Έντμουντ Έθελινγκ

Έντμουντ Έθελινγκ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1015
Βασίλειο της Αγγλίας
Θάνατος1054
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολεμιστής
Οικογένεια
ΣύζυγοςHedwig of Hungary[1]
ΓονείςΈντμουντ ο Σιδηρόπλευρος[2] και Ίλντγκιθ[2]
ΑδέλφιαΕδουάρδος ο Εξόριστος
ΟικογένειαΟίκος του Ουέσσεξ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Έντμουντ Έθελινγκ (Edmund ?theling, μεταξύ 1015 και 1017[3][4] - πριν το 1054) μέλος του βασιλικού Οίκου του Ουέσσεξ ήταν μεγαλύτερος γιος του γιος του βασιλιά Έντμουντ του Σιδηρόπλευρου και της Ίλντγκιθ.[5] Ο πατέρας του έχασε από τα στρατεύματα του Δανού βασιλιά Κνούτου τον Οκτώβριο του 1016 στην Μάχη του Ασσαντάν με αποτέλεσμα ο Κνούτος να κατακτήσει ολόκληρη την Αγγλία παραμένοντας στον πατέρα του μονάχα το Ουέσσεξ. Ο Έντμουντ πέθανε τον επόμενο μήνα και ο Κνούτος έγινε βασιλιάς σε ολόκληρη την Αγγλία.[6] Για να εξασφαλίσει τον θρόνο του ο Κνούτος έστειλε τα δυο βρέφη Έντμουντ και τον αδελφό του Εδουάρδο τον εξόριστο στον Σουηδό βασιλιά Όλαφ Σκότκονουνγκ πιθανότατα με εντολή να τα θανατώσει. Ο Όλαφ αντίθετα εγγυήθηκε για την ασφάλεια των δυο βρεφών, τα έστειλε στο Κίεβο μέχρι την ενηλικίωση τους όπου πριγκίπισσα ήταν η κόρη του Ίνγκιγκερντ Όλαφσντατερ της Σουηδίας η οποία είχε παντρευτεί τον Γιαροσλάβ τον Σοφό. Η Ίνγκιγκερντ τα έστειλε στην συνέχεια στον γαμπρό της Ανδρέα Α΄ της Ουγγαρίας ο οποίος υποσχέθηκε να υποστηρίξει τα δικαιώματα τους στον Αγγλικό θρόνο. Ο Έντμουντ πέθανε αμέσως μετά τον γάμο του με μια πριγκίπισσα της Ουγγαρίας πριν το 1054.

Παιδικά χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Έντμουντ ήταν πιθανότερα μεγαλύτερος από τον αδελφό του Εδουάρδο τον εξόριστο.[7] Μερικές πηγές αναφέρουν οτι πιθανότατα να ήταν δίδυμοι.[8][9][10][11] Οι τελευταίες πηγές βασισμένες στην παράδοση που επικρατούσε ότι οι μεταθανάτιοι γιοι να παίρνουν το όνομα του πατέρα τους τον θεωρούν σαν μικρότερο.[12] Μετά τον θάνατο του πατέρα τους ο Κνούτος παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο του την Έμμα της Νορμανδίας στερώντας από τα δυο μικρά αδέλφια τα δικαιώματα τους για την διαδοχή στον θρόνο της Αγγλίας.[13] Τα δυο ωστόσο βρέφη πήραν το προσωνύμιο "Έθελινγκ" το οποίο προέρχεται από μια αρχαία Αγγλική λέξη που υποδηλώνει ότι διατηρούσαν τα δικαιώματα τους για τον θρόνο.[5] Ο Κνούτος θεωρούσε μεγάλη ντροπή να σκοτώσει τα δυο βρέφη σε Αγγλικό έδαφος, τα έστειλε στον ετεροθαλή αδελφό του Όλαφ Σκότκονουνγκ με εντολή να το κάνει.[14] Ο Όλαφ ωστόσο παλιός φίλος του παππού τους Έθελρεντ του Ουέσσεξ αρνήθηκε να τα σκοτώσει και τα έστειλε στην κόρη του στο Κίεβο αφού στις χώρες του βορρά η δύναμη του Κνούτου ήταν πολύ μεγάλη και τα παιδιά βρίσκονταν σε κίνδυνο.[15] Τα δυο αδέλφια αν και εξόριστα διατηρούσαν πάντοτε τις ελπίδες τους αφού είχαν γνώση για τα δικαιώματα τους στον Αγγλικό θρόνο.[16]

Στην αυλή του Γιαροσλάβ του Κιέβου μαζί με τον αδελφό του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την βάπτιση του ο Στέφανος Α΄ της Ουγγαρίας έγινε ο πρώτος χριστιανός βασιλιάς της χώρας (985).[17][18][19][20] Την εποχή που έφτασαν ο Εδμόνδος και ο Εδουάρδος στην αυλή του ο Στέφανος παντρεύτηκε την Γκιζέλα της Βαυαρίας και κυβέρνησε ειρηνικά παρέχοντας μεγάλη ασφάλεια τα δυο αδέλφια.[15] Τα δυο αδέλφια όμως αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν από την αυλή του Στέφανου όταν έμαθαν ότι ο Κνούτος έστειλε εκεί με μυστικότητα ανθρώπους για να τα δολοφονήσουν, κατέφυγαν στην αυλή του Γιάροσλαβ του Σοφού.[21] Ο Εδμόνδος και ο Εδουάρδος καταγράφονται ότι είχαν ζήσει περίπου 12 χρόνια στην πρωτεύουσα του Γιαροσλάβ Γκαρντόρικα η οποία ήταν πιθανότατα μια άλλη ονομασία του Κιέβου.[22] Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό του 13ου αιώνα δεν καταγράφει τίποτα για την παραμονή των δυο αδελφών στην αυλή του Γιαροσλάβ ούτε τα μετέπειτα Ρωσικά χρονικά.[23] Οι Αγγλοσάξονες ήταν Καθολικοί αντίθετα οι Ρώσοι ήταν χριστιανοί Ορθόδοξοι, ο Γιαροσλάβ δεν τους επέτρεψε να εκδηλώσουν την θρησκευτική τους διαφοροποίηση.[24] Τα δυο αδέλφια Έθελινγκ χρησιμοποιήθηκαν από τον Γιαροσλάβ σαν μέσο για τις διπλωματικές επαφές του με τις χώρες της δύσης.[25] Μετά τον θάνατο του Αρθακανούτου οι Άγγλοι ευγενείς ζήτησαν να επιστρέψουν ο Έντμουντ και ο Εδουάρδος για να αναλάβουν τον θρόνο της Αγγλίας, τα δυο αδέλφια ωστόσο παρέμεινα στο Κίεβο και μετά το 1042.[26] Μετά το 1043 ο Έντμουντ παραμερίστηκε στην αυλή του Γιαροσλάβ ο οποίος παρέδωσε όλες τις αρμοδιότητες και τα δυναστικά δικαιώματα στον αδελφό του Εδουάρδο.[27] Ο λόγος ήταν η παράνομη σχέση του Έντμουντ με μια ξένη ευγενή γεγονός το οποίο θεωρήθηκε σαν σκάνδαλο.[28]

Γάμος με πριγκίπισσα της Ουγγαρίας πριν τον θάνατο του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο εξόριστος πρίγκιπας Αντρέας της Ουγγαρίας εγκαταστάθηκε στην αυλή του Γιαροσλάβ στην δεκαετία του 1030.[29] Σε εξέγερση παγανιστών στην Ουγγαρία που πραγματοποιήθηκε αργότερα (1046) ο πρίγκιπας Ανδρέας επέστρεψε προκειμένου να διεκδικήσει τον θρόνο.[30] Τα δυο αδέλφια μπήκαν στις υπηρεσίες του Ανδρέα, πολέμησαν μαζί του και ήταν παρόντες στην στέψη του.[31][32] Σύγχρονοι χρονικογράφοι αναφέρουν την ίδια εποχή τον γάμο του Έντμουντ με μια πριγκίπισσα από τον βασιλικό Οίκο του Άπραντ, οι γνώμες διαφέρουν άλλοι λένε ότι ήταν κόρη του βασιλιά Στέφανου, άλλοι ανιψιά του αλλά η ταυτότητα της παρέμεινε αδιευκρίνιστη.[33] Το πιθανότερο όνομα της ήταν Έντουιν.[34] Ο Έντμουντ πέθανε αμέσως μετά τον γάμο πιθανότατα σε στρατιωτική εκστρατεία του βασιλιά Ανδρέα (1046).[35][36] Το ψαλτήρι του Κρόουλαντ αναφέρει ότι ζούσε στις 10 Ιανουαρίου αλλά όχι στα τέλη του ίδιου χρόνου, το βέβαιο είναι ότι δεν ζούσε το 1054 όταν ο θείος του Εδουάρδος ο Ομολογητής κάλεσε τον αδελφό του Εδουάρδο τον εξόριστο στην Αγγλία για να τον ορίσει διάδοχο του στον θρόνο.[37][38] Ο Εδουάρδος έφτασε στην Αγγλία (1057) και πέθανε αμέσως μετά ο γιος του Έντγκαρ Έθελινγκ ο οποίος ανακηρύχτηκε για σύντομο χρονικό διάστημα βασιλιάς της Αγγλίας (1066) ήταν ο τελευταίος άρρην εκπρόσωπος του Οίκου του Ουέσσεξ.[39]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ p10241.htm#i102406. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  3. ↑ Howard 2003, p. 69.
  4. ↑ Weir 2008, p. 29.
  5. ↑ 5,0 5,1 Ronay 1989, p. 24.
  6. ↑ Lawson 2004.
  7. ↑ Ingham 1998, p. 234.
  8. ↑ Jones 1999, p. 121.
  9. ↑ Commire 2000, p. 8.
  10. ↑ Smith 1953, p. 509.
  11. ↑ Rushforth 2007, p. 17.
  12. ↑ Jewish Historical Society of England 1971, p. 77.
  13. ↑ Barlow 1984, p. 31.
  14. ↑ Ronay 1989, p. 183.
  15. ↑ 15,0 15,1 Yonge 2010, p. 115.
  16. ↑ Ronay 1989, p. 38.
  17. ↑ Mahoney 2011, p. 35.
  18. ↑ Cruz 1984, p. 291.
  19. ↑ Byfield & Stanway 2004, p. 214.
  20. ↑ Tanner 2011, p. 50.
  21. ↑ Ronay 1989, p. 40.
  22. ↑ Ingham 1998, pp. 239–40.
  23. ↑ Ronay 1989, p. 56.
  24. ↑ Ronay 1989, p. 66.
  25. ↑ Ronay, Gabriel (1984). "Edward Aetheling: Anglo-Saxon England's Last Hope". History Today. 34 (1).
  26. ↑ Ronay 1989, p. 194.
  27. ↑ Ronay 1989, p. 76.
  28. ↑ Ronay 1989, p. 82.
  29. ↑ Kristó & Makk 1996, p. 69.
  30. ↑ Engel 2001, p. 59.
  31. ↑ Gillingham 2003, p. 35.
  32. ↑ von Redlich 1940, p. 107.
  33. ↑ Ronay 1989, p. 107.
  34. ↑ Searle 1899, p. 350.
  35. ↑ Hughes 2007, p. 299.
  36. ↑ Bodleian Library 1985, p. 368.
  37. ↑ Keynes 1982, pp. 359-364.
  38. ↑ Brown 2000, p. 109.
  39. ↑ Chambers 1952, p. 82.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Barlow, Frank (1984). Edward the Confessor. California: University of California Press.
  • Bodleian Library (1985). The Bodleian Library Record, Volume 11. Oxford: Bodleian Library.
  • Brown, R. Allen (2000). The Normans and the Norman Conquest. Woodbridge: Boydell and Brewer.
  • Byfield, Ted; Stanway, Paul (2004). The Quest for the City. Alexandria: Christian History Project.
  • Cannon, John (2009). A Dictionary of British History. Oxford: Oxford University Press.
  • Chambers, Raymond Wilson (1952). Man's Unconquerable Mind: Studies of English Writers. New York: Ardent Media.
  • Commire, Anne (2000). Women in World History. Farmington Hills: Gale Publishing.
  • Cruz, Joan Carroll (1984). Relics. Huntington: Our Sunday Visitor.
  • Engel, Pál (2001). The Realm of St Stephen: A History of Medieval Hungary, 895–1526. London: I.B. Tauris Publishers.
  • Gillingham, John (2003). Anglo-Norman Studies 25. Woodbridge: Boydell and Brewer.
  • Hughes, David (2007). The British Chronicles, Volume 1. Gloucestershire: Heritage Books.
  • Howard, Ian (2003). Swein Forkbeard's Invasions and the Danish Conquest of England, 991-1017. Woodbridge: Boydell and Brewer.
  • Ingham, Norman W. (1998). "Has a Missing Daughter of Iaroslav Mudryi Been Found?". Russian History. Brill. 25 (1): 231–70.
  • Jewish Historical Society of England (1971). Transactions, Volumes 23-24. London: Jewish Historical Society of England.
  • Jones, Kathleen (1999). Women Saints: Lives of Faith and Courage. London: Orbis Books.
  • Keynes, Simon (November 1982). "The Crowland Psalter and the Sons of King Edmund Ironside". Bodleian Library Record. 11 (1): 359–370.
  • Kristó, Gyula; Makk, Ferenc (1996). Az Árpád-ház uralkodói [Rulers of the House of Árpád] (in Hungarian). Budapest: I.P.C. Könyvek.
  • Lawson, M. K. (2004). "Edmund II [known as Edmund Ironside] (d. 1016), king of England". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press.
  • Livingstone, David (2013). Black Terror White Soldiers: Islam, Fascism and the New Age. CreateSpace Independent Publishing.
  • Mahoney, William M. (2011). The History of the Czech Republic and Slovakia. Santa Barbara: ABC-CLIO.
  • Marshall, Rosalind Kay (2003). Scottish Queens, 1034–1714. Toronto: Dundurn.
  • Panton, James (2011). Historical Dictionary of the British Monarchy. Lanham: Scarecrow Press.
  • Ronay, Gabriel (1989). The Lost King of England: The East European Adventures of Edward the Exile. Woodbridge: Boydell and Brewer.
  • Rushforth, Rebecca (2007). St Margaret's Gospel-Book. Oxford: Bodleian Library.
  • Searle, William George (1899). Anglo-Saxon Bishops, Kings and Nobles. University Press.
  • Smith, Harold R. (1953). Saxon England: A Political History of the English Dark Ages. Indiana: Heath, Cranton.
  • Stafford, Pauline (1989). Unification and Conquest: A Political and Social History of England in the Tenth and Eleventh Centuries. London: Edward Arnold.
  • Tanner, Norman (2011). New Short History of the Catholic Church. London: Continuum Publishing.
  • von Redlich, Marcellus (1940). "The Parentage of Agatha, wife of Prince Edward the Exile". National Genealogical Society Quarterly. National Genealogical Society. 28: 105–9.
  • Williams, Ann (2003). Athelred the Unready: The Ill-Counselled King. London: Continuum Publishing.
  • Yonge, Charlotte Mary (2010). Cameos from English History. Books on Demand.