ, την πήρε τηλέφωνο αλαφιασμένη και της ζήτησε να πάει να τη βρει. Η Ζουλί, πήγε στο στριπτιζάδικο, το οποίο δούλευε και καθώς μιλούσαν βλέπει από μια τηλεόραση τον εαυτό της. Στην εκπομπή ήταν ο Όλιβερ, ο συνάδελφος του άντρα της, ο οποίος δημοσίευσε κάτι φωτογραφίες από το γραφείο του συζύγου της, οι οποίες μάλιστα τον έδειχναν και με μία ερωμένη. Ωστόσο, ο Όλιβερ είπε ότι θα συνεχίσει τη δουλειά, που είχε αφήσει στη μέση ο Πατρίς.

Τότε η Ζουλί πάει και βρίσκει τον Όλιβερ, ο οποίος της λέει ότι το έκανε για να την κάνει να εμφανιστεί, αλλά η Ζουλί του επισημαίνει πως είναι άδικο να συνεχίσει τη σύνθεση του άντρα της. Μετά πάει και βρίσκει μια υπάλληλο του ωδείου, που της είχε δώσει την παρτιτούρα κι εκείνη την είχε πετάξει, για να ξεχάσει τον άντρα της. Η υπάλληλος όμως της είπε ότι είχε αντίγραφο και ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να πετάξει ένα τέτοιο κομμάτι μουσικής. Μετά πήγε και είδε και την ερωμένη του άντρα της, η οποία κυοφορούσε το παιδί του. Τελικά, της έδωσε το σπίτι που ζούσε παλιότερα. Στο τέλος της ταινίας πάει στο σπίτι του Όλιβερ, να κάνουν σεξ, και τον βοηθά και στην ολοκλήρωση της σύνθεσης. Κι εκεί παρατηρείται να κλαίει, μόλις για δεύτερη φορά στην ταινία, παρά την όλη συμφορά που την είχε βρει.

Διανομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ζιλιέτ Μπινός... ως Ζουλί ντε Κουρσύ (γεννημένη ως Βινιώ), η σύζυγος του Πατρίς, που χάνει σε δυστύχημα την οικογένειά της και προσπαθεί να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή.
  • Μπενουά Ρεζάν... ως Ολιβιέ Μπενουά, ο συνάδελφος του Πατρίς και ερωτευμένος με την Ζουλί.
  • Εμανουέλ Ριβά... ως Μαντάμ Βινιώ, η μητέρα της Ζουλί που πάσχει από άνοια.
  • Φλοράνς Περνέλ... ως Σαντρίν, η ερωμένη δικηγόρος του Πατρίς, που κυοφορεί το παιδιί του.
  • Σαρλότ Βερί... ως Λουσίλ, η ιερόδουλη που συνάπτει φιλικές σχέσεις η Ζουλι

Βραβεύσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Three Colors: Blue στο Box Office Mojo
  2. ↑ «Τρία Χρώματα. Η Μπλε Ταινία». Αθηνόραμα. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2016. 
  3. ↑ Βρεττός Λιάπης. «Trois Couleurs: Bleu (1993)». Cine.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2016. 
  4. ↑ Drew McWeeny. «12 of the best movie trilogies of all time». HitFix.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2016. 
  5. ↑ Three Colors: Blue, Bonus Features: Commentary by Anne Insdorf, A Look at "Blue".
  6. ↑ «Three Colors Blue (1993)». Swedish Film Institute. 23 Μαρτίου 2014. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]