Commer FC
| Commer FC | |
|---|---|
 | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής |  Chrysler Ευρώπης PSA |
| Εναλλακτική ονομασία | Commer PB Commer SpaceVan Dodge SpaceVan |
| Παραγωγή | 1960 — 1983 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Βαν |
| Αμάξωμα | 2-πορτο βαν 2-πορτο αγροτικό |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση |
| Σύστημα κίνησης | |
| Κινητήρας | 1,494 κυβικών εκατοστών (91.2 κυβικών ιντσών) I4 1,592 κυβικών εκατοστών (97.1 κυβικών ιντσών) I4 1,724 κυβικών εκατοστών (105.2 κυβικών ιντσών) I4 1,621 κυβικών εκατοστών (98.9 κυβικών ιντσών) Perkins 4.99 ντίζελ I4 1,760 κυβικών εκατοστών (107 κυβικών ιντσών) Perkins 4.108 ντίζελ I4 |
| Διαστάσεις | |
| Μήκος | 4.318 χιλιοστά |
| Πλάτος | 1.905 χιλιοστά |
| Κενό Βάρος | 1.200–1.499 κιλά |
| Χρονολόγιο | |
| Προηγούμενο μοντέλο | Commer Express |
| Επόμενο μοντέλο | Talbot Express Dodge σειρά 50 |
Το Commer FC ήταν ένα προωθημένο επαγγελματικό όχημα ελέγχου που παρήχθη από την Commer από το 1960 έως το 1976. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, εξελίχθηκε στο Commer PB το 1967 και στο Commer SpaceVan το 1974. Μετά την αγορά του ομίλου Rootes, στον οποίο ανήκε η Commer, από την Chrysler, το SpaceVan πωλήθηκε επίσης υπό τις μάρκες Dodge, DeSoto και Fargo. Από το 1976 και μετά, το βαν πωλήθηκε μόνο ως Dodge SpaceVan και παρέμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1983.[1]
Η Commer έγινε γνωστή τα επόμενα χρόνια ως κατασκευαστής βαν για τα Βρετανικά Ταχυδρομεία — ιδίως το Commer FC που παρουσιάστηκε το 1960 με πολλά στυλ αμαξώματος, συμπεριλαμβανομένου ενός βαν 1.500 κυβικών εκατοστών (92 κυβικών ιντσών). Μετά τις αναβαθμίσεις του κινητήρα και του εσωτερικού, μετονομάστηκε σε PB το 1967 και σε SpaceVan το 1974. Μετά τη συγχώνευση του Rootes Group με την Chrysler για να σχηματιστεί η Chrysler Europe, το SpaceVan πωλήθηκε ως μοντέλο Dodge και Fargo μέχρι το 1976, οπότε και τα ονόματα Commer και Fargo σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται. Αυτά ήταν στρογγυλεμένα "χωρίς μούρη" βαν με στενό μπροστινό μετατρόχιο - μια κληρονομιά της ανάρτησής τους που προέρχεται από το αυτοκίνητο Humber. Χρησιμοποιώντας αρχικά τον τετρακύλινδρο κινητήρα 1.500 κυβικών εκατοστών (92 κυβικών ιντσών) της Hillman στη σειρά PA, στη συνέχεια τον μεγαλύτερο 1.600 κυβικών εκατοστών (98 κυβικών ιντσών) και από το 1968 και μετά τη μονάδα 1.725 κυβικών εκατοστών (105,3 κυβικών ιντσών) στο PB, χρησιμοποιήθηκε μόνο η έκδοση με κεφαλή από χυτοσίδηρο αυτού του κινητήρα. Διατέθηκε επίσης ένα ντίζελ Perkins 4108.
Ο "κινητήρας 1725 κυβικών εκατοστών" (όπως είναι γνωστός, στην πραγματικότητα εκτοπίζει 1.724 κυβικών εκατοστών (105,2 κυβικών ιντσών)) ήταν διαθέσιμος τη δεκαετία του 1970 με ένα αυτόματο κιβώτιο τριών ταχυτήτων Borg Warner (BW) Model 35 με επιλογέα τοποθετημένο στο ταμπλό. Αυτή δεν ήταν μια δημοφιλής επιλογή και λίγα κατασκευάστηκαν.
Το τετρατάχυτο κιβώτιο ταχυτήτων στα μοντέλα με μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων βασίστηκε σε αυτά που τοποθετήθηκαν στο σύγχρονο Hillman Minx (της γενιάς "Audax") και αργότερα σε αυτοκίνητα της σειράς Rootes Arrow, όπως το Hillman Hunter.
Ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό του μοντέλου ήταν ότι το χειρόφρενο λειτουργούσε στα μπροστινά φρένα τυμπάνου.
Ένας από τους λόγους που το βαν ήταν λιγότερο δημοφιλές στους χειριστές του στόλου από τα μοντέλα Bedford και Ford Transit στα οποία πουλούσε ήταν ότι, καθώς στα μοντέλα BMC J2 και J4 ο σχεδιασμός του "χωρίς μούρη" περιόριζε την πρόσβαση στον κινητήρα και έκανε αλλαγές στον κινητήρα εντατικές και δύσκολες. Ο μόνος τρόπος για να αφαιρούνταν ο κινητήρας χωρίς να πέσει το υποπλαίσιο της ανάρτησης ήταν να περάσει ο κινητήρας από την πόρτα του συνοδηγού. Μια δοκιμή δρόμου το 1974 μιας έκδοσης τροχόσπιτου εξοπλισμένη με κινητήρα 1725 κυβικών εκατοστών ανέφερε μέγιστη ταχύτητα 70 μίλια την ώρα (110 χιλιόμετρα την ώρα) και 0–50 μίλια την ώρα (80 χιλιόμετρα την ώρα) χρόνο 25 δευτερολέπτων, υποδεικνύοντας υψηλότερη τελική ταχύτητα αλλά, σε αυτή τη μορφή, πιο αργή επιτάχυνση από τον ανταγωνιστή BMC. Ωστόσο, οι δοκιμαστές ανέφεραν ότι στα 70 μίλια την ώρα (110 χιλιόμετρα την ώρα) το βαν ήταν «αφανώς στο απόλυτο όριό του, ουρλιάζοντας μακριά με τον πιο οδυνηρό τρόπο» οι αναγνώστες συμβουλεύτηκαν να δουν τα 65 μίλια την ώρα (105 χιλιόμετρα την ώρα) ως πιο ρεαλιστική απόλυτο μέγιστο.[2]
Σύμφωνα με πληροφορίες, ένας όρος της κυβερνητικής διάσωσης των βρετανικών επιχειρήσεων της Chrysler το 1976 ήταν η δέσμευση για αναβάθμιση του Spacevan, το οποίο επαινέστηκε για τα φρένα, τις στροφές και την τιμή του, αλλά επικρίθηκε για τη δύναμη, τις ανέσεις και την τελική του ταχύτητα. Ένα αναθεωρημένο Spacevan εισήχθη έτσι το 1977, χρησιμοποιώντας τα ίδια μηχανικά αλλά με πολλές αισθητικές αλλαγές, ανέσεις και νέο εσωτερικό. Αν και ξεπερασμένο από τον χαμό του το 1982, το Spacevan παρέμεινε οικείο θέαμα στο Ηνωμένο Βασίλειο χάρη στον ρόλο του με την Post Office Telephones των οποίων το συμβόλαιο ήταν σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνο για την παραμονή του στην παραγωγή μετά την εξαγορά του Commer από την Peugeot. Ο υφιστάμενος στόλος και οι εκκρεμείς παραγγελίες κληρονομήθηκαν από τη British Telecom κατά τη σύστασή της τον Οκτώβριο του 1981. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, υπήρχαν τρεις κινητήρες: δύο βενζινοκινητήρες 1,7 L είτε 50 ίππων (37 kW) (με χαμηλή συμπίεση) είτε 58 ίππων (43 kW) (με υψηλή συμπίεση), και πετρελαιοκινητήρα Perkins 1,8 λίτρων με 42 ίππους (31 kW), με χειροκίνητο κιβώτιο τεσσάρων ταχυτήτων και χωρίς αυτόματο. Το τελευταίο Spacevan κατασκευάστηκε το 1983.
.jpg)
Υπό τη διαχείριση της PSA, το Dodge SpaceVan διαδέχθηκε μια ανανεωμένη έκδοση του Peugeot J5 (το ίδιο μια έκδοση του αρχικού Fiat Ducato) που ονομαζόταν "Talbot Express", ήταν διαθέσιμο μόνο για την αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου. Από την άλλη πλευρά, η Renault Trucks (η οποία είχε αγοράσει το τμήμα φορτηγών της Chrysler Europe) πρόσφερε τη σειρά Dodge 50 ως διάδοχο του SpaceVan, διατίθεται τόσο ως βαν, καμπίνα πλαισίου όσο και ως pickup - προσφέροντας έτσι μια ευρύτερη ποικιλία στυλ αμαξώματος από το Talbot Express. Ωστόσο, η σειρά 50 ήταν σημαντικά μεγαλύτερη και βαρύτερη από το SpaceVan.
Σε αντίθεση με τους αντιπάλους του, που είχαν εξαφανιστεί από την καθημερινή οδό κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών, το Dodge SpaceVan παρέμεινε ένα οικείο θέαμα στους βρετανικούς δρόμους μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Αυτό το βαν επίσης κατασκευάστηκε στη Νέα Ζηλανδία από την Todd Motors στο εργοστάσιο Petone. Κατασκευάστηκε για τελευταία φορά το 1974 στο δευτερεύον εργοστάσιο αμαξώματος στην άλλη πλευρά προς τις σιδηροδρομικές γραμμές από το κύριο εργοστάσιο συναρμολόγησης αυτοκινήτων. Παρήγαγαν ένα τυπικό βαν, ένα αμάξωμα μίνι λεωφορείου με συρόμενα πλαϊνά παράθυρα και μοντέλα καμπίνας και πλαισίου. Τα καθίσματα για το μίνι λεωφορείο κατασκευάστηκαν από άλλους κατασκευαστές πούλμαν. Χρησιμοποίησαν κινητήρες κεφαλής από χάλυβα υψηλής συμπίεσης, όχι οι μονάδες κεφαλής κράματος Hillman Hunter.
Γενικά, μια μονάδα παρήχθη το πρωί και μια άλλη μονάδα το απόγευμα. Δηλαδή 10 μονάδες την εβδομάδα, μια τρίτη μονάδα θα μπορούσε να παράγεται κάθε μέρα όταν οι πωλήσεις ήταν υψηλότερες.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ https://web.archive.org/web/20151212062504/http://www.allpar.com/squads/spacevan.html
- ↑ Goffey, Chris (23 November 1974). Garnier, Peter (ed.). "Easy living, hard driving: Commer Auto-sleeper C20 two berth". Autocar. Vol. 141, no. 4074. p. 26.
