Εγιαλέτι της Δαμασκού | |
---|---|
1517–1865 | |
Χώρα | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
Διοικητική υπαγωγή | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
Πρωτεύουσα | Δαμασκός |
Ίδρυση | 1517 |
Γλώσσες | οθωμανικά Τουρκικά |
Διοίκηση | |
• μπεηλέρμπεης της Δαμασκού | Janbirdi al-Ghazali (Δεκαετία του 1510 – 1521) |
Γεωγραφικές συντεταγμένες | 33°30′47″N 36°17′31″E |
δεδομένα ( ) |
Το Εγιαλέτι της Δαμασκού (οθωμανικά τουρκικά: Eyālet-i Šām)[1] ήταν διοικητική εδαφική οντότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η αναφερόμενη έκτασή του τον 19ο αιώνα ήταν 51.900 τετραγωνικά χιλιόμετρα (20.020 τετραγωνικά μίλια).[2] Έγινε εγιαλέτι αφού οι Οθωμανοί το πήραν από τους Μαμελούκους μετά τον Οθωμανικό-Μαμελούκο πόλεμο 1516–1517.[3] Ο Τζανμπιρντί αλ-Γκαζαλί, ένας προδότης των Μαμελούκων, έγινε ο πρώτος μπεϊλερμπέης της Δαμασκού.[4] Το εγιαλέτι της Δαμασκού ήταν μια από τις πρώτες οθωμανικές επαρχίες που έγινε βιλαέτι μετά από μια διοικητική μεταρρύθμιση το 1865, και μέχρι το 1867 είχε μεταρρυθμιστεί σε Βιλαέτι της Συρίας.[5]
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέκτησε τη Συρία από τους Μαμελούκους μετά τη μάχη του Μαρτζ Νταμπίκ τον Αύγουστο του 1516 και τις επακόλουθες όρκους πίστης που καταβλήθηκαν στον Οθωμανό σουλτάνο, Σελίμ Α΄, στη Δαμασκό από αντιπροσωπείες αξιοσημείωτων από όλη τη Συρία. Οι Οθωμανοί καθιέρωσαν τη Δαμασκό ως το κέντρο ενός εγιαλέτι (οθωμανική επαρχία) του οποίου τα εδάφη αποτελούνταν από τα μαμλακάτ (επαρχίες Μαμελούκων) της Δαμασκού, της Χάμα, της Τρίπολης, του Σαφέντ και του Καράκ. Η μαμλάκα του Χαλεπίου, που κάλυπτε μεγάλο μέρος της βόρειας Συρίας, έγινε το εγιαλέτι του Χαλεπίου. Για μερικούς μήνες το 1521, η Τρίπολη και η περιφέρειά της χωρίστηκαν από το εγιαλέτι της Δαμασκού, αλλά μετά το 1579, το εγιαλέτι της Τρίπολης έγινε οριστικά δική του επαρχία.
Στα τέλη του 16ου αιώνα, το εγιαλέτι της Δαμασκού χωρίστηκε διοικητικά στα σαντζάκια (περιοχές): Παλμύρα, Σαφέντ, Λαιτζούν, Ατζλούν, Ναμπλούς, Ιερουσαλήμ, Γάζα και Καράκ, εκτός από την πόλη της Δαμασκού και την περιφέρειά της. Υπήρχε επίσης το σαντζάκι της Σιδώνας-Βηρυτού, αν και στα τέλη του 16ου αιώνα, άλλαζε συχνά τα χέρια μεταξύ των εγιαλέτων της Δαμασκού και της Τρίπολης. Εν συντομία το 1614, και στη συνέχεια μόνιμα μετά το 1660, τα σαντζάκια Σιδώνος-Βηρυτού και Σαφέντ διαχωρίστηκαν από τη Δαμασκό για να σχηματίσουν της εγιαλέτι της Σιδώνας. Αυτές οι διοικητικές διαιρέσεις διατηρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό με σχετικά μικρές αλλαγές μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα.