Αντρέι Μακίν
Ο Αντρέι Σεργκέγιεβιτς Μακίν (γαλλ. Andreï Sergeyevich Makine, ρωσ. Андрей Серге́евич Макин), που γεννήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1957, είναι ρωσικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας. Δημοσιεύει έργα και με το ψευδώνυμο Γκαμπριέλ Οσμόντ (Gabriel Osmonde)[12]. Τα μυθιστορήματά του περιλαμβάνουν τα Η ανθρώπινη αγάπη και Η ζωή ενός άγνωστου άντρα. Ο Μακίν εκλέχθηκε ως μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, στην έδρα 5, στις 3 Μαρτίου του 2016, διαδεχόμενος την Ασιά Ντζεμπάρ[13].
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Αντρέι Μακίν γεννήθηκε στο Κρασνογιάρσκ της τότε ΕΣΣΔ και μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο στην πόλη Πένζα, περίπου 625 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μόσχας[14]. Από μικρός εξοικειώθηκε με τη γαλλική γλώσσα, καθώς η γιαγιά του είχε γεννηθεί στη Γαλλία (παρότι σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις του ανέφερε ότι είχε μάθει γαλλικά από έναν φίλο), και έγραφε ποιήματα τόσο στη γαλλική όσο και στη ρωσική γλώσσα.
Το 1987 ο Μακίν επισκέφθηκε τη Γαλλία ως μέλος προγράμματος ανταλλαγής εκπαιδευτικών και αποφάσισε να μείνει εκεί[15]. Του δόθηκε πολιτικό άσυλο και ήταν αποφασισμένος να βιοπορισθεί ως συγγραφέας στη γαλλική γλώσσα. Ωστόσο, χρειάσθηκε να παρουσιάσει τα πρώτα του χειρόγραφα ως μεταφράσεις από τη ρωσική, για να ξεπεράσει τη δυσπιστία των εκδοτών ότι ένας νεοαφιχθείς ξένος μπορούσε να γράφει με τέτοια ευχέρεια σε μία ξένη για αυτόν γλώσσα[16]. Μετά από την απογοητευτική υποδοχή των πρώτων δύο του μυθιστορημάτων, χρειάσθηκε 8 μήνες για να βρει εκδότη για το τέταρτο έργο του, το Η κληρονομιά. Αλλά όταν τελικώς εκδόθηκε το 1995 στη Γαλλία, αυτό το μυθιστόρημα έγινε το πρώτο στην ιστορία που κέρδισε τόσο το Βραβείο Γκονκούρ όσο και το Βραβείο Médicis, συν το «Goncourt des Lycéens».
Από το 2001 ο Μακίν άρχισε να εκδίδει υπό το ψευδώνυμο «Γκαμπριέλ Οσμόντ», 4 συνολικά μυθιστορήματα σε μία περίοδο 10 ετών[12]. Η ταυτότητα του συγγραφέα τους έγινε ένα λογοτεχνικό αίνιγμα και πολλοί έκαναν εικασίες για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο Οσμόντ[12]. Τελικώς το 2011 ένας λόγιος παρατήρησε ότι το βιβλίο του Οσμόντ 20.000 femmes dans la vie d’un homme ήταν σαφώς εμπνευσμένο από την Κληρονομιά και τότε ο Μακίν επιβεβαίωσε δημόσια ότι εκείνος ήταν ο συγγραφέας[12]. Εξηγώντας γιατί είχε χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο, είπε: «Επιθυμούσα να δημιουργήσω κάποιον που ζούσε μακριά από την τύρβη του κόσμου».[12]
Εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- La Fille d'un héros de l'Union soviétique, 1990, Robert Laffont
- Confession d'un porte-drapeau déchu, 1992, Belfond
- Au temps du fleuve Amour, 1994, Editions du Félin
- Le Testament français, 1995, Mercure de France
- Le Crime d'Olga Arbelina, 1998, Mercure de France
- Requiem pour l'Est, 2000, Mercure de France
- La Musique d'une vie, 2001, Éditions du Seuil
- La Terre et le ciel de Jacques Dorme, 2003, Mercure de France
- La Femme qui attendait, 2004, Éditions du Seuil
- L'Amour humain, 2006, Éditions du Seuil
- Le Monde selon Gabriel, 2007, Éditions du Rocher
- La Vie d'un homme inconnu, 2009, Éditions du Seuil
- Cette France qu'on oublie d'aimer, 2010, Points
- Le Livre des brèves amours éternelles, 2011, Éditions du Seuil
- Une Femme Aimée, 2013, Éditions du Seuil
Ως Γκαμπριέλ Οσμόντ
- Le Voyage d'une femme qui n'avait plus peur de vieillir, Albin Michel, 2001
- Les 20.000 Femmes de la vie d'un homme, Albin Michel, 2004
- L'Œuvre de l'amour, Pygmalion, 2006
- Alternaissance, Pygmalion, 2011
Μεταφράσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η κληρονομιά εκδόθηκε στις ΗΠΑ με τον τελείως διαφορετικό τίτλο `Ονειρα των ρωσικών καλοκαιριών μου (Dreams of My Russian Summers), ενώ στη Μεγάλη Βρετανία με τον αρχικό τίτλο Η γαλλική διαθήκη (Le Testament français). Μεταφράσθηκε στη ρωσική από τις Γιουλιάνα Γιάνινα και Ναταλία Σαχόφσκαγια, και δημοσιεύθηκε στο 12ο τεύχος του ρωσικού λογοτεχνικού περιοδικού Ξένη λογοτεχνία (Иностранная литература) το 1996. Ωστόσο, δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη Ρωσία. «[Οι Ρώσοι σήμερα] θέλουν το σύγχρονο, το μοντέρνο και ίσως αυτή η απόσταση που διατηρώ στα βιβλία μου δεν τους αρέσει», πιθανολογεί ο ίδιος[17]. Εντούτοις, «στη Ρωσία υπάρχουν περίπου ένα εκατομμύριο γαλλόφωνοι. Αυτοί διαβάζουν τα βιβλία μου [στο γαλλικό πρωτότυπο] και ορισμένες φορές μου στέλνουν τα διδακτορικά τους, τα οποία έχουν πολύ περισσότερες σελίδες από τα βιβλία μου. Είναι ενδιαφέρον, γιατί αυτοί οι καθηγητές μού εξηγούν πώς πρέπει να ερμηνεύσω τα βιβλία μου...»[17].
Στην ελληνική γλώσσα έχουν μεταφρασθεί οκτώ έργα του από τρεις εκδοτικούς οίκους:
- Η κληρονομιά, μετάφραση Αγγελική Πασσιά και Φίλιππος Μανδηλαράς, εκδ. Φυτράκης Α.Ε., Αθήνα 1997, ISBN 978-960-535-009-3
- Η κόρη του ήρωα, μετάφρ. Μαρία Χωρεάνθη, εκδ. Φυτράκης Α.Ε., Αχαρνές 2002, ISBN 978-960-535-248-6
- Το αμάρτημα της Όλγας Αρμπελίνα, μετάφρ. Αγγελική Πασσιά, εκδ. Φυτράκης Α.Ε., Αχαρνές 2002, ISBN 978-960-535-249-3
- Ελεγεία για την Ανατολική Ευρώπη, μετάφρ. Μαρία Χωρεάνθη, εκδ. Φυτράκης Α.Ε., Αχαρνές 2002, ISBN 978-960-535-242-4
- Η μουσική μιας ζωής, μετάφρ. Χριστίνα Σπυριδάκη, εκδ. Φυτράκης Α.Ε., Αχαρνές 2004, ISBN 978-960-535-318-6
- Η γυναίκα που περίμενε, μετάφρ. Μαρία Κράλλη, εκδ. «Ηλέκτρα», Αθήνα 2004, ISBN 978-960-88340-7-1
- Η ανθρώπινη αγάπη, μετάφρ. Μαρία Ευσταθίου, εκδ. «Ηλέκτρα», Αθήνα 2008, ISBN 978-960-6627-97-2
- Η ζωή ενός άγνωστου άντρα, μετάφρ. Αγγελική Σιγούρου, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2014, ISBN 978-960-03-5814-8
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. makine-andrei. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) Babelio. 7340.
- ↑ 3,0 3,1 (Γαλλικά) Babelio. 202052.
- ↑ «Le Monde» (Γαλλικά) Societe Editrice Du Monde. Παρίσι. culture/article/2016/03/03/andrei-makine-elu-a-l-academie-francaise_4876177_3246.html.
- ↑ «Journal officiel de la République française». (Γαλλικά) Journal officiel de la République française.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12149504c. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Γαλλική Ακαδημία. www
.academie-francaise .fr /les-immortels /andrei-makine?fauteuil=5&election=03-03-2016. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. - ↑ «Les Goncourt dans leur siècle : Un siècle de « Goncourt »». (Γαλλικά) Presses Universitaires du Septentrion. 2005. 10.4000/books.septentrion.54288. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2024.
- ↑ www
.fondation-del-duca .fr /prix-mondial. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2020. - ↑ «Lauréats depuis 1995 du prix littéraire de l'armée de Terre - Erwan Bergot». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2024.
- ↑ www
.lalettredulibraire .com /Palmar%C3%A8s-du-prix-des-Romanci%C3%A8res. - ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 «Who is Gabriel Osmonde? A French Literary Mystery is Solved», New York Times, 1 Απριλίου 2011
- ↑ «L'écrivain d'origine russe Andreï Makine entre à l'Académie française» (στα French). Le Monde. 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2016.
- ↑ Murielle Lucie Clément: Andreï Makine, Rodopi, 2009, σελ. 141
- ↑ Christopher W. Lemelin: «Andrei Makine» στο Multicultural Authors Since 1945. Oxford and Westport, Connecticut: Greenwood Press, 2004.
- ↑ "Torn Between Two Languages", Victor Brombert, New York Times, 17/8/1997
- ↑ 17,0 17,1 http://www.kathimerini.gr/855981/article/politismos/vivlio/enas-rwsos-me-avrothta-galloy «Ενας Ρώσος με αβρότητα Γάλλου», συνέντευξη στη Χριστίνα Σανούδου, Η Καθημερινή, 9 Απριλίου 2016
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- «A writer's life: Andreï Makine», Philip Delves Broughton, The Telegraph, 28 Μαρτίου 2004
- «Εγώ είμαι η μαντάμ Μποβαρύ»: Μια συνέντευξη με τον Αντρέι Μακίν, Gerry Feehily, 3:AM Magazine, 1 Σεπτεμβρίου 2008
- Autour de l'œuvre d'Andreï Makine Site du collectif de chercheurs sur l'œuvre d'Andreï Makine Αρχειοθετήθηκε 2011-10-08 στο Wayback Machine. (στη γαλλική)
- Jean-Louis Tallon (2002). «Andreï Makine: L'écriture est une vision (μικρό βιογραφικό δοκίμιο και συνέντευξη)» (στα Γαλλικά). Horspress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2016.
- Κριτική βιβλιογραφία (Auteurs.contemporain.info) (στη γαλλική)
- «Υπήρξαν τουλάχιστον τέσσερις Στάλιν» συνέντευξη του Μακίν στον Μανώλη Πιμπλή, Τα Νέα - «Βιβλιοδρόμιο», 9 Απριλίου 2016