Φ. Αντριέ
| Φ. Αντριέ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | François Andrieu (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 14ος αιώνας[1] |
| Θάνατος | 1380 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συνθέτης[2] |
| Περίοδος ακμής | 14ος αιώνας[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Φ. Αντριέ (γαλλ. F. Andrieu, β΄ μισό του 14ου αιώνα), με πιθανότερο το «Φ.» να αντιπροσωπεύει το ίδιο όνομα, είτε με τη γαλλική μορφή François, είτε με τη λατινική μορφή Franciscus (Φραγκίσκος), ήταν Γάλλος συνθέτης της ύστερης μεσαιωνικής μουσικής του είδους ars nova. Τίποτα δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα για τον Αντριέ εκτός από το ότι συνέθεσε το «Armes, amours / O flour des flours» (= «όπλα, αγάπες / ω άνθος των ανθέων»), μια διπλή μπαλάντα-θρήνο για τον θάνατο του μεγάλου συνθέτη και ποιητή Γκιγιώμ ντε Μασώ[4][5], οι στίχοι της οποίας γράφηκαν το 1377. Το έργο αυτό έχει επαινεθεί και αναλυθεί από πολλούς. Είναι η μία από τις δύο μόνο σωζόμενες μεσαιωνικές διπλές μπαλάντες για 4 φωνές, το μοναδικό μελοποιημένο εκείνη την εποχή ποιητικό έργο του Εστάς Ντεσάν και το παλαιότερο σωζόμενο δείγμα της μακράς μεσαιωνικής και αναγεννησιακής παραδόσεως στη μουσική θρηνητικών ασμάτων. Η μουσική της μπαλάντας μπορεί να γράφηκε οποιοδήποτε έτος μεταξύ του 1377 και του 1395, καθώς το χειρόγραφο που την περιέχει, ο Κώδικας του Σαντιγύ (στην 52η από τις δεξιές σελίδες του), συντάχθηκε[6] μεταξύ του 1393 και του 1395.
Ο Φ. Αντριέ ίσως να είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Magister Franciscus, μολονότι οι ειδικοί μελετητές διαφωνούν μεταξύ τους. Μαζί με τους συνθέτες Π. ντε Μολέν, Ζεάν Βαιγιάν (Jehan Vaillant) και Γκριμάς, ο Αντριέ ανήκε στην «μετα-Μασώ» γενεά, της οποίας οι συνθέσεις διατηρούν αρκετά χαρακτηριστικά της ars nova, ώστε να διαφοροποιούνται από τους συνθέτες της ars subtilior.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 www
.oxfordmusiconline .com /grovemusic /view /10 .1093 /gmo /9781561592630 .001 .0001 /omo-9781561592630-e-0000000904. - ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 78985. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2022.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2021.
- ↑ Arlt 2001.
- ↑ Reese 1940, σελ. 359.
- ↑ Magnan 1993, σελ. 49.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Abraham, Gerald· Hughes, Dom Anselm, επιμ. (1960). Ars Nova and the Renaissance 1300-1540. The New Oxford History of Music. III. Οξφόρδη: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-316303-4.
- Arlt, Wulf: το λήμμα «Machaut [Machau, Machault], Guillaume de» στο Grove Music Online, Oxford University Press, Οξφόρδη 2001, doi: 10.1093/gmo/9781561592630.article.51865. ISBN 9781561592630.
- Earp, Lawrence (2013). Guillaume de Machaut: A Guide to Research. Οξφόρδη: Taylor & Francis. ISBN 978-0-8240-2323-2.
- Leach, Elizabeth Eva (2014). Guillaume de Machaut: Secretary, Poet, Musician. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 978-1-5017-0486-4.
- Magnan, Robert: «Eustache Deschamps and his Double: Musique naturele and musique artificiele», Ars Lyrica, τόμ. 7., εκδ. Brepols, New Haven 1993, σσ. 47-64. eISSN 2507-0398. ISSN 1043-3848.
- Reese, Gustave (1940). Music in the Middle Ages: With an Introduction on the Music of Ancient Times. Lanham: W.W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-09750-4.
- Strohm, Reinhard (2005). The Rise of European Music, 1380-1500. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-61934-9.
- Upton, Elizabeth Randell (2013). Music and Performance in the Later Middle Ages. Λονδίνο: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-137-27770-1.[νεκρός σύνδεσμος]