Αδερφοί Ταβιάνι
Ο Πάολο Ταβιάνι (8 Νοεμβρίου 1931 - 29 Φεβρουαρίου 2024) και ο Βιτόριο Ταβιάνι (20 Σεπτεμβρίου 1929 - 15 Απριλίου 2018), γνωστοί ως αδερφοί Ταβιάνι, ήταν Ιταλοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι που συνεργάστηκαν σε σημαντικές παραγωγές.
Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1977, οι αδερφοί Ταβιάνι κέρδισαν τον Χρυσό Φοίνικα και το βραβείο FIPRESCI για την ταινία Πατέρας αφέντης. Στο ίδιο φεστιβάλ το 1982 κέρδισαν το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής (Grand Prix du Jury) για την ταινία Η νύχτα του Σαν Λορέντζο (La notte di San Lorenzo). Το 2012 κέρδισαν τη Χρυσή Άρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την ταινία Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννημένοι στο χωριό Σαν Μινιάτο της Τοσκάνης, τα αδέρφια Ταβιάνι ξεκίνησαν μια διαφορετική καριέρα. Ο Βιτόριο σπούδασε Νομική και ο Πάολο Μουσικολογία και Ιστορία της Τέχνης.[1] Ξεκίνησαν την καριέρα τους ως δημοσιογράφοι. Το 1960 μπήκαν στον κόσμο του κινηματογράφου και ασχολήθηκαν με τη σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ. Σκηνοθέτησαν με τον Joris Ivens το ντοκιμαντέρ L'Italia non è un paese povero (Η Ιταλία δεν είναι μια φτωχή χώρα). Συνέχισαν, μαζί με τον Βαλεντίνο Ορσίνι, με την σκηνοθεσία των ταινιών Un uomo da bruciare (1962, A Man to Burn) και I fuorilegge del matrimonio (1963, Outlaws of Love).
Η πρώτη τους αυτόνομη ταινία ήταν το I sovversivi (The Subversives, 1967), με την οποία προέβλεψαν τα γεγονότα του 1968. Οι αδερφοί Ταβιάνι απέκτησαν διεθνή προσοχή με τον ηθοποιό Τζιάν Μαρία Βολοντέ και την ταινία Sotto il segno dello scorpione (Under the Sign of Scorpio, 1969), στην οποία παρατηρούνται αποσπάσματα του Μπρεχτ, του Παζολίνι και του Γκοντάρ.
Το 1971 συμετείχαν στην εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης της Ιταλίας ενάντια του αστυνομικού επιτρόπου του Μιλάνου, Λουίτζι Καλαμπρέζι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό L'espresso.
Το επαναστατικό ύφος τους παρουσιάζεται στις ταινίες Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκκορα (1971), διασκευή του μυθιστορήματος του Τολστόι, The Divine and the Human, ταινία που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους κριτικούς κινηματογράφου, και στην Αλονζανφάν (1974), στην οποία ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι έχει τον ρόλο ενός πρώην επαναστάτη ο οποίος υπηρέτησε για μεγάλο διάστημα στην φυλακή και τώρα βλέπει την ιδεαλιστική νιότη του υπό μια πιο ρεαλιστική οπτική, ενώ παρόλα αυτά μπλέκεται σε μια νέα επιχείρηση στην οποία δεν πιστεύει πλέον.
Η επόμενη ταινία τους Πατέρας αφέντης (1977, Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών), βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γκαβίνο Λέντα, περιγράφει τον αγώνα ενός βοσκού της Σαρδηνίας απέναντι στους σκληρούς κανόνες της πατριαρχικής κοινωνίας. Στην ταινία Το λιβάδι (1979) υπάρχουν μη ρεαλιστικές αναφορές ενώ η ταινία Η νύχτα του Σαν Λορέντζο (1982) αφηγείται, με έναν αφηγηματικό τρόπο, ένα περιθωριακό γεγονός στην Τοσκάνη κατά τις ημέρες πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια κάποιων χωρικών. Η ταινία βραβεύτηκε με το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες.
Η ταινία Χάος (1984)[2] - ακόμα μια λογοτεχνική διασκευή - είναι μια όμορφη και ποιητική ταινία υπό την μορφή επεισοδίων, βασισμένη στο μυθιστόρημα Short Stories for a year του Λουίτζι Πιραντέλο. Στην ταινία Il sole anche di notte (1990), οι Αδερφοί Ταβιάνι μετέφεραν στην Νάπολη του 18ου αιώνα την ιστορία από το βιβλίο του Τολστόι Πατέρας Σέργιος.
Από τότε και έπειτα, η έμπνευση των αδερφών Ταβιάνι αποδείχθηκε ασταθής. Επιτυχίες όπως το Le affinità elettive (1996, μυθιστόρημα του Γκαίτε) και μια προσπάθεια να προσελκύσουν το διεθνές κοινό όπως το Good morning Babilonia (1987), για τους πρωτοπόρους της ιστορίας του κινηματογράφου, εναλλάσσονται με λιγότερο σημαντικές ταινίες όπως το Fiorile (1993) και το Tu ridi (1996), εμπνευσμένες από τους χαρακτήρες και τα διηγήματα του Πιραντέλο.
Στη δεκαετία του 2000, τα αδέλφια Ταβιάνι στράφηκαν με επιτυχία στη σκηνοθεσία τηλεοπτικών ταινιών και μίνι σειρών, όπως η Ανάσταση του Λέον Τολστόι (2001) και η Λουίζα Σανφελίτσε του Αλέξανδρου Δουμά (2004), καθώς και η ταινία La masseria delle allodole (2007), που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου στην κατηγορία «Berlinale Special».
Η ταινία τους Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει[3] κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου τον Φεβρουάριο του 2012. Η ταινία επιλέχθηκε επίσης ως η ιταλική συμμετοχή για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στα 85α Βραβεία Όσκαρ, αλλά δεν μπήκε στην τελική λίστα. Επίσης, βραβεύτηκαν με Χρυσό Φοίνικα για την ταινία Πατέρας αφέντης.[4]
Η σύζυγος του Πάολο Ταβιάνι, Λίνα Νέρλι Ταβιάνι, υπήρξε σχεδιάστρια ρούχων σε πολλές από τις ταινίες τους.
Το 2015 ανακηρύχθηκαν επίτιμοι διδάκτορες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.[5]
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 15 Απριλίου 2018, ο Βιτόριο Ταβιάνι πέθανε στη Ρώμη μετά από μακρά ασθένεια σε ηλικία 88 ετών.[6]
Ο Πάολο Ταβιάνι πέθανε μετά από σύντομη ασθένεια στη Ρώμη, στις 29 Φεβρουαρίου 2024, σε ηλικία 92 ετών.[7]
Φιλμογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ως σκηνοθέτες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 1954 Σαν Μινιάτο Ιούλης ’44 (μικρού μήκους)
- 1960 L'Italia non è un paese povero (ντοκιμαντέρ)
- 1962 Ένας άντρας στην πυρά
- 1964 L'Italia con Togliatti (ντοκιμαντέρ μικρού μήκους)
- 1967 Παράνομοι του έρωτα
- 1972 Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκκορα
- 1974 Αλονζανφάν
- 1977 Πατέρας αφέντης
- 1979 Το λιβάδι
- 1982 Η νύχτα του Σαν Λορέντζο
- 1984 Χάος
- 1987 Καλημέρα Βαβυλωνία
- 1990 Il sole anche di notte
- 1993 Fiorile
- 1996 Οι εκλεκτικές συγγένειες
- 1998 Tu ridi
- 2004 Λουίζα, το μυστικό μιας όμορφης γυναίκας
- 2007 La masseria delle allodole
- 2012 Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει
- 2015 Θαυμάσιος Βοκάκιος
- 2017 Una questione privata
Ως σεναριογράφοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- San Miniato, luglio '44 (with Valentino Orsini and Cesare Zavattini, 1954)
- Un uomo da bruciare (with Valentino Orsini, 1962)
- I fuorilegge del matrimonio (with Lucio Battistrada, Giuliani G. De Negri, Renato Niccolai and Valentino Orsini, 1963)
- I sovversivi (1967)
- Sotto il segno dello scorpione (1969)
- San Michele aveva un gallo (based on a story by Leo Tolstoy, 1972)
- Allonsanfàn (1973)
- Padre padrone (based on a book by Gavino Ledda, 1977)
- Il prato (with Gianni Sbarra, 1979)
- La notte di San Lorenzo (with Giuliani G. De Negri and Tonino Guerra, 1982)
- Kaos (based on short stories by Luigi Pirandello, 1984)
- Good Morning, Babylon (with Tonino Guerra, 1987)
- Il sole anche di notte (with Tonino Guerra, based on a novel by Tolstoy, 1990)
- Fiorile (with Sandro Petraglia, 1993)
- Le affinità elettive (based on a novel by Goethe, 1996)
- Tu ridi (based on short stories by Pirandello, 1998)
- Resurrezione (based on a novel by Tolstoy, 2001)
- Luisa Sanfelice (based on a novel by Alexandre Dumas, père, 2004)
- Una questione privata (based on a novel by Beppe Fenoglio, 2017)
Βραβεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 1977: Palme d'or στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για την ταινία Padre Padrone - Father and Master.
- 1977: Grand Prix για την ταινία Padre Padrone - Father and Master, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.
- 1978: Special David di Donatello για την ταινία Padre Padrone - Father and Master.
- 1982: Grand Prix στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για την ταινία The Night of the Shooting Stars.
- 1983: David di Donatello Καλύτερης Ταινίας - David di Donatello Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την ταινία The Night of the Shooting Stars.
- 1984: Italian Golden Globes Golden Globe Καλύτερης Ταινίας για την The Night of the Shooting Stars.
- 1985: Italian Golden Globes Golden Globe Καλύτερης Ταινίας για την Kaos.
- 1985: David di Donatello Καλύτερης Ταινίας για την Kaos.
- 1986: Leone d'Oro (Golden Lion) Life Career του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βιέννης.
- 2002: Golden St. George στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας.
- 2005: Italian Golden Globes Career Prize
- 2007: Efebo d'oro για την ταινία La Masseria delle Allodole.
- 2008: Laurea Honoris Causa in "Cinema, Theatre and Multimedia Production" από το Τμήμα Λογοτεχνίας και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Πίζας.
- 2012: Golden Bear και Prize of the Ecumenical Jury - Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για την ταινία Caesar Must Die.
- 2012: David di Donatello Καλύτερης Ταινίας - David di Donatello Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την ταινία Caesar Must Die.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Σύντομο Βιογραφικό των Paolo και Vittorio Taviani» (PDF). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «Το διαχρονικό φιλμ των αδερφών Ταβιάνι: «Χάος»». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Πατέρας αφέντης». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Το ΑΠΘ τιμά τους πρωτοπόρους μαέστρους του Ιταλικού Κινηματογράφου Paolo και Vittorio Taviani». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ https://www.dailythess.gr/pethane-o-vitorio-taviani/. Missing or empty
|title=(βοήθεια) - ↑ «Morto Paolo Taviani, maestro di cinema con il fratello Vittorio». la Repubblica (στα Ιταλικά). 29 Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2024.