Όιγκεν Στάιναχ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Eugen Steinach (Γερμανικά) |
Γέννηση | 28 Ιανουαρίου 1861[1] Hohenems |
Θάνατος | 14 Μαΐου 1944[1] Territet |
Χώρα πολιτογράφησης | Αυστρία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Εκπαίδευση | διδάκτωρ ιατρικής |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Γενεύης Πανεπιστήμιο της Βιέννης |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | σεξολόγος φυσιολόγος |
Εργοδότης | Πανεπιστήμιο του Καρόλου |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Βραβεύσεις | Βραβείο Λίμπεν (1909) |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Όιγκεν Στάιναχ (28 Ιανουαρίου 1861 – 14 Μαΐου 1944) ήταν Αυστριακός φυσιολόγος και πρωτοπόρος στην ενδοκρινολογία. Ο Στάιναχ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανακάλυψη της σχέσης μεταξύ των ορμονών του φύλου (οιστρογόνο και τεστοστερόνη) και των ανθρώπινων φυσικών αναγνωριστικών.[2]
Ο Στάιναχ γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1861,[3] στο Χόενεμς, στην κομητεία του Τιρόλου, στην Αυστριακή Αυτοκρατορία.[4] Η οικογένειά του ήταν εύπορη και είχε εξέχουσα θέση στις εβραϊκές υποθέσεις στο Χόενεμς για αρκετές γενιές.[4] Ο πατέρας του και ο παππούς του ήταν και οι δύο γιατροί. Ο πατέρας του σπούδασε υπό τον Ερνστ Βίλχελμ φον Μπρίκε, κορυφαίο Γερμανό φυσιολόγο.[5]
Ο Στάιναχ ήταν φυσιολόγος, ερευνητής ορμονών και καθηγητής βιολογίας, που έγινε Διευθυντής του Βιολογικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας Επιστημών της Βιέννης το 1912, τη χρονιά κατά την οποία διεξήγαγε πειράματα στη μεταμόσχευση όρχεων ενός αρσενικού ινδικού χοιριδίου σε ένα θηλυκό και στον ευνουχισμό του αρσενικού.[6] Η έκκριση των όρχεων, γνωστή πλέον ως τεστοστερόνη, είχε ως αποτέλεσμα το θηλυκό ινδικό χοιρίδιο να αναπτύξει αρσενική σεξουαλική συμπεριφορά, όπως να καβαλήσει τον σύντροφο. Αυτό οδήγησε τον Στάιναχ να διατυπώσει τη θεωρία ότι οι εκκρίσεις του αδένα ήταν υπεύθυνες για τη σεξουαλικότητα.[7]
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Στάιναχ προσπάθησε να αλλάξει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των ομοφυλόφιλων ανδρών μεταμοσχεύοντας όρχεις στο σώμα τους. Το 1923 παρήγγειλε μια ταινία για αυτό το έργο.[8]
Ανέπτυξε την «επέμβαση Στάιναχ» ή «αγγειοσύνδεση Στάιναχ», οι στόχοι της οποίας ήταν να μειώσει την κόπωση και τις συνέπειες της γήρανσης και να αυξήσει τη συνολική ευρωστία και τη σεξουαλική ισχύ στους άνδρες. Αποτελούνταν από μισή (μονόπλευρη) βαζεκτομή, για την οποία ο Στάιναχ θεωρούσε ότι θα μετατόπιζε την ισορροπία από την παραγωγή σπέρματος προς την αυξημένη παραγωγή ορμονών στον προσβεβλημένο όρχι.[9][10]
Οι διάσημοι χειρούργοι Στάιναχ τη δεκαετία του 1920 και του 1930 ήταν οι Βίκτωρ Μπλουμ, Ρόμπερτ Λιχτενστέρν και Νόρμαν Χερ.
Η διαδικασία αργότερα απαξιώθηκε, αλλά ακόμη και στο απόγειο της δημοτικότητάς της υπήρχαν ιατροί σκεπτικιστές όπως ο Μόρρις Φισμπάιν, ο οποίος επιμελήθηκε το Περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης (Journal of the American Medical Association) και το 1927 παρομοίασε τις θεραπείες αναζωογόνησης με την εύρεση χρυσού: κάποτε η «κραυγή του «χρυσό, χρυσό» καταλήφθηκε από λάτρεις του Στάιναχ και διάσημοι ηθοποιοί, γιατροί και χρηματοδότες έκαναν τις εγχειρήσεις, οι εφημερίδες ανέφεραν τις καλές ειδήσεις τους και υπήρξε μια επιπλέον βιασύνη υποψηφίων. Το μυθιστόρημα της Γερτρούδη Άθερτον το 1922 Μαύρα Βόδια περιλαμβάνει μια φανταστική ενδοκρινική θεραπεία, που αποδίδεται στο μυθιστόρημα στον Στάιναχ. Ο Ουίλιαμ Μπάλτερ Γέιτς είχε ένα ξέσπασμα λυρικής ποίησης και μια «δεύτερη εφηβεία», αφού ο Χερ του έκανε την επέμβαση του Στάιναχ στις 6 Απριλίου 1934.[11]
Ο Στάιναχ έλαβε έξι υποψηφιότητες για το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας από το 1921 έως το 1938, αν και δεν έλαβε ποτέ το βραβείο.[12]
Ο Στάιναχ συνεργάστηκε με τον σεξολόγο Μάγκνους Χίρσφελντ, για να αναπτύξει αυτό που τελικά θα γινόταν μία χειρουργική επέμβαση για τρανσέξουαλ.[13] Ο πειραματικός ρόλος του Στάιναχ στον προσδιορισμό της σχέσης μεταξύ των ορμονών του φύλου (οιστρογόνο και τεστοστερόνη) και των ανθρώπινων φυσικών αναγνωριστικών, είχε σημαντικές συνέπειες για τη χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου και τη θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης.[2] Πράγματι, αυτή η πειραματική επιστήμη βρισκόταν τότε στα σπάργανά της στη Βιέννη και αναπτύχθηκε σε μια περίοδο 20 ετών με ημιτελή ανθρώπινο πειραματισμό, προτού δύο μέλη του Ινστιτούτου Σεξολογίας του Χίρσφελντ (Λούντβιγκ Λέβι-Λεντς και Φέλιξ Αμπραχάμ) πραγματοποιήσουν την πρώτη πλήρη χειρουργική επέμβαση αλλαγής ανδρικού σε γυναικείο φύλου σε έναν Γερμανό πολίτη, την Ντόρα Ρίχτερ (γεννημένη ως Ρούντολφ Ρίχτερ) το 1931.[13]
Πέθανε στις 14 Μαΐου 1944, κατά τη διάρκεια της εξορίας στην Ελβετία.[14] Ο Χάρι Μπέντζαμιν, σε μια νεκρολογία τον Ιούνιο του 1944 για τον συνάδελφό του, απέδωσε τη μελαγχολία των τελευταίων χρόνων του στην αναγκαστική εξορία του στη Ζυρίχη και την «άδικη κριτική» της αναζωογόνησής του και τόνισε την «τεράστια ώθηση», που είχε το έργο του για τους βιοχημικούς, για να ασχοληθούν με όλους τους ενδοκρινείς αδένες.[15]