Έθελγουλντ Έθελινγκ

Έθελγουλντ Έθελινγκ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Æthelwold (Παλαιά Αγγλικά)
Γέννηση9ος αιώνας[1]
Ουέσσεξ
Θάνατος13  Δεκεμβρίου 902
Ουέσσεξ
Συνθήκες θανάτουθάνατος στη μάχη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΓονείςΈθελρεντ του Ουέσσεξ και του Κεντ[2][3] και Wulfthryth of Wessex[3]
ΑδέλφιαΈθελχελμ[3]
ΟικογένειαΟίκος του Ουέσσεξ
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςBattle of the Holme
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Νορθουμβρίας (900–902)[4]
King of East Anglia
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Έθελγουλντ Έθελινγκ (Æthelwold ætheling, πέθανε το 902/903) ήταν ο νεώτερος γιος του Έθελρεντ του Ουέσσεξ και του Κεντ βασιλέως του Ουέσσεξ την περίοδο 865 - 871. Την περίοδο που πέθανε ο πατέρας του όταν επιτέθηκαν στο Ουέσσεξ οι Δανοί Βίκινγκ ο ίδιος και ο μεγαλύτερος αδελφός του Έθελχελμ ήταν ακόμα σε βρεφική ηλικία γι'αυτό ανέβηκε στον θρόνο ο θείος τους Αλφρέδος ο Μέγας προκειμένου να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την απειλή. Ο Αλφρέδος ανέλαβε την υπεράσπιση του βασιλείου απέναντι στους επιδρομείς και τους συνέτριψε στην μάχη του Έντινγκτον (878). Μετά τον θάνατο του Αλφρέδου ο Έθελγουλντ Έθελινγκ βρέθηκε σε σύγκρουση για τον θρόνο του Ουέσσεξ με τον πρώτο ξάδελφο του και γιο του Αλφρέδου Εδουάρδο τον Πρεσβύτερο, συγκέντρωσε στρατό άλλα όταν είδε ότι ήταν ανίκανος να τον αντιμετωπίσει δραπέτευσε στην Νορθουμβρία και οι Βίκινγκ της χώρας τον δέχτηκαν σαν βασιλιά τους. Την περίοδο 901 - 902 συγκέντρωσε έναν στόλο με τον οποίο εξέπλευσε στο Έσσεξ, οι κάτοικοι τον έκαναν δεκτό σαν βασιλιά τους. Την επόμενη χρονιά πίεσε τους Δανούς της Ανατολικής Αγγλίας να επιτεθούν στις περιοχές που κυβερνούσε ο Εδουάρδος το Ουέσσεξ και την Μερκία, οι δυο στρατοί συναντηθηκαν στην "μάχη του Χόλμ", οι Δανοι νίκησαν αλλά είχαν σημαντικές απώλειες ανάμεσα τους και ο ίδιος ο Έθελγουλντ Έθελινγκ.

Ρίζες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα Αγγλικά βασίλεια στα τέλη του 9ου αιώνα

Τον 8ο αιώνα η Μερκία ήταν το κυρίαρχο βασίλειο στην νότια Βρετανία αλλά στις αρχές του 9ου αιώνα το Ουέσσεξ ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία. Την δεκαετία του 820 ο Εγβέρτος του Ουέσσεξ κατέλαβε πολλές περιοχές της νότιας και ανατολικής Αγγλίας όπως το Κεντ, το Σάρρεϋ, το Σάσσεξ και το Έσσεξ, την εποχή αυτή ξεκίνησαν οι πρώτες επιθέσεις των Βίκινγκ αλλά ο γιος και διάδοχος του Εγβέρτου Έθελγουλφ του Ουέσσεξ (839) κατάφερε να τους αποκρούσει επιτυχώς.[5] Ο Έθελγουλφ πέθανε και τον διαδέχτηκαν τέσσερις γιοι του στην σειρά, μετά τον Έθελμπαλντ του Ουέσσεξ (πέθανε το 860) και τον Έθελμπερτ του Ουέσσεξ (πέθανε το 865) επόμενος βασιλιάς έγινε ο πατέρας του Έθελγουλντ Έθελρεντ. Την ίδια χρονιά ο Μεγάλος Στρατός των Βίκινγκ επιτέθηκε στην Αγγλία, κατέκτησαν την Μερκία την Ανατολική Αγγλία και πίεσαν την Αγγλία να εξαγοράσει την ειρήνη. Στις αρχές τις δεκαετίας του 870 οι στρατοί των Βίκινγκ από την μια πλευρά, του Έθελρεντ και του μικρότερου αδελφού του Αλφρέδου πολέμησαν σε τέσσερις μάχες από τις οποίες στις δυο τελευταίες το Ουέσσεξ έχασε, ο Έθελρεντ πέθανε αμέσως μετά αφήνοντας δυο γιους σε βρεφική ηλικία.[6] Η προτεραιότητα στην διαδοχή του θρόνου δεν τηρήθηκε επειδή τα δύο μικρά παιδιά δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς με αποτέλεσμα νέο βασιλιάς του Ουέσσεξ να εκλεγεί ο θείος τους Αλφρέδος.[7] Το 878 οι Βίκινγκ κυρίευσαν την ανατολική Μερκία και έφτασαν στα όρια του Ουέσσεξ αλλά ο Αλφρέδος τους νίκησε στην μάχη του Έντινγκτον. Η νίκη αυτή έφερε μια περίοδο ειρήνης ανάμεσα στο Ουέσσεξ και των Βίκινγκ, μια συμφωνία που έκλεισε ανάμεσα στον Αλφρέδο και τον Γκουθρούμ καθόρισε τα σύνορα ανάμεσα στο Ουέσσεξ με την Ανατολική Μερκία και το Ντάνελοου, μια νέα επίθεση των Βίκινγκ στα μέσα της δεκαετίας του 890 αποκρούστηκε.[8]

Λίγα είναι γνωστά για την παιδική ηλικία του Έθελγουλντ ο πατέρας του Έθελρεντ πέθανε το 871 σε ηλικία 23 ετών αφήνοντας δυο βρέφη, η σύζυγος της όπως αναφέρεται σε ένα διάταγμα (868) ονομαζόταν Γούλφθριθ.[9] Ο Έθελγουλντ και ο μεγαλύτερος αδελφός του Έθελχελμ αναφέρονται σε ένα διάταγμα στις αρχές της δεκαετίας του 880 αλλά ο Έθελχελμ πέθανε αμέσως μετά.[10] Η μοναδική φορά στην οποία εμφανίζεται στην συνέχεια το όνομα του Έθελγουλντ όσο ζούσε ακόμα ο θείος του Αλφρέδος ήταν άλλο ένα βασιλικό διάταγμα στα μέσα της δεκαετίας του 890.[11]

Διεκδίκηση της περιουσίας του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον θάνατο του βασιλιά Έθελρεντ οι δυο μικροί γιοι του διαμαρτυρήθηκαν για την κατάσχεση της περιουσίας της οποίας τους ανήκε από τον θείο τους Αλφρέδο.[12] Ο Αλφρέδος προσπάθησε να τους αποδόσει τα δικαιώματα τους με μια φράση στην διαθήκη του η οποία χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του 880, ένας από τους βιογράφους του Αλφρέδου ο Ρίτσαρντ Αμπελς (γεν. 1951) αναφέρει το κείμενο ως "μάλλον τεντωμένο".[13] Ο Άλφρεντ Σμίθ (1942 - 2016) αναφέρεται για το ίδιο κείμενο με την φράση "αμφιλεγόμενο και ασαφές".[14] Ο Πάτρικ Ουόρμαλντ (1947 - 2004) αντίστοιχα το χαρακτηρίζει ως "ένα από τα πιο ασαφή Αγγλικά κείμενα προ της Νορμανδικής κατάκτησης και πολύ δύσκολα κατανοητό".[15] Η διαφωνία δεν σχετίζεται με τον πατέρα τους Έθελρεντ αλλά με την διαθήκη του παππού τους Έθελγουλφ, η διαθήκη δεν είχε επιβιώσει αλλά ο Αλφρέδος περιγράφει μερικές από τις διατάξεις της στην δική του διαθήκη. Ο Έθελγουλφ όπως αναφέρει ο Αλφρέδος είχε μοιράσει την περιουσία του στους τρεις από τους τέσσερις γιους που είχαν επιζήσει αλλά την μεταφέρει την περιουσία συνολικά σε όποιον από τους γιους του επιζήσει χωρίς να κάνει συγκεκριμένες διανομές. Όταν ο Έθελρεντ ανέβηκε στον θρόνο έκανε συμφωνία με τον Αλφρέδο (870) να κρατήσει προσωρινά ο ίδιος ολόκληρη την περιουσία αλλά σε περίπτωση που ο Έθελρεντ πέθαινε πρόωρα όπως και έγινε να μεταβιβαστεί η περιουσία εξ'ολοκλήρου στον Αλφρέδο. Τα ανίψια του σύμφωνα με αυτή την συμφωνία δεν είχαν δικαιώματα στην περιουσία αλλά μπορούσε ο ίδιος ο Αλφρέδος να τους κάνει ξεχωριστές δωρεές αργότερα.[16]

Ο βασιλιάς Αλφρέδος όπως γράφει όταν άκουσε τα νέα σχετικά με τις διαφωνίες που υπήρχαν για την διαδοχή έφερε το θέμα στο βασιλικό συμβούλιο των Δυτικών Σαξόνων, δήλωσε ότι ήθελε να εφαρμόσει σε όλους το κοινό δίκαιο χωρίς να αδικήσει κανέναν και ότι αν αδίκησε πραγματικά τους δύο νεαρούς ανιψιούς του θα τους αποκαταστήσει με δική του διαθήκη. Οι ευγενείς συμφώνησαν ομόφωνα μαζί του και του δήλωσαν "έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον βασιλιά μας και στην δικαιοσύνη του, μπορεί να χειριστεί ο ίδιος την περιουσία του όπως εκείνος επιθυμεί".[12] Οι ιστορικοί βλέπουν με διαφορετικό τρόπο την διαθήκη του Έθελγουλφ, ο Σιμόν Κέινες (γεν. 1952) και ο Μίχαελ Λάπιτζ (γεν. 1942) γράφουν ότι ο μεγαλύτερος γιος Έθελμπερτ είχε αποκλειστεί από την διαδοχή επειδή είχε επαναστατήσει εναντίον του πατέρα του, ανεξαρτητοποιήθηκε και ο Έθελγουλφ τον αποκλήρωσε. Σύμφωνα με το εθιμικό δίκαιο της εποχής η βασιλική περιουσία ήταν ενιαία, δεν μπορούσε να μοιραστεί ανάμεσα στα μέλη της βασιλικής οικογένειας και την κληρονομούσε εξ'ολοκλήρου ο επόμενος βασιλιάς. Ο Έθελγουλφ αρχικά είχε στόχο να κληρονομήσει ολόκληρη την περιουσία του εξ'ολοκλήρου ο μεγαλύτερος από τους γιους του που θα επιζούσαν αλλά άλλαξε γνώμη μετά τον θάνατο του Έθελμπαλντ, αργότερα με την συμφωνία που έκαναν ο Έθελμπερτ και ο Έθελρεντ (865) ουσιαστικά αναγνώρισαν τον Αλφρέδο ως κληρονόμο.[17] Ο Άνν Γουίλιαμς γράφει "ο ίδιος ο Έθελρεντ ουσιαστικά με την διαθήκη του αποκλήρωσε τους γιους του σε περίπτωση που πέθαινε πρόωρα για χάρη του αδελφού του Αλφρέδου, αυτό δεν ήταν σίγουρα καλό για τους γιους του που δεν τους άφησε ικανοποιημένους".[18]

Ο Ασσέρ στο έργο του για την ζωή του Αλφρέδου (893) τονίζει τρεις φορές με έμφαση ότι ο Αλφρέδος ήταν ο κληρονόμος κάτι που όπως σημειώνει ο Ράιαν Λαβέλ "αντανακλά το αίσθημα για τα δικαιώματα της διαδοχής του Αλφρέδου".[19]

Προσπάθειες του Αλφρέδου να εξασφαλίσει πλήρως τον γιο του Εδουάρδο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το τμήμα της διαθήκης του Αλφρέδου του Μέγα που αναφέρεται στους ανιψιούς του.

Ο Σμίθ ισχυρίζεται ότι είναι απίθανο να ήθελε ο Έθελγουλφ να μοιράσει την βασιλική περιουσία ήθελε να την μεταβιβάσει ενιαία στον διάδοχο που θα ήταν ο μεγαλύτερος γιος του λογικά ο Έθελμπαλντ. Ο Κίρμπι από την άλλη πλευρά ισχυρίζεται ότι στόχος του Έθελγουλφ ήταν να μοιράσει την περιουσία του και τα αμφισβητούμενα εδάφη ήταν μονάχα μερικά μικρά τμήματα από αυτήν, όπως σημειώνει "μια τέτοια διάταξη θα μπορούσε να φέρει εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στα αδέλφια ενώ ο ίδιος ο Αλφρέδος ως μικρότερος γιος δεν θα είχε καμιά τύχη".[20] Σύμφωνα με την δική του διαθήκη ο Αλφρέδος άφησε το μεγαλύτερο τμήμα της περιουσίας του στον γιο του Εδουάρδο, στον Έθελχελμ οκτώ κτήματα και στον Έθελγουλντ μόνο τρία, όλα βρίσκονταν στο υποδεέστερο ανατολικό τμήμα του βασιλείου. Το μεγαλύτερο από αυτά τα κτήματα ήταν το Στέινινγκ ο τόπος ταφής του παππού του Έθελγουλφ, σύμφωνα με τον Πάτρικ Ουόρμαλντ ο Αλφρέδος στην συνέχεια αποφάσισε να μεταφέρει τα οστά του πατέρα του στο Γουίντσεστερ επειδή αν παρέμεναν στο Στέινινγκ θα έπαιρναν μεγάλη αξία οι ιδιοκτησίες του ανιψιού του.[21] Ο Κέυνς και ο Λάπιτζ σημειώνουν : "Άν κρίνουμε από τον πολύ μικρό κτημάτων που πήρε ο Έθελγουλντ μονάχα το συγκεκριμένο θα μπορούσε να φέρει μεγάλη ανατροπή στα περιουσιακά δεδομένα μονάχα λόγω του τάφου, η εξέγερση απέναντι στον Εδουάρδο μετά τον θάνατο του Αλφρέδου πολύ πιθανό να οφείλεται σε αυτόν τον λόγο".[22] Ο Σμιθ αναφέρει σχετικά με το βασιλικό συμβούλιο που συνεκλήθη για να τον υποστηρίξει :

"Ο Αλφρέδος με τον πλήρη έλεγχο του Ουέσσεξ και στο μέγιστο της ισχύος του προσπάθησε να εξασφαλίσει με κάθε μέσο την εξουσία στον Εδουάρδο αποκλείοντας τους γιους του αδελφού του Έθελρεντ. Η βασιλεία δεν ήταν ποτέ δώρο του Αλφρέδου, μπορούσε να στηριχτεί μονάχα στον πλούτο και στην περιουσία γι'αυτό προσπάθησε να ενισχύσει την κληρονομιά του γιου του Εδουάρδου ώστε να μην έχει προβλήματα στο μέλλον και θα έπρεπε να χειριστεί την κληρονομια των ανιψιών του με μεγάλη προσοχή. Στην προσπάθεια του αυτή είχε την στήριξη όχι μονάχα του βασιλικού συμβουλίου αλλά και όλων των ευγενών, είχε συναίσθηση ότι οι νεαροί ανιψιοί του θα προσπαθούσαν και αυτοί με την σειρά τους να αποκτήσουν υποστήριξη και συμπάθεια από τους ευγενείς του Ουέσσεξ".[23]

Αποτυχία να γίνει νέος βασιλιάς του Ουέσσεξ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με την άποψη του Άμπελ οι δυο νεαροί ανιψιοι του Αλφρέδου προσπάθησαν να του κάνουν ζημιά με κατηγορίες ότι τους αδίκησε με σκοπό να αποκτήσουν υποστήριξη για να αναλάβουν τον θρόνο μετά τον θάνατο του Αλφρέδου σε βάρος του γιου του.[24] Ο Αλφρέδος προσπάθησε να ενισχύσει την θέση του γιου του δίνοντας αξιώματα και διοικητικές θέσεις σε μάχες σε όλους τους άντρες που θεωρούσε ικανούς να υποστηρίξουν αποτελεσματικά τον γιο του στην διαδοχή μετά τον θάνατο του.[25] H ιστορικός Μπάρμπαρα Γιόρκε (γεν. 1951) έχει την άποψη ότι ο ίδιος ο Αλφρέδος είχε την έμπνευση να δημιουργήσει το Αγγλοσαξωνικό χρονικό για να ενισχύσει περισσότερο την θέση των δικών του απογόνων.[26] Η Γιόρκε ωστόσο σημειώνει ότι η θέση του γιου του Αλφρέδου Εδουάρδου ήταν μειονεκτικότερη σε σχέση με αυτή του Έθελγουλντ χάρη στο γεγονός ότι η μητέρα του Έθελγουλντ καταγράφεται σαν βασίλισσα ενώ δεν ισχύει το ίδιο για την μητέρα του Εδουάρδου. Ο Αλφρέδος κρατώντας την Αγγλοσαξονική παράδοση δεν επέτρεψε στην σύζυγο του να πάρει τον τίτλο της βασίλισσας, έτσι η θέση του Έθελγουλντ στην διαδοχή λόγω του τίτλου της μητέρας του αποκτούσε ένα ισχυρό προβάδισμα.[27]

Μετά τον θάνατο του Αλφρέδου ο Έθελγουλντ συνωμότησε να τον διαδεχθεί στον θρόνο, η ιστορικός Τζάνετ Νέλσον (γεν. 1942) γράφει ότι "στα μάτια πολλών Άγγλων ευγενών ο Έθελγουλντ είχε περισσότερα δικαιώματα στον θρόνο σε σχέση με τον Εδουάρδο".[28] Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό στον "Α" στοίχο αναφέρει ότι ο Έθελγουλντ απήγαγε συμβολικά μια μοναχή χωρίς να πάρει άδεια από τον Εδουάρδο και χωρίς την έγκριση του επισκόπου. Η ταυτότητα της δεν είναι γνωστή, το βέβαιο είναι ότι σκοπός της πράξης αυτής ήταν να διεκδικήσει τα δικαιώματα του στον θρόνο και όπως αναφέρει η ιστορικός Πολίν Στάφορντ (γεν. 1946) σύμφωνα με το Αγγλοσαξωνικό χρονικό που έγραφε με προκατάληψη υπέρ του Εδουάρδου είχε στόχο να κάνει έναν σημαντικό γάμο πολιτικής σημασίας.[29][30] Ο Έθελγουλντ την μετέφερε στα βασιλικά ανάκτορα στο Κράισττσερτς και στην συνέχεια στο Γουίμπορν Μίνστερ μια πράξη συμβολική επειδή ήταν τόπος ταφής του πατέρα του δηλώνοντας ότι "θα ζήσει ή θα πεθάνει εκεί".[29][31] Το Γουίμπορν ήταν περιοχή με μεγάλη στρατηγική σημασία στην διασταύρωση των παλιών Ρωμαικών δρόμων για το Ντόρτσεστερ και το Σόλσμπερι, ήταν το νοτιότερο σημείο να ελέγξει το δυτικό Ουέσσεξ και σκοπός του ήταν να διαιρέσει το βασίλειο.[32]

Βασιλιάς της Νορθουμβρίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νόμισμα με την επιγραφή του "Αλβάντους"

Όταν ωστόσο ο στρατός του Εδουάρδου πλησίασε και στρατοπέδευσε στο Μπάντμπουργκ Ρίνγκ τέσσερα μίλια δυτικά του Γουίμπορν ο Έθελγουλντ κατάλαβε ότι ήταν ανίκανος να τον αντιμετωπίσει, άφησε πίσω την σύζυγο του και δραπέτευσε για τους Δανούς της Νορθουμβρίας που τον δέχθηκαν ως βασιλιά.[33] Τα νομίσματα της Νορθουμβρίας που εκδόθηκαν εκείνη την εποχή είχαν την επιγραφή "Αλβάντους" που μεταφράζεται πιθανότατα σαν Έθελγουλντ.[34] Τα Νορβηγικά χρονικά καταγράφουν έναν Δανό βασιλιά με το όνομα Κνουτ που βασίλευσε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Νορθουμβρία γύρω στο 900. Στην συνέχεια εκδιώχθηκε από έναν Άγγλο βασιλιά με το όνομα "Άνταλμπριγκ" βόρεια του Κλίβελαντ και στην συνέχεια τον νίκησε στο Σκάρμπορο. Το 1987 ο Σμιθ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Άνταλμπριγκ ήταν ο Έθελγουλντ αλλά το 1995 παρουσίασε την εναλλακτική λύση ότι οι Δανοί της Νορθουμβρίας τον προτιμούσαν περισσότερο να είναι βασιλιάς των Δυτικών Σαξόνων παρά δικός τους.[35][36]

Η βασιλεία του Έθελγουλντ στην Νορθουμβρία ήταν σύντομη, σύμφωνα με την άποψη του Ντέιβιντ Ρόλλασον χρησιμοποίησε την Νορθουμβρία μονάχα ως βάση για να κερδίσει την εξουσία στο Ουέσσεξ, την διετία 901 - 902 απέπλευσε με στόλο για το Ουέσσεξ στο οποίο κατά τον Ρόλλασον έγινε δεκτός από τους τοπικούς Βίκινγκ ως βασιλιάς.[37] Ο ιστορικός Ντέιβιντ Ντούμβιλ (γεν. 1949) σημειώνει ωστόσο ότι την επόμενη χρονιά ο Έθελγουλντ πίεσε τους Δανούς της Ανατολικής Αγγλίας να λεηλατήσουν τον Εδουάρδο αλλά αυτό σύμφωνα με τον Ντούμβιλ στάθηκε αδύνατο λόγω ενός άγνωστου διαχωρισμού του στρατού των Βίκινγκ στο Έσσεξ. Με το σχέδιο του ήθελε να κερδίσει την εξουσία σε ένα τμήμα του Έσσεξ για να το χρησιμοποιήσει σαν βάση για να κερδίσει τον θρόνο του βασιλείου από τον Εδουάρδο, σε πρώτο στάδιο πέτυχε την υποταγή των κυβερνητών του Έσσεξ απέναντι του.

Θάνατος στην μάχη του Χόλμ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Δανοί της Ανατολικής Αγγλίας ενώθηκαν με τον Έθελγουλντ σε μια επιδρομή στην Μερκία φτάνοντας μέχρι τα σύνορα με το Ουέσσεξ, ο Εδουάρδος απάντησε με επιδρομή στην Δανική Ανατολική Αγγλία αλλά αναγκάστηκε να αποχωρήσει χωρίς να εμπλακούν σε μάχη. Ο Εδουάρδος ο πρεσβύτερος έστειλε επτά απεσταλμένους να ανακαλέσουν τους κυβερνήτες του Κεντ αλλά οι Δανοί τελικά πολέμησαν μαζί τους στην μάχη του Χόλμ το οποίο βρισκόταν σε μια άγνωστη θέση στο Κεϊμπριτζσάιρ. Οι Δανοί νίκησαν αλλά είχαν σημαντικές απώλειες, στην μάχη έπεσε και ο ίδιος ο Έθελγουλντ, ο Έιρικ Βίκινγκ βασιλιάς της Ανατολικής Αγγλίας και ο Μπέορτσαιγκ γιος του Έθελινγκ Μπέορνοθ που ήταν συγγενής του Μπούργκρεντ της Μερκίας.[38][39] Ο θάνατος του Έθελγουλντ άνοιξε τον δρόμο στον Εδουάρδο να κερδίσει την υποστήριξη των ανυπότακτων ευγενών του Κεντ. Ο ιστορικός Σίρυλ Χαρτ (1913 - 2009) σημειώνει : "αναμφίβολα εξακολουθούσαν να υπάρχουν πολλές αντιδράσεις στο θέμα της υποταγής του Κεντ, οι χρονικογράφοι του Ουέσσεξ προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τις ενέργειες του Εδουάρδου να τους προσεγγίσει." Ο Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος παντρεύτηκε αργότερα την Έντζιφου του Κέντ, αυτό σύμφωνα με τον Χαρτ ήταν η τελευταία του μεγάλη προσπάθεια να κερδίσει την εξουσία στους υπηκόους του στο Κεντ.[40]

Ιστορικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι εκδόσεις στο Αγγλοσαξωνικό χρονικό δίνουν διαφορετικές ερμηνείες σχετικά με τα γεγονότα. Ο Χάρτ σημειώνει : "Η παλιότερη και η πιο αξιόπιστη πηγή του Αγγλοσαξονικού Χρονικού ήταν το κείμενο "Β", το κείμενο "Α" ήταν απλά μια προπαγάνδα για να μπορέσει να δικαιολογήσει την θέση και τις εξουσίες του Εδουάρδου". Το "Β" περιγράφει τον Έθελγουλντ σαν "Έθελινγκ" που είχε σημαντικά κληρονομικά δικαιώματα στον θρόνο του βασιλείου γεγονός το οποίο το "Α" το παραλείπει. Το "Α" γράφει ότι ο Έθελγουλντ ανέλαβε την κατοχή του Γουίμπορν και του Τουίνχαμ χωρίς την θέληση του βασιλιά και των συμβούλων του αντίθετα το "Β" γράφει ότι την ανέλαβε με την θέληση τους. Το "Β" γράφει καθαρά ότι οι Δανοί της Νορθουμβρίας δέχτηκαν τον Έθελγουλντ σαν βασιλιά τους και του πρόσφεραν την υποστήριξη τους γεγονός το οποίο το "Α" το παραλείπει.[41] Τα περισσότερα από τα κείμενα της εποχής του τον περιγράφουν πριν δραπετεύσει στην Νορθουμβρία ως "Έθελινγκ" με πολλά κληρονομικά δικαιώματα στον θρόνο του Ουέσσεξ.[42] Σύμφωνα με την άποψη του Σκοτ Τόμσον Σμιθ οι διαφωνίες αφορούσαν τόσο την ακίνητη περιουσία όσο και την βασιλεία, τα χρονικά παρουσίαζαν τον Εδουάρδο σαν τον καλύτερο προστάτη του βασιλείου.[43]

Ο ιστορικός Μάρτιν Ράιαν σημειώνει :

"Αυτό που είναι περισσότερο εντυπωσιακό σχετικά με την εξέγερση του Έθελγουλντ ήταν το μέγεθος της υποστήριξης που είχε σε όλες τις περιοχές της Αγγλίας όπως το Ουέσσεξ, την Νορθουμβρία, την Ανατολική Αγγλία και πιθανότατα την Μερκία και το Έσσεξ. Για κάποιο χρονικό διάστημα ο Έθελγουλντ πίστεψε ότι μπορεί να γίνει ο ισχυρότερος βασιλιάς της Αγγλίας, η απροθυμία του Εδουάρδου να εμπλακεί σε μάχη φαίνεται είχε βάση στην μεγάλη δημοφιλία του Έθελγουλντ".[44]

Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζέιμς Κάμπελλ (γεν. 1951) η έλλειψη των πηγών οδήγησε τους ιστορικούς στην γνώμη ότι η εξέγερση του Έθελγουλντ ήταν κάποιο "παλιό επεισόδιο" αλλά οι διεκδικήσεις του στον θρόνο του Ουέσσεξ παρά λίγο να πετύχουν ενώ θα είχε γίνει σίγουρα βασιλιάς αν δεν είχε σκοτωθεί στην μάχη του Χόλμ. Ο Κάμπελλ γράφει "αν δεν είχε αυτή την κακή τύχη στην μάχη θα είχε γίνει τελικά μια από τις μεγαλύτερες ιστορικές προσωπικότητες στην Αγγλία. Ο Λαβέλλ σημειώνει "πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το θράσος του Έθελγουλντ σε ότι αφορούσε τις πράξεις του" και είναι "μια από τις πιο αινιγματικές προσωπικότητες της μεσαιωνικής Ευρώπης".[45] Τα Χρονικά του Αγίου Νεότ του 12ου αιώνα τον αναφέρουν ως "βασιλιά των παγανιστών".[46]

Απόγονοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δεν είναι γνωστό τίποτα σχετικά με τους απογόνους του αλλά ο χρονικογράφος Έθελγουιρντ αναφέρεται σαν τρισέγγονος του βασιλιά Έθελρεντ πιθανότατα μέσω του Έθελγουλντ.[47] Ο Σάσι Τζαϊακουμά αναφέρει ότι η αντιπαλότητα ανάμεσα στον Έντουι της Αγγλίας και στον μικρότερο αδελφό του Έντγκαρ Α΄ ο Ειρηνικός στα μέσα της δεκαετίας του 950 είχε ρίζες την μάχη του Χολμ. Η σύζυγος του Έντουι Ελγκίφου ήταν αδελφή του Έθελγουιρντ ο οποίος ήταν ένας από τους φανατικότερους οπαδούς του Έντουι και ένας από οπαδούς του Έντουι ο Μπίρτνοθ καταγόταν από τον βασιλικό οίκο της Μερκίας μέσω του Έθελινγκ Μπέορτνοθ ο γιος του οποίου Μπίρτσαιγκ έπεσε στην μάχη του Χόλμ στο πλευρό του Έθελγουλντ. Στους αντίπαλους του Έντουι βρισκόταν και η ίδια η γιαγιά του Εντγκίφου του Κεντ και ο Έντουι έκανε κατάσχεση της περιουσίας του. Ο Σάσι Τζαϊακουμά σημειώνει : "η ανάδειξη της Ελγκίφου σαν απογόνου του Έθελινγκ Έθελγουλντ δεν μπορούσε να απειλήσει τα δικαιώματα του Έντουι στον θρόνο, παρουσιάζεται μονάχα σαν μια εναλλακτική δυναστική γραμμή. Οι πρόγονοι του Μπίρτνοθ και του Έθελγουιρντ είχαν όλοι αλληλουποστήριξη μεταξύ τους λόγω ότι οι προγόνοι τους βρέθηκαν μαζί με τους Δανούς στην μάχη του Χόλμ στην αντίπαλη πλευρά με τον πατέρα της Έντφιγκου Σίγκεχελμ".

Ο γάμος ανάμεσα στον Έντουι και στην Ελφιγκού διαλύθηκε λόγω της συγγένειας με αποτέλεσμα ο Έντουι πέθανε χωρίς απογόνους και ο Έντγκαρ τον διαδέχθηκε στον θρόνο.[48] Σύμφωνα με τον Νικ Χιγκάμ ο Έθελγουιρντ δείχνει μια μορφή εμπάθειας για τον Εδουάρδο στα χρονικά του λόγω της νίκης του Εδουάρδου στον πρόγονο του.[49] Ο Έθελγουιρντ ήταν κόμης των δυτικών επαρχιών στα τέλη του 10ου αιώνα αποδεικνύοντας ότι οι απόγονοι του Έθελρεντ διατήρησαν την δύναμη τους μετά τον θάνατο του.[50] Ο εγγονός του Έθελγουιρντ Έθελνοθ έγινε τον 11ο αιώνα αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι.[51]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Ανακτήθηκε στις 26  Νοεμβρίου 2018.
  2. ↑ 2,0 2,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Kindred Britain»
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 3  Μαρτίου 2020.
  5. ↑ Edwards 2004; Nelson 2004.
  6. ↑ Miller 2004a.
  7. ↑ Williams 1979, pp. 145–46.
  8. ↑ Keynes and Lapidge 1983, pp. 18–43, 311.
  9. ↑ Yorke 2001, p. 35.
  10. ↑ Yorke 2001, pp. 30–31.
  11. ↑ Lavelle 2009, p. 56; ?thelwald PASE; S 356 Sawyer.
  12. ↑ 12,0 12,1 Keynes and Lapidge 1983, p. 175.
  13. ↑ Abels 1998, p. 179
  14. ↑ Smyth 1995, p. 417.
  15. ↑ Wormald 2001, p. 264.
  16. ↑ Keynes and Lapidge 1983, pp. 173–75, 315–16; Wormald 2001, pp. 268–70.
  17. ↑ Keynes and Lapidge 1983, pp. 16, 314, n. 3; Abels 2002, pp. 88–92.
  18. ↑ Williams 1979, p. 147.
  19. ↑ Keynes and Lapidge 1983, p. 53; Lavelle 2009, p. 55.
  20. ↑ Kirby 2000, pp. 167–69.
  21. ↑ Wormald 2001, p. 270; Lavelle 2009, pp. 58–59.
  22. ↑ Yorke 2001, pp. 29–31, 37; Keynes and Lapidge 1983, pp. 173, 177, 322.
  23. ↑ Smyth 1995, pp. 418–19.
  24. ↑ Abels 1998, p. 179.
  25. ↑ Yorke 2001, pp. 31–35.
  26. ↑ Yorke 1995, p. 105.
  27. ↑ Yorke 2001, p. 31; Keynes and Lapidge 1983, pp. 235–36, n. 28.
  28. ↑ Nelson 2008, p. 122.
  29. ↑ 29,0 29,1 Woolf 2001, pp. 98–99.
  30. ↑ Stafford 2008, p. 110.
  31. ↑ Abels 1988, p. 81.
  32. ↑ Lavelle 2009, p. 68.
  33. ↑ Campbell 2001, p. 21; Lavelle 2009, p. 77; Woolf 2001, pp. 98–99; Williams 1991a.
  34. ↑ Blunt 1985, pp. 192–94.
  35. ↑ Smyth 1987, pp. 47–52.
  36. ↑ Smyth 1995, p. 436.
  37. ↑ Rollason 2003, pp. 216–17; Campbell 2001, p. 21.
  38. ↑ Miller 2004b; Hart 1992, pp. 513–15; Smyth 1995, p. 136; Lavelle 2009, pp. 78–79.
  39. ↑ Williams 1991b.
  40. ↑ Hart 1992, p. 515.
  41. ↑ Hart 1992, p. 512; Smith 2012, p. 159.
  42. ↑ Lavelle 2009, p. 73.
  43. ↑ Smith 2012, pp. 159–60.
  44. ↑ Ryan 2013, p. 297.
  45. ↑ Lavelle 2009, p. 79.
  46. ↑ Campbell 2001, p. 21.
  47. ↑ Yorke 2001, p. 31.
  48. ↑ Jayakumar 2008, pp. 86–89; Yorke 1988, pp. 76–79.
  49. ↑ Higham 2001, pp. 5–6.
  50. ↑ Smyth 1995, p. 196.
  51. ↑ Mason 2004.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • "Æthelwald 35 (Male) Ætheling, cousin of Edward 2, d.902". Prosopography of Anglo-Saxon England (PASE). Archived from the original on 4 January 2014. Retrieved 5 May 2014.
  • Abels, Richard (1988). Lordship and Military Obligation in Anglo-Saxon England. Berkeley, USA: University of California Press.
  • Abels, Richard (1998). Alfred the Great: War, Kingship and Culture in Anglo-Saxon England. Harlow, UK: Longman.
  • Abels, Richard (2002). "Royal Succession and the Growth of Political Stability in Ninth-Century Wessex". The Haskins Society Journal: Studies in Medieval History. Boydell & Brewer. 12.
  • Blunt, C. E. (1985). "Northumbrian Coins in the Name of Alwaldus" (PDF). British Numismatic Journal. British Numismatic Society (55): 192–4.
  • Campbell, James (2001). "What is Not Known about the reign of Edward the Elder". In Higham, N. J.; Hill, D. H. Edward the Elder 899–924. Abingdon, UK: Routledge.
  • Dumville, David (1979). "The ætheling: a study in Anglo-Saxon constitutional history". Anglo-Saxon England. Cambridge University Press (8).
  • Dumville, David (1992). Wessex and England from Alfred to Edgar. Woodbridge, UK: The Boydell Press.
  • Edwards, Heather (2004). "Ecgberht [Egbert] (d. 839), king of the West Saxons". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press.
  • Hart, Cyril (1992). The Danelaw. London, UK: The Hambledon Press.
  • Higham, Nick (2001). "Edward the Elder's reputation". In Higham, N. J.; Hill, D. H. Edward the Elder 899–924. Abingdon, UK: Routledge.
  • Jayakumar, Shashi (2008). "Eadwig and Edgar: Politics, Propaganda, Faction". In Scragg, Donald. Edgar, King of the English, 959–975. Woodbridge, UK: The Boydell Press.
  • Keynes, Simon; Lapidge, Michael, eds. (1983). Alfred the Great: Asser's Life of King Alfred and Other Contemporary Sources. London, UK: Penguin Classics.
  • Kirby, D. P. (2000). The Earliest English Kings (Revised ed.). London, UK: Routledge.
  • Lavelle, Ryan (2009). "The Politics of Rebellion: The Ætheling Æthelwold and the West Saxon Royal Succession, 899–902". In Skinner, Patricia. Challenging the Boundaries of Medieval History: The Legacy of Timothy Reuter. Turnhout, Belgium: Brepols.
  • Mason, Emma (2004). "Æthelnoth (d. 1038), Archbishop of Canterbury". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press.
  • Miller, Sean (2004a). "Æthelred I [Ethelred I] (d. 871), King of the West Saxons". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/8913. Retrieved 24 March 2014. (subscription or UK public library membership required)
  • Miller, Sean (2004b). "Edward (called Edward the Elder) (870s?–924), King of the Anglo-Saxons". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/8514. Retrieved 16 July 2012. (subscription or UK public library membership required)
  • Nelson, Janet L. (1986). "'A King Across the Sea: Alfred in Continental Perspective". Transactions of the Royal Historical Society. 5th. Cambridge University Press. 36.
  • Nelson, Janet L. (2004). "Æthelwulf (d. 858), King of the West Saxons". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press.
  • Nelson, Janet (2008). "The First Use of the Second Anglo-Saxon Ordo". In Barrow, Julia; Wareham, Andrew. Myth, Rulership, Church and Charters. Aldershot, UK: Ashgate.
  • Rollason, David (2003). Northumbria 500–1100: Creation and Destruction of a Kingdom. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
  • Ryan, Martin J. (2013). "Conquest, Reform and the Making of England". In Higham, Nicholas J.; Ryan, Martin J. The Anglo-Saxon World. New Haven, USA: Yale University Press.
  • Smith, Scott Thompson (2012). Land and Book: Literature and Land Tenure in Anglo-Saxon England. Toronto, Canada: University of Toronto Press.
  • Smyth, Alfred P. (1987). Scandinavian York and Dublin. 1. Dublin, Ireland: Irish Academic Press.
  • Smyth, Alfred P. (1995). King Alfred the Great. Oxford, UK: Oxford University Press.
  • Stafford, Pauline (2008). "'The Annals of Æthelflæd': Annals, History and Politics in Early Tenth-Century England". In Barrow, Julia; Wareham, Andrew. Myth, Rulership, Church and Charters. Aldershot, UK: Ashgate.
  • Stenton, Frank M. (1971). Anglo-Saxon England (3rd ed.). Oxford, UK: Oxford University Press.
  • Thacker, Alan (2001). "Dynastic Monasteries and Family Cults: Edward the Elder's Sainted Kindred". In Higham, N. J.; Hill, D. H. Edward the Elder 899–924. Abingdon, UK: Routledge.
  • Williams, Ann (1979). Brown, R. Allen, ed. "Some Notes and Considerations on Problems Connected with the English Royal Succession 860–1066". Proceedings of the Battle Conference on Anglo-Norman Studies. The Boydell Press.
  • Williams, Ann (1991a). "Æthelwold Ætheling d. 903". In Williams, Ann; Smyth, Alfred P.; Kirby, D. P. A Biographical Dictionary of Dark Age Britain. London, UK: Seaby. p. 33.
  • Williams, Ann (1991b). "Burgred King of Mercia 852–874". In Williams, Ann; Smyth, Alfred P.; Kirby, D. P. A Biographical Dictionary of Dark Age Britain. London, UK: Seaby. pp. 68–69.
  • Woolf, Alex (2001). "View from the West: An Irish Perspective". In Higham, N. J.; Hill, D. H. Edward the Elder 899–924. Abingdon, UK: Routledge.
  • Wormald, Patrick (2001). "Kingship and Royal Property from Æthelwulf to Edward the Elder". In Higham, N. J.; Hill, D. H. Edward the Elder 899–924. Abingdon, UK: Routledge.
  • Yorke, Barbara (1988). "Æthelwold and the Politics of the Tenth Century". In Yorke, Barbara. Bishop Æthelwold: His Career and Influence. Woodbridge, UK: The Boydell Press.
  • Yorke, Barbara (1995). Wessex in the Early Middle Ages. London, UK: Leicester University Press.
  • Yorke, Barbara (2001). "Edward as Ætheling". In Higham, N. J.; Hill, D. H. Edward the Elder 899–924. Abingdon, UK: Routledge.
Έθελγουλντ Έθελινγκ
 Θάνατος: 905
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Κνουτ της Νορθουμβρίας 		Βασιλιάς της Γιορκ
905 		Διάδοχος
Άιρντεκονουτ