| Αλεξάντρ Ντελ Βαλ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Alexandre del Valle (Γαλλικά) |
| Γέννηση | |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[1] |
| Σπουδές | Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών της Αιξ-αν-Προβάνς (έως 1992) Πανεπιστήμιο του Μιλάνου (έως 1993) Paul-Valéry-Montpellier University (έως 2015)[2] Πανεπιστήμιο Πωλ Σεζάν-Αιξ-Μαρσέιγ 3 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | La Droite libre, Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα, Rally for France και Συσπείρωση για τη Δημοκρατία |
Ο Αλεξάντρ Ντελ Βαλ (γαλλ. Alexandre del Valle), γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1969 στη Μασσαλία (Γαλλία), είναι Γάλλος συγγραφέας και αναλυτής της γεωπολιτικής του σύγχρονου Ισλάμ.
Σπούδασε ιστορία των πολιτικών ιδεών στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Αιξ-αν-Προβάνς και στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ. Πήρε το διδακτορικό στην ιστορία από το Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ.
διδακτορικό τίτλο διατριβής του είναι «Η Δύση και η δεύτερη αποαποικιοποίησης: Ισλαμισμός και indigenism από τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι τώρα"[3].
Στην αρχή της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος στη Γαλλία. Στη συνέχεια εργάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες. Επί του παρόντος είναι καθηγητής γεωπολιτικής και διεθνών σχέσεων στο La Rochelle Business School[4].
Ο Αλεξάντρ ντελ Βαλ (Alexandre del Valle) θεωρεί ότι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο είναι αποκαλυπτική μιας «αλληλοδράσης μεταξύ παντουρκισμού και ισλαμικής αλληλεγγύης... Κάθε προσεκτικός παρατηρητής θα σημειώσει ότι ο λόγος και η ρητορική που συνόδευαν τις τουρκικές επιθετικές επιχειρήσεις ήταν περιβεβλημένες από μια έντονη θρησκευτικότητα, ή και χαρακτηρίζονταν από έναν θρησκευτικό φανατισμό. Όμως, η εμφάνιση μιας φρασεολογίας με θρησκευτική χροιά στους κοσμικούς Τούρκους που βρίσκονται σε αντίθεση με τους Ελληνοκύπριους εθνικιστές δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει. Διότι το Ισλάμ δεν περιορίζεται σε μια απλή ευσέβεια. Είναι πριν απ’ όλα μια φοβερή πηγή πολιτικής κινητοποίησης, την οποία οι πιο κοσμικοί μουσουλμάνοι - και ο ίδιος ο Ατατούρκ - δεν αρνήθηκαν ποτέ να χρησιμοποιήσουν, όταν αυτό ήταν αναγκαίο...» [5].
Ο Ντελ Βαλ γράφει « ότι η «μετα-χριστιανική» Δύση ουδέποτε προσπάθησε να υπερασπιστεί τους χριστιανούς της Αιγύπτου, του Πακιστάν, της Νιγηρίας ή του Σουδάν και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ αντιμετωπίζουν ακόμη τη χριστιανική Ρωσία ως τον σοβιετικό εχθρό και μάλιστα, από το 1990 και μετά, το ΝΑΤΟ έχει επιτεθεί εναντίον φιλορωσικών καθεστώτων (όπως λ.χ. η Σερβία του Μιλόσεβιτς, το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν και η Λιβύη του Καντάφι) συντασσόμενο στο πλευρό πετρελαιοπαραγωγών συμμάχων του από τον Περσικό Κόλπο και Οργανισμό του Ισλαμικού Συμβουλίου (Organization of the Islamic Conference), οι οποίοι υποστηρίζουν ένα μαχητικό σουνιτικό τόξο που εξαπλώνεται στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, στο Κόσοβο, στο Κουβέιτ, στη Λιβύη και τώρα στη Συρία. Τόσο ο Αλεξάντρ Ντελ Βαλ όσο και ανεξάρτητοι παρατηρητές της κρίσης στη Συρία επισημαίνουν ότι ο εμφύλιος πόλεμος καταστρέφει τις χριστιανικές κοινότητες ».[6].
Ο Αλεξάντρ Ντελ Βαλ εγείρει ορισμένα βασικά ζητήματα από την άποψη της γεωπολιτικής ανάλυσης : « σε στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ με 1990-ες μπορούν να ανιχνευθούν και δύο άλλες κίνητρο: το πετρέλαιο και την απομόνωση της Ρωσίας με την ανατροπή των συμμαχικών καθεστώτα που (Ιράκ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη, Μουαμάρ Καντάφι, Συρία, κλπ)… Καθοδηγούμενη από αυτά τα μοτίβα από τη Δυτική 1990-ες κινητοποιηθεί για το σκοπό αυτό, όλα των στρατιωτικών περιουσιακών στοιχείων τους, ήρθε στην ενίσχυση του Κουβέιτ ισλαμιστών εναντίον κοσμική σύγκρουση στο Ιράκ, μουσουλμανικούς αυτονομιστές στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της Σερβίας, ισλαμιστών και των Κούρδων αυτονομιστών εναντίον του antiislamistskogo καθεστώτος Ο Σαντάμ Χουσεΐν 2003 έτους, για να μην αναφέρουμε τον πόλεμο από την πλευρά της "Μουσουλμανικής Αδελφότητας" και Σαλαφιστές κατά την κοσμική κυβέρνηση του Καντάφι στη Λιβύη. »[7]