Η Αλεξιάδα είναι ιστορικό έργο, που ολοκληρώθηκε γύρω στο 1148 από τη Βυζαντινή Άννα Κομνηνή, η οποία και διηγείται τη βιογραφία του πατέρα της, Αλέξιου Α΄ Κομνηνού. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην Αγία Μονή της Κεχαριτωμένης, στην Κωνσταντινούπολη, έγραψε το ιστορικό σύγγραμμα «Ἀλεξιάς» (15 βιβλία) που είναι αφιερωμένο στον πατέρα της Αλέξιο και καλύπτει τα γεγονότα της περιόδου 1069-1148[1]. Στο έργο αυτό, που συμπληρώνει το έργο του συζύγου της «Ύλη Ιστορίας», η Άννα έχει ως πρότυπό της τον Θουκυδίδη και τον Πολύβιο[2] και χρησιμοποιεί αττικίζουσα γλώσσα.
Στηρίζεται στις προσωπικές της αναμνήσεις (καθώς είχε συνεχώς προσωπική επαφή με τα γεγονότα), σε πληροφορίες διαφόρων συγχρόνων της, μαρτυρίες στρατιωτών του Αλέξιου που συνέλεξε η ίδια αλλά και συμπολεμιστών του όπως ο Ιωάννης Δούκας αλλά και εχθρών, όπως ενός ακολούθου του Ροβέρτου Γισκάρδου και σε επίσημα έγγραφα, όπως της επιστολής του Αλεξίου προς τον Ρήγα Αλαμανίας αλλά και της συμφωνίας με τον Βοημούνδο[3].
Στο έργο περιγράφεται η πολιτική και στρατιωτική ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά την εξουσία του, κάτι που καθιστά το έργο μια από τις πιο σημαντικές πηγές πληροφοριών για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Επίσης, περιλαμβάνεται η εξιστόρηση της αλληλεπίδρασης της Πρώτης Σταυροφορίας με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, που αντικατοπτρίζει τις συγκρουόμενες αντιλήψεις Ανατολής και Δύσης στις αρχές του 12ου αιώνα