Έντουαρντ Μπάλλιολ

Έντουαρντ Μπάλλιολ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Edward Balliol (Αγγλικά)
Γέννηση1283[1][2]
ΘάνατοςΙανουάριος 1364
Ντόνκαστερ
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Σκωτίας
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜαργαρίτα του Τάραντα
ΓονείςΤζων Μπάλλιολ[3] και Isabella de Warenne[3]
ΟικογένειαΟίκος του Μπάλλιολ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμονάρχης της Σκωτίας (1332–1336)
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Έντουαρντ Μπάλλιολ (Edward Balliol, περί το 1283 - 1367) διεκδικητής του θρόνου της Σκωτίας (1314 - 1356) ήταν μεγαλύτερος γιος του βασιλιά της Σκωτίας Τζων Μπάλλιολ και της Ισαβέλλας του Βαρέν κόρης του Ιωάννη του Βαρέν, 6ου κόμη του Σάρρεϋ και της Αλίκης ντε Λουζινιάν. Η γιαγιά του Αλίκη ντε Λουζινιάν ήταν κόρη του Ούγου Θ΄ ντε Λουζινιάν και της Ισαβέλλας του Ανγκουλέμ χήρας του Ιωάννη του Ακτήμονα. Ο Έντουαρντ Μπάλλιολ βασίλευσε τμηματικά σε διάφορα τμήματα της Σκωτίας την περίοδο 1332 - 1336 με αγγλική βοήθεια. Με τον θάνατο του Ροβέρτου Μπρους εξασθένησε σημαντικά το βασίλειο των Σκωτσέζων αφού ο διάδοχος του Δαυίδ Α΄ της Σκωτίας ήταν ακόμα παιδί και δυο από τους σημαντικότερους στρατηγούς του ο Τζέιμς Ντάγκλας και ο Τόμας Ράντολφ πέθαναν αμέσως μετά.

Aποτυχία να γίνει βασιλιάς της Σκωτίας παρά την υποστήριξη του Εδουάρδου Γ΄

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Έντουαρντ Μπάλλιολ εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση, συμμάχησε με τον Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας και νίκησε τον αντιβασιλιά και κόμη του Μαρ στη μάχη του Ντάππλιν Μούρ στο Πέρθσαιρ. Τον Νοέμβριο 1322 στέφθηκε βασιλιάς στο Σκον αλλά τρεις μήνες αργότερα αναγκάστηκε να δραπετεύσει στην Αγγλία όταν δέχθηκε επίθεση ευγενών πιστών στον Δαυίδ Β΄ και ηττήθηκε στη μάχη του Ανάν. Μετά τη φυγή του από τη Σκωτία κατέφυγε στην οικογένεια Κλίφφορντ ιδιοκτήτες γης στο Γουέστμορλαντ και έμεινε στα κάστρα τους στο Άπλμπι, στο Μπρούεμ, στο Μπρόυ και στο Πέντραγκον.[4]

Αποκαταστάθηκε από τους Άγγλους μετά τη μάχη του Χάλιντον Χιλλ, στον Έντουαρντ παραχωρήθηκε ολόκληρη η Λόθιαν με τον όρο να δίνει όρκο υποτέλειας στον Εδουάρδο Γ΄. Δεν είχε σοβαρή υποστήριξη στη Σκωτία γι'αυτό εκθρονίστηκε ξανά (1334), αποκαταστάθηκε (1335) και εκθρονίστηκε για άλλη μια φορά από οπαδούς του Δαυίδ Β΄, όλες οι ελπίδες του για τον θρόνο τελείωσαν τον Ιούνιο του 1341 όταν ο Δαυίδ Β΄ επέστρεψε από τη Γαλλία. Επέστρεψε στη Σκωτία μετά την ήττα του Δαυίδ Β΄ στη μάχη του Νέβιλ'ς Κρος (1346), έκανε εισβολή στο Γκαλογουέι και προκάλεσε εξεγέρσεις στα κεντρικά τμήματα του βασιλείου αλλά δεν είχε σοβαρή υποστήριξη. Ο Έντουαρντ Μπάλλιολ παραχώρησε τα δικαιώματα του στον θρόνο της Σκωτίας στον Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας με αντάλλαγμα μια σύνταξη, την υπόλοιπη ζωή του έζησε σε αφάνεια. Πέθανε στο Ουάτλϊ του Ντόνκαστερ στο Γιόρκσαϊρ, η θέση του τάφου του πιστεύεται ότι είναι κάτω από το ταχυδρομείο του Ντόνκαστερ.[5]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 general-history.com/balliol-john-and-edward/.
  2. ↑ 2,0 2,1 Oxford University Press. www.oxfordreference.com/view/10.1093/oi/authority.20110803095443625.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  4. ↑ Summerson, Trueman & Harrison 1998, p. 18.
  5. ↑ Darren Burke (14 Feb 2013). "Could Scots king be buried under the Post Office?". South Yorkshire Times.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ashley, W. J. (ed.) (1887). Edward III and His Wars, 1327–1360. London: D. Nutt.
  • Bain, Joseph (ed.) (1881–88). Calendar of Documents Relating to Scotland (4 vols. ed.). Edinburgh: H.M. General Register House.
  • Bower, Walter (1987–98). Scotichronicon: In Latin and English. ed. D. E. R. Watt (9 vols. ed.). Aberdeen: Aberdeen University Press.
  • Capgrave, John (1858). The Book of the Illustrious Henries. trans. Francis Charles Hingeston. London: Longman, Brown, Green, Longmans, & Roberts.
  • Galbraith, V. H. (ed.) (1970) [1927]. The Anonimalle Chronicle, 1333 to 1381. Manchester: Manchester University Press.
  • Gray, Thomas (1907). Scalacronica: The Reigns of Edward I, Edward II and Edward III. trans. Herbert Maxwell. Glasgow: J. Maclehose.
  • Skene, William F. (ed.) (1872). John of Fordun's Chronicle of the Scottish Nation. trans. Felix J. H. Skene. Edinburgh: Edmonston and Douglas.
  • Wilson, James (2001) [1913]. The Chronicle of Lanercost, 1272–1346. trans. Herbert Maxwell. Cribyn, Wales: Llanerch Press.
  • Balfour-Melville, E. M. W. (1954). Edward III and David II. London: G. Philip.
  • Beam, Amanda (2008). The Balliol Dynasty, 1210–1364. Edinburgh: John Donald.
  • Campbell, James (1965). "England, Scotland and the Hundred Years War in the fourteenth century". In in J. R. Hale; J. R. L. Highfield; B. Smalley. Europe in the Late Middle Ages. London: Faber and Faber.
  • Dalrymple, David (1776–79). Annals of Scotland: From the Accession of Malcolm III Surnamed Canmore to the Accession of Robert I. London: J. Murray.
  • Nicholson, Ranald (1965). Edward III and the Scots: The Formative Years of a Military Career, 1327–1335. London: Oxford University Press.
  • Paterson, R. C. Edward Balliol, in Military History, April, 2003.
  • Ramsay, J. H., Edward Balliol's Scottish Campaign in 1347, in English Historical Review, vol. 25 1910.
  • Ramsay, James H. (1913). Genesis of Lancaster; or, The Three Reigns of Edward II, Edward III and Richard II, 1307–1399. Oxford: Clarendon Press.
  • Reid, R. C., Edward de Balliol, in Transactions of the Dumfriesshire and Galloway Antiquarian and Natural History Society, vol. 35 1956-7.
  • Summerson, Henry; Trueman, Michael; Harrison, Stuart (1998), "Brougham Castle, Cumbria", Cumberland and Westmorland Antiquarian and Archaeological Society Research *Series, Cumberland and Westmorland Antiquarian and Archaeological Society (8).
  • Webster, B., Scotland without a King, 1329–1341, in Medieval Scotland, Crown, Lordship and Community, ed A. Grant and K. J. Stringer, 1993.
  • Webster, Bruce. "Balliol, Edward". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Edward Balliol στο Wikimedia Commons