Charlie Bit My Finger! | |
---|---|
Στιγμιότυπο του βίντεο, με τον Χάρι και τον Τσάρλι | |
Πρωταγωνιστές | Χάρι Ντέιβις-Καρ Τσάρλι Ντέιβις-Καρ |
Πρώτη προβολή | 22 Μαΐου 2007 |
Κυκλοφορία | 22 Μαΐου 2007 |
Διάρκεια | 55.7 δευτερόλεπτα[1] |
Προέλευση | Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής[2] |
Γλώσσα | Αγγλικά |
δεδομένα ( ) |
To Charlie bit my finger - again[3][4] (γνωστό και ως Charlie Bit My Finger η Charlie Bit Me) είναι ένα viral βίντεο του 2007, το οποίο ήταν γνωστό ως το βίντεο με τις περισσότερες θεάσεις στο YouTube.[5][6] Έως και τον Σεπτέμβριο του 2017, το βίντεο είχε πάνω από 850 εκατομμύρια θεάσεις και είναι πλέον το έκτο μη μουσικό βίντεο, που βρίσκεται ανάμεσα στα βίντεο με τις περισσότερες θεάσεις στο YouTube.[7] Ο συνολικός χρόνος του βίντεο είναι 56 δευτερόλεπτα και ανέβηκε στο YouTube, τον Μάιο του 2007.[8]
Στο βίντεο εμφανίζονται ο Χάρι Ντέιβις-Καρ (τριών χρονών τότε) και ο Τσάρλι Ντέιβις-Καρ (ενός έτους τότε), τα οποία ήταν δύο αδέλφια από το Ηνωμένο Βασίλειο. Το βίντεο δείχνει τα δύο αγοράκια να κάθονται στην ίδια καρέκλα, με τον Χάρι να τοποθετεί το δάχτυλό του στο στόμα του Τσάρλι, και ο τελευταίος να του το δαγκώνει. Τότε ο πρώτος κοιτάζει το δάχτυλό του, και φωνάζει: «Ο Τσάρλι με δάγκωσε» και κατόπιν το βάζει ξανά στο στόμα του αδελφού κι εκείνος το δαγκώνει ξανά και πιο δυνατά. Τότε ο Χάρι λέει: «Άουτς!», με τον αδελφό του να ξεσπά στα γέλια. Κατόπιν γελά και ο ίδιος ο Χάρι, λέγοντας: «Ο Τσάρλι με δάγκωσε. Και, πραγματικά πόνεσε πολύ!».[5]
Το βίντεο άλλαξε τη ζωή της οικογένειας, όπου τα δύο παιδιά έγιναν διάσημα. Ο πατέρας σε συνέντευξη του το 2009 δήλωσε ότι ο κόσμος ήθελε αυτόγραφα από τα δύο παιδιά.[8][9] Η οικογένεια εισέπραξε από διαφημίσεις περίπου 100 χιλιάδες λίρες, όπου τη βοήθησε να αγοράσει καινούριο σπίτι.[10] Κατόπιν δικαιώματα του βίντεο πουλήθηκαν στην εταιρεία Viral Spiral.[11] Το περιοδικό Time, το κατέταξε πρώτο στη λίστα του με τα 50 Καλύτερα Viral Βίντεο.[12] Αξιοσημείωτο γεγονός που ενισχύει τη δημοτικότητά του είναι ότι βρέθηκε στον υπολογιστή του Οσάμα Μπιν Λάντεν, στη συλλογή του με βίντεο και ήχους.[13]