Βούλα Ζουμπουλάκη
| Βούλα Ζουμπουλάκη | |
|---|---|
 Η Ζουμπουλάκη στη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη ’’Ίλιγγος’’ το 1963. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Βούλα Ζουμπουλάκη (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 24 Σεπτεμβρίου 1924[1][2] Κάιρο |
| Θάνατος | 7 Σεπτεμβρίου 2015 (90 ετών) Αθήνα |
| Αιτία θανάτου | εγκεφαλικό επεισόδιο |
| Τόπος ταφής | Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηθοποιός, τραγουδίστρια |
| Περίοδος ακμής | 1952 - 1994 |
| Περίοδος ακμής | 1952 |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Δημήτρης Μυράτ (ν. 1951; πέθανε 1991) |
| Αδέλφια | Πέτρος Ζουμπουλάκης |
| Συγγενείς | Τάσος Ζουμπουλάκης (ξάδελφος)[3] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Ευποιίας Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1966 |
Η Βούλα Ζουμπουλάκη (Κάιρο, 24 Σεπτεμβρίου 1924 - Αθήνα, 7 Σεπτεμβρίου 2015)[4][5] ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1924 στο Κάϊρο από Αιγυπτιώτες γονείς καταγόμενους από τα Χανιά και τη Τήνο. Αδερφός της είναι ο ζωγράφος Πέτρος Ζουμπουλάκης, ξάδελφος της ήταν ο γκαλερίστας Τάσος Ζουμπουλάκης και ανιψιός της είναι ο κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Ζουμπουλάκης.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου, και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.[6]
Εμφανίστηκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή το 1952 και δύο χρόνια αργότερα στην πρόζα. Πρωταγωνίστησε: «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα), «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» (Λουίτζι Πιραντέλλο), «Ρέκβιεμ για μια μοναχή» (Γουίλιαμ Φώκνερ), «Λυσσασμένη γάτα» (Τένεσι Ουίλιαμς) κ.ά.
To 1955, μετά από πρόταση της φίλης της Μελίνας Μερκούρη, εμφανίστηκε στην ταινία Στέλλα παίζοντας το ρόλο της «Αννέτας» και τραγουδώντας το τραγούδι «Εφτά τραγούδια θα σου πω». Είχε λάβει μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου στη Λισαβόνα το 1964 και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1966.[6][7]
Προσωπική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1951 παντρεύτηκε τον δάσκαλο της στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου τον ηθοποιό Δημήτρη Μυράτ. Δεν απέκτησαν παιδιά. Μαζί έζησαν έως τον θάνατό του Μυράτ το 1991.
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Απεβίωσε από εγκεφαλικό επεισόδιο στο σπίτι της στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου 2015, δυο εβδομάδες πριν τα 91α γενέθλιά της. Ενταφιάστηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 11 Σεπτεμβρίου.[5]
Διακρίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Φεστιβάλ Λισαβόνας (1964), Α΄ Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη (καλύτερης ηθοποιού) το 1961, Β΄ Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη το 1965,[8] Α΄ Βραβείο ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1966[9] και την ίδια χρονιά της απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Ευποιΐας.[10]
Φιλμογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κινηματογράφος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Ρόλος |
|---|---|---|
| 1955 | Στέλλα | Αννέτα |
| 1958 | Μόνο για μια νύχτα | Άννα |
| 1959 | Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής | Μαρίκα |
| 1960 | Είμαι αθώος - Υπόθεση Ντρέιφους | Λουκία Ντρέιφους |
| 1962 | Η Αθήνα τη νύχτα | Βούλα Ζουμπουλάκη |
| 1963 | Ίλιγγος | Καίτη Καπράλου |
| 1964 | Διωγμός | Κατερίνα Ροδέλη |
| 1965 | Όχι,.. κύριε Τζόνσον | Ελένη |
| 1966 | Σύντομο διάλειμμα | Εύα Καραλή |
| 1990 | Οι Αθηναίοι | Σταυριανίδου |
Τηλεοπτικό θέατρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Κανάλι |
|---|---|---|
| 1973 | Ένα παράξενο τάμα | ΥΕΝΕΔ |
| 1979 | Βρυκόλακες | ΥΕΝΕΔ |
Τηλεοπτικές σειρές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Κανάλι | Ρόλος |
|---|---|---|---|
| 1976 | Η δικαιοσύνη μίλησε | ΕΡΤ | |
| 1977 | Πορφύρα και αίμα | ΥΕΝΕΔ | αυτοκράτειρα Ευδοκία |
| 1979 | Η μεγάλη παρέλαση | ΕΡΤ | |
| 1983 | Από τη ζωή των ανθρώπων | ΕΡΤ2 |
Εκπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Κανάλι |
|---|---|---|
| 1994 | Οι μεν και οι δεν: 70 χρόνια μεν, αλλά δεν | ΑΝΤ1 |
Παραστασιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος |
|---|---|
| 1954 | Ο φαύλος κύκλος |
| 1956 | Χωρίς γάντι |
| 1960 | Οι δίκαιοι |
| 1961 | Η παγίδα |
| Απόψε αυτοσχεδιάζουμε | |
| 1967 | Απόψε αυτοσχεδιάζουμε |
| 1968 | Η σκιά |
| Η δικηγορίνα |
Συμπληρωματικός πίνακας θεατρικών παραστάσεων στις οποίες έχει παίξει η Β. Ζουμπουλάκη, ως ηθοποιός.
Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από το έντυπο πρόγραμμα της κάθε παράστασης ή/και από σχετικά δελτία τύπου
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0958053. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2016.
- ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 152046915. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ www
.mikrometoxos .gr /%CF%86%CE%B5%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1-%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B7 /. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2021. - ↑ «Βούλα Ζουμπουλάκη». 90 λεπτά. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2016.
- ↑ 5,0 5,1 «Έφυγε η σπουδαία ηθοποιός Βούλα Ζουμπουλάκη». Έθνος. 8 Σεπτεμβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2016.
- ↑ 6,0 6,1 «Έφυγε η σπουδαία ηθοποιός Βούλα Ζουμπουλάκη». tff.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2016.
- ↑ Μποζώνη, Αργυρώ (8 Σεπτεμβρίου 2015). «Βούλα Ζουμπουλάκη: αστή, ηθοποιός, μορφωμένη». www.lifo.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2016.
- ↑ Συκκά, Γιώτα (9 Σεπτεμβρίου 2015). «Βούλα Ζουμπουλάκη, η κυρία του αστικού θεάτρου». Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2016.
- ↑ «ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 1966». tiff.filmfestival.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2016.
- ↑ «Βούλα Ζουμπουλάκη (Ηθοποιός)». Φίνος Φιλμ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2023.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Who's Who 1979 σ. 199