Αλί Φερζάτ

Αλί Φερζάτ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		علي فرزات (Αραβικά)
Γέννηση22  Ιουνίου 1951[1]
Χάμα
Χώρα πολιτογράφησηςΣυρία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑραβικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Δαμασκού
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταγελοιογράφος
δημοσιογράφος
επιχειρηματίας[2]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΒραβείο Ζαχάρωφ (2011)
Βραβείο Πρίγκηπα Κλάους
Βραβείο Γκεμπράν Τουενί (2012)
Βραβείο Ίντεξ (2012)
Βραβείο Βάτσλαβ Χάβελ για την Δημιουργική Διαφωνία (2013)[3]
Ιστότοπος
www.ali-ferzat.com
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αλί Φερζάτ (علي فرزات) (22 Ιουνίου 1951-) είναι ο γνωστότερος πολιτικός γελοιογράφος της Συρίας και μια από τις διασημότερες πολιτιστικές φυσιογνωμίες του αραβικού κόσμου. Το 2012 ψηφίστηκε από το περιοδικό Time ως ένας από τους «100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο».[4]

Γεννημένος στη Χαμά το 1941, ο Φερζάτ έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 15 000 γελοιογραφίες σε συριακές και διεθνείς εφημερίδες και έχει βραβευτεί για τη σάτιρα που άσκησε σε δικτάτορες όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Μουαμάρ Καντάφι όταν κυβερνούσαν το Ιράκ και τη Λιβύη, αντίστοιχα. Το έργο του διεύρυνε τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης στη Συρία, έχοντας ως στόχο τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας που σκορπούσαν τον τρόμο. Όταν η Αραβική Άνοιξη έφτασε στη Συρία το 2011, ο Φερζάτ έγινε πιο άμεσος στις επιθέσεις του εναντίον κρατικών προσωπικοτήτων, ιδιαίτερα του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, ενώ οι Σύριοι που διαδήλωναν κατά του καθεστώτος κρατούσαν γελοιογραφίες του στους δρόμους.[4]

Μετά τη δημοσίευση γελοιογραφίας στην οποία παρουσίαζε τον Λίβυο δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι να οδηγεί αυτοκίνητο και να φεύγει με μεγάλη ταχύτητα και τον αλ Άσαντ να του κάνει οτοστόπ, δέχτηκε επίθεση με βίαια χτυπήματα στην πλατεία Ουμαγγιάντ της Δαμασκού από μασκοφόρους που του έσπασαν τα χέρια, φωνάζοντάς του να σέβεται τον πρόεδρο αλ Άσαντ και να δείχνει υπακοή. Αφού έχασε τις αισθήσεις του από τα χτυπήματα, οι δράστες τον έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, αφήνοντας το κεφάλι του να σέρνεται στον δρόμο, και ύστερα τον πέταξαν έξω και τον εγκατέλειψαν πιστεύοντας ότι ήταν νεκρός.[4]

Ο Αλί Φερζάτ όχι μόνο ανέκτησε τη λειτουργικότητα των χεριών του, αλλά έσπασε και το φράγμα του φόβου και έγινε ένας από τους πιο τολμηρούς επικριτές του καθεστώτος με τον λόγο του και με την τέχνη του. Έχει λάβει διάφορα βραβεία και είναι επικεφαλής της Ένωσης Αράβων Γελοιογράφων.[4]

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του απένειμε το Βραβείο Ζαχάρωφ το 2011. Δεν μπόρεσε να παραστεί στην τελετή απονομής, καθώς βρισκόταν στο Κουβέιτ για θεραπεία των τραυμάτων του, αλλά παρέλαβε το βραβείο στη δημόσια συζήτηση του Δικτύου Βραβείου Ζαχάρωφ που διεξήχθη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2012, όπου συζήτησε με τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου και άλλους βραβευθέντες αγωνιστές της Αραβικής Άνοιξης σχετικά με την επανάσταση στη Συρία και το μέλλον της δημοκρατίας μετά την Αραβική Άνοιξη. Ως βραβευθείς με το Βραβείο Ζαχάρωφ, απηύθυνε ομιλία στο πρώτο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Δημοκρατία που διοργάνωσε το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2012.[4]

Το 2015 ο Φερζάτ ήταν ο κεντρικός ομιλητής στη συζήτηση του Δικτύου Βραβείου Ζαχάρωφ σχετικά με τη Συρία που πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου τόνισε τον ρόλο των περιφερειακών «χορηγών» των αντιμαχόμενων ομάδων στη Συρία και την ανάγκη να ασκηθεί διεθνής πίεση για την παύση των μαχών.[4]

Είναι ο δημιουργός των σκίτσων των υπόλοιπων βραβευθέντων με το Βραβείο Ζαχάρωφ που δημοσιεύονται στο «Το βιβλίο των βραβευθέντων με το βραβείο Ζαχάρωφ 2016» και αποτυπώνει την ξεχωριστή καλλιτεχνική και ανθρωπιστική του ματιά μέσα από την ίδια πένα με την οποία συμβάλλει με μοναδικό τρόπο στην καθολική προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.[4]

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά, Ολλανδικά) Lambiek Comiclopedia. Lambiek. 1  Νοεμβρίου 1999. f/ferzat_ali. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
  3. ↑ oslofreedomforum.com/speakers/ali-ferzat.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 «Το βιβλίο των βραβευθέντων με το βραβείο Ζαχάρωφ 2016», Λουξεμβούργο: Υπηρεσία Εκδόσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 2016, ISBN 978-92-823-9592-9, σελ. 26-27 [1] Σημείωση πνευματικών δικαιωμάτων: «Επιτρέπεται η αναπαραγωγή με αναφορά της πηγής». Επιτρέπεται ελεύθερα η επαναχρησιμοποίηση με αναφορά της πηγής, με βάση την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 2011/833/EU