Αρχαιολεμούριος | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() Αναπαράσταση του Archaeolemur majori
| ||||||||||||||||
Κατάσταση διατήρησης | ||||||||||||||||
Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Είδη | ||||||||||||||||
†Archaeolemur edwardsi | ||||||||||||||||
Συνώνυμα[1] | ||||||||||||||||
|
Ο Αρχαιολεμούριος (Archaeolemur) είναι εξαφανισμένο γένος λεμούριου που περιλαμβάνει δύο είδη, το Archaeolemur edwardsi και το A. majori.[2]
Το γένος ήταν διαδεδομένο στη Μαδαγασκάρη κατά το μεγαλύτερο μέρος του Ολόκαινου, και τα υπολείμματά του είναι συχνά άφθονα σε τοποθεσίες απολιθωμάτων σε όλο το νησί. Το μεγάλο γεωγραφικό και χρονικό εύρος του γένους μπορεί να αποδοθεί στο ότι ήταν γενικευμένο είδος. Ο Αρχαιολεμούριος ήταν ημιεδαφόβιο τετράποδο που περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο έδαφος, όντας ωστόσο προσαρμοσμένο και στη δενδρόβια κίνηση.[3] Παρά την τάση του για κυρίως εδαφικό τρόπο ζωής, δεν ήταν καλά προσαρμοσμένος για τρέξιμο όπως οι μακάκοι και οι μπαμπουίνοι, επιζώντα πρωτεύοντα με τα οποία συχνά συγκρίνεται.[4] Εν σχέσει με τους κατά κύριο λόγο εδαφόβιους μπαμπουίνους, ο Αρχαιολεμούριος είχε πιο κοντά και ρωμαλέα άκρα, μικρότερα δάκτυλα και ευρύτερο κορμό. Η δίαιτά του πιστεύεται ότι αποτελούνταν από μεγάλο εύρος τροφών, συμπεριλαμβανομένων σπόρων από φυτά της σαβάνας.[5] Οι κοπτήρες του Αρχαιολεμούριου ήταν μεγεθυμένοι και προσαρμοσμένοι στην αφαίρεση σκληρών κελυφών και φλοιών από σπόρους και φρούτα.[4] Η ευρυτοπική προσαρμογή του Αρχαιολεμούριου ενδέχεται να εξηγεί το γιατί ήταν ένας από τους τελευταίους λεμούριους γνωστούς από υποαπολιθώματα που εξαφανίστηκε.[2] Εξαφανίστηκε από τη Μαδαγασκάρη γύρω στο 1047-1280 μ.Χ.[6]