Αν ντε Ζουαγιέζ
| Αν ντε Ζουαγιέζ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Anne de Joyeuse (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1560[1][2][3] Joyeuse |
| Θάνατος | 20 Οκτωβρίου 1587[1][2][4] Κουτράς |
| Αιτία θανάτου | πεσών σε μάχη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[5] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης[6] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μαργαρίτα της Λωρραίνης[6] |
| Γονείς | Γκιγιώμ ντε Ζουαγιέζ και Marie de Batarnay |
| Αδέλφια | Φρανσουά ντε Ζουαγιέζ Αντουάν Σιπιόν ντε Ζουαγιέζ Ανρί ντε Ζουαγιέζ |
| Οικογένεια | Οίκος ντε Ζουαγιέζ |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ναύαρχος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ Ναύαρχος της Γαλλίας |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αν ντε Ζουαγιέζ, ο σημαντικότερος εκ των εκπροσώπων του Οίκου ντε Ζουαγιέζ, βαρόνος του Αρκ, κληρονομικός βαρόνος του Λανγκντόκ, υποκόμης και μετέπειτα δούκας του Ζουαγιέζ, γνωστός ως Ζουαγιέζ, γεννηθείς το 1560, (η οικογένειά του εγκαταστάθηκε το 1552 στο κάστρο του Κουιζά) και φονευθείς στις 20 Οκτωβρίου 1587, κατά την διάρκεια της μάχης του Κουτράς (Ζιρόντ), ήταν Γάλλος στρατιωτικός του 16ου αιώνα. Ναύαρχος της Γαλλίας, ήταν ένας εκ των μινιόν[7] του Βασιλέα Ερρίκου Γ΄.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννηθείς το 1560, πιθανώς στο κάστρο του Ζουαγιέζ, ήταν υιός του Γκιγιώμ ντε Ζουαγιέζ και της Μαρί ντε Μπαταρναί. Ήταν αδερφός του Ανρί ντε Ζουαγιέζ, Κόμη του Μπουσάζ, του Φρανσουά ντε Ζουαγιέζ, Αρχιεπισκόπου της Ναρμπόν και Καρδιναλίου και του Αντουάν Σιπιόν ντε Ζουαγιέζ.
Φοίτησε στο Κολλέγιο της Τουλούζης, όπου παρακολούθησε τα μαθήματα των Τεοντόρ Μαρσίλ και Ζωρζ Κριτόν και, μετά τον Αύγουστο του 1572, στο Κολλέγιο της Ναβάρρας, στο Παρίσι.
Μετά το 1577, συνόδευσε τον πατέρα του σε εκστρατεία εναντίον των Ουγενότων στο Λανγκντόκ και την Ωβέρνη. Πήρε τις πρώτες εμπειρίες του στο πλευρό του Ανρί Ζιμπέρ, άρχοντα της Γκουϊαρντιέρ και του Λεν, σε λόχο εκατό στρατιωτών. Το 1579, ανέλαβε την διοίκηση μιας compagnie d'ordonnance (ενός λόχου μονίμων στρατιωτών) του βασιλιά, ενώ στην συνέχεια ορίστηκε κυβερνήτης του Μον-Σαιν-Μισέλ. Το 1580, συμμετείχε στην πολιορκία του Λα Φερ.
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1581, νυμφεύθηκε την Μαργαρίτα της Λωρραίνης, κόρη του Νικολάου της Λωρραίνης, Δούκα του Μερκέρ, και της Ιωάννας της Σαβοΐας, και ετεροθαλή αδερφή της Βασίλισσας της Γαλλίας. Το ζεύγος έλαβε κατά τον γάμο του ποσό ύψους 300.000 σκούδων από τον Βασιλέα. Τον Αύγουστο, η Υποκομητεία του Ζουαγιέζ αναβαθμίστηκε σε Δουκάτο, ο κάτοχος του οποίου ήταν ομότιμος της Γαλλίας και είχε προβάδισμα έναντι όλων των άλλων δουκών και ομοτίμων, με εξαίρεση τους πρίγκιπες εξ αίματος. Ο βασιλιάς του παραχώρησε, επίσης, την χωροδεσποτεία του Λιμούρ.
Ορίστηκε Μέγας Ναύαρχος της Γαλλίας στις 1 Ιουνίου 1582, ενώ προβιβάστηκε σε Ιππότη του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος στις 31 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους. Στις 24 Φεβρουαρίου 1583, ορίστηκε κυβερνήτης της Νορμανδίας. Το 1584, ανέλαβε κυβερνήτης της Χάβρης. Στην διάρκεια του ιδίου έτους, με τον θάνατο του Δούκα του Ανζού, ανέλαβε την διοίκηση του Δουκάτου του Αλανσόν, ενώ ο αδερφός του, Ντυ Μπουσάζ, εκείνη του Ανζού.
Ο Αν ντε Ζουαγιέζ ηγήθηκε στρατιωτικής επιχείρησης εναντίον των Προτεσταντών στο Πουατού, ωστόσο έχασε την εύνοια του Ερρίκου Γ΄, διατάζοντας την σφαγή 800 Ουγενότων στο Λα Μοτ-Σαιντ-Εραί, στις 21 Ιουνίου 1587 (γνωστή ως « σφαγή του Σαιντ-Ελουά »).
Γινόμενος δεκτός με ψυχρότητα κατά την επιστροφή του στην αυλή, ήλπιζε να γλιτώσει την βασιλική δυσμένεια, αναχωρώντας εκ νέου προκειμένου να πολεμήσει τα στρατεύματα του Ερρίκου της Ναβάρρας (μελλοντικού Ερρίκου Δ΄, Βασιλέα της Γαλλίας). Επικεφαλής στρατού 1.000 ανδρών, αναχώρησε προς το Βελαί, την Λιμάνι, όπου έπρεπε να συγκεντρώσει χρήματα και εφόδια, κατέλαβε το Μπριούντ, ενώ στην συνέχεια επιτέθηκε σε οχυρές θέσεις (κάστρο του Μαλζιέ), καθώς και πόλεις (Μαρβεζόλ) οι οποίες λεηλατήθηκαν. Παρασύρθηκε από τον Βασιλέα της Ναβάρρας και, στις 20 Οκτωβρίου 1587, επιτέθηκε στα προτεσταντικά στρατεύματα στο Κουτράς (Ζιρόντ), ωστόσο το πεζικό και το ιππικό του αποδεκατίστηκαν. Ο Αν ντε Ζουαγιέζ συνελήφθη αιχμάλωτος, αλλά αναγνωρίστηκε και εκτελέστηκε με επιτόπου πυροβολισμό. Ετάφη στο Μοντρεζόρ (Αντρ-ε-Λουάρ)[8].
Μεταξύ των 2.000 νεκρών από την πλευρά των Καθολικών, ευρισκόταν επίσης ο νεαρός αδερφός του Αν, Κλοντ ντε Ζουαγιέζ, άρχοντας του Σαιν-Σωβέρ (1569-1587).
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12569397r. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6x36bsz. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά, Ιταλικά, Ιαπωνικά) opac.vatlib.it. 495/25578.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Anne-duc-de-Joyeuse. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12569397r. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 6,0 6,1 genealogy
.euweb .cz /lorraine /lorraine4 .html. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. - ↑ Χαρακτηριζόμενος, μάλιστα, ως αρχιμινιόν, ήταν ένας από τους στενότερους συνεργάτες του βασιλέα, μαζί με τον Ζαν Λουί ντε Νογκαρέ ντε Λα Βαλέτ.
- ↑ Hélène Germa-Romann (2011). Du « bel mourir » au « bien mourir». le sentiment de la mort chez les gentilhommes français (1515-1643). Genève: Librairie Droz. σελίδες 159–162. ISBN 978-2-60000-463-3..
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παλαιότερες πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Mandet, Francisque (1840). Histoire des guerres civiles, politiques et religieuses dans les montagnes du Velay pendant les XVIème siècle. Paris: Louis Janet.
Ιστορικά συγγράμματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Pierre de Vaissière, Messieurs de Joyeuse (1560-1615), Paris, Albin Michel, 1926, 352 p.
- Nicolas Le Roux, La Faveur du roi. Mignons et courtisans au temps des derniers Valois (vers 1547 - vers 1589), Seyssel, Champ Vallon, collection « Époques », 2001.
- Xavier Le Person, « Practiques » et « practiqueurs ». La vie politique à la fin du règne d'Henri III (1584-1589), Genève, Droz, collection « Travaux d'Humanisme et Renaissance », 2002.
.svg){kind=small}
