Γουίλμα Ρούντολφ

Γουίλμα Ρούντολφ
Προσωπικές πληροφορίες
Όνομα γέννησηςWilma Glodean Rudolph[1]
ΕθνικότηταΑμερικανίδα
Γέννηση23 Ιουνίου 1940
Κλάρκσβιλ, Τενεσί, Η.Π.Α.
Θάνατος12 Νοεμβρίου 1994 (54 ετών)
Μπρέντγουντ, Τενεσί, Η.Π.Α.
Ύψος180 εκατοστά
Βάρος59 κιλά
Άθλημα
Χώρα ΗΠΑ
Πίνακας μεταλλίων
Ολυμπιακοί Αγώνες
Χρυσό 1960 Ρώμη 100 μ.
Χρυσό 1960 Ρώμη 200 μ.
Χρυσό 1960 Ρώμη 4x100 μ. σκυταλοδρομία
Χάλκινο 1956 Μελβούρνη 4x100 μ. σκυταλοδρομία

Η Γουίλμα Ρούντολφ (Wilma Glodean Rudolph, 23 Ιουνίου 1940 - 12 Νοεμβρίου 1994) ήταν Αμερικανίδα αθλήτρια του στίβου και Ολυμπιονίκης. Θεωρήθηκε ως η πιο γρήγορη γυναίκα στον κόσμο τη δεκαετία του 1960 και αγωνίστηκε σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1956 και το 1960.

Κατά τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη, η Ρούντολφ έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια στο στίβο σε μία Ολυμπιάδα[2]. Μαζί με άλλους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960, όπως τον Κάσιους Κλέι που αργότερα έγινε Μοχάμεντ Άλι, έγινε διεθνές αστέρι χάρη στην πρώτη παγκόσμια τηλεοπτική κάλυψη των Ολυμπιακών αγώνων εκείνη τη χρονιά.

Μετά τις επιδόσεις της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960, η δυναμική σπρίντερ αποκαλούνταν ως "Ο Τυφώνας, η γρηγορότερη γυναίκα στη γη". Οι Ιταλοί τής έδωσαν το παρατσούκλι La Gazzella Nera ("Η Μαύρη Γαζέλα")[3] ενώ οι Γάλλοι την αποκαλούσαν La Perle Noire ("Το Μαύρο Μαργαριτάρι")[4]. Το 1999 η IAAF τη συμπεριέλαβε στις 11 καλύτερες αθλήτριες στίβου του 20ού αιώνα.[5]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Γουίλμα Ρούντολφ, εικοστό παιδί μιας φτωχής οικογένειας από το Τενεσί, ήταν ένα ασθενικό μωρό που ήρθε πρόωρα στον κόσμο. Η πολιομυελίτιδα αποδυνάμωσε το αριστερό πόδι της και την έκανε ευάλωτη σε αρρώστιες. Η ανέχεια και ο ρατσισμός που επικρατούσαν στις Η.Π.Α. τη δεκαετία του 1940 δεν επέτρεπαν στους Αφροαμερικανούς να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αντίστοιχη των λευκών. Οι γιατροί είχαν πει ότι το μωρό δεν θα περπατήσει, αλλά λογάριαζαν χωρίς την πεισματάρα μητέρα του.

Η Γουίλμα Ρούντολφ αρκετά χρόνια αργότερα είπε: «Oι γιατροί μού έλεγαν ότι δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να περπατήσω, αλλά η μητέρα μου ήταν σίγουρη ότι θα περπατούσα ξανά. Ε, κι εγώ πίστεψα τη μητέρα μου!»

Στα οκτώ, η μικρή άρχισε να περπατάει με τη βοήθεια ενός ειδικού παπουτσιού και με μεταλλικά στηρίγματα. Χάρη στην ατσάλινη θέλησή της, τα κατάφερε. Οταν ήταν 12 άρχισε να παίζει μπάσκετ με τα άλλα αδέλφια της.

Αρχικά, για να τη δεχτούν στη σχολική ομάδα, ο πατέρας της έθεσε όρο στον προπονητή ότι θα αφήσει τη μεγάλη κόρη του να παίξει μόνο εάν πάρουν και τη μικρή. Γρήγορα η Γουίλμα εξελίχθηκε σε πρώτη σκόρερ.

Σε αυτή την ηλικία έμαθε και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα 14, ένας προπονητής, ο Εντ Τεμπλ, την έπεισε να ασχοληθεί με το τρέξιμο. Η Γουίλμα προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 4x100 μ.

«Οταν επέστρεψα στο σχολείο με το χάλκινο μετάλλιο, όλα τα παιδιά, που αντιπαθούσα ή που νόμιζα ότι αντιπαθούσα, σήκωσαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε «καλωσόρισες». Εκείνη τη στιγμή τους συγχώρησα για ό, τι μου είχαν κάνει. Το χάλκινο μετάλλιο το άγγιξαν όλοι. Οταν το πήρα πίσω ήταν γεμάτο αποτυπώματα. Προσπάθησα να το γυαλίσω και ανακάλυψα ότι ο μπρούντζος δεν γυαλίζει. Ετσι αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω και να πάρω το χρυσό», είχε δηλώσει σε συνέντευξη. Στους Ολυμπιακούς της Ρώμης έλαμψε το αστέρι της. Έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια. Η κάλυψη της διοργάνωσης από την τηλεόραση την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης κέρδισε 3 χρυσά μετάλλια. Η «μαύρη γαζέλα» έτρεξε τα 100 μ. σε 11 δευτερόλεπτα, αλλά η επίδοσή της δεν μέτρησε ως παγκόσμιο ρεκόρ διότι είχε ευνοϊκό άνεμο. Στα 200 μέτρα πέτυχε ολυμπιακό ρεκόρ με 23,2 δευτερόλεπτα και δεν κατάφερε να βελτιώσει το δικό της παγκόσμιο ρεκόρ το οποίο κατείχε από τις 9 Ιουλίου στο Κόρπους Κρίστι με 22.9. Η ομορφιά της δεκαοκτάχρονης, το ταλέντο και οι επιδόσεις της εντυπωσίασαν όλους τους φίλους του κλασικού αθλητισμού. Κατά τη διάρκεια των αγώνων, η Γουίλμα Ρούντολφ έπαθε ένα διάστρεμμα, αλλά, με το πείσμα που τη διέκρινε, αποφάσισε να μην ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών, διότι ήθελε να προσθέσει στη συλλογή της ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο: αυτό των 4x100. Εξάλλου, αυτό το μετάλλιο ήταν που την ώθησε να ξαναπάρει μέρος σε Ολυμπιακούς, καθώς το πρώτο που κατέκτησε (1956) στα 4x100 ήταν αυτό που είχε θαμπώσει από τα αποτυπώματα των συμμαθητών της. Έτσι, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1960, η Γουίλμα έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια καθώς βοήθησε τη χώρα της να κατακτήσει την πρωτιά και στα 4x100 με χρόνο 44,5, ο οποίος αποτέλεσε νέο παγκόσμιο ρεκόρ.

Η Γουίλμα Ρούντολφ κερδίζει στα 100 μέτρα γυναικών κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960 στη Ρώμη.

Στις 19 Ιουλίου του 1961, στη Στουτγκάρδη, κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ. με επίδοση 11.20[6].

Μετά τον αθλητισμό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1962 η Ρούντολφ αποφάσισε να αφήσει τον αθλητισμό για να βοηθήσει τα παιδιά με κινητικά προβλήματα. Δημιούργησε ένα ίδρυμα με το όνομά της και για περίπου 30 χρόνια αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και κουράγιου για ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα, ανάλογα με αυτά που είχε η ολυμπιονίκης στην παιδική της ηλικία. Το 1977 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της, η οποία έγινε και ταινία στην τηλεόραση. Η Γουίλμα Ρούντολφ έδωσε διαλέξεις σε όλη την Αμερική και προσπάθησε να προωθήσει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην πόλη που γεννήθηκε. Μητέρα και η ίδια τεσσάρων παιδιών, πάλεψε, επίσης, και για τα δικαιώματα των μαύρων γυναικών. Η ολυμπιονίκης, όμως, δεν κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο. Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου του 1994, σε ηλικία 54 ετών.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Wilma Rudolph Sports-reference
  2. ↑ Maureen Margaret Smith, Wilma Rudolph: A Biography, σελ. xxii, Greenwood Press (2006) ISBN 0313333076
  3. ↑ Jan Onofrio, Tennessee Biographical Dictionary, North American Book Dist LLC. ISBN 978-0-403-09700-5
  4. ↑ Tom Biracree, Wilma Rudolph: Champion Athlete, σελ. 82, Chelsea House Publishers, Νέα Υόρκη (1998) ISBN 1555466753
  5. ↑ «В СПИСКЕ ПРЕТЕНДЕНТОВ НА ТИТУЛ "ЛЕГКОАТЛЕТА СТОЛЕТИЯ" РОССИЯН НЕТ. НО ЕСТЬ БУБКА». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2023. 
  6. ↑ Τα ρεκόρ του 1961, Ιστορικό Λεύκωμα 1961, σελ. 159, Καθημερινή (1997)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]