Αικατερίνη Ντολγκορούκοβα

Αικατερίνη Ντολγκορούκοβα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Екатери́на Миха́йловна Долгору́кова (Ρωσικά)
Γέννηση2ιουλ. / 14  Νοεμβρίου 1847γρηγ. ή 1847[1]
Κυβερνείο Βολυνίας
Θάνατος15  Φεβρουαρίου 1922[2][3][4] ή 1922[1]
Νίκαια
Τόπος ταφήςRussian Orthodox Cemetery in Nice
ΨευδώνυμοVictor Laferté[5]
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[6]
Ρωσικά[6]
ΣπουδέςSmolny Institute for Noble Maidens
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΚυρία επί των τιμών[7]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΑλέξανδρος Β' της Ρωσίας (1880–1881)[8][9]
ΤέκναΓεώργιος Αλεξάνδροβιτς Γιουριέφσκι
Όλγα Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας
Prince Boris Yourievsky[10]
Αικατερίνη Γιουριέβσκαγια[10][8]
ΓονείςMikhail Dolgorukov και Vera Vishnevskaya
ΑδέλφιαVasily Dolgorukov
Mikhail Dolgorukov
Mariya Dolgorukova
ΟικογένειαHouse of Dolgorukov
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η πριγκίπισσα Αικατερίνη Μιχαήλοβνα Ντολγκορούκοβα, ρωσικά: Екатери́на Миха́йловна Долгору́кова‎‎(14 Νοεμβρίου [Π.Η.: 2 Νοεμβρίου] 1847 – 15 Φεβρουαρίου 1922) ήταν Ρωσίδα αριστοκράτισσα, κόρη του πρίγκιπα Μιχαήλ Ντολγκορούκοβ και της Βέρας Βισνέφσκαγιας.

Η Αικατερίνη ήταν μακροχρόνια ερωμένη του Τσάρου Αλεξάνδρου Β ́ και αργότερα, ως η μοργανατική σύζυγός του, έλαβε τον τίτλο της Πριγκίπισσας Γιουριέφσκαγιας (ρωσικά: Светлейшая княгиня Юрьевская‎‎).

Ο Αλέξανδρος Β΄ και η Αικατερίνη είχαν ήδη τρία τέκνα, όταν έκαναν έναν μοργανατικό γάμο στις 18 Ιουλίου [Π.Η.: 6 Ιουλίου] 1880, έπειτα από το τέλος της συζύγου του Αυτοκράτορα, της Mαρίας της Έσσης (Μαρίας Αλεξάντροβνας), στις 3 Ιουνίου [Π.Η.: 22 Μαΐου] 1880. Ένα τέταρτο παιδί είχε αποβιώσει νήπιο. Μετά τη δολοφονία του Αλεξάνδρου Β΄ στις 13 Μαρτίου [Π.Η.: 1 Μαρτίου] 1881 από μέλη της Λαϊκής Θέλησης (Narodnaya Volya), η Αικατερίνη έμεινε χήρα.[11]

Η καταγωγή της

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του πρίγκιπα Μιχαήλ Μιχαηλόβιτς Ντολγκορούκοβ (1816-1865) και της συζύγου του Βέρας Γκαβρίλοβνας Βισνέφσκαγιας (1820-1867).[12] Είχε μια μικρότερη αδελφή, την πριγκίπισσα Μαρία Μιχαήλοβνα Ντολγκορούκοβα, κόμισσα φον Μπεργκ (1850-1907). Η Αικατερίνη ήταν άμεση απόγονος της Αναστασίας Ρομάνοβας (απεβ. 1655), συζύγου του πρίγκιπα Μπόρις Μιχαήλοβιτς Λύκοβ-Ομπολένσκι (απεβ. 1648), ενός από τους Επτά Βογιάρους του 1610. Η Αναστασία ήταν κόρη του Νικίτα Ρομάνοβιτς (ρωσικά: Никита Романович, γενν. π. 1522 - 23 Απριλίου 1586), γνωστού επίσης ως Νικίτα Ρομάνοβιτς Ζαχάργιν-Γιουρίεβ, ο οποίος ήταν ένας εξέχων βογιάρος της Τσαρικής Ρωσίας. Ο εγγονός αυτού Μιχαήλ Α ́ (Τσάρος 1613-1645) ίδρυσε τη Δυναστεία των Ρομάνοφ των Ρώσων Τσάρων. Έτσι η Αναστασία ήταν θεία του Μιχαήλ Α ́ Τσάρου της Ρωσίας και ανιψιά της Αναστασίας Ρωμάνοβνας Ζαχάργινας-Γιουρίεβνας Τσαρίνας της Ρωσίας.[13]

Η εμφάνισή της

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένας της εποχής της περιέγραψε τη νεαρή Αικατερίνη ως "μεσαίου ύψους, μία κομψή μορφή, με μεταξένιο φιλντισένιο δέρμα, με μάτια μιας φοβισμένης γκαζέλας, ένα αισθησιακό στόμα και ανοιχτές καστανές πλεξίδες".[14]

Ο ανιψιός τού συζύγου της, ο Αλέξανδρος Μιχαήλοβιτς μεγάλος δούκας της Ρωσίας, έγραψε: "[Δεν μπορούσα] να βγάλω τα μάτια μου από αυτήν: μου άρεσε η θλιβερή έκφραση του όμορφου προσώπου, της και η λάμψη των πλούσιων ξανθών μαλλιών της".[15]

Μερικοί αυλικοί περιέγραψαν την Αικατερίνη ως "λαϊκή και άσχημη". Ο Κονσταντίν Πομπεντονόστσεφ έγραψε ότι "τα μάτια, από μόνα τους, θα ήταν ελκυστικά, υποθέτω, αλλά η ματιά της δεν έχει βάθος: το είδος στο οποίο η καθαρότητα και η απλότητα συναντούν το άψυχο και το ηλίθιο ... " [16]

Ερωμένη του Αλεξάνδρου Β ́

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αυτοκράτορας Αλέξανδρος Β΄ και η πριγκίπισσα Αικατερίνη Ντολγκορούκοβα με τα παιδιά τους Γεωργία και Όλγα.

Το 1859 η Αικατερίνη γνώρισε τον Αλέξανδρο Β ́, όταν αυτός επισκέφθηκε την ιδιοκτησία του πατέρα της. Στην 150η επέτειο της νίκης του Πέτρου Α΄ του Μεγάλου επί του Καρόλου ΙΒ΄ της Σουηδίας, παρατηρούσε στρατιωτικές επιδείξεις κοντά στη Πολτάβα.[17] Αργότερα συλλογίστηκε: "Σε γνώρισα όταν δεν ήσουν καν έντεκα, αλλά από τότε γίνεσαι όλο και πιο όμορφη κάθε χρόνο".[18]

Μετά το τέλος του πένητα πατέρα της, η Αικατερίνη και η αδελφή της Μαρία στάλθηκαν στο Ινστιτούτο Σμόλνι των Ευγενών Κοριτσιών στη Αγία Πετρούπολη, ένα σχολείο για ευγενούς καταγωγής κορίτσια. Η μητέρα της απευθύνθηκε στον Υπουργό της Αυλής κόμη Νικολάι Άντλερμπεργκ, ο οποίος κανόνισε ο Αλέξανδρος Β΄ να πληρώσει για την εκπαίδευσή τους και γι' αυτή των τεσσάρων αρρένων αδελφών τους.[18]

Το φθινόπωρο του 1864 ο Αλέξανδρος Β΄ συναντήθηκε με την 16χρονη Κάθριν στο Ινστιτούτο Σμόλνι σε επίσημη επίσκεψη.[19] Την επισκέφτηκε στο σχολείο και την πήγε για περίπατο και βόλτα με άμαξα. Η Αικατερίνη είχε φιλελεύθερες απόψεις, που σχηματίστηκαν εν μέρει από την εποχή της στο σχολείο, και τις συζήτησε μαζί του.[1] Αργότερα αυτός κανόνισε εκείνη να γίνει κυρία των τιμών τής συζύγου του, η οποία υπέφερε από φυματίωση.[14]

Η Αικατερίνη αγαπούσε τον Αυτοκράτορα και απολάμβανε να είναι στην ευχάριστη παρέα του, αλλά δεν ήθελε να γίνει κάποια από μια σειρά ερωμένων. Αν και η μητέρα της και η διευθύντρια του Ινστιτούτου Σμόλνι την ενθάρρυναν να αξιοποιήσει την ευκαιρία να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής της και της οικογένειάς της, η Αικατερίνη και ο Αλέξανδρος Β΄ δεν έγιναν πραγματικά στενοί φίλοι μέχρι τον Ιούλιο του 1866, όταν αυτή έδειξε τη συμπόνια της για τον Αυτοκράτορα μετά το τέλος τού μεγαλύτερου γιού του Νικολάου Αλεξανδρόβιτς Τσάρεβιτς της Ρωσίας, και μετά από μια απόπειρα δολοφονίας του. Η μητέρα της είχε αποβιώσει δύο μήνες πριν. Εκείνη τη νύχτα, όπως αναφέρει αργότερα στα απομνημονεύματά της, ο παντρεμένος Αυτοκράτορας της είπε: "Τώρα είσαι η μυστική μου σύζυγος. Ορκίζομαι ότι αν μείνω κάποτε ελεύθερος [χήρος], θα σε νυμφευτώ". [19] [20]

Η Αικατερίνη ως έφηβη.

Ο Αλέξανδρος Β΄ επέμενε η Κάθριν και τα παιδιά τους να μείνουν κοντά του. Την έβλεπε τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα[21], όταν την συνόδευε η αστυνομία σε ένα ιδιωτικό διαμέρισμα στο Χειμερινό Ανάκτορο[22] και έγραφαν ο ένας στον άλλον καθημερινά[21], και κάποτε αρκετές φορές την ημέρα, συζητώντας συχνά την ευχαρίστηση που βρίσκουν στο να κάνουν έρωτα. Σε μια επιστολή 28 σελίδων, που γράφτηκε όταν η Αικατερίνη ήταν έγκυος, ζητά από τον Αυτοκράτορα να παραμείνει πιστός σε αυτήν "διότι ξέρω ότι είσαι ικανός σε μια στιγμή όταν θέλεις να το κάνεις, να ξεχάσεις ότι επιθυμείς μόνο εμένα, και να πας και να το κάνεις με άλλη γυναίκα".[23] Ο Αλέξανδρος Β ́ σχεδίασε την Αικατερίνη γυμνή, [2] της νοίκιασε ένα μέγαρο στην Αγία Πετρούπολη, [2] και την σκεπτόταν συνεχώς.

Ο Αλέξανδρος Β ́ και η Αικατερίνη έκαναν πολλά, για να κρύψουν τη σχέση τους. Ποτέ δεν υπέγραψαν τις μεταξύ τους επιστολές με τα αληθινά τους ονόματα, και χρησιμοποιούσαν την κωδική λέξη "bingerle" για να αναφέρουν την ερωτική πράξη. [23] Όταν έμεινε έγκυος στο τρίτο παιδί της, τον Μπόρις, τον Φεβρουάριο του 1876, η Αικατερίνη επέμεινε να μεταφερθεί στο Χειμερινό Ανάκτορο, όπου γέννησε στα δωμάτια του Αυτοκράτορα, αλλά το μωρό μεταφέρθηκε πίσω στην ιδιωτική κατοικία της Αικατερίνης, ενώ αυτή ανέκαμπτε από τη γέννα στα δωμάτια του Αυτοκράτορα για εννέα ημέρες. Ο Μπόρις κρύωσε και απεβίωσε λίγες εβδομάδες αργότερα.[24]

Η οικογένεια του Αλέξανδρου Β ́ και η Αυλή δεν ενέκριναν τη σχέση τους. Η Αικατερίνη κατηγορήθηκε ότι σχεδίαζε να γίνει αυτοκράτειρα, και ότι επηρέαζε τον Αλέξανδρο Β΄ προς τον φιλελευθερισμό. Υποτίθεται ότι είχε σχέση με ασυνείδητους επιχειρηματίες.[25] Στις 1 Μαρτίου 1880 έγινε έκρηξη στην τραπεζαρία του Χειμερινού Ανακτόρου. Ο Αλέξανδρος Β΄ έτρεξε επάνω στα δωμάτια της Αικατερίνης, φωνάζοντας "Κάτια, αγαπητή μου Κάτια!" Ο κουνιάδος του Αλεξάνδρου Β΄, ο Αλέξανδρος πρίγκιπας της Έσσης και του Ρήνου, θύμωσε που ο Αυτοκράτορας ξέχασε την Αυτοκράτειρα Μαρία της Έσσης, η οποία ήταν επίσης στο Ανάκτορο, και θα μπορούσε να είχε τραυματιστεί από την απόπειρα δολοφονίας. [26]

Φοβούμενος ότι η ερωμένη του θα μπορούσε να γίνει στόχος δολοφόνων, ο Αλέξανδρος Β΄ μετακίνησε την Αικατερίνη και τα παιδιά τους στον τρίτο όροφο του Χειμερινού Ανακτόρου τον χειμώνα του 1880. Οι αυλικοί διέδιδαν ιστορίες ότι η Αυτοκράτειρα που αργοπέθαινε, αναγκαζόταν να ακούει τον θόρυβο των παιδιών της Αικατερίνης που κινούνταν επάνω από το κεφάλι της, αλλά τα δωμάτια της Μαρίας της Έσσης και της Αικατερίνης ήταν πολύ μακριά. [27] Αν και ο Αυτοκράτορας ήταν άπιστος πολλές φορές στο παρελθόν, η σχέση του με την Αικατερίνη άρχισε όταν η Αυτοκράτειρα, η οποία είχε οκτώ παιδιά, σταμάτησε να έχει ερωτική επαφή με τον σύζυγό της, μετά από συμβουλή των ιατρών της.[23] Όταν η Αυτοκράτειρα ζήτησε να συναντήσει τα παιδιά του από την Αικατερίνη, ο Αυτοκράτορας έφερε τα δύο μεγαλύτερα παιδιά, τον Γεώργιο και την Όλγα, στο κρεβάτι της Αυτοκράτειρας και αυτή φίλησε και ευλόγησε τα δύο παιδιά. Ο Αυτοκράτορας και η σύζυγός του δάκρυζαν κατά τη διάρκεια της συνάντησης.[24]

Ο γάμος με τον Αλέξανδρο Β ́

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λίγο μετά το τέλος της Μαρίας της Έσσης, ο Αλέξανδρος Β΄ αποφάσισε να νυμφευτεί την Αικατερίνη. Όταν η Αυτοκράτειρα απεβίωσε στις 22 Μαΐου, αυτός έγραψε: "η διπλή μου ζωή τελειώνει σήμερα. Λυπάμαι, αλλά αυτή [η Αικατερίνη] δεν κρύβει τη χαρά της. Μιλά αμέσως για την νομιμοποίηση της κατάστασής μας: αυτή η δυσπιστία με σκοτώνει. Θα κάνω τα πάντα για εκείνη, αλλά όχι ενάντια στο εθνικό συμφέρον". [28] Στις 23 Μαΐου αποφάσισε να νυμφευτεί την Αικατερίνη, μόλις τελειώσει η περίοδος πένθους. Υποσχέθηκε να την στέψει αυτοκράτειρα στις 1 Αυγούστου 1881.[1] Της έδωσε τον τίτλο της Γαληνοτάτης Πριγκίπισσας Γιουριέφσκαγιας και νομιμοποίησε τα παιδιά τους, αλλά όρισε ότι δεν είχαν δικαίωμα στον θρόνο, ως παιδιά ενός μοργανατικού γάμου. [29]

Ο γάμος του Αλεξάνδρου Β΄ και της Αικατερίνης ήταν εξαιρετικά αντιδημοφιλής στο ρωσικό κοινό. Ο πατήρ Μπαζένοφ, ο οποίος ήταν μάρτυρας στον γάμο τού Αλεξάνδρου Β΄ με τη Μαρία της Έσσης, αρνήθηκε να είναι μάρτυρας στον γάμο του με την Αικατερίνη. Ο φίλος του από την παιδική ηλικία, ο Άντλερμπεργκ, προσπάθησε να τον "απογοητεύσει, αναφερόμενος στη δυσάρεστη εντύπωση που θα έκανε, αν δεν περίμενε έναν χρόνο μετά το τέλος της Αυτοκράτειρας".[30] Η Ντάρια Τίτσεβα, κάποτε κυρία των τιμών της Μαρίας της Έσσης, παραιτήθηκε από την θέση της στην Αυτοκρατορική Αυλή. Έδωσε την παραίτησή της στην Αλεξάνδρα Τόλσταγια, επειδή "δεν μπορώ να υποσχεθώ αν θα κάνω δημόσια σκηνή, και αν θα φτύσω στο πρόσωπο της πριγκίπισσας Γιουριέφσκαγιας στην πρώτη ευκαιρία". [31] Ο Κονσταντίν Πομπεντονόστσεφ, ένας αυλικός, έγραψε, "Πόσο με ενοχλεί να τη βλέπω στη θέση της αγαπημένης, σοφής και ευγενικής Αυτοκράτειρας!"[16]

Η οικογένεια του Αλεξάνδρου Β΄ ήταν θυμωμένη με το γάμο του με την Αικατερίνη. Η μοναδική του νόμιμη κόρη και αγαπημένο παιδί, η Μαρία Αλεξάντροβνα μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας, του έγραψε: "Προσεύχομαι να μπορέσω εγώ και τα μικρά μου αδέλφια, τα οποία ήταν ιδιαίτερα κοντά στη μαμά, να σας συγχωρήσω μία ημέρα". [32] Η κουνιάδα του, η Καικιλία του Μπάντεν, δήλωσε: "Δεν θα αναγνωρίσω ποτέ αυτή τη μηχανορραφική περιπέτεια. Τη μισώ!" [15] Η κουνιάδα του Μαρία του Μεκλεμβούργου-Σβερίν έγραψε ότι ελπίζει ότι "τα μάτια του Τσάρου πρέπει τελικά να ανοίξουν στην αναξιότητα του πλάσματος, που φαίνεται να τον έχει δεσμευμένο σαν σε ένα ξόρκι, για να τον κάνει κουφό και τυφλό". [33]

Η οικογένεια του Αλεξάνδρου Β΄ αρνήθηκε να δεχτεί την Αικατερίνη. Σε μια δεξίωση του Χειμερινού Ανακτόρου τον Φεβρουάριο του 1881, η Τσεσάρεβνα Μαρία Φιόντοροβνα (αρνήθηκε να ασπαστεί την Αικατερίνη.[33] Ο Αλέξανδρος Β ́ θύμωσε και τιμώρησε τη νύφη του: "Ο Σάσα (ο μέλλων Αλέξανδρος Γ ́) είναι καλός γιος, αλλά εσύ: δεν έχεις καρδιά". [34] Η Μαρία Φιόντοροβνα αρνήθηκε να επιτρέψει στα παιδιά της να μείνουν με την Αικατερίνη και τα παιδιά της.[32] Ο μεγάλος δούκας Αλέξανδρος Μιχαήλοβιτς έγραψε ότι ο πατέρας του, ο Μιχαήλ Νικολάεβιτς μεγάλος δούκας της Ρωσίας, λυπήθηκε την Αικατερίνη, επειδή η Οικογένεια τής φερόταν τόσο κρύα.[35]

Η Κάθριν ήταν θυμωμένη με τον τρόπο που η Οικογένεια του Αλεξάνδρου Β΄ την αντιμετώπιζε. Παραπονιόταν "έχω παραχωρήσει ... τις τιμές [στην νύφη του Αλεξάνδρου], αλλά δεν πρέπει να ξεχνούν ότι είμαι η σύζυγος του Κυρίου τους". [34] Παραπονιόταν συχνά για "τα τέρατα στην Οικογένεια του [Αλεξάνδρου Β΄]", τα μέλη της οποίας αποκαλούσε "τόσο άκαρδα όσο αμόρφωτα είναι". [34]

Παρά τις κριτικές, ο Αλέξανδρος Β ́ ήταν ευτυχής που νυμφεύτηκε την μακροχρόνια ερωμένη του, και ήταν ανοιχτός σχετικά με τη σχέση τους. Στα απομνημονεύματά του ο Αλέξανδρος Μιχαήλοβιτς μεγάλος δούκας της Ρωσίας έγραψε, ότι ο Αυτοκράτορας συμπεριφερόταν σαν έφηβος, όταν ήταν παρουσία της Αικατερίνης, και ότι επίσης φαινόταν αυτή να τον λατρεύει.[36] Ο Αλέξανδρος Β΄ έγραψε στην αδελφή του Όλγα βασίλισσα της Βυρτεμβέργης σχετικά με την ευτυχία του με την Αικατερίνη: "Προτιμά να εγκαταλείψει όλες τις κοινωνικές διασκέδασεις και τις ευχαριστήσεις που τόσο επιθυμούν οι νεαρές κυρίες της ηλικίας της ... και έχει αφιερώσει όλη τη ζωή της στην αγάπη και τη φροντίδα μου. Χωρίς να παρεμβαίνει σε καμία υπόθεση, παρά τις πολλές προσπάθειες από εκείνους που θα χρησιμοποιούσαν ανέντιμα το όνομά της, ζει μόνο για μένα, αφιερωμένη στην ανατροφή των παιδιών μας". [37]

Υπήρχαν φόβοι ότι ο Αλέξανδρος σχεδίαζε να κάνει την Αικατερίνη αυτοκράτειρά του, και να αντικαταστήσει τους νόμιμους κληρονόμους του με τα παιδιά του από την Αικατερίνη. Κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού δείπνου, ρώτησε τον επτάχρονο Γεώργιο, το μεγαλύτερο παιδί του από την Αικατερίνη, αν ήθελε να γίνει μεγάλος δούκας. "Σάσα (Αλεξάντερ), για όνομα του Θεού, άσε τον!" τον επέπληξε η Αικατερίνη, αλλά η συνομιλία ενέπνευσε τους φόβους της Οικογένειας.

Αν και ήταν ευτυχισμένοι μαζί, η προβληματική πολιτική κατάσταση και οι συνεχείς απειλές δολοφονίας έριχναν μια σκιά επάνω στη ζωή τους. Την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Β ́, η Αικατερίνη τον παρακάλεσε να μην βγει έξω, επειδή είχε την προαίσθηση ότι κάτι θα τού συνέβαινε. Ηρέμησε τις αντιρρήσεις της κάνοντας έρωτα μαζί της σε ένα τραπέζι στα δωμάτιά της, και την άφησε πίσω. Μέσα σε λίγες ώρες τραυματίστηκε θανάσιμα, και μεταφέρθηκε πίσω στο ανάκτορο, πληγμένος και αιμορραγών.[38]

Ο Αλέξανδρος Β ́ στην επιθανάτιο κλίνη του το 1881.

Όταν άκουσε τα νέα, η Αικατερίνη έτρεξε μισοντυμένη στο δωμάτιο, όπου ήταν νεκρός και έπεσε επάνω στο σώμα του, φωνάζοντας "Σάσα! Σάσα!" [39] Στα απομνημονεύματά του, ο Μεγάλος Δούκας Αλέξανδρος Μιχαηλόβιτς θυμάται ότι η ροζ και λευκή νεγκλιζέ που φορούσε αυτή, βάφτηκε με το αίμα του Αλεξάνδρου Β΄ . [40] Στην κηδεία του η Αικατερίνη και τα τρία παιδιά της αναγκάστηκαν να σταθούν στην είσοδο της εκκλησίας, και δεν έλαβαν θέση στην πομπή της Αυτοκρατορικής Οικογένειας. Αναγκάστηκαν επίσης να παρακολουθήσουν μια ξεχωριστή κηδεία από την υπόλοιπη οικογένεια. [41]

Μετέπειτα ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τάφος της στη Νίκαια.

Μετά το τέλος του Αυτοκράτορα, η Αικατερίνη έλαβε συνταξιοδότηση περίπου 3,4 εκατομμύρια ρούβλια[42], και συμφώνησε να παραιτηθεί του δικαιώματος να ζήσει στο Χειμερινό Ανάκτορο ή σε οποιαδήποτε από τις αυτοκρατορικές κατοικίες στη Ρωσία, με αντάλλαγμα μια ιδιαίτερη κατοικία για την ίδια και τα τρία παιδιά της.[42] 

Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και στη Γαλλική Ριβιέρα, όπου έγινε γνωστή ως μία μοντέρνα οικοδέσποινα και ήταν συνηθισμένη να έχει είκοσι υπηρέτες και μία ιδιωτική άμαξα,[43] αν και ο Οίκος των Ρομάνοβ συνέχισε να κοιτάζει αυτή και τα παιδιά της με περιφρόνηση. Ο Αλέξανδρος Γ΄ είχε ένον μυστικό αστυνομικό να την κατασκοπεύει, και λάμβανε αναφορές για τις δραστηριότητές της στη Γαλλία.[44] Ο Γεώργιος Αλεξάντροβιτς μεγάλος δούκας της Ρωσίας χρησιμοποίησε ασθένεια ως δικαιολογία, για να αποφύγει την κοινωνικοποίηση με αυτήν το 1895.[45] Ο Νικόλαος Β ́ θυμήθηκε ότι η Αικατερίνη προσεβλήθη, όταν αυτός αρνήθηκε να είναι χορηγός στον γάμο της κόρης της Όλγας με τον κόμη του Μέρενμπεργκ την άνοιξη του 1895. Η μητέρα του, η χήρα Αυτοκράτειρα, είχε τρομάξει από την ιδέα αυτή, οπότε ο Νικόλαος Β΄ αρνήθηκε.[3] Ο γιος της Αικατερίνης Γεώργιος ήταν μια μεγάλη αποτυχία στο Αυτοκρατορικό Ρωσικό Ναυτικό, όπως την ενημέρωσε ο Αλέξιος Αλεξάνδροβιτς μεγάλος δούκας της Ρωσίας με επιστολή, αλλά του δόθηκε θέση στη Σχολή Ιππικού. [3] Η Αικατερίνη επέζησε τού συζύγου της 41 χρόνια, και απεβίωσε ακριβώς όταν τα χρήματά της τελείωναν. [46]

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το οικογενειακό δένδρο των πριγκίπων Γιουργιέφσκι (1872-2013).
Τα τρία επιζόντα παιδιά της Αικατερίνης και του Αλεξάνδρου Β΄, ως ενήλικες.

Η Αικατερίνη και ο Αλέξανδρος είχαν τέσσερα παιδιά με τον τίτλο πρίγκιπας/πριγκίπισσα (knyaz/knyazhna):

  • Γεώργιος Αλεξάντροβιτς Γιουριέφσκι (12 Μαΐου 1872 - 13 Σεπτεμβρίου 1913), νυμφεύτηκε την Κόμισσα Αλεξάντρα φον Τσάρνεκαου, μοργανατική κόρη του Κωνσταντίνου Πέτροβιτς δούκα του Όλντενμπουργκ και της Αγκραφένα Γιαπαρίντζε, κόμισσας φον Τσάρνεκαου. Οι δύο τους ήταν συγγενείς, 2α εξαδέλφια με μία μετακίνηση, καθώς και οι δύο είχαν κοινό πρόγονο τον Παύλο Α΄ Αυτοκράτορα της Ρωσίας.
  • Όλγα Αλεξάντροβνα Γιουριέφσκαγια (7 Νοεμβρίου 1873 - 10 Αυγούστου 1925), παντρεύτηκε τον Γκέοργκ Νίκολαους, κόμη του Μέρενμπεργκ, μοργανατικό γιο του Νικολάου-Γουλιέλμου πρίγκιπα της Νάσαου από τη σύζυγό του, Ναταλία Αλεξάντροβνα Πούσκινα, κόρη του Αλεξάνδρου Πούσκιν. Οι δύο τους ήταν συγγενείς, 3α εξαδέλφια με μία μετακίνηση, καθώς και οι δύο ήταν απόγονοι του Φρειδερίκου Β΄ Ευγενίου, δούκα της Βυρτεμβέργης.
  • Μπόρις Αλεξάντροβιτς Γιουριέφσκι (23 Φεβρουαρίου 1876 - 11 Απριλίου 1876).

Στα μέσα ενημέρωσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια βιογραφία της πριγκίπισσας Αικατερίνης γράφτηκε από την πριγκίπισσα Μάρθα Μπιμπέσκο. Αυτή η βιογραφία αποτέλεσε τη βάση για δύο ταινίες. Η αγγλική μετάφραση της Πρίσκιλλας Μπιμπέσκο εκδόθηκε το 1939.

Η πρώτη ταινία, Κάτια, που κυκλοφόρησε το 1938 με πρωταγωνίστρια τη Ντανιέλ Νταριέ, σκηνοθετήθηκε από τον Μωρίς Τουρνέρ. Η ομότιτλη Κάτια, η οποία προβλήθηκε το 1959 με τη συμμετοχή της Ρόμι Σνάιντερ, σκηνοθετήθηκε από τον Ρόμπερτ Σίοντμακ.   [<span title="This claim needs references to reliable sources. (October 2022)">citation needed</span>]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 116172487. Ανακτήθηκε στις 1  Ιουνίου 2020.
  2. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 34944768. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10222.htm#i102211. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. dolgoruki-jekaterina-michailowna. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jo2017972280. Ανακτήθηκε στις 30  Αυγούστου 2020.
  6. ↑ 6,0 6,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jo2017972280. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  7. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
  8. ↑ 8,0 8,1 «Kindred Britain»
  9. ↑ p10222.htm#i102211. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  10. ↑ 10,0 10,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  11. ↑ «Tsar-crossed lovers: 4 women who obsessed the Russian emperors». Russia Beyond the Headlines. 2 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2020. 
  12. ↑ https://www.genealogics.org/getperson.php?personID=I00006400&tree=LEO
  13. ↑ http://w.genealogy.euweb.cz/russia/romanov1.html
  14. ↑ 14,0 14,1 Lincoln (1981), p. 440
  15. ↑ 15,0 15,1 Simon Sebag Montefiore, The Romanovs, p. 446
  16. ↑ 16,0 16,1 Radzinsky (2005), pp. 377–378
  17. ↑ Edvard Radzinskii, Alexander II: The Last Great Tsar, p. 193
  18. ↑ 18,0 18,1 Simon Sebag Montefiore, The Romanovs, p. 407
  19. ↑ 19,0 19,1 Radzinsky (2005), pp. 194–198
  20. ↑ Tarsaidze (1970), p. 92
  21. ↑ 21,0 21,1 Lincoln (1981), p. 441
  22. ↑ Bergamini (1969), p. 344
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Harding, Luke (16 May 2007). «From Russia with lust: Tsar's erotic letters to young mistress auctioned». Guardian Unlimited (London). https://www.theguardian.com/russia/article/0,,2080486,00.html. Ανακτήθηκε στις 28 January 2008. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Tarsaidze (1970)
  25. ↑ Bergamini (1969), p. 353
  26. ↑ Mager (1998), p. 71
  27. ↑ Radzinsky (2005), p. 300
  28. ↑ Simon Sebag Montefiore, The Romanovs, p. 440
  29. ↑ Radzinsky (2005), p. 368
  30. ↑ Simon Sebag Montefiore, The Romanovs, p. 409
  31. ↑ Simon Sebag Montefiore, The Romanovs, p. 443
  32. ↑ 32,0 32,1 Julia P. Gelardi, From Splendor to Revolution, p. 94
  33. ↑ 33,0 33,1 Julia P. Gelardi, From Splendor to Revolution, p. 95
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Simon Sebag Montefiore, The Romanovs, p. 445
  35. ↑ Radzinsky (2005), pp. 378–380
  36. ↑ Radzinsky (2005), p. 378
  37. ↑ Radzinsky (2005), p. 233
  38. ↑ Radzinsky (2005), pp. 409–410
  39. ↑ Radzinsky (2005), p. 419
  40. ↑ Maylunas and Mironenko (1997), p. 7
  41. ↑ Bergamini (1969), p. 370
  42. ↑ 42,0 42,1 Perry and Pleshakov (1999), p. 31
  43. ↑ Bergamini (1969), pp. 370, 464
  44. ↑ Perry and Pleshakov, p. 31
  45. ↑ Maylunas and Mironenko (1997), p. 133
  46. ↑ Bergamini (1969), p. 464

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]