31η Συμφωνία (Μότσαρτ)

Ο Μότσαρτ, περίπου στην ηλικία που συνέθεσε τη Συμφωνία αυτή.
Χειρόγραφο της Συμφωνίας

Η 31η Συμφωνία σε Ρε μείζονα, K. 297/300a (γερμανικά: Sinfonie D-Dur Köchelverzeichnis 297), γνωστή και ως η Συμφωνία του Παρισιού (Pariser Sinfonie), είμαι μία συμφωνία του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, που γράφτηκε στο Παρίσι το 1778. Πρόκειται για μία από τις πιο γνωστές συμφωνίες του Μότσαρτ, και η πρώτη πιθανώς που εκδόθηκε, το 1779, από τον οίκο Seiber.[1]

Σύνθεση και πρεμιέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σύνθεση της Συμφωνίας έγινε το 1778, κατά την αποτυχημένη προσπάθεια του Μότσαρτ να βρει δουλειά στο Παρίσι. Ο συνθέτης τότε ήταν 22 ετών. Η πρεμιέρα της έγινε στις 12 Ιουνίου του 1778, σε μία ιδιωτική εμφάνιση στον οίκο του Κόντε Καρλ Χάινριχ Γιόζεφ φον Σίκιγκεν. Η πρεμιέρα της στο μπροστά στο κοινό έγινε έξι μέρες αργότερα, στο Concert Spirituel.[2]

Η δημόσια πρεμιέρα έλαβε καλές κριτικές. Στις 26 Ιουνίου, στο τεύχος Courrier de l'Europe, που κυκλοφόρησε στο Λονδίνο, έγραψε:[3]

«Το Concert Spirituel, τη μέρα της Αγίας Δωρεάς, ξεκίνησε με μία συμφωνία, του Μ (Monsieur). Μότσαρτ. Αυτός ο καλλιτέχνης, ο οποίος από την τρυφερή του ακόμα ηλικία έφτιαξε όνομα, μπορεί σήμερα να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο ικανούς συνθέτες».

Στις 15 Αυγούστου, στον ίδιο χώρο, η Συμφωνία εκτελέστηκε ξανά, αυτή τη φορά με ένα νέο δεύτερο μέρος, ένα Andante, που αντικατέστησε το Andantino, (σύμφωνα με τον Otto Erich Deutsch, το τελευταίο «είχε αποτύχει να ευχαριστήσει το κοινό»).[4] Παρόλα αυτά, το έργο έγινε δημοφιλές. Ο Deutsch, έχει καταχωρίσει πολλές ακόμα εκτελέσεις του μέσα στο 1779, ακόμα και μέσα στο 1780.[5] Στις 11 Μαρτίου του 1783, η Συμφωνία παρουσιάστηκε και στο Burgtheater, στη Βιέννη, προς όφελος της νύφης του, της τραγουδίστριας Α. Γουέμπερ.[6]

Ενορχήστρωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Συμφωνία διέθετε αξιοσημείωτα μεγάλη ενορχήστρωση για την εποχή της, κι αυτό λόγω του ότι ο Μότσαρτ εκμεταλλεύθηκε την τεράστια ορχήστρα που διέθετε το Παρίσι τότε. Το έργο γράφτηκε για τα εξής όργανα: 2 φλάουτα, 2 όμποε, 2 κλαρινέτα (σε Λα), 2 φαγκότα, 2 κόρνα, 2 τρομπέτες, τυμπάνια και έγχορδα. Αυτή είναι και η πρώτη συμφωνία που ο Μότσαρτ χρησιμοποιεί κλαρινέτο.

Ο Στάνλι Σάντι σημειώνει ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ορχήστρα για την οποία ο Μότσαρτ συνέθεσε στην καριέρα του. Ο αριθμός των εγχόρδων (συνήθως) δε σημειώνεται στην παρτιτούρα, όμως ο Σάντι αναφέρει: «στην πρεμιέρα υπήρχαν 22 βιολιά, 5 βιόλες, 8 τσέλα και 5 κοντραμπάσα», συμπληρώνοντας: «Ο πατέρας του Μότσαρτ, Λέοπολντ, φαίνεται να κρίνει τις παριζιάνικες συμφωνίες, και να λέει ότι μάλλον οι Γάλλοι αρέσκονται σε θορυβώδεις συμφωνίες».[7]

Δομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
\relative c'' { \tempo "Allegro assai" \key d \major <d d,>1\f | q2 q | <d~ d,>2 d8 e16 fis g a b cis | d4 r r d8.(\p a16 | fis4 b8. g16 e4) a8.( fis16 | d4 g8. e16 cis4) }

Η Συμφωνία αποτελείται από τρία μέρη και ακολουθεί παραδοσιακές φόρμες της κλασσικής περιόδου.

  1. Allegro assai, 4/4
  2. Andantino, 6/8 σε Σολ μείζονα ή Andante, 3/4 σε Σολ μείζονα
  3. Allegro, 2/2

Και τα δύο δεύτερα μέρη υπάρχουν ακόμα,[8] όπως επίσης και μια παλιότερα παρτιτούρα, μιας διαφορετικής εκδοχής του Andantino.[9][10]


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Zaslaw 1996, σελ. 22
  2. ↑ Deutsch 1965, σελίδες 174, 176
  3. ↑ Deutsch 1965, σελ. 174
  4. ↑ Deutsch 1965, σελ. 178
  5. ↑ Deutsch 1965, σελίδες 185, 188
  6. ↑ Deutsch 1965, σελ. 213
  7. ↑ Sadie 2006, σελ. 474
  8. ↑ Tyson 1987, σελ. 106
  9. ↑ Noguchi 1998
  10. ↑ Tyson 1987, σελ. 109

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Dearling, Robert (1982). The Music of Wolfgang Amadeus Mozart, the Symphonies. Fairleigh Dickinson University Press. ISBN 0-8386-2335-2. 
  • Deutsch, Otto Erich (1965). Mozart: A Documentary Biography. Stanford: Stanford University Press. 
  • Noguchi, Hideo (1998). «The Autograph Manuscripts and Early Performances of Mozart's Paris Symphony, K. 297 (300a)». Mozart Studies Online. 
  • Sadie, Stanley (2006). Mozart: The Early Years 1756–1781. Oxford: Oxford University Press. 
  • Tyson, Alan (1987). Mozart: Studies of the Autograph Scores. Harvard University Press. 
  • Zaslaw, Neal (1996). «Audiences for Mozarts Symphonies During His Lifetime». Στο: Churgin, Batha, επιμ. Israel Studies in Musicology. 6. Jerusalem: Israel Musicological Society. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]