A-90 Orlyonok

Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. Αυτό μπορεί να σημαίνει την δημιουργία εσωτερικών συνδέσμων, επικεφαλίδων, παραγράφων κλπ.
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τις σελίδες Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και Βικιπαίδεια:Οδηγός μορφοποίησης άρθρων.
A-90 "Orlyonok"
ΤύποςΜεταφορικό, Αποβατικό
ΚατασκευαστήςCentral Hydrofoil Design Bureau
Πλήρωμα6
Μήκος58,1 m
Εκπέτασμα31,5 m
Ύψος16,3
Επιφάνεια πτέρυγας304
Μεικτό βάρος122.000 kg
Μέγιστο βάρος απογείωσης140.000 kg
Μέγιστη ταχύτητα400 km/h (0.326 Mach)
Αυτονομία1500 km
Μέγιστο ύψος3000 m
Πυροβόλα2 × 12,7 mm

To A-90 Orlyonok (Ρώσικα: Орлёнок, Αγγλικά: "Eaglet") είναι Σοβιετικό εκρανοπλάνο που σχεδιάστηκε από τον Σοβιετικό μηχανικό Ροστισλάβ Ευγκένιεβιτς Αλεξέεβ της Κεντρικής Διεύθυνσης Σχεδιασμού Υδροπτέρυγων (Central Hydrofoil Design Bureau)[1].

Το A-90 χρησιμοποιεί την αρχή της επίδρασης του εδάφους (αγγλ. ground effect) για την πτήση λίγων μέτρων πάνω από το έδαφος. Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν την κωδική ονομασία Ekranoplan Class B και μπορεί να φθάσει σε ένα ύψος 3km (9.800 πόδια), που το κατατάσσει μεταξύ των Class A, το οποίο χρησιμοποιεί αποκλειστικά την αρχή της επίδρασης του εδάφους, και το Class C, το οποίο την χρησιμοποιεί μόνο για την απογείωση και την προσγείωση.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η διοίκηση του Σοβιετικού Ναυτικού[2] της δεκαετίας του 1960[3] ενδιαφερόταν για την κατασκευή ενός γρήγορου στρατιωτικού μεταγωγικού οχήματος ικανού να μεταφέρει μεγάλο όγκο φορτίου. Η Κεντρική Διεύθυνση Σχεδιασμού Υδροπτέρυγων ήταν μια από της υπηρεσίες που εργάζονταν πάνω σε αυτό το άκρως απόρρητο έργο, για το οποίο δεν υπήρχαν αρκετές πληροφορίες μέχρι και την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Σοβιετικός μηχανικός Ρόστισλαβ Γιεβγκένιεβιτς Αλέξεεβ σχεδίασε διάφορα πρωτότυπα τη δεκαετία του 1960. Στην αρχή της δεκαετίας του 1970, ο Αλέξεεβ σχεδίασε ένα μεσαίου μεγέθους εκρανοπλάνο προς χρήση στρατιωτικών μεταφορών. Το νέο όχημα είχε την ονομασία "Orlyonok" (Ελληνικά: αετιδεύς, που σημαίνει αετόπουλο, το μικρό του αετού). Το πρώτο ιπτάμενο "Orlyonok", με τον κωδικό S-23, δοκιμάστηκε αρχικά στον ποταμό Βόλγα το φθινόπωρο του 1972. Την επόμενη χρονιά αποσυναρμολογήθηκε και μεταφέρθηκε στην Κασπία Θάλασσα για περαιτέρω δοκιμές[3]. Το 1975 το S-23 συνετρίβη κατά τη διάρκεια δοκιμών, εξαιτίας ενός προβλήματος που αργότερα αποδόθηκε σε ελαττωματικό μίγμα μετάλλου στο κέλυφος του αεροσκάφους. Σε όλες τις επόμενες εκδόσεις του "Orlyonok" χρησιμοποιήθηκε διαφορετικό μίγμα μετάλλου.

Σχεδιασμός και Ανάπτυξη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To "Orlyonok" σχεδιάστηκε με σκοπό τις στρατιωτικές μεταφορές και τις αποβάσεις σε παραλίες. Σε αντίθεση με άλλα Σοβιετικά εκρανοπλάνα, το συγκεκριμένο ήταν αμφίβιο και είχε τροχούς για την προσάραξη και την απογείωση από ξηρά.

Η εξωτερική εμφάνιση των μηχανών του αεροσκάφους είναι αρκετά ιδιαίτερη. Προσαρτημένος στο επάνω μέρος της ουράς, ο Kuznetsov NK-12 turboprop[4], ο πιο δυνατός τουρμπινοκινητήρας με έλικα που έχει κατασκευαστεί, παρείχε δύναμη περίπλου[1]. Η μύτη του αεροσκάφους είχε δυο τουρμπινοκινητήρες με τις εισόδους στο πάνω μέρος της μύτης και τις εξατμίσεις στα πλάγια του αεροσκάφους. Η ώθηση αυτών των μηχανών καταμεριζόταν κάτω από τα φτερά με σκοπό τη παραγωγή ώθησης PAR (Power Augmented Ram thrust) για την απογείωση. Κατά τη διάρκεια της πλοήγησης και επίδρασης του εδάφους, οι εμπρόσθιες μηχανές μπορούσαν να είναι σβηστές, μιας και η δύναμή τους ήταν αχρείαστη για να κρατηθεί το αεροσκάφος στον αέρα. Αυτό, επίσης, ελαχιστοποιούσε την εισχώρηση νερού, αλατιού, και πουλιών που πετάνε χαμηλά εντός των μηχανών.

Η απογείωση και η προσγείωση υποβοηθούταν από μεγάλα πτερύγια (flaps) που αύξαναν επαρκώς την άνωση και μπορούσαν να παράγουν ώθηση PAR για μεγαλύτερη πίεση του αέρα. Η προσθαλάσσωση υποβοηθούταν από ένα υδροσκί που προεκτεινόταν κάτω από τα κύρια φτερά στην "κοιλιά" του αεροσκάφους.

Το εμπρόσθιο τμήμα του "Orlyonok" ήταν προσαρτημένο πίσω από το χώρο του ραντάρ και η όλη κατασκευή άνοιγε πλάγια για την ταχύτερη αποβίβαση στρατιωτικής δύναμης (πεζών και οχημάτων). Το αεροσκάφος έφερε προεκτεινόμενη ράμπα που του επέτρεπε την φόρτωση και εκφόρτωση οχημάτων χωρίς εξωτερική βοήθεια.

Στο σύνολό τους, κατασκευάστηκαν πέντε αεροσκάφη τύπου "Orlyonok" το τελευταίο, το S-26, του οποίου η παραγωγή τελείωσε το 1980. Υπήρξαν σχέδια για συνέχεια της παραγωγής του με κατασκευή του στο Πετροζαβόντσκ.

Παραγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σχέδιο του A-90 Orlyonok

Συνολικά κατασκευάστηκαν πέντε μονάδες[5]:

  • Μη-ιπτάμενη μονάδα δοκιμών, η οποία απορρίφθηκε
  • Η ιπτάμενη μονάδα S-23, που συνετρίβη το 1975
  • Η S-21, ανακατασκευή της S-23, που χάθηκε κατά τη διάρκεια ατυχήματος το 1992
  • Η S-25 που ολοκληρώθηκε το 1979
  • Η S-26 που ολοκληρώθηκε το 1980

Το A-90 ανέλαβε στρατιωτική υπηρεσία το 1979 και οι μονάδες S-21, S-25 και S-26 παρέμειναν ενεργές μέχρι το 1993[6].

Χρήστες του τύπου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Project 904/902R Orlan class Amphibious landing craft». Federation of American Scientists (στα Αγγλικά). 7 Σεπτεμβρίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 
  2. ↑ «SJC «Alexeev Central Hydrofoil Design Bureau»». Financial Industrial Group (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Lester Haines (22 Σεπτεμβρίου 2006). «In search of the Caspian Sea Monster». The Register (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 
  4. ↑ D.A. Sobolev, D.B. Khazanov. «Creation of the TV-2 (NK-12) turboprop engine». AirPages.ru (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 
  5. ↑ «Project 904 Orlyonok». Russian-Ships.info (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 
  6. ↑ «Russia Revives Production of Flarecraft». Ria Novosti (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]