Βολφ Χούμπερ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Wolf Huber (Γερμανικά) |
Γέννηση | 1485 (περίπου)[1] Φέλντκιρχ[2] |
Θάνατος | 3 Ιουνίου 1553[3] Πάσσαου[4][2] |
Χώρα πολιτογράφησης | Γερμανία[1] Αυστρία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | αρχιτέκτονας[5] ζωγράφος[2][6] χαράκτης[2] καλλιτέχνης γραφικών τεχνών[6] γενικός εργολάβος[6] |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | αυλικός ζωγράφος |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Βολφ Χούμπερ (Wolf Huber, 1485 - 3 Ιουνίου 1553) ήταν Αυστριακός ζωγράφος, προσωπογράφος, χαράκτης και αρχιτέκτων, το έργο του οποίου εντάσσεται στο καλλιτεχνικό ρεύμα της Βορειοευρωπαϊκής Αναγέννησης. Αποτελώντας το σημαντικότερο καλλιτέχνη της Σχολής του Δούναβη μετά τον Άλμπρεχτ Άλτντορφερ (1480 - 1538), ο Χούμπερ διατήρησε ένα ιδιαίτερα προσωπικό στυλ καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του.[7]
Ο πατέρας ή ο θείος του κατά πάσα πιθανότητα υπήρξαν ζωγράφοι και, συνεπώς, ο Χούμπερ πραγματοποίησε τη μαθητεία του στη γενέτειρα του, το Φέλντκιρχ της Αυστρίας.[7] Γύρω στο 1505, ο Χούμπερ ταξίδεψε για εκπαιδευτικούς σκοπούς επισκεπτόμενος τις πόλεις Ίνσμπρουκ, Σάλτσμπουργκ και Άουγκσμπουργκ.[8] Κατά τα έτη 1529 και 1531 μετέβη στο Λιντς, τη Βιέννη και το Βαχάου, στην Κάτω Αυστρία.[8] Κατόπιν εργάστηκε στην πατρίδα του, όπως και στη Ρατισβόνη και το Πάσσαου, όπου και έζησε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με τη σύζυγό του, Άννα, και δημιούργησε το προσωπικό του εργαστήριο.[8][9] Από το 1517 και εξής ανέλαβε τη θέση του επίσημου ζωγράφου του Δούκα Ερνέστου της Βαυαρίας και αργότερα, από το 1540, το ίδιο πόστο για τον πρίγκιπα-επίσκοπο Βόλφγκανγκ Α΄ φον Ζαλμ.[9] Μέχρι τότε είχε επίσης αναδειχθεί στον επίσημο αρχιτέκτονα της πόλης του Πάσσαου.[8][7]
Το έργο του θαυμάστηκε για τον τρόπο με τον οποίο απεικόνιζε τα αρχιτεκτονικά στοιχεία, δημιουργώντας τόσο θαυμάσιους εσωτερικούς χώρους όσο και επιβλητικά εξωτερικά κτιρίων.[7] Το έργο του μαρτυρά την προσεκτική μελέτη της αρχιτεκτονικής και της προοπτικής, δείχοντας επιρροή από τον Άλμπρεχτ Ντύρερ (1471 – 1528) και τις νέες ιδέες που εισήγαγαν Ιταλοί καλλιτέχνες της Αναγέννησης, όπως οι Αντρέα Μαντένια (περ. 1431 – 1506) και το Τζιοβάννι Μπελλίνι (περ. 1430 – 1516).[7][9]
Το 1521 ο Χούμπερ φιλοτέχνησε το «Ρετάμπλ της Αγίας Άννας» για το Ναό της ιδιαίτερης πατρίδας του, του Φέλντκιρχ.[7][9][10] Αποτελείται από οκτώ σκηνές, δύο από τις οποίες φιλοξενούνται σήμερα στο Vorarlberger Landesmuseum του Begrenz. Άλλο αριστούργημα του καλλιτέχνη είναι η «Αλληγορία του Σταυρού» (1543, Kunsthistorisches Museum, Βιέννη). Τη δεκαετία του 1520 ο Χούμπερ ξεκίνησε μία σειρά από πορτραίτα με ελαφρώς χρωματισμένο φόντο και ενδιαφέρουσες καινοτομίες στην απόδοση του χαρακτήρα του εικονιζόμενου προσώπου, από τα οποία το σημαντικότερο είναι το «Πορτραίτο του Γιάκομπ Τσίγκλερ φον Λάνταου» (περ. 1540, Μουσείο της Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη), το οποίο και θεωρείται αριστούργημα της γερμανικής προσωπογραφίας. Εξέχουσα θέση στο έργο του καλλιτέχνη κατέχουν τα τοπία του, τα οποία έχουν έντονα εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα.
Εκτός από θρησκευτικούς πίνακες και πολυάριθμα πορτραίτα, ο Χούμπερ ασχολήθηκε με πολυάριθμες ξυλογραφίες και με απεικονίσεις τοπίων.[7] Οι περιοδείες του στην Κοιλάδα του Δούναβη αποτύπωσαν στο μυαλό του μέρη τα οποία και κατέγραψε στους πίνακές του, συχνά ως φόντο του κυρίως θέματος του εκάστοτε έργου.[7] Με ισχυρό το αίσθημα της ποίησης που αποπνέει το τοπίο, ο Χούμπερ προσπάθησε να κατασκευάσει ήρεμες και δεμένες συνθέσεις με ατμόσφαιρα που εκφράζει λυρισμό και οικειότητα.[7] Ο τρόπος αυτός αντιμετώπισης του τοπίου παρέμεινε ιδιαίτερα χαρακτηριστικός για το έργο του καλλιτέχνη.[9]
Μαθητής του υπήρξε ο Χανς Λάουτενσακ (1520 - 1565).[7]