Ατ (πόλη)

Συντεταγμένες: 50°37′52.100″N 3°46′36.988″E / 50.63113889°N 3.77694111°E / 50.63113889; 3.77694111

Ατ
Σημαία Έμβλημα
Ατ 50°37′52″N 3°46′37″E
Χώρα	Βέλγιο
Διοικητική υπαγωγή	διαμέρισμα του Ατ
Διοίκηση
• Mayor of Ath	Bruno Lefebvre (από 2018)
Έκταση	126,95 km²
Υψόμετρο	33 μέτρα[1]
Πληθυσμός	29.164 (1  Ιανουαρίου 2018)[2]
Ταχ. κωδ.	7800[3], 7801[3], 7802[3], 7803[3], 7804[3], 7810[3], 7811[3], 7812[3], 7822[3] και 7823[3]
Τηλ. κωδ.	068
Ζώνη ώρας	UTC+01:00
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Ατ (γαλλικά: Ath‎‎, ολλανδικά: Aat‎‎, βαλλωνικά: Ate), είναι πόλη και έδρα δήμου του Βελγίου, στην επαρχία Αινώ της Βαλλωνίας. Την 1η Ιανουαρίου 2024 το Ατ είχε πληθυσμό 30.028 κατοίκων^[4]. Έχει έκταση 126,95 χλμ² και πληθυσμιακή πυκνότητα 236,5 κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Βρίσκεται 55 χλμ. ΝΔ των Βρυξελλών, πάνω στον αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη βελγική πρωτεύουσα με την πόλη Τουρνέ (Tournai).

Η πόλη είναι περισσότερο γνωστή ως η «Πόλη των Γιγάντων» λόγω των εορτών με την ονομασία Ντυκάς (Ducasse), που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στην τέταρτη εβδομάδα του Αυγούστου. Γιγαντιαίες φιγούρες που απεικονίζουν τον Γολιάθ, τον Σαμψών και άλλα πρόσωπα παρελαύνουν στους δρόμους, ενώ γίνεται και αναπαράσταση του γάμου του Γολιάθ, και της ονομαστής μονομαχίας του με τον Δαβίδ.

Γεωγραφία

Το Ατ βρίσκεται πάνω στη συμβολή του μεγάλου και του μικρού Νταντρ (Dendre) (φλαμανδ. Ντέντερ, Dender), όπου η ροή τους διευθετείται σε κανάλια. Η περιοχή είναι κυρίως αγροτική.

Ιστορία

Το ιστορικό Δημαρχείο του Ατ

Το αρχαιολογικά στοιχεία αποδεικνύουν την ύπαρξη αρκετών Γαλατορωμαϊκών οικισμών στην περιοχή. Η προέλευση της πόλης, ωστόσο, χρονολογείται περίπου από το 1160, όταν ο Βαλδουίνος Δ’ (Baldwin IV), κόμης του Αινώ, αγόρασε κάποια έκταση από τον υποτελή του, Ζιλ ντε Τραζενιές (Gilles de Trazegnies). Λίγα χρόνια αργότερα, έκτισε τον Πύργο της Μπουρμπάντ (Burbant) -τον οποίο μπορεί κάποιος να δει ακόμα και σήμερα- για να προστατεύσει το νέο του απόκτημα. Ο οικισμός, σύντομα απέκτησε προνόμια και άρχισε να προσελκύει κατοίκους γύρω από το νεόκτιστο (1325) κτήριο της αγοράς στη Μεγάλη Πλατεία (Grand-Place).

Στο Ατ υπογράφηκε η «Συνθήκη του Ατ», στις 4 Ιουνίου του 1357, για να διευθετηθεί το ζήτημα της διαδοχής της Βραβάντης. Εκείνο τον καιρό, λειτούργησε η εβδομαδιαία αγορά -που εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα- κάθε Πέμπτη και άρχισε να προσελκύει πωλητές από μια πολύ μεγαλύτερη περιοχή. Η παραγωγή λινών υφασμάτων, δερμάτων και πολυτελών ειδών, όπως χρυσών αντκειμένων, ντουλαπιών και γλυπτών, αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς. Η αύξηση του πληθυσμού κατέστησε αναγκαία την κατασκευή ενός δεύτερου τείχους, που ολοκληρώθηκε στα τέλη του 14ου αιώνα. Το 1416, στην πόλη ιδρύθηκε σχολή για τη μελέτη των Λατινικών, την οποία παρακολούθησε και ο φλαμανδός ανθρωπιστής Γιούστους Λίπσιους (Justus Lipsius). Ο πληθυσμός της πόλης υπολογιζόταν σε 5.000, περίπου.

Το 1667, το Ατ κατακτήθηκε μέσα σε μια μέρα από τον στρατό του Λουδοβίκου ΙΔ’ και έγινε η πρώτη γαλλική πόλη στις ισπανικές Κάτω Χώρες. Λίγο μετά, ο φημισμένος μηχανικός Βωμπάν (Vauban) έκτισε νέα οχύρωση, η οποία περιελάμβανε όχι λιγότερους από οκτώ προμαχώνες. Στο τέλος του 18ου αιώνα, η πόλη είχε περίπου 7.300 κατοίκους, αλλά ο πληθυσμός άρχισε να μειώνεται κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Το 1824, οι Ολλανδοί οχύρωσαν περαιτέρω την πόλη, η οποία απέκτησε και πάλι στρατηγική σημασία. Η τελική διάλυση των οχυρώσεων λίγα χρόνια αργότερα απελευθέρωσε πολυπόθητη γη για τις δραστηριότητες του αυξανόμενου πληθυσμού. Μια νέα περίοδος ανάπτυξης υπήρξε μεταξύ 1850 και 1914 χάρη στη δασοπονία, γεωργικές ενασχολήσεις (ζυθοποιίες, μύλοι) και την κλωστοϋφαντουργία. Στον 20ο αιώνα, οι περισσότερες από αυτές τις μορφές παραγωγής έπεσαν σε παρακμή και αντικαταστάθηκαν από εμπορικές, διοικητικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Κατά τα τελευταία 30 χρόνια, πολλές συνοικίες έχουν αναζωογονηθεί και αναπτυχθεί, ενώ τα μνημεία της πόλης έχουν υποστεί ανακαίνιση ή αποκατάσταση.

Στη βιομηχανική περιοχή του Γκισλεγκέν (Ghislenghien), κοντά στο Ατ, έγινε μια από τις χειρότερες καταστροφές του Βελγίου στις 30 Ιουλίου 2004. Γύρω στις 8:30 π.μ., τοπική ώρα, οι εργαζόμενοι στην κατασκευή ενός νέου εργοστασίου για λειαντικά μέσα, της εταιρείας Diamant Boart, ανέφεραν έντονη οσμή αερίου. Πιστεύεται ότι το αέριο διέφευγε από έναν υπόγειο αγωγό υψηλής πίεσης, μεταφοράς φυσικού αερίου από το Ζέιμπρυχε (Zeebrugge) προς τη Γαλλία. Πυροσβέστες ήλθαν σύντομα στο σημείο και προσπαθούσαν να εκκενώσουν την περιοχή, όταν ακολούθησαν τουλάχιστον δύο εκρήξεις στις 9:00 το πρωί. Η ισχυρότερη από αυτές κατεδάφισε το εν μέρει κτισμένο οικοδόμημα της Diamant Boart, ενώ πυρκαγιές ξεκίνησαν σε διάφορα άλλα κτίρια. Ο επίσημος απολογισμός ήταν 23 νεκροί, με πάνω από 120 τραυματίες. Η αιτία της διαρροής δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί. Μετά την έκρηξη, ζημιές από ένα μηχάνημα κατασκευής ανακαλύφθηκαν στο εκραγέν τμήμα του αγωγού και τα γειτονικά μέρη. Πιθανώς αυτές να ήταν το αποτέλεσμα των κατασκευαστικών έργων λίγες εβδομάδες πριν από την έκρηξη.

Οικονομία

Διαθέτει βιομηχανίες χημικών προϊόντων και τροφίμων, ζυθοποιία και κεραμουργία. Σημαντική υφαντουργία (δαντέλες) ^[5]

Αξιοθέατα

Ο Πύργος Μπουρμπάντ στο Ατ

• Ο Πύργος Μπουρμπάντ (Burbant): κτίσμα του 12ου αιώνα, κατασκευασμένος από τον Βαλδουίνο Δ’, που πήρε το όνομά του από την επαρχία της Βραβάντης. Περιβάλλεται από μεταγενέστερες κατασκευές του 16ου-17ου αιώνα.
• Το Ιστορικό Δημαρχείο (Het Gemeentehuis): κτήριο υστεροαναγεννησιακού ρυθμο, κατασκευασμένο μεταξύ 1614-24 και ανακαινισμένο το 1980.
• Ο Άγιος Ιουλιανός (Saint Julien): εκκλησία που χρονολογείται από το 1394 και που αντικατέστησε το παλιό εκκλησάκι του Ατ. Εγκαινιάστηκε στις 7 Ιουλίου του 1415, ενώ ένας πύργος αριστερά της πύλης χτίστηκε το 1462 και, σταδιακά έφθασε τα 90 μέτρα σε ύψος. Κτυπήθηκε από καταιγίδα στις 27 Μαρτίου 1606, αλλά και άλλες φορές από την ίδια αιτία.^[6] Μετά από πυρκαγιά του 1817, ξαναχτίστηκε από τον αρχιτέκτονα François Gabriel Florent σε νεοκλασικό στιλ (1819-1822). Διατηρεί τον, γοτθικού ρυθμού πύργο της, το αψιδωτό παρεκκλήσιο και το εξαιρετικό καριγιόν του 16ου αιώνα (1520).^[6]
• Ο Άγιος Μαρτίνος ('Saint-Martin): κτίσμα γοτθικού ρυθμού του 16ου αιώνα (1585), διατηρεί έναν εξαιρετικό «Τόπο Σταύρωσης» (cavalry) από βελανιδιά και «Επιτάφιο» από πολύχρωμη πέτρα, κατασκευασμένα την ίδια εποχή.

Πολιτιστικές εκδηλώσεις

Από την «Παρέλαση των Γιγάντων» στο Ατ

Οι γιορτές Ντυκάς (Ducasse),^[7] έχουν τις ρίζες τους σε μια ετήσια πομπή που πραγματοποιείτο κατά τον 15ο αιώνα (μάλιστα, αναφέρεται για πρώτη φορά το 1399), ως μια γιορτή του εκκλησιάσματος από την τοπική εκκλησία του Αγ. Ιουλιανού (Saint Julien). Αυτή η πομπή απεικόνιζε ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη, Καινή Διαθήκη, την Χρυσή Εποχή και την Καρολίγγεια περίοδο. Σήμερα, οι Ducasse, είναι μια πολύ δημοφιλής γιορτή που περιλαμβάνει διάφορες εκδηλώσεις και διαρκεί αρκετές ημέρες που καλύπτουν το τέλος του Αυγούστου και τις αρχές Σεπτεμβρίου. Το αποκορύφωμα είναι η «Πομπή των Γιγάντων» ^[8] (στα γαλλικά «Cortege des Géants»), με τους Δαβίδ και Γολιάθ ως τους πιο διάσημους χαρακτήρες. Τα Ντυκάς συγκαταλέγονται μεταξύ των Αριστουργημάτων της Προφορικής και Άυλης Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

Αδελφοποιημένες πόλεις

• Μελέν (Meslin), Γαλλία (1980)

Παραπομπές

1. (Αγγλικά) GeoNames. 2005. 2803011. Ανακτήθηκε στις 16  Νοεμβρίου 2022.
2. «Wettelijke Bevolking per gemeente op 1 januari 2018». Statbel. Ανακτήθηκε στις 9  Μαρτίου 2019.
3. Crossroad Bank of Enterprises.
4. «Population figures as of 1 January 2024» (PDF). Service Public Fédéral Intérieur. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2024. 
5. Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα
6. Isabelle Deramaix, Adrien Dupont
7. Meurand, R. (1981). La Ducace d’Ath (in French). cited in fr:Ducasse d'Ath. Ath.
8. Meurand, R. (1979). Géants processionnels et de cortège en Europe, en Belgique, en Wallonie (in French). cited in fr:Ducasse d'Ath. Tielt.

Πηγές

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Ατ (πόλη)

• Célestin-Joseph Bertrand, Histoire de la ville d'Ath, Mons, Duquesne-Masquillier, 1906 p. 5 et suiv.(OCLC 19891921)
• Robert Sevrin, Le cadre géographique de l'arrondissement d'Ath, dans Le patrimoine du pays d'Ath, un premier bilan, Ath, 1980, p. 33 et suiv.
• Masterpieces of the Oral and Intangible Heritage of Humanity
• Isabelle Deramaix, Adrien Dupont, Le patrimoine d'Ath; Institut du Patrimoine wallon, Namur, 2009
• Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1980