Βεκκιέττα

Βεκκιέττα
Αυτοπροσωπογραφία. Λεπτομέρεια μιας τοιχογραφίας στο Collegata di Castiglione Olona.
Γέννηση1412[1][2][3]
Σιένα
Θάνατος6  Ιουνίου 1480[1][4][3]
Σιένα
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία[5]
Ιδιότηταζωγράφος, αρχιτέκτονας και γλύπτης
ΓονείςPietro di Giovanni di Lando[6]
ΚίνημαΣχολή της Σιένα
Καλλιτεχνικά ρεύματαΣχολή της Σιένα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Λορέντσο ντι Πιέτρο (ιταλ.: Lorenzo di Pietro, (1410 - 6 Ιουνίου 1480, γνωστός ως Βεκκιέττα), ήταν Ιταλός ζωγράφος της Σχολής της Σιένα, γλύπτης, χρυσοχόος και αρχιτέκτονας της Αναγέννησης. Είναι ένας από τους καλλιτέχνες τους οποίους έχει περιλάβει ο Βαζάρι στο έργο του Le Vite delle più eccellenti Pittori, scultori, ed architettori.

Πιστεύεται ότι ο Βεκκιέττα ήταν μαθητής των Σασσέττα (Sassetta), Ταντέο ντι Μπάρτολο και Γιάκοπο ντελλα Κουέρτσια. Αργότερα στη ζωή του ήταν ο Δάσκαλος των Φραντσέσκο ντι Τζόρτζο και Νερότσο ντι Μπαρτολομέο ντε' Λάντι.

"Pittor dello Spedale"

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βωμός του καθεδρικού ναού της Σιένα με χάλκινο κιβώριο από τον Βεκκιέττα.
Τοιχογραφίες του Βαπτιστηρίου του καθεδρικού ναού της Σιένα, ξαναζωγραφίστηκε ουσιαστικά τον 19ο αιώνα.

Ο Βεκκιέττα γεννήθηκε στη Σιένα. Μεγάλο μέρος της εργασίας του μπορεί να βρεθεί εκεί, ειδικά στο Νοσοκομείο της Σάντα Μαρία ντέλλα Σκάλα, γεγονός που του προσέδωσε ένα ακόμη όνομα: pittor dello spedale (ή "ζωγράφος του νοσοκομείου").

Για το Pellegrinaio (αίθουσα των προσκυνητών) στο νοσοκομείο, ο Βεκκιέττα ζωγράφισε μια σειρά τοιχογραφιών, μαζί με τους Ντομένικο ντι Μπάρτολο και Πριάμο ντέλλα Κουέρτσα (Priamo della Quercia), συμπεριλαμβανομένων των Η ίδρυση του Νοσοκομείου και Το όραμα της Αγίας Σορόρε, που απεικονίζουν το όνειρο της μητέρας του υποδηματοποιού Σορόρε, μυθικού ιδρυτή του Νοσοκομείου.[7]

Αργότερα, γύρω στο 1444, δημιούργησε το Cappella del Sacro Chiodo, επίσης γνωστό ως το Old Sacristy, διακοσμημένο με δικά του έργα. Οι τοιχογραφίες περιλάμβαναν σκηνές του Ευαγγελισμού, της Γέννησης και της Τελευταίας Κρίσης, και την Αλληγορία της Σκάλας που απεικονίζει παιδιά να ανεβαίνουν στον ουρανό. Για τον υψηλό βωμό της Εκκλησίας της Santissima Annunziata, μέσα στο συγκρότημα του Νοσοκομείου, δημιούργησε μια χάλκινη μορφή του Αναστηθέντος Χριστού (υπογεγραμμένη και χρονολογημένη στο 1476), η οποία δείχνει την επιρροή του Ντονατέλλο.

Το Arliquiera, ένα ζωγραφισμένο κιβώτιο για ιερά λείψανα, ζωγραφίστηκε από τον Βεκκιέττα και τοποθετήθηκε στο Παλαιό Ιερό της Σάντα Μαρία ντέλλα Σκάλα το 1445. Βρίσκεται τώρα στη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης της Σιένα.[8]

Άλλα έργα στη Σιένα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα τεράστιο χάλκινο κιβώριο, που δημιουργήθηκε από τον Βεκκιέττα για το Νοσοκομείο της Σάντα Μαρία ντέλλα Σκάλα (περ. 1467-72), μεταφέρθηκε στον Καθεδρικό Ναό της Σιένα το 1506. Σύμφωνα με τον Βαζάρι, "Αυτό το χυτό αντικείμενο, το οποίο είναι αξιοθαύμαστο, απέκτησε πολύ μεγάλη φήμη λόγω της αναλογίας και της χάριτος που εμφανίζει σε όλα τα τμήματά του. Και όποιος παρατηρήσει αυτό το έργο μπορεί να δει ότι ο σχεδιασμός είναι καλός και ότι ο τεχνίτης ήταν άνθρωπος με κρίση και πρακτική ικανότητα. " [9] Μεταξύ 1447 και 1450, ολοκληρώθηκε μια σειρά τοιχογραφιών για το Βαπτιστήριο του Σαν Τζιοβάνι στον Καθεδρικό Ναό της Σιένα, που εκτελέστηκε από τον Βεκκιέττα και τους μαθητές του. Περιλαμβάνουν απεικονίσεις Ευαγγελιστών, Προφητών και Σιμπύλων, τα Τέσσερα Άρθρα της Θρησκείας και η Κοίμηση της Κοίμησης. Οι τοιχογραφίες βάφτηκαν ουσιαστικά στα τέλη του 19ου αιώνα. Η Βεκκιέττα ζωγράφισε επίσης δύο σκηνές στον τοίχο της αψίδας: Η Μαστίγωση και Ο Δρόμος προς τον Γολγοθά.

Στο Παλάτσο Σαρατσίνι δημιούργησε ένα γλυπτό του Αγίου Μαρτίνου. Ένα χάλκινο ταφικό άγαλμα του Μαριανους Σοκκίνους του πρεβύτερου (Marianus Soccinus the Elder), ενός διάσημου νομικού της Σιένα) για την εκκλησία του Σαν Ντομένικο στεγάζεται στο Ουφίτσι της Φλωρεντίας . Για το Loggia della Mercanzia, ο Βεκκιέττα δημιούργησε γλυπτό σε φυσικό μέγεθος του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Παύλου (περ. 458-1460), το οποίο ο Βαζάρι επαίνεσε ως «σφυρήλατο με άψογη χάρη και εκτελέστηκε με εξαιρετική γνώση».[9] Ο Βεκκιέττα δημιούργησε επίσης ένα ασημένιο άγαλμα της Αγίας Αικατερίνης της Σιένα κατά τον χρόνο της αγιοποίησής της το 1461. Αυτό το έργο εξαφανίστηκε μετά την πολιορκία της Σιένα το 1555.

Εργασίες σε άλλες περιοχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έξω από τη Σιένα, το κύριο έργο του Βεκκιέττα είναι ένας πίνακας της Κοίμησης της Θεοτόκου (1451) στην εκκλησία της Πιέντσα, που δημιουργήθηκε για τον Πάπα Πίο Β΄II . Το Ουφίτσι στη Φλωρεντία, εκτός από το χάλκινο άγαλμα του Μαριάνους, που ήλθε από τη Σιένα, διαθέτει ένα πάνελ που απεικονίζει την Παναγία που δημιουργήθηκε από τον Βεκκιέττα.

Ο Βεκκιέττα απεβίωσε στη Σιένα στις 6 Ιουνίου 1480.[10]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118804073. Ανακτήθηκε στις 15  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6mm4bwx. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Catholic Encyclopedia. 1995. 15317c. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Άαρον Σβαρτς: «Vecchietta». (Αγγλικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Τσεχικά, Κροατικά, Τελούγκου) Open Library. OL5799698A.
  5. ↑ mutualart.com. 1F2D547AC0063D87.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Dizionario Biografico degli Italiani». (Ιταλικά) Dizionario Biografico degli Italiani. 1960. lorenzo-di-pietro-detto-il-vecchietta. Ανακτήθηκε στις 22  Απριλίου 2023.
  7. ↑ «Website of Santa Maria della Scala». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2007. 
  8. ↑ «Website of Santa Maria della Scala». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2021. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Vasari, "Vite"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2021. 
  10. ↑ «Vecchietta». London: British Museum. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2021. 

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Hyman, Timothy (1993). «8». Sienese Painting The Art of a City-Republic (1278-1477). Thames and Hudson. σελίδες 164–166. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]