Αριστίντ Μαγιόλ

Αριστίντ Μαγιόλ
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Aristide Maillol (Γαλλικά)
Γέννηση	8  Δεκεμβρίου 1861[1][2][3] Μπανιούλς-συρ-Μερ
Θάνατος	27  Σεπτεμβρίου 1944[1][2][4] Μπανιούλς-συρ-Μερ
Αιτία θανάτου	τροχαίο ατύχημα
Συνθήκες θανάτου	θανατηφόρο δυστύχημα
Κατοικία	Μπανιούλς-συρ-Μερ
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία[5][6]
Σπουδές	Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού και Ακαδημία Κολαρόσι
Ιδιότητα	γλύπτης[7], ζωγράφος[7], λιθογράφος[8], οξυγράφος[9], χαράκτης[10], σκιτσογράφος[11] και εικαστικός καλλιτέχνης[12][13]
Κίνημα	Ομάδα Ναμπί και Συμβολισμός[14]
Καλλιτεχνικά ρεύματα	Ομάδα Ναμπί και Συμβολισμός[14]
Σημαντικά έργα	Flore, L'Air και Action Enchained
Βραβεύσεις	Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αριστίντ Μαγιόλ (Aristide Maillol, Μπανυύλ-συρ-Μερ, 8 Δεκεμβρίου 1861 – 27 Σεπτεμβρίου 1944) ήταν Γάλλος γλύπτης και ζωγράφος, ένας από του σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Αριστίντ Μαγιόλ ενδιαφέρθηκε αρχικά για τη ζωγραφική και το 1882 μπήκε με υποτροφία στην Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, όπου μαθήτευσε στα εργαστήρια του Ζαν-Λεόν Ζερόμ και Αλεξάντρ Καμπανέλ. Ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που πήραν μέρος στο Σαλόν των Ανεξαρτήτων, αμέσως μετά την ίδρυσή του το 1884. Συνδέθηκε, μέσω του Πωλ Σερυζιέ (Paul Serusier, 1864 - 1927) και του Μωρίς Ντενί (Maurice Denis, 1870 – 1943), με το πρωτοποριακό κίνημα των Ναμπί (Nabis) και μέχρι το 1904 ζωγράφιζε έργα επηρεασμένα από την τεχνοτροπία τους.

Το 1893 ίδρυσε στην Μπανυύλ-συρ-Μερ (Banyuls-sur-Mer) ένα εργοστάσιο ταπισερί για διακοσμητικούς τάπητες τοίχων. Διάλεγε πάντα εξαιρετικής ποιότητας νήματα και χρησιμοποιούσε φυτικά χρώματα που έφτιαχνε ο ίδιος. Το 1894 συνάντησε τον Πωλ Γκωγκέν στις Βρυξέλλες και ακολουθώντας το παράδειγμά του φιλοτέχνησε ξυλόγλυπτα και αγαλματίδια από τερακότα.

Γύρω στο 1900, όταν ο Μαγιόλ ήταν περίπου σαράντα ετών, είχε αρχίσει να χάνει την όρασή του λόγω κάποιας σοβαρής ασθένειας των ματιών του. Αυτό ήταν αιτία να εγκαταλείψει οριστικά τη ζωγραφική και να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη γλυπτική. Από το 1903 άρχισε να εκθέτει στο Σαλόν του Παρισιού, με εξαιρετική επιτυχία, όπως με τα γλυπτά του «Πομόνα» (1910) και «Φλόρα» (1910). Εγκατέστησε στο Μαρλύ-λε-Ρουά (Marly-le-Roi) το ονομαστό εργαστήριό του, αν και περνούσε τα καλοκαίρια του στην αγροικία του στην Μπανυύλ.

Καλλιτεχνική δημιουργία

Η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία του Αριστίντ Μαγιόλ ήταν προϊόν καθημερινής παρατήρησης και γέμιζε το σημειωματάριό του με σκίτσα και σχέδια. Τα αγάλματά του, τα γυναικεία κυρίως γυμνά του, είναι συμβολικές συνθέσεις με δυναμική ενέργεια που συνδυάζουν την προσωπική του αισθαντικότητα με τον ερωτικό ρομαντισμό.

Τα κυριότερα και πιο αξιόλογα γλυπτά του είναι: «Η Μεσόγειος» [1], 1905, (Παρίσι, Μουσείο Ορσέ), «Η Αλυσοδεμένη δράση» (1905), έργο αφιερωμένο με τη μορφή ενός γυναικείου γυμνού στον Ωγκύστ Μπλανκί (Auguste Blanqui), "Κορμός» (1906), «Ο νεαρός ποδηλάτης» (1907), «Η Νύχτα» (1909), «Πομόνα» (1910), «Φλόρα» (1910), «Χλωρίς» (1911), «Μνημείο στον Σεζάν» (1912 – 1925), «Ιλ ντε Φρανς» (1925), «Το Βουνό» (1925), «Αφροδίτη» (1918 – 1928), «Μνημείο του Κλωντ Ντεμπυσύ» (1930 -1935, Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι), «Οι τρεις Χάριτες» (1937), «Ο Αέρας» (1938), «Ο Ποταμός» (1938), «Αρμονία» (1944), «Λουομένη» [2], (Παρίσι, Μουσείο Ορσέ).

Ο Μαγιόλ υπήρξε ακόμη μεγάλος καλλιτέχνης εικονογράφησης βιβλίων. Εικονογράφησε τα «Βουκολικά» του Βιργιλίου (1925), την «Ερωτική Τέχνη» του Οβιδίου (1935), «Δάφνις και Χλόη» (1937), «Τραγούδια για εκείνη» του Βερλαίν (1939), «Το βιβλίο των αστειοτήτων» του Ρονσάρ (1940) κ. ά.

Από το 1964 άρχισε να συγκεντρώνεται ένας σημαντικός αριθμός αγαλμάτων του Μαγιόλ στους Κήπους του Κεραμεικού (Jardin des Tuileries) στο Παρίσι, χάρη στη δωρεά της Ντίνα Βιερνύ (Dina Vierny), που υπήρξε το κυριότερο μοντέλο και σύντροφός του.

Παραπομπές

1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11913991d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
3. «Aristide Maillol» (Ολλανδικά) 52024.
4. (Αγγλικά) SNAC. w6g44rm7. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
5. (Αγγλικά, Μποκμάλ, Σουηδικά, Φινλανδικά, Δανικά, Εσθονικά) KulturNav. 12  Φεβρουαρίου 2016. 69234718-de79-4439-876f-dbd52a6a88be. Ανακτήθηκε στις 27  Φεβρουαρίου 2016.
6. (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 3697. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
7. The Fine Art Archive. 13477. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
8. Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
9. Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
10. 60610. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
11. «'De drie gratiën' (studie voor een tapisserie)». Ανακτήθηκε στις 7  Σεπτεμβρίου 2021.
12. kmska.be/collection/work/data/aczt60. Ανακτήθηκε στις 29  Απριλίου 2024.
13. www.museabrugge.be/collection/work/id/2014_GRO0414_III. Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2024.
14. Jean Cassou, Pierre Brunel, Francis Claudon, Georges Pillement, Lionel Richard: «Encyclopédie du symbolisme» 1979. ISBN-10 2-85056-129-0.

• Επιλογή έργων
• 
  Χορεύτρια, 1896, ξύλο, Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
• 
  Μεσόγειος, 1902, Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
• 
  Λουομένη, 1902, Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
• 
  Πόθος, 1907, Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
• 
  "Το Βουνό", 1925, Παρίσι, Κήπος του Κεραμεικού
• 
  Αφροδίτη, 1918-28, Λυών, Musée des Beaux Arts
• 
  Το βουνό, 1937, Λυών, Musée des Beaux Arts
• 
  "Ο Αέρας", 1938, Παρίσι, Κήπος του Κεραμεικού

Πηγές

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Αριστίντ Μαγιόλ

• Georges Belleiche: “Statues de Paris: Les Rues de la Rive Droite”, pp. 10-13, Massin Editeur, Paris, 2006.
• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμμα «Μαγιόλ, Αριστίντ », τόμ. 32, σελ. 369 - 370, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996.
• Χέρμπερτ Ρηντ: «Λεξικό Εικαστικών Τεχνών», λήμμα «Μαγιόλ, Αριστίντ», σελ. 151 -152, Εκδόσεις ΥΠΟΔΟΜΗ, Αθήνα, 1986.