Γκιέργκι Αριανίτι

Γεώργιος Αριανίτης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1383
Θάνατος1461 ή 1462[1]
Δυρράχιο[1]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός ηγέτης
στρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςMaria Muzaka[1]
Petrina Frankone Arianiti[1]
ΤέκναΝτονίκα (Αντρονίκα) Καστριώτη
Αγγελίνα Αριανίτι Κομνηνή[2]
Κωνσταντίνος Κομνηνός Αριανίτης[3]
Komita Komnina Arianita[2]
Konstandini Comino Komnino Arianiti, Principe di Macedonia, Lord di Refrancore[2]
ΓονείςΚομνηνός Αριανίτης και NN Sakati[2]
ΟικογένειαΟικογένεια Αριανίτη
δεδομένα

Ο Γκιέργκι Αριανίτι, αλβαν.: Gjergj Arianiti (1383–1462) από την Οικογένεια Αριανίτη ήταν Αλβανός φεουδάρχης, που ηγήθηκε πολλών επιτυχημένων εκστρατειών κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν πατέρας της Nτονίκας, συζύγου του Γεωργίου Καστριώτη (Σκεντέρμπεη), καθώς και μεγάλος θείος τού Μοϊσί Αριανίτ Γκολέμι. Ο Γκιέργκι Αριανίτι ήταν σύμμαχος του Σκεντέρμπεη εντός της Ένωσης του Λέζε μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα, επειδή εγκατέλειψε τη συμμαχία τους μετά την ήττα στο Βεράτιο το 1450, για να επιστρέψει μετά από λίγο.[4] Ο Ρόμπερτ Έλσιε τονίζει, ότι ο Aριανίτι ήταν συχνά ο αντίπαλος του Σκεντέρμπεη, συμμάχου τού βασιλείου της Νάπολης το 1446, άφησε τη συμμαχία του με τον Σκεντέρμπεη μέχρι το 1449 και συμμάχησε με τη Βενετία το 1456. Ωστόσο, η κόρη του παντρεύτηκε τον Σκεντέρμπεη και παρέμεινε επίσημα ως μέλος της Κοινωνίας των Λέζε και συνέχισε να πολεμά με επιτυχία τους Οθωμανούς μέχρι το τέλος του το 1462.[5]

Όνομα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομά του είναι πιο γνωστό στην αλβανική μορφή, Gjergj Arianiti. Στα ελληνικά συνήθως αποδίδεται ως Γεώργιος Αριανίτης.[6][7] Το πλήρες όνομά του στα αγγλικά γράφεται George Arianiti Thopia Comneni στο μεταφρασμένο έργο του Φαν Νόλι.[7] 

Σε αντιστοιχία με τις σλαβικές καγκελαρίες, το όνομά του εμφανίζεται στη σλαβική μορφή ως "Golemi Arianit Komnenovic" (Golemi Arenit Cominovich),[8][9] και ένα έγγραφο του 1452 τον αναφέρει ως "Golemi Arenit Comninovich de Albania".[10] Η λέξη golem είναι σλαβική και σημαίνει «μεγάλος».[11] Μία άλλη μορφή του επωνύμου του, Haryanites, χρησιμοποιήθηκε σε ένα γαλλικό έγγραφο της εποχής του Καρόλου Ζ΄.[8]

Προέλευση και πρώιμη ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο επιτάφιος της Γκλαβενίτσα παραγγέλθηκε από τον Αλβανό ηγεμόνα Γκιέργκι Αριανίτι το 1373.

Πατέρας του Γκιέργκι Αριανίτι ήταν ο Kόμνεν Αριανίτι, του οποίου οι περιοχές βρίσκοντο στην περιοχή του Δυρραχίου (in partibus Durrachii). [12] Σύμφωνα με τον Φραντς Μπάμπινγκερ και τη Λίντσαϋ Λ. Μπρουκ, η μητέρα του Aριανίτι ήταν σίγουρα κόρη του Nικολό Σεβάτι,[13] ενώ σύμφωνα με τον Ντιμίτερ Σουτερίκι ήταν κόρη του Nικόλα Ζαχαρία. Ο Γκιέργκι ήταν ο μεγαλύτερος από τρεις γιους: τα δύο αδέλφια του ήταν ο Mουζάκα και ο Βλάνταν. [12]

Νυμφεύτηκε τη Μαρία Μουζάκα και από αυτήν απέκτησε μία περιοχή από τη Μαλακάστρα στα νότια του Βλόρα (Αυλώνα). Τα εδάφη του έφτασαν τελικά προς τα βόρεια μέχρι το Ντέμπαρ και αργότερα επεκτάθηκαν στο Μοναστήρι. Το κέντρο των κτήσεών του βρισκόταν μεταξύ Λιμπράζντ και Eλμπασάν. Από το 1423 περιήλθε υπό οθωμανική πολιτική επιρροή και πιθανότατα διέμενε στο σουλτανικό παλάτι ως όμηρος, για να εξασφαλίσει την πίστη των μελών της φυλής του. Το 1427 επέστρεψε στην Αλβανία, για να κυβερνήσει τα εδάφη του.

Εκστρατείες κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξέγερση του 1432–36

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χάρτης των στρατιωτικών δραστηριοτήτων κατά την Αλβανική Επανάσταση του 1432–6.

Η οθωμανική κατάκτηση ορισμένων περιοχών της νότιας Αλβανίας έφερε οθωμανικά νομικά, πολιτικά και οικονομικά συστήματα στη χώρα, επηρεάζοντας όλους τους ευγενείς και απειλώντας να καταστρέψει το φεουδαρχικό σύστημα και την αυτονομία των ευγενών. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις αφαίρεσαν μεγάλο μέρος της εξουσίας του Γκιέργκι, αλλά παρέμεινε κυρίαρχος των εδαφών του, παρόλο που ήταν υποτελής τού σουλτάνου. Αυτές οι δραστικές αλλαγές ενθάρρυναν εξεγέρσεις κατά των Οθωμανών, των οποίων ο Γκιέργκι Αριανίτι ήταν ένας από τους κύριους ηγέτες.

Την άνοιξη του 1432, μετά το τέλος της πρώτης φάσης των μεταρρυθμίσεων, ξέσπασε μία Αλβανική εξέγερση, που εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος της Αλβανίας. Οι πρώτες εξεγέρσεις άρχισαν στην κεντρική Αλβανία, όταν ο Aντρέα Τόπια επαναστάτησε κατά της οθωμανικής κυριαρχίας και νίκησε μία μικρή οθωμανική μονάδα στα βουνά της κεντρικής Αλβανίας. Η νίκη του ενέπνευσε άλλους οπλαρχηγούς να επαναστατήσουν, ιδιαίτερα τον Αριανίτι. Ο Γκιέργκι ήταν στην αρχή φοβισμένος, αλλά είδε την ευκαιρία να σώσει τις κυριαρχίες, που τού είχε αφήσει ο πατέρας του. Στο άκουσμα των εξεγέρσεων, πολλοί Αλβανοί πολιτικοί εχθροί του Γκιέργκι, που είχαν γίνει σπαχήδες (sipahi), επέστρεψαν από την Αδριανούπολη στην Αλβανία. Φτάνοντας στην Αλβανία, ο Γκιέρκι τους έδιωξε αμέσως. Επρόκειτο να ηγηθεί της ένοπλης εξέγερσης, που ξεκίνησε από τους αγρότες. Το Δυρράχιο, η περιοχή των Τιράνων και ο Νικόλας Ντουκαγκίνι στα βόρεια συμμετείχαν στην εξέγερση. Αν και ο Σκεντέρμπεης κλήθηκε στη χώρα του από τους συγγενείς του, όταν ο Γκιέργκι Αριανίτι και άλλοι οπλαρχηγοί από την περιοχή μεταξύ τού Αυλώνα και της Σκόδρας είχαν οργανώσει την εξέγερση, ο Σκεντέρμπεης δεν έκανε τίποτε, παραμένοντας πιστός στον σουλτάνο.[6] Η Πύλη απάντησε στέλνοντας ένα σώμα νέων στρατευμάτων στην Αλβανία υπό έμπειρους διοικητές. Το Ντάγκνo στη βόρεια Αλβανία έπεσε, ενώ οι Tόπια επέστρεψαν στην παλαιά τους κατάσταση. Μετά από ισχυρή αντεπίθεση τού Αριανίτι, οι Οθωμανοί ηττήθηκαν σύντομα. Αυτή η νίκη ενίσχυσε την εξέγερση στη νότια Αλβανία, ιδιαίτερα στο Kουρβέλες. Ο Μουράτ Β΄ κατευθύνθηκε προς την Αλβανία και επέλεξε να κατασκηνώσει στο Σέρεζ  στη Μακεδονία, από όπου έστειλε μία δύναμη 10.000 στην Αλβανία υπό τον Αλί Μπέη. Ο στρατός του Aλί Μπέη, τον χειμώνα τού 1432–33, πέρασε από τις στενές κοιλάδες του Σκούμπιν, κοντά στο Μπουζουρσέκουτ (Bërzeshtës), όπου οι Αλβανοί έστησαν ενέδρα στον οθωμανικό στρατό. Ο Αριανίτι το παρατήρησε και έκανε ελιγμούς εναντίον των Οθωμανών, ενώ παράλληλα ενθάρρυνε τους άνδρες του, οδηγώντας τελικά σε μία οθωμανική καταστροφή. Αυτή η νίκη ενίσχυσε περαιτέρω την αλβανική υπόθεση και έδωσε ελπίδα στους Ευρωπαίους, που φοβούντο μία μεγάλη οθωμανική εισβολή. Ο Βυζαντινός χρονικογράφος Χαλκονδύλης έγραψε: «Σε αυτή τη μάχη ο Αριανίτης Κομνηνός κέρδισε μία ένδοξη νίκη». Με αυτές τις νίκες ο Γκιέργκι Αριανίτι επέκτεινε τις επικράτειές του μέχρι την πόλη του Mαναστίρ.

Ο Aριανίτ χρησιμοποίησε την κλασική τακτική του «Παράσυρε τον εχθρό μέσα, προετοίμασε την παγίδα και χτύπα ξαφνικά». Ο Aριανίτ κατέστρεψε επίσης έναν δεύτερο στρατό, που έστειλε ο Aλί Μπεγκ, αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς στις κοιλάδες τού Κουτς μέχρι το Μπορς. Η αποτυχία της δεύτερης οθωμανικής εκστρατείας έγινε γνωστή σε όλη την Ευρώπη, η οποία είχε συνηθίσει να ακούει για χριστιανικές ήττες στην Ανατολή. Τα κράτη της Ευρώπης, χαρούμενα, -ο πάπας Ευγένιος Δ΄, ο Αλφόνσος Ε΄, ο αυτοκράτορας Σιγισμούνδος, η Βενετία και η Ραγκούσα- υποσχέθηκαν βοήθεια. Στην τρίτη του μάχη (1434), για να ανακαταλάβει τον Αυλώνα και την Κανίνα, ο Αριανίτι χρησιμοποίησε αριθμούς, σκοπιμότητα και την τακτική του. Ο Αριανίτι ήταν γνωστός ως «ο προστάτης της ελευθερίας» σε όλα τα ευρωπαϊκά βασίλεια. Κατά τις εκστρατείες των Οθωμανών του 1435 και του 1436, ο Αλί Μπέη, μαζί με τον Tουραχάν Μπέη, πραγματοποίησαν μερική υποταγή των Αλβανών, ο Αριανίτι υποχώρησε στην περιοχή του Σκράπαρι και της Τομόριτσα, όπου συνέχισε τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Μουράτ Β' ένιωσε υποχρεωμένος να του παραχωρήσει σιωπηρά την περιοχή μεταξύ Σκούμπιν και νότια του ποταμού Βιόσα (Αώου) ως κυριαρχία του και να συνάψει ανακωχή μαζί του.

1443–44

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Αύγουστο του 1443 ο Αριανίτι επαναστάτησε ξανά κατά των Οθωμανών, πιθανώς παρακινούμενος από τον πάπα Ευγένιο Δ΄ ή υποκινούμενος από την είδηση της ήττας του Σιχάμπ εντ-Ντιν Πασά.[14] Το φθινόπωρο του 1443 και τον χειμώνα του 1444 οδήγησε στρατό βαθιά στη Μακεδονία. Την ίδια περίοδο οι Οθωμανοί κατατροπώθηκαν στη Νις και ο Σκεντέρμπεης εγκατέλειψε τον οθωμανικό στρατό και ξεκίνησε μία άλλη εξέγερση. Ο Σκεντέρμπεης τελικά συμμάχησε με τον γκιέργκι Αριανίτι και μερικούς άλλους ευγενείς από την Αλβανία και τη Ζέτα μέσω της Ένωσης της Λέζα (Lezhë). Τον Μάιο-Ιούλιο του 1435 ο Φρουζίν των Σρατσιμίρ πρίγκιπας της Βουλγαρίας επισκέφτηκε την Αλβανία και συνάντησε τον Αριανίτη και τους ηγέτες της εξέγερσης, σε μυστική διπλωματική αποστολή του αυτοκράτορα Σιγισμούνδου.

1449–51

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 1449, ο Σκεντέρμπεης και ο Αριανίτι πλησίασαν τους Βενετούς ζητώντας την προστασία τους από τους Οθωμανούς. Η Βενετία επέλεξε την ουδέτερη προσέγγιση, να μη θέσει σε κίνδυνο την ειρήνη με τους Οθωμανούς και αρνήθηκε το αίτημά τους.[15] Το 1449 ο Γκιέργκι Αριανίτι εγκατέλειψε τη συμμαχία του με τον Σκεντέρμπεη.[5]

Όταν η Κρούγια πολιορκήθηκε από τους Οθωμανούς, ο 67χρονος Γκιέργκι Αριανίτι μπήκε στη μάχη και πολέμησε σκληρά. Μαζί με 3.000 πολεμιστές εντάχθηκε στην αντι-Βενετική δύναμη, που τελικά νίκησε τον Βενετικό στρατό στο Ντρίν. Υπήρξε ένας από τους κύριους διοικητές κατά τη σύντομη πολιορκία του Δυρραχίου και την πολιορκία του Ντρα΄γκνo. Μερικά από τα στρατεύματά του πήγαν μέχρι τις πύλες της Σκόδρας. Έτσι, τα συμφέροντά του δεν βλάπτοντο από τη Βενετία, η οποία ήθελε να ενσωματώσει τον κόλπο της Αυλώνας στις κυριαρχίες της.

Ο Aριανίτι υποστήριξε την ανακατάληψη του Σβέτιγκραντ με 4.000 άνδρες. Κατά τις δύο κύριες εμπλοκές της πολιορκίας, ο Αριανίτι έδειξε μεγάλη γενναιότητα. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας σκοτώθηκε ο αδελφός του. Η εμπειρία τού Αριανίτι έπεισε τον Σκεντέρμπεη να νυμφευτεί τη Ντονίκα, την κόρη του Αριανίτι. Οι ισχυροί δεσμοί μεταξύ των οικογενειών Καστριώτι και Αριανίτι ωφέλησαν πολύ την αλβανική υπόθεση.

Το 1451, αφού ο Αλφόνσος Ε΄ υπέγραψε τη Συνθήκη της Γκαέτα με τον Σκεντέρμπεη, υπέγραψε παρόμοιες συνθήκες με τον Γκιέργκι Αριανίτι και άλλους οπλαρχηγούς από την Αλβανία: γκιν Μουζάκι, Γεώργιος Στρεζ Μπάλσιτς, Πέτερ Σπάνι, Παλ Γ΄ Ντουκαγκίνι,[16] Tόπια Μουζάκι, Πέτερ της Χειμάρρας, Σίμον, Zενεβίσι και Κάρλo Tόκκo.

1460–62

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συγκεντρώνει την τελευταία του δύναμη αντίστασης μεταξύ 1460 και 1462. Σε ένα ανοιχτό μέτωπο, ο Μωάμεθ Β΄ διέταξε κινήσεις προς την Αλβανία, για να συμπλακεί με μία ομάδα πολεμιστών του Αριανίτι. Στη συνέχεια περικύκλωσε τον Γκιέργκι Αριανίτι περνώντας μέσα από την κοιλάδα της Φούρκα μέχρι το Σουσίτσα. Άρχισαν σφοδρές εμπλοκές, αλλά η Σοπότι δεν καταλήφθηκε και η οθωμανική περικύκλωση απέτυχε. Ο κόσμος συνέκρινε τον γκιέργκι Αριανίτι με τον Σκεντέρμπεη. Για να εορτάσουν αυτή τη νίκη, ο στρατός μεταφέρθηκε στο Γκαλίγκτ, αφού οι Οθωμανοί είχαν εγκαταλείψει πλήρως την Αλβανία. Ωστόσο, όταν το άκουσαν οι Οθωμανοί, ταξίδεψαν πίσω στην Αλβανία τη νύχτα. Το φρούριο τού Σόποτ, που έμεινε με φρουρά που επέλεξε ο Αριανίτης, δεν μπόρεσε ακόμη να καταληφθεί. Μόνο με δωροδοκία και προδοσία κατέστη δυνατό να καταληφθεί το κάστρο. Ο Οθωμανός διοικητής εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Αριανίτι, εξαπολύοντας μεγάλη επίθεση με τον κύριο στρατό του. Οι Οθωμανοί μπήκαν σύντομα στο κάστρο και σε εκδίκηση για τις ήττες που είχαν υποστεί, ολόκληρος ο πληθυσμός σφαγιάστηκε. 

Κατοχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κάστρο Κανίνα χρησίμευε ως μία από τις πρωτεύουσες τού Γκιέργκι Αριανίτι.

Ο Αριανίτι ήταν ο μόνος Αλβανός ηγέτης, που είχε δύο πρωτεύουσες: μία κοντά στην ακτή στην Κανίνα, και μία άλλη κοντά στα ανατολικά βουνά στο Σόποτ. Οι κτήσεις του λειτούργησαν ως η πρώτη άμυνα ενάντια σε πολλές από τις οθωμανικές εκστρατείες και χρησίμευσαν ως ένα από τα κύρια κέντρα της Συμμαχίας της Λέζα. Η ένωση Καστριώτι και Αριανίτι δεν είχε μεγάλη επίδραση, λόγω των εκτεθειμένων περιοχών τού Αριανίτι.

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρώτος του γάμος ήταν με τη Μαρία Μουζάκα, μία ευγενή από επιφανή αλβανική οικογένεια, με την οποία απέκτησε έξι κόρες:

  • Ντονίκη/Ανδρονίκη, παντρεύτηκε τον Σκεντέρμπεη [17] καθιστώντας την την πρώτη βασιλική σύζυγο της Αλβανίας. Το ζεύγος είχε πολλά παιδιά, εκ των οποίων μόνο δύο ενηλικιώθηκαν:
    • Ιωάννης/Γκιον Β΄, δούκας τού Σαν Πιέτρο ιν Γκαλατίνα, νυμφεύτηκε την Ειρήνη Μπρανκόβιτς, κόρη του Λάζαρ Μπρανκόβιτς δεσπότη της Σερβίας. Είχαν πολλά παιδιά, μεταξύ των οποίων ο Φερδινάνδος Καστριότα, δούκας του Σαν Πιέτρο ιν Γκαλατίνα και η Μαρία Καστριότα.
    • Βοϊσάβα, της οποίας η ταυτότητα παραμένει ακόμη μυστήριο.
  • Βοϊσάβα, παντρεύτηκε τον Ιβάν Α΄ της Ζέτας και απέκτησαν δύο γιους:[18]
  • Κυράννα, παντρεύτηκε τον Nικόλα Α΄ Ντουκαγκίνι. Την εποχή τού γάμου της η κυρά Άννα ήταν 14-15 ετών, ενώ ο σύζυγός της μπορεί να ήταν περίπου 14-20 ετών.[19] Γέννησε δύο γιους, τον
    • Παύλο Δ΄ Ντουκαγκίνο και τον
    • Ντράγκα Ντουκαγκίνο. Ο αυθέντης Ντράγκα απεβίωσε το 1462 στη Βενετία. Από την άλλη, ο Παύλος Δ΄ συμμάχησε με τους Οθωμανούς και έγινε πασάς και μεγάλος διοικητής τού σουλτάνου.[18]
  • Ελένα, παντρεύτηκε τον αυθέντη Γεώργιο Γ΄ Ντουκαγκίνι, στον οποίο γεννήθηκαν πολλά παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία συμμάχησαν με τους Οθωμανούς. Ένας από αυτούς ήταν ο Νικόλας Γ΄, ενώ ένας άλλος γιος, ονόματι Σκαντάρμπεγκ αναφέρεται στα Χρονικά του Γκιόν Μουζάκα, ότι ήταν ζωντανός μέχρι το 1515, κυβερνώντας ως σαντζάκμπεης.[18]
  • Δέσποινα, παντρεύτηκε τον αυθέντη Αθανάσιο/Tάνους Δ΄ Ντουκαγκίνι. Απέκτησαν δύο παιδιά:
    • έναν γιο που απεβίωσε νέος και
    • μία κόρη, τη λαίδη Θεοδώρα. Οι δύο γιοι της ήταν οι αυθέντες Βλάσιος και Ιάκωβος.
  • Αγγελίνα, παντρεύτηκε τον Στέφαν Μπρανκόβιτς δεσπότη της Σερβίας, γιο τού Γεωργίου δεσπότη της Σερβίας. Η Aγγελίνα και ο Στέφαν είχαν δύο γιους και μία κόρη. Ο πρωτότοκος γιος τους:


Μετά το τέλος της Μαρίας Μουζάκα, ο Γκιέργκι Αριανίτι έκανε δεύτερο γάμο, με την αρχόντισσα Πιετρίνα Φρανκόνε, κόρη του Ιταλού ευγενή Oλίβερ Φρανκόνε. Το ζευγάρι απέκτησε τέσσερις κόρες και τρεις γιους:

  • Κομίτα (ή Κομνηνή), παντρεύτηκε τον Γκόικο Μπάλσα αυθέντη της Μίσια.[20] Το ζεύγος είχε δύο γιους, οι οποίοι απεβίωσαν στην Ουγγαρία.[18] Η κόρη τους:
    • Μαρία Μπάλσα παντρεύτηκε τον Γιάκοπο-Αλφόνσο Ματσέο-Φερίλο, κόμη του Mούρo, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες: Βεατρίκη Ματσέο-Φερίλo, παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Φερδινάνδο Ορσίνα δούκα της Γκραβίνα και Iσαβέλα Ματσέο-Φερίλο, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο τού Γκεζουάλντo κόμη της Κόντσα. 
  • Αικατερίνη, μετά το τέλος τού πρώτου της συζύγου Aνδρέα Σπάνι, παντρεύτηκε τον Nικολό Μποκάλι έναν ευγενή από τη Βενετία, που είχε τον τίτλο τού βαρόνου στον Μωρέα. Το ζευγάρι είχε δύο γιους, και μερικές κόρες, από τις οποίες αναφέρεται μόνο το όνομα της μίας:[18]
    • Mανόλι Μποκάλι, αυθέντης.
    • Κωνσταντίνος Μποκάλι, αυθέντης.
    • Mαρία Μποκάλι, παντρεύτηκε τον Τζιάκομο ντε Πανιανίν.
    • ανώνυμες θυγατέρες, που παντρεύτηκαν Ούγγρους ευγενείς.[21]
  • Θεοδώρα Αριανίτι.
  • Μαρία Αριανίτη, παντρεύτηκε τον Μπαρτολομέo Γκιούπo ντελ Ρόβερε (1474-1545). Απέκτησαν έναν γιο, τον Φραντσέσκο ντελ Ρόβερε, ο οποίος αρχικά έγινε επίσκοπος Καμερίνo (1508), Βολτέρα (1514) και τελικά αρχιεπίσκοπος Μπενεβέντo (1530-1545).[22]
  • Θωμάς Κομνηνός, αυθέντης, ο μεγαλύτερος γιος του.
  • Κωνσταντίνος Κομνηνός Αριανίτης, ο οποίος έγινε ηγέτης μεταξύ των χριστιανών Βαλκανίων προσφύγων στην Ιταλία και χρησιμοποίησε τους τίτλους πρίγκιπας της Μακεδονίας, δούκας της Αχαΐας και δεσπότης του Μορέως. Στις αρχές του 16ου αι. ο Κωνσταντίνος υπηρέτησε ως διπλωμάτης στους πάπες και στον μελλοντικό Μαξιμιλιανό Α΄ αυτοκράτορα της Γερμανίας, με τα δύο μέρη να τον βρίσκουν ως έναν ταλαντούχο πρεσβευτή. Το 1489 νυμφεύτηκε τη Φραντσέσκα, μέλος της οικογένειας Παλαιολόγων-Μομφερράτου, κλάδου της δυναστείας των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων Παλαιολόγων, και θετή κόρη (προγονή) της ανιψιάς του Μαρίας Μπρανκόβιτς της Σερβίας. Από το 1495-1499 έγινε επίτροπος τού Μομφερράτου, για λογαριασμό του νεαρού Γουλιέλμου Θ΄, τού κουνιάδου και ανιψιού του μαρκησίου του Μομφερράτου. Με τη Φραντσέσκα, ο Κωνσταντίνος απέκτησε τα ακόλουθα παιδιά:
    • Aριανίτo πρίγκιπας της Μακεδονίας.
    • Αντρονίκα/Ανδρονίκη, παντρεύτηκε τον Κάρολο Γ΄ Τόκκο τιτουλάριο δεσπότη της Ηπείρου & δούκα της Ζακύνθου και μετά το τέλος του με τον Τζιόρτζιο Σέκo, έναν ευγενή του Μιλάνου.
    • Πεντεσίλεα/Πενθεσίλεια, παντρεύτηκε με τον Aλέξανδρο Ντουκαγκίνι.
    • Ιππολίτα/Ιππολύτη παντρεύτηκε με τον Zηνόβιο ντε' Μεντίτσι της ιταλικής οικογένειας των Μεδίκων. Ξαναπαντρεύτηκε το 1532 με τον Λιονέλο Πίο ντι Κάπρι της οικογένειας Πίο ντι Σαβόϊα.
    • Πολισένα/Πολυξένη παντρεύτηκε τον Ρινάλντο ντέλι Οτόνι ντι Ματελίτσα.
    • Δεινάρα/Δηιάνειρα, παντρεύτηκε τον Τζιόρτζιο Τριβούλζιο.
    • Ελένα/Ελένη παντρεύτηκε τον Χουάν ντε Λούνα, έναν ευγενή της Καστίληλς
  • Αριανίτης Αρανίτι Κομνηνός, αυθέντης.

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 www.radiandradi.com/kostantin-arianiti-kominata-komneni-eskluzive-nga-prof-lutfi-alia/.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  3. ↑ books.google.fr/books?id=GBjRDwAAQBAJ&pg=PA497&dq=%22Constantino+Comneno+Macedoniae%22&hl=fr&newbks=1&newbks_redir=0&sa=X&ved=2ahUKEwiYnqrRtIH-AhXnVKQEHWqyAocQ6AF6BAgFEAI#v=onepage&q=%22Constantino%20Comneno%20Macedoniae%22&f=false.
  4. ↑ Pipa, Arshi (1978). Albanian literature: social perspectives. R. Trofenik. σελ. 49. ISBN 978-3-87828-106-1. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2012. AryanitesComnenius, Scanderbeg's father-in- law, was his ally and friend only for a short time. After the battle of Berat, Aryanites abandoned the Albanian league, dealing with Naples and Venice independently until his death in 1461 
  5. ↑ 5,0 5,1 Robert Elsie (24 Δεκεμβρίου 2012). A Biographical Dictionary of Albanian History. I.B.Tauris. σελ. 17. ISBN 978-1-78076-431-3. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2013. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Fine 1994, p. 535

    In 1432 Andrew Thopia revolted against his Ottoman overlords ... inspired other Albanian chiefs, in particular George Arianite (Arianiti) ... The revolt spread ... from region of Valona up to Skadar... At this time, though summoned home by his relatives ... Skanderbeg did nothing, he remained ... loyal to sultan

  7. ↑ 7,0 7,1 Noli 1947, p. 10
  8. ↑ 8,0 8,1 Studia Albanica. University of Tirana. 1964. σελ. 143. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2011. April 1452 aus Neapel an Skanderbeg gerichtetes Schreiben, das abschriftMch fùnf weiteren Adligen Albaniens, darunter 'Magnifico viro Golemi Arenit Cominovich [...] Auffallend ist hier die slavische Namensform Golem Arianit Komnenovic 
  9. ↑ Schmitt Oliver Jens, Skandermbeg et les sultans, Turcica, 43 (2011) p. 71.
  10. ↑ Constantin Marinescu 1994, La politique orientale d'Alfonse V d'Aragón, roi de Naples (1416-1458).
  11. ↑ Edward Stankiewicz (1 Ιανουαρίου 1993). The Accentual Patterns of the Slavic Languages. Stanford University Press. σελίδες 129–. ISBN 978-0-8047-2029-8. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Shuteriqi 2012, σελ. 97.
  13. ↑ Brook, Lindsay L. (1981). «The Byzantine Ancestry of H.R.H. Prince Charles, Prince of Wales». The Genealogist (Association for the Promotion of Scholarship in Genealogy) 2: 9. «A secure Arianitai descent can be given for only three generations. – N. ARIANITES KOMNENOS, fl. c.1400, ?Lord of Cermenika, m. N.N., daughter of Nicolò Sevati.». 
  14. ↑ Jefferson, John (17 Αυγούστου 2012). The Holy Wars of King Wladislas and Sultan Murad: The Ottoman-Christian Conflict from 1438-1444. BRILL. σελ. 109. ISBN 90-04-21904-8. In August of 1443, perhaps at the instigation of Eugene IV, or Sehabeddin's defeat, Arianiti took up arms again. 
  15. ↑ Bešić, Zarij M. (1970). Istorija Črne Gore, Volume 2, Part 2 (στα Σερβικά). Titograd: Redakcija za istoriju Črne Gore. σελ. 219. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2014. Млечани су заузимали неутралан став према догађајима у Албанији да не би изазвали Турке. Одбили су Аријанита и Скен- дербега када су тражили млетачку заштиту, 
  16. ↑ Noli 1947

    Later on Alphonse concluded similar treaties with George Aryaniti, Ghin Musachi, George Stresi Balsha, Peter Spani, Paul Ducaghini,...

  17. ↑ Robert Elsie. A dictionary of Albanian religion, mythology and folk culture. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 Brief Chronicle on the Descendants of our Musachi Dynasty by John Musachi (1515) «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2011. 
  19. ↑ Aranitët në Librazhd. Albania: Avni Alcani. 2019. σελίδες 73–74. ISBN 978-9928-290-34-2. 
  20. ↑ Slijepčević 1983, p. 40: "Комнина за Гојка.
  21. ↑ Aranitët në Librazhd. Albania: Botimet Barleti. 2019. σελίδες 87–88. ISBN 978-9928-290-34-2. 
  22. ↑ Aranitët në Librazhd. Albania: Avni Alcani. 2019. σελ. 83. ISBN 978-9928-290-34-2. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Noli, Fan Stilian (1947). George Castrioti Scanderbeg (1405-1468). International Universities Press.