Αντρέ Μιραμπέλ

Αντρέ Μιραμπέλ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		André Mirambel (Γαλλικά)
Γέννηση1  Οκτωβρίου 1900
4ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού
Θάνατος4  Ιουνίου 1970
11ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
ΣπουδέςΕθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταγλωσσολόγος
διδάσκων πανεπιστημίου
μεταφραστής
ελληνιστής
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαd:Q114496054 (1958–1969, École nationale des langues orientales vivantes)
ΒραβεύσειςΒραβείο Λανγκλουά (1956)
δεδομένα

Ο Αντρέ Μιραμπέλ (1900-1970) ήταν Γάλλος γλωσσολόγος και νεοελληνιστής.

Βίος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αντρέ Μιραμπέλ γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου του 1900 στο Παρίσι[1]. Σπούδασε στη Σορβόννη με καθηγητές τους Antoine Meillet, J. Vendryes και Γιάννη Ψυχάρη. Διορίστηκε στην πόλη Ρεμς ως καθηγητής. Παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Ανώτατων Σπουδών στο Παρίσι (École Pratique de Hautes Études) και στη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών (1920-1924). Σπούδασε κλασικές γλώσσες, σανσκριτικά, εβραϊκά, και έμαθε αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, σλαβικά, ρουμανικά και τουρκικά.[2] Στη συνέχεια διδάσκει στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1925-1928) και παράλληλα ασχολείται με τα νεοελληνικά ιδιώματα των Κυκλάδων και της Πελοποννήσου. Το 1930 αναγορεύεται διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Παρισιού. με τη διατριβή του που έχει ως θέμα της Études descriptive du parler maniote méridional (Περιγραφική μελέτη του ιδιώματος της Μέσα Μάνης). Με τον τίτλο του διδάκτορα διορίζεται καθηγητής στη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών διαδεχόμενος τον Ψυχάρη.Το 1938 μετά την αποχώρηση του Hubert Pernot αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Νεοελληνικού Ινστιτούτου του Παρισινού Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Με το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επιστρατεύεται και περνάει στην Αγγλία όπου χάρη στη γλωσσομάθειά του βοήθησε την εξόριστη γαλλική κυβέρνηση στον τομέα της προπαγάνδας,[3] για να επιστρέψει στη Γαλλία μετά το τέλος του πολέμου.[4]

Από το 1957 εκλέγεται πρόεδρος της Γλωσσολογικής Εταιρείας Παρισίων και από το 1959 Πρόεδρος της Εταιρείας για την προώθηση των Ελληνικών Σπουδών στη Γαλλία. Το 1959 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1961 έλαβε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.[5] Επίσης είχε τιμηθεί από το Ελληνικό κράτος με το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικος.[6] Πέθανε το 1970 και ως Φιλέλληνας τάφηκε σύμφωνα με την επιθυμία του, σκεπασμένος με την ελληνική σημαία.[3]

Ο Μιραμπέλ ως γλωσσολόγος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μιραμπέλ ξεκίνησε το έργο του ως ιστορικοσυγκριτικός γλωσσολόγος, αλλά στην πορεία ενημερωμένος από τον ευρωπαϊκό δομισμό ακολουθεί τη νέα αυτή μεθοδολογία.[3]

Το συγγραφικό έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το έργο του, πολυσχιδές, περιλαμβάνει γλωσσολογικά, λεξικογραφικά, γραμματικά, φιλολογικά συγγράμματα, άρθρα που καλύπτουν όλους τους τομείς της νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας.

  • Grammaire du grec moderne (Γραμματική της νεοελληνικής γλώσσας), 1930
  • Introduction au grec moderne (Εισαγωγή στη νεοελληνική), 1948
  • La littérature grecque moderne (Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας). 1953
  • Grèce (Ελλάδα) στη σειρά Guide Bleu, 1953, 1960
  • Histoire de littérature byzantine (Ιστορία της βυζαντινής λογοτεχνίας) στην Encyclopédie de la Pléiade, 1956
  • Antologie de la prose néohellénique (Ανθολογία της νεοελληνικής πεζογραφίας (1884-1960)), 1960
  • Γαλλοελληνικό-Ελληνογαλλικό λεξικό, 1960[7]
  • La France devant l'Hellénisme, 1961
  • La langue grecque moderne - description et analyse, 1959 (ελλ. μτφρ. Η νέα ελληνική γλώσσα περιγραφή και ανάλυση, εκδ.Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, 1970)[8]

Μεταφραστικό έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταφράζει νεοέλληνες πεζογράφους και ποιητές, όπως την Παναγία Γοργόνα του Στρατή Μυριβήλη (1957), Η φυλή των ανθρώπων του Θράση Καστανάκη (1962), του Γιάννη Κουτσοχέρα ποιήματα La marche des lys, Didot (1960). Προλογίζει τα μεταφρασμένα ποιήματα του Καβάφη (1958) και την Αλληλογραφία μεταξύ Πηνελόπης Δέλτα και G. Schluberger, (1962)[5]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Σταμάτης Καρατζάς, «Andre Mirabel (1900-1970)», Ελληνικά, τομ.23 (1970), σελ440
  2. ↑ Θανάσης Νάκας, «Μιραμπέλ Αντρέ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπάιδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 6 (1987), σελ. 199
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Θανάσης Νάκας, «Μιραμπέλ Αντρέ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπάιδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 6 (1987), σελ.200
  4. ↑ Αναστάσιος Στέφος, « Μνήμη Andre Mirabel (1900-1970)», Διαβάζω, τχ. 36 (Νοέμβριος 1980), σελ.26
  5. ↑ 5,0 5,1 Αναστάσιος Στέφος, « Μνήμη Andre Mirabel (1900-1970)», Διαβάζω, τχ. 36 (Νοέμβριος 1980), σελ.28
  6. ↑ Γ.Π. «Τα γεγονότα και ζητήματα: Αντρέ Μιραμπέλ » Νέα Εστία, τομ.88, τχ. 1032(1η Ιουλίου 1970), σελ.889
  7. ↑ Αναστάσιος Στέφος, « Μνήμη Andre Mirabel (1900-1970)», Διαβάζω, τχ. 36 (Νοέμβριος 1980), σελ.27
  8. ↑ Αναστάσιος Στέφος, « Μνήμη Andre Mirabel (1900-1970)», Διαβάζω, τχ. 36 (Νοέμβριος 1980), σελ.28Θανάσης Νάκας, «Μιραμπέλ Αντρέ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπάιδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 6 (1987), σελ.200

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Αναστάσιος Στέφος, « Μνήμη Andre Mirabel (1900-1970)», Διαβάζω, τχ. 36 (Νοέμβριος 1980), σελ.26-28
  • Θανάσης Νάκας, «Μιραμπέλ Αντρέ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 6 (1987), σελ.199-200
  • Γ.Π. «Τα γεγονότα και ζητήματα: Αντρέ Μιραμπέλ » Νέα Εστία, τομ.88, τχ. 1032(1η Ιουλίου 1970), σελ.889
  • Σταμάτης Καρατζάς, «Andre Mirabel (1900-1970)», Ελληνικά, τομ.23 (1970), σελ.440-442