Άχμεντ αλ-Σενούσι
| Άχμεντ αλ-Σενούσι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | حمد الزبير الشريف السنوسي (Αραβικά) |
| Γέννηση | 1933 Μάρσα Ματρούχ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Λιβύη |
| Θρησκεία | Ισλάμ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός[1] |
| Οικογένεια | |
| Οικογένεια | Senussi |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Βραβείο Ζαχάρωφ (2011) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Άχμεντ αλ-Σενούσι (أحمد الزبير الشريف), γεννημένος το 1934, ήταν ο παλαιότερος κρατούμενος για λόγους συνείδησης στη Λιβύη και αποτελεί, πλέον, ένθερμο υποστηρικτή της εθνικής συμφιλίωσης της Λιβύης.[2]
Το 1970 καταδικάστηκε σε θάνατο για απόπειρα πραξικοπήματος κατά του δικτάτορα Μουαμάρ αλ Καντάφι, ο οποίος το 1969 είχε ανατρέψει τον βασιλιά Ίντρις, τον πρώτο και μοναδικό μονάρχη της Λιβύης. Ο αλ-Σενούσι παρέμεινε φυλακισμένος για 31 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του υπέμεινε βασανιστήρια και εννεαετή απομόνωση σε ένα κελί τόσο μικρό που δεν μπορούσε καν να σταθεί όρθιος. Η θανατική ποινή που του είχε επιβληθεί μετατράπηκε το 1988, και το 2001 αφέθηκε ελεύθερος από τη διαβόητη φυλακή Abu Salim μαζί με δεκάδες ακόμα πολιτικούς κρατουμένους.[2]
Ο αλ-Σενούσι περιγράφει το καθεστώς Καντάφι ως 42 χρόνια βασάνων, καταπίεσης και διαφθοράς που αφάνισαν την ταυτότητα της Λιβύης. Ο ίδιος είχε ήδη βιώσει την καταστροφή της Συρίας και του Ιράκ από στρατιωτικά καθεστώτα, συνεπώς ο αγώνας του για την ανατροπή του Καντάφι είχε ως κίνητρο, όπως λέει ο ίδιος, να δώσει στους Λίβυους την επιλογή μεταξύ μοναρχίας και συνταγματικής δημοκρατίας. Πιστεύει ότι είναι στη φύση των στρατιωτικών δικτατοριών να παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να καταπιέζουν τον λαό.[2]
Όταν μια λαϊκή εξέγερση, με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, ανέτρεψε τον Καντάφι το 2011, ο αλ-Σενούσι ανέλαβε υπεύθυνος για τους πολιτικούς κρατουμένους ως μέλος του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου (NTC), το οποίο ανέλαβε ως de facto κυβέρνηση να οδηγήσει τη Λιβύη στις εκλογές του 2012.[2]
Ως καταξιωμένος αρχηγός φυλής, ο αλ-Σενούσι έγινε η καρδιά του ομοσπονδιακού κινήματος της Λιβύης, στην οποία επικρατούσε κλίμα ανομίας και αστάθειας και διάφορες ένοπλες ομάδες μάχονταν για να αποκτήσουν τον έλεγχο. Το 2012 εκλέχθηκε αρχηγός του Μεταβατικού Συμβουλίου της Κυρηναϊκής (CTC) από 3.000 εκπροσώπους της περιοχής. Το Συμβούλιο, το οποίο δεν είχε ούτε νομική ισχύ ούτε στρατιωτική υποστήριξη, τάχθηκε υπέρ ενός υψηλού βαθμού αυτονομίας για την περιοχή.[2]
Καθώς οι έριδες έχουν πλέον εκτροχιάσει τη Λιβύη από την αρχική πορεία της προς τη δημοκρατία —η χώρα έχει δύο κυβερνήσεις, μία στην Τρίπολη και μία στο Τομπρούκ, ενώ το Ισλαμικό Κράτος κερδίζει έδαφος στα ανατολικά—, ο αλ-Σενούσι υποστηρίζει ότι μοναδικός δρόμος προς την ειρήνη είναι μια συμμετοχική διαδικασία συμφιλίωσης. Διαφωνεί με το ενδεχόμενο περαιτέρω στρατιωτικής παρέμβασης και υποστηρίζει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για τη μορφή που θα έχει στο μέλλον το κράτος της Λιβύης. Όραμά του είναι μια κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση και η ανεξάρτητη διακυβέρνηση των τριών επαρχιών της χώρας, δηλαδή της Τριπολίτιδας, της Κυρηναϊκής και του Φεζάν. Είναι ένθερμος υποστηρικτής της επαναφοράς του Συντάγματος του 1951, σύμφωνα με το οποίο η ομοσπονδιακή οργάνωση αποτελούσε τον κανόνα για το μεγαλύτερο διάστημα της συνταγματικής μοναρχίας του βασιλιά Ίντρις. Παρόλο που είναι μικρανιψιός του βασιλιά, δεν επιθυμεί την επιστροφή στη μοναρχία.[2]
Έλαβε το Βραβείο Ζαχάρωφ το 2011 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο αλ-Σενούσι έχει συνεργαστεί με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Δίκτυο Βραβείου Ζαχάρωφ και άλλους διεθνείς οργανισμούς για να ζητήσει από τη διεθνή κοινότητα να παράσχει βοήθεια στη Λιβύη ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει τους θεσμούς που χρειάζεται για να διασφαλίσει το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλο τον λαό της.[2]
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 «Το βιβλίο των βραβευθέντων με το βραβείο Ζαχάρωφ 2016», Λουξεμβούργο: Υπηρεσία Εκδόσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 2016, ISBN 978-92-823-9592-9, σελ. 30 [1] Σημείωση πνευματικών δικαιωμάτων: «Επιτρέπεται η αναπαραγωγή με αναφορά της πηγής». Επιτρέπεται ελεύθερα η επαναχρησιμοποίηση με αναφορά της πηγής, με βάση την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 2011/833/EU