Βλαντίμιρ Αντόνοφ-Οβσέγενκο

Βλαντιμίρ Αντόνοφ-Οβσέγενκο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Владимир Антонов-Овсеенко (Ρωσικά)
Γέννηση9ιουλ. / 21  Μαρτίου 1883γρηγ.[1]
Τσερνίχιβ[2]
Θάνατος10  Φεβρουαρίου 1938[1] ή 8  Φεβρουαρίου 1938[3]
Μόσχα[4]
Αιτία θανάτουτραύμα από πυροβολισμό
Τόπος ταφήςσκοπευτήριο Κομμουνάρκα
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΡωσικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά
ΣπουδέςΣτρατιωτική σχολή Βλαντιμίρ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταηθοποιός
πολιτικός
διπλωμάτης
στρατιωτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΜενσεβίκοι
Οικογένεια
ΤέκναAnton Antonov-Ovseyenko
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςανθυπολοχαγός (σλαβόφωνες χώρες)
Πόλεμοι/μάχεςΡωσική επανάσταση του 1905, Ημέρες του Ιούλη, Οκτωβριανή Επανάσταση, Ουκρανο-Σοβιετικός Πόλεμος, 1919 Soviet invasion of Ukraine, Storming of the Winter Palace, Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος και Εξέγερση του Ταμπόφ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ρωσίας το 1918
Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων (1917–1918)
πρόξενος (1936–1937)
People's Commissar (1937–1938)
Βραβεύσειςτάγμα του Κόκκινου Λαβάρου
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Βλαντίμιρ Αλεξάντροβιτς Αντόνοφ-Οβσέγενκο (ρωσικά: Владимир Александрович Антонов-Овсеенко‎‎, ουκρανικά: Володимир Антонов-Овсєєнко‎‎, λογοτεχνικό ψευδώνυμο: Α. Γκάλσκι [А. Га́льский], κομματικά ψευδώνυμα: Ξιφολόγχη [Штык] και Νικίτα [Ники́та]) (9 Μαρτίου 1883 – 10 Φεβρουαρίου 1938), ήταν σημαίνων Σοβιετικός Μπολσεβίκος ηγέτης και διπλωμάτης.

Βίος και καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Τσερνιγκόφ στην οικογένεια ενός δημοσίου υπαλλήλου. Ήταν Ουκρανικής εθνικότητας.[5]

Το 1903, ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο εντάχτηκε στο κόμμα των Μενσεβίκων. Κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1905, καθοδήγησε μια εξέγερση στη Νοβο-Αλεξάνδρεια στην Πολωνία και στη Σεβαστούπολη στην Κριμαία. Σαν επακόλουθο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε είκοσι χρόνια εξορία στη Σιβηρία. Σύντομα δραπέτευσε και μέχρι το 1910 είχε μεταναστεύσει στο Παρίσι.

Σύντομα, μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο έγινε Μπολσεβίκος σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σύγκρουση. Τον Μάιο του 1917 επέστρεψε στη Ρωσία, παίρνοντας μέρος στο Οκτωβριανό στάδιο της Μπολσεβίκικης κατάληψης της εξουσίας μετά τη Φεβρουαριανή Επανάσταση. Στις 7 Νοεμβρίου (25 Οκτωβρίου σύμφωνα με το Ιουλιανό Ημερολόγιο που ακόμη χρησιμοποιόταν στη Ρωσία εκείνη την εποχή) καθοδήγησε την επίθεση των Μπολσεβίκων για την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, και συνέλαβε τους υπουργούς της Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης (εξαιρουμένου του Πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κερένσκι, ο οποίος είχε διαφύγει πριν την επίθεση). Εξελέγη στη Στρατιωτική Επιτροπή του Σόβναρκομ και αμέσως μετά του δόθηκε υψηλό αξίωμα στον Ερυθρό Στρατό.

Στις 21 Δεκεμβρίου 1917, ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο τοποθετήθηκε επικεφαλής του Ερυθρού Στρατού στην Ουκρανία και τη νότια Ρωσία. Στη συνέχεια ο στρατός κατέλαβε το Χάρκοβο, όπου ανακηρύχτηκε η Σοβιετική εξουσία στην Ουκρανία. Το 1918 και το 1919, ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο επέβλεψε την ήττα των δυνάμεων των Ουκρανών Εθνικιστών και του Λευκού Στρατού στην Ουκρανία, εξασφαλίζοντας τη δημιουργία της Ουκρανικής ΣΣΔ.

Ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο, καθώς και ο Σκάτσκο, διοικητής της 2ης Ουκρανικής Σοβιετικής Στρατιάς, τάσσονταν κατηγορηματικά ενάντια στις ενέργειες του Τρότσκι, σχετικά με τη δίωξη και την καταστολή της Μαχνοβτσίνας. Σαν αποτέλεσμα, τον Ιούνιο του 1919, ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο απομακρύνθηκε για «ανικανότητα», ενώ ο Σκάτσκο για «αχρηστία».[6]

Προς το τέλος του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο ήταν υπεύθυνος του Κυβερνείου του Ταμπόφ, καταστέλλοντας βίαια την Εξέγερση του Ταμπόφ το 1920-1921, μαζί με τον Μιχαήλ Τουχατσέφσκι, με τη χρήση χημικών όπλων.[7]

Κατά τη δεκαετία του 1920, ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο ήταν στενός σύντροφος του Λέοντα Τρότσκι στη Σοβιετική κυβέρνηση και αργότερα διορίστηκε πρόξενος για την Τσεχοσλοβακία, Λιθουανία και Πολωνία (1930-1934). Το 1934, ο Αντόνοφ-Οβσέγενκο έγινε γενικός εισαγγελέας της Ρωσικής ΣΟΣΔ και αργότερα ειδικός Σοβιετικός πρόξενος στη Βαρκελώνη κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, όπου επέβλεπε την παροχή της Σοβιετικής βοήθειας προς τη Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία. Ανακλήθηκε στη Μόσχα τον Αύγουστο του 1937, όπου συνομίλησε με τον Ιωσήφ Στάλιν για τα γεγονότα στην Ισπανία. Μετά ένα μήνα χωρίς δουλειά διορίστηκε Λαϊκός Επίτροπος Δικαιοσύνης της Ρωσικής ΣΟΣΔ τον Σεπτέμβριο του 1937.

Συνελήφθη τον Φεβρουάριο του 1938 κατά τη Μεγάλη Εκκαθάριση και εκτελέστηκε. Αποκαταστάθηκε το 1956.

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Βιβλία του ιδίου: Αντόνοφ-Οφσέγιενκο, Β. Α., «Σημειώσεις για τον Εμφύλιο Πόλεμο» και «Στον Αγώνα για τη Σοβιετική Ουκρανία»
  • Άλμπερτ Ρις Ουίλιαμς (Albert Rhys Williams), Αμερικανός δημοσιογράφος που έγραψε πολλά βιβλία για τις επαναστατικές δραστηριότητες στην Πετρούπολη τα έτη 1917-1918 αφού ήταν από τους κύριους αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων. Ανέφερε τον Οβσέγενκο σαν τον στρατιωτικό διοικητή της Οκτωβριανής Επανάστασης. Σε αρκετές περιπτώσεις επισκέφθηκε τη Σοβιετική Ένωση πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
  • Άντον Αντόνοφ Οβσέγενκο (1920-2013), ιστορικός και συγγραφέας, γιός του.[8]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 2  Μαΐου 2014.
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  3. ↑ (Αγγλικά) Library of Congress Authorities. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. n84110481. Ανακτήθηκε στις 24  Δεκεμβρίου 2019.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ «Жертвы политического террора в СССР». lists.memo.ru. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016. 
  6. ↑ Α. Μπιελάς & Β. Μπιελάς (2007). «Κεφάλαιο 6ο, σελ. 301». Οι Δρόμοι του Νέστορ Μαχνό, 1ος Τόμος. Εκδόσεις Βαβυλωνία. σελ. 368. 
  7. ↑ Nicolas Werth· Karel Bartošek· Jean-Louis Panné· Jean-Louis Margolin· Andrzej Paczkowski· Stéphane Courtois (1999). The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression. Harvard University Press. σελ. 858. ISBN 0674076087. 
  8. ↑ Директор Государственного музея ГУЛАГа Антон Владимирович Антонов-Овсеенко. svoboda.org. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]