Maestrale (αντιτορπιλικό)

Maestrale
Το αντιτορπιλικό Maestrale.
Πληροφορίες
Τύπος και κλάσηΑντιτορπιλικό κλάσης Maestrale
ΟνομασίεςΈφερε το όνομα του βορειοδυτικού ανέμου μαϊστράλι.
ΝαυπηγείοCantieri Navali Riuniti, Ανκόνα
Έναρξη ναυπήγησης25 Σεπτεμβρίου 1931
Καθέλκυση15 Απριλίου 1934
Ένταξη σε υπηρεσία29 Σεπτεμβρίου 1934
ΚατάληξηΒυθίστηκε, από σαμποτάζ, στις 9 Σεπτεμβρίου 1943.
Γενικά χαρακτηριστικά
Εκτόπισμακανονικό (standard): 1640 t (1610 LT)
πλήρες: 2243 t (2208 LT)
Μήκος106,7 m (ολικό)
Πλάτος10,15 m
Βύθισμα3,31 m (μέσο)
4,3 m (μέγιστο)
ΠρόωσηΤο προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 44000 shp.
Ταχύτητα32–33 kn
Αυτονομία2600–2800 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 18 kn. 
Πλήρωμα190 αξιωματικοί και ναύτες (την περίοδο του πολέμου)
Οπλισμός4 πυροβόλα των 120 mm
2 πυροβόλα των 120 mm φωτισμού/ανάδειξης στόχων
4 πολυβόλα των 13,2 mm
6 τορπιλοσωλήνες των 533 mm
56 νάρκες
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Maestrale ήταν το πρωτοπόρο πλοίο της ομώνυμης κλάσης τεσσάρων αντιτορπιλικών που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) (Royal Italian Navy) στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ολοκληρώθηκε το 1934 και έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Περιγραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Αντιτορπιλικό κλάσης Maestrale

Τα αντιτορπιλικά της κλάσης Maestrale ναυπηγήθηκαν βάσει εντελώς νέου σχεδίου που αναπτύχθηκε προκειμένου να επιλυθούν τα προβλήματα ευστάθειας που αντιμετώπιζαν τα προγενέστερα πλοία της κλάσης Folgore.[1] Είχαν ολικό μήκος 106,7 m, πλάτος 10,15 m και μέσο βύθισμα 3,31 m[2] το οποίο έφθανε στα 4,3 m με πλήρες φορτίο.[1] Το εκτόπισμά τους ανέρχονταν σε 1640 t (1610 LT) με κανονικό φορτίο και έφθανε στους 2243 t (2208 LT) με πλήρες.[3] Το πλήρωμά τους την περίοδο του πολέμου αποτελούνταν από 190 αξιωματικούς και ναύτες.[4]

Το προωστικό σύστημά τους μπορούσε να αποδώσει έως και 44000 shp, χάρη στους οποίους μπορούσαν να φτάσουν σε μέγιστη ταχύτητα πλεύσης 32-33 kn σε πραγματικές συνθήκες.[Σημ. 1] Η ακτίνα δράσης ανέρχονταν σε 2600-2800 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 18 kn και στα 690 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 33 kn.[1]

Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από δύο ζεύγη πυροβόλων των 120 mm που ήταν εγκατεστημένα σε ένα πύργο μπροστά και ακόμη έναν πίσω από την υπερκατασκευή.[3] Διέθεταν επίσης δύο πυροβόλα των 120 mm που έβαλαν βλήματα φωτισμού/ανάδειξης στόχων (star-shells) καθώς και δύο τρίδυμους τορπιλοσωλήνες των 533 mm. Αντιαεροπορική προστασία παρείχαν τέσσερα πολυβόλα των 13,2 mm. Παρόλο που δεν διέθεταν σόναρ ώστε να μπορούν να δράσουν ως ανθυποβρυχιακά, διέθεταν δύο εκτοξευτές βομβών βυθού.[1] Μπορούσαν επίσης να μεταφέρουν έως και 56 νάρκες.[3]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Κατά τη διάρκεια των δοκιμών τους και με ελάχιστο φορτίο τα πλοία της κλάσης Maestrale έφθαναν σε ταχύτητες της τάξεως των 38-39 kn

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Brescia, p. 121
  2. ↑ Whitley, p. 168
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Fraccaroli, p. 55
  4. ↑ Roberts, p. 300

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8. 
  • Fraccaroli, Aldo (1968). Italian Warships of World War II. Shepperton, UK: Ian Allan. ISBN 0-7110-0002-6. 
  • Smigielski, Adam (1995). «Italy». Στο: Chumbley, Stephen. Conway's All the World's Fighting Ships 1947-1995. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. σελίδες 195–218. ISBN 1-55750-132-7. 
  • Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2. 
  • Whitley, M. J. (1988). Destroyers of World War 2: An International Encyclopedia. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-85409-521-8. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]