Η Άμυνα μαν του μαν ή ατομική άμυνα , είναι ένας τύπος αμυντικής τεχνικής που χρησιμοποιείται σε ομαδικά αθλήματα όπως το αμερικανικό ποδόσφαιρο, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο , η καλαθοσφαίριση και το νέτμπολ, όπου κάθε παίκτης αναλαμβάνει να αμυνθεί και να ακολουθήσει τις κινήσεις ενός παίκτη στην επίθεση. Συχνά, ένας παίκτης ακολουθεί τον αντίπαλό του (π.χ. ο σέντερ ακολουθεί τον σέντερ) αλλά μπορεί να ανατεθεί σε έναν παίκτη να φυλάει διαφορετική θέση. Ωστόσο, η στρατηγική δεν είναι άκαμπτη και ένας παίκτης μπορεί να αλλάξει αποστολή αν χρειαστεί ή να αφήσει τη δική του ανάθεση για λίγο για να κάνει ντάμπλ τιμ σε έναν επιτιθέμενο παίκτη. Ο όρος χρησιμοποιείται συνήθως τόσο στα ανδρικά όσο και στα γυναικεία αθλήματα, [1] αν και ο ουδέτερος ως προς το φύλο όρος «παίχτης με παίχτη» έχει επίσης κάποια χρήση. [2] Η εναλλακτική λύση στην άμυνα από παίχτη σε παίχτη είναι η άμυνα ζώνης, ένα σύστημα άμυνας (όπως στην καλαθοσφαίριση ή το ποδόσφαιρο) στο οποίο κάθε παίκτης αναλαμβάνει μία καθορισμένη περιοχή και όχι έναν καθορισμένο αντίπαλο. [3]
Οι κύριοι λόγοι για τους οποίους μία ομάδα θα ήθελε να παίξει μαν του μαν είναι:
Μερικοί κίνδυνοι και μειονεκτήματα του παιχνιδιού:
Οι άμυνες ζώνης απαγορεύτηκαν από το ΝΒΑ το 1947. [5] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μία παράβαση παράνομης άμυνας καταγγέλθηκε όταν ένας αμυντικός είτε φύλαγε μία περιοχή αντί για έναν συγκεκριμένο επιθετικό παίκτη είτε έκανε νταμπλ τιμ σε έναν επιτιθέμενο παίκτη μακριά από την μπάλα. Μία αλλαγή των κανόνων το 2001 επέτρεψε τελικά την άμυνα ζώνης, αλλά επίσης όρισε ότι ένας αμυντικός που στέκεται μέσα στο ζωγραφιστό περιορίζεται στο να μην φυλάει έναν επιτιθέμενο παίκτη σε απόσταση αναπνοής για όχι περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα . Εάν ο αμυνόμενος παραβιάσει αυτόν τον κανόνα, καταλογίζεται μία τεχνική ποινή κατά της ομάδας του και η αντίπαλη ομάδα έχει δικαίωμα μίας ελεύθερης βολής και την κατοχή της μπάλας στη συνέχεια. Αυτό δυσκολεύει τις ομάδες του ΝΒΑ να παίξουν ζώνη, καθώς τέτοιες άμυνες συνήθως τοποθετούν έναν παίκτη στη μέση του ζωγραφιστού για να σταματήσουν τη διείσδυση. [6]
Η άμυνα μαν του μαν εξακολουθεί να είναι το κύριο αμυντικό σύστημα στο ΝΒΑ και ορισμένοι προπονητές τη χρησιμοποιούν αποκλειστικά.
Όταν κανείς υπερασπίζεται τη μπάλα (δηλ. φυλάει τον παίκτη με τη μπάλα) μακριά από το καλάθι στην καλαθοσφαίριση, οι παίκτες συνήθως πρέπει να χρησιμοποιούν μία εκδοχή της ακόλουθης τεχνικής: ο αμυνόμενος στέκεται και κοιτάζει τον αντίπαλο. Τοποθετείται στα μισά του δρόμου μεταξύ της μπάλας και του καλαθιού και μπορεί να είναι στραμμένος προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση ανάλογα με το αμυντικό σύστημα της ομάδας του συγκεκριμένου αμυντικού. Τα πόδια του είναι τοποθετημένα πέρα από το άνοιγμα των ώμων με το μεγαλύτερο μέρος του βάρους να κατανέμεται στις μπάλες των ποδιών του. Ωστόσο, οι φτέρνες του αμυνομένου δεν πρέπει να είναι εκτός δαπέδου, καθώς αυτό θα τον βγάλει από την ισορροπία του. Τα γόνατα του αμυνομένου πρέπει να είναι λυγισμένα σε γωνία περίπου ενενήντα μοιρών με το κάτω μέρος των μηρών του παράλληλο με το έδαφος. Αυτό θα φέρει τους γλουτούς του αμυνομένου σε καθιστή θέση. Η πλάτη του αμυνομένου πρέπει να είναι ίσια με μία μικρή κλίση προς τα εμπρός. Αυτό θα τοποθετήσει το κεφάλι του αμυνομένου πάνω από το κέντρο του σώματός του και θα διατηρήσει τη σωστή ισορροπία. Ανάλογα με τις οδηγίες του προπονητή του, ο αμυνόμενος πρέπει να τοποθετεί τα χέρια του φαρδιά σαν να τεντώνει το άνοιγμα των φτερών του ή να τοποθετεί το ένα χέρι ψηλά και το άλλο χαμηλά. Χρειάζεται κανείς να κρατάει αυτόν σε απόσταση αναπνοής ανά πάσα στιγμή. Αυτό επιτρέπει στον αμυνόμενο να είναι σε θέση να αντιδράσει αρκετά γρήγορα σε ο, τιδήποτε μπορεί να κάνει ο επιτιθέμενος. Το να είναι εντάξει να παίξει κανείς λίγο πιο πίσω ή ακόμη και λίγο πιο κοντά, εξαρτάται από το πόσο βέβαιος είναι ο παίκτης για τις ικανότητές του και την ικανότητα του επιτιθεμένου. Το να κρατάει κανείς τα μάτια στο στήθος του αντιπάλου είναι πολύ χρήσιμο για να αντιδράσει στις κινήσεις του. Είναι πολύ εύκολο για έναν επιτιθέμενο παίκτη να παραπλανήσει με το κεφάλι, τα μάτια ή το σώμα του. Το σημείο ενός παίκτη που είναι πιο δύσκολο να προσποιηθεί κάποιος είναι το στήθος του. [7]