Αντάι-τζι
Συντεταγμένες: 35°35′47.8″N 134°34′32.2″E / 35.596611°N 134.575611°E
| Αντάι-τζι | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | βουδιστικός ναός |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 35°35′48″N 134°34′32″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Shin'onsen |
| Χώρα | Ιαπωνία |
| Έναρξη κατασκευής | 1924 |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ο Αντάι-τζι (Antai-ji, 安泰寺) είναι βουδιστικός ναός, που ανήκει στη σχολή Σότο του Ζεν βουδισμού. Βρίσκεται στην πόλη Σιν' όνσεν, στην περιοχή Μικάτα, τη βόρεια περιφέρεια Χιόγκο, στην Ιαπωνία. Βρίσκεται σε μία έκταση γης περίπου 50 εκταρίων στα βουνά, κοντά σε ένα εθνικό πάρκο στην Ιαπωνική θάλασσα.[1] Πολλοί επισκέπτες πηγαίνουν στο ναό τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά το χειμώνα είναι μη προσβάσιμος λόγω των σφοδρών χιονοπτώσεων.[2]
Κιότο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Αντάι-τζι ιδρύθηκε το 1921 από τον Όκα Σόταν ως μοναστήρι για μελετητές για τη μελέτη του Σομπογκένζο. Βρισκόταν στην περιοχή Γκεντάκου του βόρειου Κιότο και πολλοί κορυφαίοι μελετητές σπούδασαν εκεί. Ο Κόντο Σαβάκι έγινε ο πέμπτος ηγούμενος του το 1949 και το έκανε ένα μέρος για Ζαζέν.[2] Ωστόσο, επειδή ο Σαβάκι ήταν σχεδόν συνεχώς σε κίνηση, οι περισσότερες από τις ευθύνες του ναού έπεσαν στον μαθητή του, Κόσο Ουτσιγιάμα. Ο Σαβάκι δεν διέμενε στον ναό μέχρι το 1962, όταν τα πόδια του έγιναν πολύ αδύναμα, για να ταξιδεύει. Με τον θάνατο του Σαβάκι το 1965, ο Ουτσιγιάμα έγινε ο έκτος ηγούμενος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο μικρός ναός έγινε γνωστός στην κοινότητα Ζεν τόσο στην Ιαπωνία όσο και στο εξωτερικό για την αφοσιωμένη πρακτική του ζαζέν και της επίσημης επαιτείας, ή τακουχάτσου. Ήταν ασυνήθιστο στην Ιαπωνία εκείνη την εποχή να συντηρείται χωρίς εισόδημα από οικογένειες ενοριτών. Αντί να εκτελεί τελετές όπως κηδείες, για να βγάλει χρήματα, ο Αντάι-τζι βασιζόταν πλήρως σε δωρεές από λαϊκούς ασκούμενους και επαιτεία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Ουτσιγιάμα πήρε αρκετούς μαθητές, που αργότερα θα γίνουν εξέχοντες από μόνοι τους, όπως ο Σοχάκου Οκουμούρα και ο Έισιν Ικέντα.
Η αύξηση των επισκεπτών και τα πολλά νέα σπίτια, που χτίστηκαν γύρω από το ναό δημιούργησαν πολύ θόρυβο, γεγονός που δυσκόλεψε τη συνέχιση της πρακτικής του Ζαζέν στην τοποθεσία του Κιότο. Ως εκ τούτου, ο ακόλουθος ηγούμενος, Βατανάμπε Κόχο (1942 – 2016), αποφάσισε να μεταφέρει το Αντάι-τζι στη σημερινή του θέση στο βόρειο Χιόγκο.[2] Ο ναός αργότερα κατεδαφίστηκε και το μόνο, που απομένει από το αρχικό Αντάι-τζι είναι μια περιφραγμένη πέτρα κάτω από έναν σφενδάμι που ήταν μέρος του κήπου του ναού ακριβώς έξω από το δωμάτιο του ηγουμένου. Περιέχει ένα μνημείο στο Σαβάκι Κόντο. Μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά βρίσκεται τώρα περίπου στην προηγούμενη θέση του ναού.
Βόρειο Χιόγκο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μαζί με την ησυχία των βουνών, ο έβδομος ηγούμενος Βατανάμπε Κόχο αναζήτησε έναν νέο τρόπο ζωής, που θα επανέφερε το Ζεν σε αυτάρκεια, όταν μετέφερε τον Αντάι-τζι στη σημερινή του θέση.[1] Ο όγδοος ηγούμενος Σίνιου Μιγιάουρα (1948 – 2002) προστάτευσε αυτή την ήρεμη ζωή του Ζαζέν ενώ έκανε πράξη το ιδανικό ενός αυτόνομου μοναστηριού, μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του στο χιόνι τον Φεβρουάριο του 2002. Ο μαθητής του, ο Γερμανός μοναχός Μούχο Νόελκε (γενν. 1968), συνέχισε ως ο ένατος ηγούμενος μέχρι το 2020.[3] Τον διαδέχθηκε ο Νακαμούρα Έκο,[2] ο κληρονόμος του Ιαπωνικού Ντάρμα. Μια ταινία ντοκιμαντέρ για το μοναστήρι με τίτλο "Zen for Nothing", σε σκηνοθεσία Βέρνερ Πένζελ και πρωταγωνίστρια της Σαμπίν Τιμοτέο, έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σόλοθουρν το 2016.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Antai Ji» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Antaiji – History». antaiji.org. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ «Encounters with Zen | December 2012 | Highlighting Japan». www.gov-online.go.jp. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2021.
