Με τον όρο "γυάλινη οροφή" αναφερόμαστε στο αόρατο χέρι-τροχοπέδη, που εμποδίζει τις γυναίκες και γενικότερα τις μειονοτικές ομάδες να ανελιχθούν στον τομέα της εργασίας τους, να κατακτήσουν ηγετικές θέσεις-θέσεις ευθύνης, να λάβουν προαγωγές και μισθολογικές αυξήσεις.
Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1986, σε έκθεση της Wall Street Journal[1], για να περιγράψει τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι φιλόδοξες γυναίκες στην προσπάθεια τους για άνοδο στην ιεραρχία. Το φαινόμενο αυτό συναντάται συχνά στην βιβλιογραφία και με τους όρους "sticky floor","glass escalator", "glass cliff".
Έρευνες αποδεικνύουν ότι δεν είναι η έλλειψη προσόντων που δυσχαιραίνει αυτή την άνοδο, αλλά η επικρατούσα κουλτούρα και νοοτροπία, εμποτισμένη με τα έμφυλα στερεότυπα και προκαταλήψεις, που επικρατούν στον επιχειρησιακό-οικονομικό κλάδο, στις επιστήμες, στην έρευνα, και θεωρούν τις γυναίκες ως το "αδύναμο φύλο". Έτσι, δεκάδες γυναίκες στερούνται θέσεις εργασίας λόγω της σωματοδομής τους (πχ οικοδομικές εργασίες, οδηγοί φορτηγών κα), λόγω του φόβου των εργοδοτών για τα συζυγικά-μητρικά καθικόντα (εκτενείς άδειες) και άλλα.
Αποτέλεσμα του φαινομένου είναι η δημιουργία ενός "υποτιμημένου και αναξιοποίητου ανθρώπινου κεφαλαίου"[2] με την περιορισμένη -ή την καθόλου- εκπροσώπηση των γυναικών (και άλλων μειονοτικών ομάδων) σε σημαντικούς κλάδους εργασίας. Για παράδειγμα όλο και σπανιότερα βλέπουμε γυναίκες mananger, CEO, κεντρικούς ερευνητές.
Η διάσπαση αυτή δεν γίνεται σε μια μέρα, αλλά απαιτεί μακροχρόνια προσπάθεια από όλους μας. Γυναίκες, άνδρες, παιδία, κράτος, εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι μια προσπάθεια τόσο συλλογική, όσο και ατομική.[3] Συγκεκριμένα:
Εικόνες [5]