Vought SB2U Vindicator

Vought SB2U Vindicator
Το SB2U Vindicator.
Τύποςβομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης
ΚατασκευαστήςVought
Χώρα προέλευσηςΗΠΑ
Παρθενική πτήση4 Ιανουαρίου 1936
Κύριος χειριστήςΠολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ
Σώμα Πεζοναυτών ΗΠΑ
Άλλοι χειριστέςΓαλλικό Πολεμικό Ναυτικό
Βασιλικό Ναυτικό
Μονάδες που παρήχθησαν260

Το Vought SB2U Vindicator ήταν μονοκινητήριο βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης της δεκαετίας του 1930. Αναπτύχθηκε για να επιχειρεί από τα αεροπλανοφόρα του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ και ήταν μάλιστα ήταν το πρώτο μονοπλάνο αυτού του είδους. Όταν άρχισε ο Πόλεμος του Ειρηνικού αρκετά Vindicator παρέμεναν σε υπηρεσία, όμως μέχρι το 1943 είχαν αποσυρθεί όλα από τις μονάδες πρώτης γραμμής και αρκετά αξιοποιούνταν πλέον ως εκπαιδευτικά. Το Βασιλικό Ναυτικό επίσης παρέλαβε αριθμό τέτοιων αεροσκαφών και τα ενέταξε σε υπηρεσία με την ονομασία «Chesapeake». Συνολικά παρήχθησαν 260 μονάδες όλων των εκδόσεων.[1]

Σχεδιασμός και ανάπτυξη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1934 το Ναυτικό των ΗΠΑ εξέδωσε προδιαγραφές που περιέγραφαν ένα νέο αναγνωριστικό-βομβαρδιστικό αεροσκάφος για τα αεροπλανοφόρα του. Προτάσεις υπέβαλαν έξι κατασκευάστριες εταιρείες. Πρέπει να σημειωθεί πως οι προδιαγραφές χωρίζονταν σε δύο μέρη: το πρώτο περιέγραφε ένα μονοπλάνο και το δεύτερο διπλάνο. Η Vought υπέβαλε σχέδια και για τις δύο περιπτώσεις, που εξελίχθηκαν στα XSB2U-1 και XSB3U-1 αντιστοίχως. Το διπλάνο εξετάστηκε παράλληλα με το σχέδιο του μονοπλάνου ως εναλλακτική λύση καθώς το Ναυτικό είχε ακόμη επιφυλάξεις σε ό,τι αφορά την εισαγωγή μονοπλάνων σε υπηρεσία.[2]

Το XSB2U-1 ήταν ένα χαμηλοπτέρυγο μονοπλάνο με ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης και ουραίο τροχό. Ο πιλότος και ο οπίσθιος πολυβολητής κάθονταν στο επίμηκες κόκπιτ που είχε καλύπτρα τύπου «θερμοκηπίου». Η άτρακτος ήταν κατασκευασμένη από χαλύβδινους σωλήνες και είχε επικάλυψη από αλουμίνιο από το ρύγχος μέχρι και πίσω από το κόκπιτ ενώ το πίσω μέρος της είχε υφασμάτινη επικάλυψη. Οι πτέρυγες ήταν αναδιπλούμενες και εξ ολοκλήρου μεταλλικής κατασκευής. Επιλέχθηκε ο αστεροειδής κινητήρας Pratt & Whitney R-1535 Twin-Wasp Junior που έστρεφε δίφυλλη έλικα σταθερού βήματος. Η έλικα προορίζονταν να λειτουργεί και ως ένα είδος αερόφρενου κατά τη διάρκεια της βύθισης, όμως η προσέγγιση αυτή δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη και στην πράξη τα Vindicator πραγματοποιούσαν πιο ρηχές βυθίσεις με κατεβασμένους τους κύριους τροχούς. Στο κάτω μέρος της ατράκτου μπορούσε να αναρτηθεί μία βόμβα των 450 kg ενώ επιπλέον βόμβες μπορούσαν να μεταφερθούν κάτω από τις πτέρυγες, με μέγιστο φορτίο 680 kg βομβών.[3][4]

Το SB2U αξιολογήθηκε έναντι των ανταγωνιστικών Brewster XSBA-1, Curtiss XSBC-3, Great Lakes XB2G-1, Grumman XSBF-1 και Northrop XBT-1. Παραγγέλθηκαν όλες οι προτάσεις, εξαιρουμένων των εταιρειών Great Lakes και Grumman. Ένα πρωτότυπο με την ονομασία XSB2U-1 παραγγέλθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1934 και παραδόθηκε στις 15 Απριλίου 1936. Έγινε δεκτό για επιχειρησιακή αξιολόγηση στις 2 Ιουλίου 1936, αλλά συνετρίβη στις 20 Αυγούστου 1936.[5] Έπειτα από την επιτυχημένη ολοκλήρωση των δοκιμών ακολούθησαν περαιτέρω παραγγελίες,[2] με 56 SB2U-1 να παραγγέλλονται στις 26 Οκτωβρίου 1936[6] και ακόμη 58 της ελαφρώς τροποποιημένης έκδοσης SB2U-2 στις 6 Οκτωβρίου 1938.[7]

Στην έκδοση SB2U-3 ενσωματώθηκαν περισσότερες τροποποιήσεις καθώς προορίζονταν ως αναγνωριστικό-βομβαρδιστικό μεγάλου βεληνεκούς, με δυνατότητα τοποθέτησης συμβατικού τροχοφόρου συστήματος προσγείωσης για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρα ή χερσαίες αεροπορικές βάσεις ή πλωτήρων. Προκειμένου να αυξηθεί η εμβέλεια προστέθηκαν ενσωματωμένες δεξαμενές καυσίμου στις πτέρυγες και αυξήθηκε το εκπέτασμα του ουραίου. Το πρωτότυπο XSB2U-3, το οποίο προήλθε από μετατροπή του τελευταίου SB2U-1, πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση τον Φεβρουάριο του 1939. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1939 παραγγέλθηκαν 57 μονάδες, κυρίως για το Σώμα των Πεζοναυτών.[8][9]

Επιχειρησιακή ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατεστραμμένο Vindicator στο Περλ Χάρμπορ, έπειτα από την ιαπωνική επίθεση.
Απογείωση ενός Vindicator των Πεζοναυτών από την ανατολική νήσο της ατόλης Μίντγουαιη στις 4 Ιουνίου 1942, πρώτης ημέρας της περίφημης αεροναυμαχίας.
Vindicator στο κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου Ranger.
Βρετανικό Chesapeake I.

ΗΠΑ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ναυτικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι παραδόσεις σε μονάδες του Ναυτικού ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 1937, με τέσσερα αεροσκάφη που εντάχθηκαν στο σμήνος VB-3 του αεροπλανοφόρου Saratoga για να αντικαταστήσουν διπλάνα Curtiss BFC-2. Εκτός από το Saratoga, Vindicator παραδόθηκαν στα αεροπλανοφόρα Lexington, Ranger και Wasp.[10] Πληρώματα του Essex επίσης εκπαιδεύτηκαν στα Vindicator, επί του αεροπλανοφόρου συνοδείας Charger, όμως όταν πια ενεπλάκη το Essex σε πολεμικές επιχειρήσεις είχε ολοκληρωθεί η μετάπτωσή τους στα Douglas SBD Dauntless.[2]

Κατά την Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ καταστράφηκαν επτά Vindicator του σμήνους VMSB-231.[11]

Πεζοναύτες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μονάχα τα σμήνη VMSB-231 και VMSB-241 παρέλαβαν τα ειδικά διαμορφωμένα για τους Πεζοναύτες SB2U-3. Τα Vindicators της VMSB-241 έλαβαν μέρος στη ναυμαχία του Μίντγουεϊ τον Ιούνιο του 1942.[12] Αεροπόροι με εμπειρία σε πιο σύγχρονα αεροσκάφη μιλούσαν υποτιμητικά για τα SB2U.[13][14] Ο Ρίτσαρντ Φλέμινγκ, πιλότος ενός Vindicator, τιμήθηκε μετά θάνατον με το Μετάλλιο Τιμής (Medal of Honor) για την επίθεσή του στο ιαπωνικό βαρύ καταδρομικό Mikuma στις 5 Ιουνίου 1942.[15]

Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 22 Φεβρουαρίου 1939 η Γαλλία παρήγγειλε 20 V-156-F για τις μοίρες της Ναυτικής Αεροπορίας (Aeronavale) του και τον Μάιο του ίδιου έτους ακολούθησε δεύτερη παραγγελία για είκοσι επιπλέον αεροσκάφη.[16][17] Τα V-156-F ήταν βασισμένα στα SB2U-2 αλλά διέθεταν εξοπλισμό γαλλικής προέλευσης, συμπεριλαμβανομένων ενός πολυβόλου Darne των 7,5 mm, γαλλικών ασυρμάτων καθώς και αερόφρενων.[16] Τα αεροσκάφη παραδόθηκαν στη Γαλλία σε κιβώτια και συναρμολογήθηκαν στο Ορλί, με το πρώτο εξ αυτών να πετά στις 6 Αυγούστου 1939.[18] Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τον Σεπτέμβριο του 1939 το Γαλλικό Ναυτικό αποφάσισε ότι το μοναδικό του αεροπλανοφόρο, το Béarn , ήταν πολύ αργό για να μετάσχει σε πολεμικές επιχειρήσεις και έτσι οι μοίρες αεροσκαφών του έδρασαν από αεροδρόμια στην ξηρά.[19] Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου 1939 η πρώτη escadrille, η AB 1, είχε επανεξοπλιστεί με V-156-F,[19] ενώ μια δεύτερη escadrille, η AB 3, συγκροτήθηκε τον Νοέμβριο του 1939.[20] Μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου 1940 οι πιλότοι της AB 1 ολοκλήρωσαν επιτυχώς την εκπαίδευσή τους στις προσνηώσεις και κρίθηκαν ικανοί για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρο.[21][22]

Στις 10 Μαΐου 1940, πρώτη ημέρα της γερμανικής εισβολής στη Γαλλία, όλα τα αεροσκάφη της AB 3 καταστράφηκαν σε γερμανική αεροπορική επιδρομή στο αεροδρόμιό τους στη Βουλώνη.[22][23] Η AB 1 μετακινήθηκε στη βόρεια Γαλλία για να αντικαταστήσει την AB 3. Υπέστη βαριές απώλειες σε επιθέσεις σε γέφυρες και άλλους χερσαίους στόχους, συμπεριλαμβανομένων επτά αεροσκαφών που καταρρίφθηκαν από γερμανικά μαχητικά Bf 109 κατά τη διάρκεια επίθεσης σε γέφυρα στο κανάλι που συνδέει τους ποταμούς Σαμπρ και Ουάζ στις 20 Μαΐου 1940.[22] Αργότερα τον ίδιο μήνα τα εναπομείναντα αεροσκάφη παρείχαν κάλυψη κατά την Εκκένωση της Δουνκέρκης.[22] Οι απώλειες της AB 3 αναπληρώθηκαν με αεροσκάφη που βρίσκονταν σε αποθήκευση[22] και ο σχηματισμός αυτός έδρασε κατά των Ιταλών όταν εισέβαλαν στη Γαλλία. Στις 14 Ιουνίου τέσσερα V-156 επιτέθηκαν στο ιταλικό υποβρύχιο Gondar, χωρίς να καταφέρουν να του προκαλέσουν ζημιές.[24] Έπειτα από την Ανακωχή της 22ας Ιουνίου 1940, τα ελάχιστα εναπομείναντα Vought αποσύρθηκαν.[25]

Βασιλικό Ναυτικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάρτιο του 1940 η Γαλλία είχε υποβάλει παραγγελία που αφορούσε στην απόκτηση πενήντα επιπλέον V-156-F οι παραδόσεις των οποίων ήταν προγραμματισμένες για τον Μάρτιο του 1941. Μετά την πτώση της Γαλλίας η παραγγελία αυτή αναλήφθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση για χρήση από την αεροπορία του Βασιλικού Ναυτικού (Fleet Air Arm) που ενέταξε σε υπηρεσία τα αεροσκάφη αυτά αποδίδοντάς τους την ονομασία «Chesapeake».[22] Οι Βρετανοί ζήτησαν αρκετές τροποποιήσεις, συμπεριλαμβανομένης της πρόσθετης δεξαμενής καυσίμου που των SB2U-3,[22] επιπλέον θωράκισης και ισχυρότερου οπλισμού στο ρύγχος.[26] Δεκατέσσερα αεροσκάφη εξόπλισαν το επανενεργοποιημένο Σμήνος 811,[27] τα πληρώματα του οποίου αποκαλούσαν τα Vought «cheesecake».[28] Προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν σε ανθυποβρυχιακές αποστολές από το αεροπλανοφόρο συνοδείας HMS Archer.[28]

Στα τέλη Οκτωβρίου κρίθηκε όμως ότι τα Chesapeake δεν είχαν επαρκή ισχύ και κατά συνέπεια δεν θα μπορούσαν να μεταφέρουν χρήσιμο φορτίο από εάν επιχειρούσαν τα μικρά αεροπλανοφόρα συνοδείας. Έτσι αποφασίστηκε να αξιοποιηθούν ως εκπαιδευτικά και το Σμήνος 811 επανεξοπλίστηκε με Fairey Swordfish.[29]

Εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
XSB2U-1
Πρωτότυπο προωθούμενο από κινητήρα R-1535-78 μέγιστης ισχύος 750 hp.
SB2U-1
Πρώτη έκδοση παραγωγής με κινητήρα R-1535-96 μέγιστης ισχύος 825 hp. Κατασκευάστηκαν 54 μονάδες.
SB2U-2
Όμοια με τα SB2U-1, με μικρές διαφοροποιήσεις στον εξοπλισμό. Κατασκευάστηκαν 58 μονάδες.
XSB2U-3
Υδροπλάνο με αυξημένη ακτίνα δράσης. Κατασκευάστηκε ένα τέτοιο αεροσκάφος μέσω μετατροπής ενός SB2U-1.
SB2U-3
Παρόμοια με τα SB2U-2 αλλά με κινητήρα R-1535-102 των 825 hp, θωράκιση για το πλήρωμα και δύο πολυβόλα των 12,7 mm. Κατασκευάστηκαν 57 αεροσκάφη.
V-156F-3
Έκδοση για το γαλλικό ναυτικό. Κατασκευάστηκαν 40 μονάδες.
V-156B-1
Έκδοση βασισμένη στο SB2U-3 με κινητήρα R-1535-SB4-G των 750 hp. Κατασκευάστηκαν 50 αεροσκάφη στα οποία οι Βρετανοί έδωσαν την ονομασία Chesapeake Mk.I.
V-167
Αεροσκάφος που κατασκεύασε η Voughτ για να προωθήσει τον τύπο. Προωθούνταν από τον ισχυρότερο κινητήρα Pratt & Whitney R-1830. Κατασκευάστηκε ένα μονάχα καθώς το όλο εγχείρημα δεν ευοδώθηκε.[30][31][32]

Διασωζόμενα αεροσκάφη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
To SB2U-2 που εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο Ναυτικής Αεροπορίας.

Το μοναδικό σωζόμενο SB2U-2 διατηρείται στο Εθνικό Μουσείο Ναυτικής Αεροπορίας στη Φλόριντα.[33][34]

Χρήστες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γαλλία
Ηνωμένο Βασίλειο
ΗΠΑ

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συγκρίσιμα αεροσκάφη
Κατάλογοι

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Vought SB2U Vindicator (1936)». Naval Encyclopedia (στα Αγγλικά). 4 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2025. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 McKillop, Jack. «Chance-Vought SB2U Vindicator». microworks.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2007. 
  3. ↑ Green and Swanborough 1978, pp. 2–3.
  4. ↑ Wixey 2000, pp. 64–65.
  5. ↑ Larkins, William T., "U.S. Navy Aircraft 1921-1941, U.S. Marine Corps Aircraft 1914-1959", Orion Books, New York, 1988, Library of Congress card number 88-17753, (ISBN 0-517-56920-5), page 196.
  6. ↑ Green and Swanborough 1978, p. 3.
  7. ↑ Green and Swanborough 1978, p. 6.
  8. ↑ Green and Swanborough 1978, p. 76.
  9. ↑ Wixey 2000, p. 67–68.
  10. ↑ Green and Swanborough 1978, pp. 5–6.
  11. ↑ Doll 1992, p. 5
  12. ↑ «Midway 1942 : Documents : Commanding Officer Marine Scout-Bombing Squadron 241. Action report. June 12, 1942». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2013. 
  13. ↑ O'Rourke, G.G, CAPT USN. "Of Hosenoses, Stoofs, and Lefthanded Spads". United States Naval Institute Proceedings, July 1968.
  14. ↑ Spangenburg, Walt, CAPT USN. "Comment and Discussion". United States Naval Institute Proceedings, October 1968.
  15. ↑ Hill Goodspeed (May 2003), Always Faithful, Naval Aviation News, https://www.history.navy.mil/content/dam/nhhc/research/histories/naval-aviation/Naval%20Aviation%20News/2000/2003/may-june/always.pdf, ανακτήθηκε στις 2016-03-10 
  16. ↑ 16,0 16,1 Green and Swanborough 1978, p.7.
  17. ↑ Ledet Σεπτέμβριος 1997, σ. 37–38
  18. ↑ Ledet September 1997, p. 38–39
  19. ↑ 19,0 19,1 Morareau February 1997, p. 42
  20. ↑ Morareau March 1997, p. 42
  21. ↑ Morareau February 1997, p. 45
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 22,5 22,6 Green and Swanborough 1978, p. 8.
  23. ↑ Morareau March 1997, p. 44
  24. ↑ Morareau March 1997, p. 45
  25. ↑ Morareau February 1997, p. 54
  26. ↑ Green and Swanborough 1978, p. 74.
  27. ↑ 27,0 27,1 Thetford 1978, p. 340.
  28. ↑ 28,0 28,1 Moran 1978, p. 65
  29. ↑ «Historic Aircraft - No Vindication for the Vindicator». U.S. Naval Institute (στα Αγγλικά). 1 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2025. 
  30. ↑ «SB2U Quantities». Vought Heritage and Education Web Site. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2013. 
  31. ↑ «Photo Gallery: V-167». Vought Heritage and Education Web Site. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Νοεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2013. 
  32. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2013. 
  33. ↑ «SB2U Vindicator/Bu. 1383». National Naval Aviation Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2012. 
  34. ↑ «SB2U Vindicator». National Naval Aviation Museum (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2025. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Brown, Eric· Green, William· Swanborough, Gordon (1980). «Vought Chesapeake». Wings of the Navy, Flying Allied Carrier Aircraft of World War Two. London: Jane's Publishing Company. σελίδες 20–29. ISBN 0-7106-0002-X. 
  • Doll, Tom (1992). SB2U Vindicator in Action (Aircraft No. 122). Carrollton, Texas: Squadron/Signal Publications Inc. ISBN 0-89747-274-8. 
  • Green, William; Swanborough, Gordon (October 1978 – January 1979). «The Annals of Sugar Baker Two Uncle». Air Enthusiast (Bromley, UK: Fine Scroll) (Eight): 1–8, 74–79. 
  • Ledet, Michel (July 1997). «Le Vought SB2U "Vindicator" (1ère partie)» (στα γαλλικά). Avions: Toute l'aéronautique et son histoire (52): 22–29. ISSN 1243-8650. 
  • Ledet, Michel (August 1997). «Le Vought SB2U "Vindicator" (2ème partie)» (στα γαλλικά). Avions: Toute l'aéronautique et son histoire (53): 9–13. ISSN 1243-8650. 
  • Ledet, Michel (September 1997). «Le Vought SB2U "Vindicator" (3ème partie)» (στα γαλλικά). Avions: Toute l'aéronautique et son histoire (54): 37–41. ISSN 1243-8650. 
  • Ledet, Michel (October 1997). «Le Vought SB2U "Vindicator" (4ème et dernière partie)» (στα γαλλικά). Avions: Toute l'aéronautique et son histoire (55): 14–18. ISSN 1243-8650. 
  • Mondey, David (1982). The Hamlyn Concise Guide to American Aircraft of World War II. London: Chancellor Press. ISBN 1-85152-706-0. 
  • Moran, Gerard P. (1978). Aeroplanes Vought, 1917-1977. Temple City, California: Historical Aviation Album. ISBN 978-0-911852-83-7. 
  • Morareau, Lucien (February 1997). «Histoire de l'Aviation Embarquée en France, De la torpille... ...à la bombe (Deuxième partie)» (στα γαλλικά). Le Fana de l'Aviation (327): 42–54. 
  • Morareau, Lucien (March 1997). «Histoire de l'Aviation Embarquée en France, De la torpille... ...à la bombe (Troisième partie et fin)» (στα γαλλικά). Le Fana de l'Aviation (328): 42–47. 
  • Rivière, Pierre (May 1983). «Les malheureux "Helldiver" français de 1940» (στα γαλλικά). Le Fana de l'Aviation (162): 27–29. ISSN 0757-4169. 
  • Taylor, John W. R. (1969). «SB2U Vindicator». Combat Aircraft of the World from 1909 to the Present. New York: G.P. Putnam's Sons. ISBN 0-425-03633-2. 
  • Thetford, Owen (1978). British Naval Aircraft since 1912 (Fourth έκδοση). London: Putnam. ISBN 0-370-30021-1. 
  • Wixey, Ken (March–April 2000). «'Flying Fuel Cans': Vought's SB2U Vindicator». Air Enthusiast (Stamford, UK: Key Publishing) (86): 62–69. ISSN 0143-5450. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]