Αναμορφωμένοι Βαπτιστές

Ο Ιωάννης Καλβίνος (1509-1564), επηρέσε τόσο την ανάπτυξη του συστήματος της πίστης που είναι τώρα γνωστό ως Καλβινισμός όσο και τον Προτεσταντισμό.

Οι Αναμορφωμένοι Βαπτιστές (μερικές φορές γνωστοί ως Ιδιαίτεροι Βαπτιστές ή Καλβινιστικοί Βαπτιστές) είναι Βαπτιστές που διατηρούν μια Καλβινιστική σωτηριολογία.^[1] Μπορούν να εντοπίσουν την ιστορία τους μέσω των πρώτων σύγχρονων Αναμορφωμένων Βαπτιστών της Αγγλίας. Η πρώτη μεταρρυθμισμένη Βαπτιστική Εκκλησία ιδρύθηκε το 1630. Το 1689, η Βαπτιστική Ομολογία Πίστης γράφτηκε σύμφωνα με την γραμμή των Αναμορφωμένων Βαπτιστών.^[2]

Παραλλαγές

Αυστηροί Βαπτιστές

Οι ομάδες που αυτοαποκαλούνται Αυστηροί Βαπτιστές συχνά διαφοροποιούνται από εκείνους που αυτοαποκαλούνται Αναμορφωμένοι Βαπτιστές, που ενώ μοιράζονται το ίδιο Καλβινιστικό δόγμα, διαφέρουν ως προς την εκκλησιαστική πολιτεία.^[3]

Η ομάδα των Αυστηρών Βαπτιστών είναι Βαπτιστές που πιστεύουν σε μια Καλβινιστική ή Μεταρρυθμισμένη ερμηνεία της χριστιανικής σωτηρίας. Οι Ιδιαίτεροι Βαπτιστές εμφανίστηκαν στην Αγγλία τον 17ο αιώνα και πήραν το όνομά τους από το δόγμα της "ιδιαίτερης λύτρωσης", ενώ ο όρος «αυστηρός» αναφέρεται στην πρακτική της κλειστής κοινωνίας.^[4]

Βαπτιστές Ηγεμονικής Εύνοιας

Βαπτιστής Ηγεμονικής Εύνοιας ή Βαπτιστής Κυρίαρχης Χάρης με την ευρύτερη έννοια είναι οποιοσδήποτε «Καλβινιστικός» Βαπτιστής που δέχεται την κυρίαρχη χάρη του Θεού στη σωτηρία και τον προορισμό.^[5] Με τη στενότερη έννοια, ορισμένες εκκλησίες και ομάδες έχουν προτιμήσει το "Κυρίαρχη Χάρη" στο όνομά τους, αντί να χρησιμοποιούν τους όρους "Καλβινισμός", "Καλβινιστής" ή "Αναμορφωμένος Βαπτιστής". Αυτό περιλαμβάνει μερικούς που προτιμούν την Ομολογία Πίστης του 1644 από την Ομολογία του 1689, και οι οποίοι είναι επικριτικοί για τη Θεολογία του Συμφώνου.^[6]

Όλες αυτές οι ομάδες συμφωνούν γενικά με τα Πέντε Σημεία του Καλβινισμού - ολική διαφθορά (αγγλικά: total depravity‎‎), απεριόριστη εκλογή ή άνευ όρων εκλογή (αγγλικά: unconditional election‎‎), περιορισμένη εξιλέωση (αγγλικά: limited atonement‎‎), ακαταμάχητη χάρη (αγγλικά: irresistible grace‎‎) και επιμονή των αγίων (αγγλικά: perseverance of the saints‎‎). Ομάδες που αυτοαποκαλούνται "Βαπτιστές Ηγεμονικής Εύνοιας" επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από τα γραπτά του Τζον Γκιλ τον 18ο αιώνα.^[7]

Μεταξύ των Αμερικανών Βαπτιστών που αναβίωσαν τέτοιες Καλβινιστικές ιδέες ήταν οι Ρολφ Π. Μπάρναρντ και Χένρι Τ. Μάχαν, οι οποίοι διοργάνωσαν την πρώτη Βιβλική Διάσκεψη Ηγεμονικής Εύνοιας στο Άσλαντ του Κεντάκι το 1954, αν και ομάδες που ορίστηκαν ως Κυρίαρχη Χάρη δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένες μαζί τους.^[8][9]

Ανά περιοχή

Ηνωμένο Βασίλειο

Οι Αναμορφωμένες Βαπτιστικές Εκκλησίες στο Ηνωμένο Βασίλειο χρονολογούνται από το 1630. Σημαντικοί πρώτοι πάστορες περιλαμβάνουν τον συγγραφέα Τζον Μπάνγιαν (1628–88), Μπέντζαμιν Κιτς (1640–1704), τον θεολόγο Τζον Γκιλ (1697–1771), Τζον Μπράιν (1703–1764), Άντριου Φούλερ και ο ιεραπόστολος Ουίλιαμ Κέρι (1761-1834).^[2] Ο Τσαρλς Σπάρτζεον (1834–92), πάστορας στο Παρεκκλήσι της Οδού Νιου Παρκ (αγγλικά: New Park Street Chapel‎‎), έχει κληθεί «μακράν ο πιο διάσημος και επιδραστικός ιεροκήρυκας που είχαν οι Βαπτιστές».^[10]

Η δεκαετία του 1950 είδε ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τη μεταρρυθμισμένη θεολογία μεταξύ των βαπτιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο.^[3]

Ο Πίτερ Μάστερς, πάστορας του Μητροπολιτικού Σκηνίου του Λονδίνου, δημιούργησε το Σεμινάριο των Αναμορφωμένων Βαπτιστών του Λονδίνου το 1975.^[3]

Ηνωμένες Πολιτείες

Οι Βαπτιστικές εκκλησίες στις Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν να λειτουργούν υπό την Ομολογία Πίστης αλλά την μετονόμασαν σύμφωνα με τις τοπικές ενώσεις στις οποίες υιοθετήθηκε, πρώτα σε Ομολογία της Φιλαδέλφειας (1742, η οποία περιλαμβάνει δύο νέα κεφάλαια),^[11] αργότερα σε Ομολογία του Τσάρλεστον (1761, που εγκρίθηκε από το Λονδίνο χωρίς αλλαγές). Όταν ιδρύθηκε η Νότια Θεολογική Σχολή των Βαπτιστών, η κυβερνητική της ομολογία, η περίληψη των αρχών, συνοψίστηκε ως μορφή της Ομολογίας των Βαπτιστών του Λονδίνου το 1689, και ο ιδρυτής της, ο Τζέιμς Π. Μπόις έγραψε την «Περίληψη της Συστηματικής Θεολογίας» από μια προφανή Καλβινιστική θέση. Η πρώτη μεγάλη αλλαγή στο σχολείο μακριά από τον Καλβινισμό ήρθε στην ηγεσία του Ε. Γ. Mιούλλινς, προέδρου από το 1899–1928.^[12] Πολλές από τις εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο που αναφέρθηκαν παραπάνω κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και μετά έκαναν επίσης αντίκτυπο στους Βαπτιστές στην Αμερική, που φαίνονται ειδικά στο Κίνημα Ιδρυτών (το οποίο συνδέθηκε με τη λεγόμενη «Συντηρητική Αναβίωση») και στα έργα ανδρών όπως ο Ουόλτερ Τσάντρι,^[13] Ρότζερ Νικόλ^[14] και Έρνεστ Ράισινγκερ.^[15]

Τον Μάρτιο του 2009, σημειώνοντας την αναβίωση του Καλβινισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Time απαρίθμησε αρκετούς Βαπτιστές ανάμεσα στους σημερινούς ηγέτες των Καλβινιστών.^[16] Ο Άλμπερτ Μόλερ, πρόεδρος της Νότιας Θεολογικής Σχολής των Βαπτιστών, είναι ισχυρός υποστηρικτής του Καλβινισμού, αν και η στάση του δέχτηκε αντιδράσεις από την Νότια Συνέλευση των Βαπτιστών (xριστιανική ομολογία). Ο Tζόν Πάιπερ, ο οποίος ήταν πάστορας στη Βαπτιστική Εκκλησία της Βηθλεέμ στη Μινεάπολη για 33 χρόνια, είναι ένας από τους πολλούς Βαπτιστές που έχουν γράψει υπέρ του Καλβινισμού.^[17]

Ενώ η Νότια Συνέλευση Βαπτιστών παραμένει διαχωρισμένη όσον αφορά τον Καλβινισμό,^[18] υπάρχουν ορισμένες Αναμαορφωμένες Βαπτιστικές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένης της Ένωσης Αναμορφωμέων Βαπτιστικών Εκκλησιών της Αμερικής,^[19] οι Ηπειρωτικές Βαπτιστικές Εκκλησίες,^[19] η Ένωση Εκκλησιών της Κυρίαρχης Ηγεμονικής Εύνοιας^[19] και άλλοι Βαπτιστές Ηγεμονικής Εύνοιας.^[3] Τέτοιες ομάδες είχαν κάποια θεολογική επιρροή από άλλες μεταρρυθμισμένες ονομασίες, όπως η Ορθόδοξη Πρεσβυτεριακή Εκκλησία.^[20] Η Ορθόδοξη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία ήταν επίσης η πηγή του Ύμνου της Τριάδας (αγγλικά: Trinity Hymnal‎‎), o οποίος προσαρμόστηκε για χρήση απο τους Αναμορφωμένους Βαπτιστές.^[21]

Μέχρι το 2000, οι Αναμορφωμένες Βαπτιστικές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες ανέρχονταν σε περίπου 16.000 άτομα σε 400 εκκλησίες.^[22]

Αφρική

Σημαντικές μορφές Αναμορφωμένων Βαπτιστών στην Αφρική περιλαμβάνουν τον Κόνραντ Μαμπίουε στη Ζάμπια, ο οποίος έχει συγκριθεί με τον Αμερικανό Τσαρλς Σπάρτζεον.^[23]

Ευρώπη

Υπάρχει ένα μικρό αλλά αναπτυσσόμενο δίκτυο Αναμορφωμένων Βαπτιστικών Εκκλησιών στην Ευρώπη. Οι ιταλικές εκκλησίες οργανώνονται στην Ένωση Ευαγγελικών Αναμορφωμένων Βαπτιστώνν στην Ιταλία. Αρκετές γαλλόφωνες εκκλησίες ξεπήδησαν από το έργο του Άγγλου ιεραπόστολου Στούαρτ Ολάιοτ στο Église réformée baptiste de Lausanne, όπου ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960.^[24] Υπάρχει επίσης ένα αναπτυσσόμενο δίκτυο Αναμορφωμένων Βαπτιστικών Εκκλησιών στην Ουκρανία.^[25]

Βραζιλία

Στη Βραζιλία υπάρχει μια σεμνή ένωση, η Comunhão reformada batista do Brasil, που ξεκίνησε κυρίως από το έργο του αμερικανικού ιεραπόστολου Ρίτσαρντ Ντένχαμ στο São José dos Campos του Σάο Πάολο.^[26] Δεδομένου ότι δεν αντιστοιχούσε στις προσδοκίες του δυναμισμού και της αποτελεσματικότητας, αντικαθίσταται από μια νεότερη Σύμβαση, την αναμορφωμένη Convenção Batista do Brasil.^[27]

Καναδάς

Η Αδελφότητα Ηγουμενικής Εύνοιας του Καναδά (αγγλικά: Sovereign Grace Fellowship of Canada / SGF‎‎) είναι μια αδελφότητα για βαπτιστικές εκκλησίες στον Καναδά^[28] που κατέχει είτε την Βαπτιστική Ομολογία του 1644 είτε του 1689.^[29] Η SGF είχε 10 εκκλησίες μέλη όταν εγκαινιάστηκε επίσημα, που βρίσκονταν στο Νιου Μπράνσγουικ και στο Οντάριο.^[30] Από το 2012, υπάρχουν 14 εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας Βαπτιστική Εκκλησία της Οδού Τζάρβις στο Τορόντο.^[31] Το SGF είναι μία από τις ομάδες Βαπτιστών που συνδέονται με το Κολέγιο Βαπτιστικών Σεμιναρίων και Βίβλου του Τορόντο (αγγλικά: Toronto Baptist Seminary and Bible College‎‎).^[32]

Δείτε επίσης

• Βαπτιστές
• Κόπτες
• Μάρτυρες του Ιεχωβά

Παραπομπές

1. Leonard, Bill J. (1 Ιανουαρίου 2009). Baptist Questions, Baptist Answers: Exploring Christian Faith. Westminster John Knox Press. ISBN 978-0-664-23289-4. 
2. Ward, Rowland; Humphreys, Robert (1995). Religious Bodies in Australia: A comprehensive Guide (3rd ed.). New Melbourne Press. p. 119.
3. Weaver, C. Douglas (2008). In Search of the New Testament Church: The Baptist Story. Mercer University Press. ISBN 978-0-88146-105-3. 
4. Chisholm, Hugh, ed. (1910). "Baptist". The Encyclopædia Britannica. 3 (11 ed.). Cambridge: Cambridge University Press. pp. 370–78 [372].
5. Jr, William R. Stevenson (17 Ιουνίου 1999). Sovereign Grace: The Place and Significance of Christian Freedom in John Calvin's Political Thought. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-535229-0. 
6. Brackney, William H. (13 Απριλίου 2009). Historical Dictionary of the Baptists. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-6282-1. 
7. Weaver, C. Douglas (2008). In Search of the New Testament Church: The Baptist Story. Mercer University Press. ISBN 978-0-88146-105-3. 
8. Grimes, David. A Biblical And Theological Comparison Of The Calvinist And Arminian Positionson Perseverance Of The Saints. Theological Research Exchange Network (TREN). http://dx.doi.org/10.2986/tren.002-0554. 
9. Mead, Frank Spencer· Hill, Samuel S. (2001). Handbook of denominations in the United States. Abingdon Press. ISBN 978-0-687-06983-5. 
10. Parsons, Gerald (1988). Religion in Victorian Britain. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-2511-2. 
11. «philadelphia confession». www.reformedreader.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
12. «E. Y. Mullins: The Axioms of Religion». albertmohler.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
13. «Baptist and Covenant Theology, Walter J. Chantry | The Reformed Reader». www.reformedreader.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
14. «Coffee Talk». web.archive.org. 21 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
15. «Ernest Reisinger - A BIOGRAPHY». 
16. w3ki.com. «Reformed Baptists». www.w3ki.com (στα Μαλαισιανά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
17. Wills, Gregory A. (14 Δεκεμβρίου 2010). Southern Baptist Seminary 1859-2009. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-983120-3. 
18. Greenway, Adam W.· Lawless, Chuck (2010). The Great Commission Resurgence: Fulfilling God's Mandate in Our Time. B&H Publishing Group. ISBN 978-1-4336-6970-5. 
19. Jonas, William Glenn (2006). The Baptist River: Essays on Many Tributaries of a Diverse Tradition. Mercer University Press. ISBN 978-0-88146-030-8. 
20. Brackney, William H. (13 Απριλίου 2009). Historical Dictionary of the Baptists. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-6282-1. 
21. Music, David W.· Richardson, Paul Akers (2008). "I Will Sing the Wondrous Story": A History of Baptist Hymnody in North America. Mercer University Press. ISBN 978-0-86554-948-7. 
22. Johnson, Robert E. (13 Σεπτεμβρίου 2010). A Global Introduction to Baptist Churches. Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-78898-4. 
23. Old, Hughes Oliphant (22 Φεβρουαρίου 2010). The Reading and Preaching of the Scriptures in the Worship of the Christian Church, Vol. 7: Our Own Time. Wm. B. Eerdmans Publishing. ISBN 978-0-8028-1771-6. 
24. «Eglise Réformée Baptiste de Lausanne». baptiste-lausanne.ch. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
25. «How Baptist Work in Ukraine Continues to Thrive ·». ethicsdaily.com (στα Αγγλικά). 19 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
26. «Igrejas Reformadas do Brasil». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Αυγούστου 2020. 
27. «Convenção Batista Brasileira» (PDF). 
28. Bramadat, Paul· Seljak, David (1 Ιανουαρίου 2008). Christianity and Ethnicity in Canada. University of Toronto Press. ISBN 978-0-8020-9584-8. 
29. «Constitution | SGF Canada» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
30. «SGF Canada | Sovereign Grace Fellowship of Canada» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
31. «Virtual Exhibits». static.torontopubliclibrary.ca. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
32. «Our Mission | Toronto Baptist Seminary & Bible College». web.archive.org. 10 Οκτωβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020.