Η Διοίκηση Παννονίας (λατινικά: Dioecesis Pannoniarum, κυριολεκτικά: «διοίκηση των Παννονιών»), από το 395, γνωστή ως Διοίκηση Ιλλυρικού, ήταν διοίκηση της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έδρα του βικάριου (κυβερνήτη της διοίκησης) ήταν το Σίρμιον (Sirmium).
Αρχικά ήταν μέρος της πραιτωριανής επαρχίας της Ιταλίας και ενσωματώθηκε από την Υπαρχία του Ιλλυρικού, όταν ιδρύθηκε το 347.
Αμφισβητούμενη από τα δύο μισά της Αυτοκρατορίας τα επόμενα χρόνια, η διοίκηση της Παννονίας ήταν μία από τις δύο διοικήσεις στα ανατολικά τεταρτημόρια της Τετραρχίας, που δεν ανήκαν στο πολιτισμικό ελληνικό μισό της Αυτοκρατορίας (η άλλη ήταν η διοίκηση Δακίας) και έτσι μεταφέρθηκε πίσω στη Δυτική Αυτοκρατορία με το τέλος τού Θεοδοσίου Α' το 395 και εντάχθηκε στην πραιτωριανή επαρχία της Ιταλίας ως διοίκηση Ιλλυρικού.
Το 425 η Γάλλα Πλακιδία έδωσε τη διοίκηση Ιλλυρικού στον Ανατολικό Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β'.
Η τελική της μοίρα είναι αβέβαιη. Η Παννονία χάθηκε από τους Ούννους τη δεκαετία του 440, αν και η Δαλματία διατηρήθηκε από τη Δυτική Αυτοκρατορία μέχρι το 480 περίπου.
Ο Οστρογότθος βασιλιάς της Ιταλίας Θεοδώριχος ο Μέγας κατέκτησε την Παννονία στα τέλη του 5ου αι., και πιθανώς επανίδρυσε τη διοίκηση.
Η διοίκηση Παννονίας (Diocese Illyricum occidentalis) περιλάμβανε τις ρωμαϊκές επαρχίες Pannonia Prima, Pannonia Valeria, Pannonia Savia, Pannonia Secunda, Noricum Mediterraneum, Noricum Ripensis και Dalmatia.
Υπό τη δικαιοδοσία της ήταν επίσης ο έξαρχος του Sirmium, η μητρόπολη Lauriacum, η Vindomana, το Sirmium, η Salona, το Salisburgium και η «locus incertus» («άγνωστη τοποθεσία», βλέπε: Miholjanec).
Τον 9ο αι. το Diocese Pannonia ήταν επίσης όνομα της εκκλησιαστικής επικράτειας της χριστιανικής εκκλησίας, αρχιεπίσκοπος της οποίας ήταν ο Άγιος Μεθόδιος. [1]