Τα όρια ταχύτητας στην οδική κυκλοφορία, όπως χρησιμοποιούνται στις περισσότερες χώρες, καθορίζουν τη νόμιμη μέγιστη ταχύτητα με την οποία μπορούν να κινούνται τα οχήματα σε μια δεδομένη οδό.[1] Τα όρια ταχύτητας υποδεικνύονται γενικά σε μια πινακίδα κυκλοφορίας που αντικατοπτρίζει τη μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα, εκφρασμένη σε χιλιόμετρα ανά ώρα (km/h) ή μίλια ανά ώρα (mph) ή και τα δύο. Τα όρια ταχύτητας καθορίζονται συνήθως από τα νομοθετικά όργανα των εθνικών ή τοπικών κυβερνήσεων και επιβάλλονται από τις εθνικές ή περιφερειακές αστυνομικές και δικαστικές αρχές. Τα όρια ταχύτητας μπορεί επίσης να είναι μεταβλητά ή σε ορισμένα σημεία να μην υπάρχουν, όπως στο μεγαλύτερο μέρος του Αούτομπαν στη Γερμανία.[2]
Το πρώτο αριθμητικό όριο ταχύτητας για τα αυτοκίνητα ήταν το όριο των 10 mph (16 km/h) που εισήχθη στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1861.[3] Σύμφωνα με τον ΚΟΚ του 2007 που ως επί το πλείστον βρίσκεται ακόμη σε ισχύ, η μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα στους αυτοκινητοδρόμους είναι τα 130 km/h, σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας km/h, σε οδούς εκτός κατοικημένων περιοχών 90 km/h και εντός κατοικημένης περιοχής 50 km/h, εκτός και αν υποδεικνύεται διαφορετικά.[4]
Από το 2018, το υψηλότερο γνωστό όριο ταχύτητας στον κόσμο είναι τα 160 km/h (99 mph), που εφαρμόζεται σε δύο αυτοκινητόδρομους στα ΗΑΕ.[5] Τα όρια ταχύτητας και η απόσταση ασφαλείας επιβάλλονται ανεπαρκώς στα ΗΑΕ, ειδικά στον αυτοκινητόδρομο Άμπου Ντάμπι προς Ντουμπάι – γεγονός που οδηγεί σε επικίνδυνη κυκλοφορία, σύμφωνα με ταξιδιωτική οδηγία της γαλλικής κυβέρνησης.[6]
Το 2021, ο ΠΟΥ εκτιμά ότι περίπου 1.3 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από τροχαία ατυχήματα κάθε χρόνο.[7]