| Έικο Ισιόκα | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | 石岡瑛子 (Ιαπωνικά) |
| Γέννηση | 12 Ιουλίου 1938[1][2][3] Τόκυο |
| Θάνατος | 21 Ιανουαρίου 2012[4][3][5] Τόκυο |
| Αιτία θανάτου | καρκίνος στο πάγκρεας |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιαπωνία[6] Ιαπωνική Αυτοκρατορία (έως 1947) |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιαπωνικά[7] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο Τεχνών του Τόκιο Ochanomizu Women's University High School d:Q11263396 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ενδυματολόγος[8] γραφίστρια σχεδιάστρια[9] |
| Εργοδότης | Shiseido |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | βραβείο Όσκαρ καλύτερου σχεδιασμού κοστουμιών (1993) Medal with Purple Ribbon (2002) Saturn Award for Best Costume (1993) Costume Designers Guild Award for Excellence in Fantasy Costume Design for Film (2013) Grammy Award for Best Recording Package (1986) |
Η Έικο Ισιόκα (ιαπωνικά: 石岡 瑛子, Τόκιο, 12 Ιουλίου 1938 – Τόκιο, 21 Ιανουαρίου 2012) ήταν Γιαπωνέζα καλλιτεχνική διευθυντής, σχεδιαστής κοστουμιών και γραφίστας, γνωστή για τη δουλειά της στη θεατρική σκηνή, την οθόνη, τη διαφήμιση και τα έντυπα μέσα ενημέρωσης.[10][11]
Είναι γνωστή για τις διαφημιστικές εκστρατείες της για την ιαπωνική αλυσίδα boutique Parco, την συνεργασία της με την εταιρία αθλητικών ειδών Descente στο σχεδιασμό στολών και ενδυμάτων για τα μέλη των ομάδων της Ελβετίας, του Καναδά, της Ιαπωνίας και της Ισπανίας για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002 στο Σολτ Λέικ Σίτι.[12] Ήταν η διευθυντής του σχεδιασμού κοστουμιών για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2008 στο Πεκίνο. Κέρδισε το Όσκαρ για το Καλύτερο Σχέδιο Κοστουμιών για το έργο της στην ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα το 1992, Bram stoker's Dracula και ήταν μετά θάνατον υποψήφια για όσκαρ στην ίδια κατηγορία για το έργο της στην ταινία του Tarsem Singh το 2012, Mirror Mirror.[13]
Η Ισιόκα γεννήθηκε στο Τόκιο το 1938 από πατέρα γραφίστα για διαφημίσεις και μητέρα νοικοκυρά. Παρόλο που ο πατέρας της την ενθάρρυνε στο ενδιαφέρον της για την τέχνη όταν ήταν παιδί, την αποθάρρυνε στην φιλοδοξία της να τον ακολουθήσει στο χώρο δουλειάς του, τις διαφημίσεις.[14] Αποφοίτησε από το Εθνικό Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών και Μουσικής του Τόκιο.[15]
Η Έικο ξεκίνησε την καριέρα της στο διαφημιστικό τμήμα της εταιρείας καλλυντικών Shiseido το 1961 και κέρδισε το πιο διάσημο βραβείο στο χώρο των διαφημίσεων τέσσερα χρόνια αργότερα. Ανακαλύφθηκε από τον Tsuji Masuda που δημιούργησε την Parco Ikebukuro από την προβληματική αλυσίδα πολυκαταστημάτων Marubutsu. Όταν η Parco διέπρεψε και επεκτάθηκε στην περιοχή Σιμπούγια του Τόκιο το 1973, η Έικο σχεδίασε την πρώτη διαφήμιση 15 δευτερολέπτων για τα εγκαίνια του πολυκαταστήματος στην περιοχή Σιμπούγια με «μια ψηλή, λεπτή μαύρη γυναίκα, ντυμένη με ένα μαύρο μπικίνι, να χορεύει με έναν πολύ μικρό άντρα ντυμένο με στολή Άγιου Βασίλη». Ενεπλάκη σε βάθος στην εικόνα της Parco. Στην τελευταία εκστρατεία της για την Parco συμμετείχε η Φέι Ντάναγουεϊ ως «το πρόσωπο της Parco» φορώντας μαύρα ρούχα, σε μαύρη καρέκλα, με φόντο έναν μαύρο τοίχο» και ξεφλουδίζοντας και τρώγοντας ένα αυγό σε ένα λεπτό σε «μια ταινία για την Parco».[16][17] Έγινε η πρώτη καλλιτεχνική διευθυντής της Parco το 1971 και το έργο της εκεί είναι γνωστό για πολλές καμπάνιες που πρωταγωνιστεί η Φέι Ντάναγουεϊ και για τον ανοιχτό και σουρεαλιστικό ερωτισμό τους. Το 1983 έληξε την σχέση της με την Parco και άνοιξε τη δική της εταιρία σχεδιασμού.
Το 2003, σχεδίασε το λογότυπο για τους Χιούστον Ρόκετς.[18][19]
Το 1985 ο σκηνοθέτης Πολ Σρέιντερ την επέλεξε ως σχεδιαστή παραγωγή για την ταινία Mishima: A Life in Four Chapters. Με το έργο της κατάφερε να κερδίσει το ειδικό βραβείο για καλλιτεχνική συμβολή στο Φεστιβάλ των Καννών το ίδιο έτος. Η δουλειά της Έικο με τον Φράνσις Φορντ Κόπολα στην αφίσα για την ιαπωνική κυκλοφορία του Αποκάλυψη, Τώρα!, οδήγησε στην μετέπειτα συνεργασία τους στο Δράκουλα του Κόπολα, για το οποίο η Έικο κέρδισε Όσκαρ. Είχε εργαστεί και σε τέσσερις ταινίες του Tarsem Singh τις The Cell το 2000, The Fall, Immortals και Mirror Mirror.
Επίσης είχε κάνει σχεδιασμό κοστουμιών για το θέατρο και το τσίρκο. Το 1999 σχεδίασε τα κοστούμια για το Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν του Ρίχαρντ Βάγκνερ στην Όπερα της Ολλανδίας. Σχεδίασε τα κοστούμια για το Cirque du Soleil: Varekai, που έκανε πρεμιέρα το 2002, καθώς και για το μιούζικαλ Spider-Man: Turn Off the Dark της Τζούλι Τέιμορ, το οποίο έκανε πρεμιέρα το 2011. Επίσης σκηνοθέτησε το μουσικό βίντεο για το «Cocoon» της Björk το 2002 και σχεδίασε τα κοστούμια για την περιοδεία «Hurricane» της Grace Jones το 2009.
Το έργο της Ισιόκα περιλαμβάνεται στις μόνιμες συλλογές μουσείων σε όλο τον κόσμο, όπως το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη.
Η Έικο κέρδισε ένα Βραβείο Grammy για το καλλιτεχνικό της έργο στο άλμπουμ Tutu του Μάιλς Ντέιβις το 1987 και ένα Όσκαρ για το Καλύτερο Σχέδιο Κοστουμιών για το Bram stoker's Dracula το 1992. Έλαβε επίσης δύο υποψηφιότητες για Βραβεία Tony το 1988, για τα σκηνικά και τα κοστούμια για το θεατρικό έργο του Μπρόντγουεϊ, M. Butterfly. Το 2012, ήταν υποψήφια για Όσκαρ για το Καλύτερο Σχέδιο Κοστουμιών για το Mirror Mirror και κέρδισε το Costume Designers Guild Award for Excellence In Fantasy Film. Το 1992 επιλέχθηκε να είναι μέλος του New York Art Directors Club Hall of Fame.
Το 1990 το βιβλίο Eiko by Eiko περιγράφει το έργο της στην καλλιτεχνική διεύθυνση και το graphic design.[20] Ένα δεύτερο βιβλίο, το Eiko on Stage, ακολούθησε το 2000.[21]
Η Ισιόκα πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος στο Τόκιο της Ιαπωνίας στις 21 Ιανουαρίου 2012.[22] Παντρεύτηκε τον σύντροφό της Nicholas Soultanakis σε νοσοκομείο λίγους μήνες πριν το θάνατό της.